10-31-03 San Bernardino, Californië Dominee Misael bidt met onderdak Jeri Wilde in evacuatieschuilplaats op Norton Air Force Base. Hanger 3 huisvestte meer dan 3000 evacués na de branden in Zuid-Californië. Foto door Andrea Booher/FEMA Geen betaling/verplicht tegoed

Geneeskunde van grote noodsituaties en rampen: strategieën, logistiek, hulpmiddelen, triage

By Cristiano Antonino On 5-2023-XNUMX

Geneeskunde voor grote noodsituaties en rampen ("rampengeneeskunde") is het medische gebied dat alle medische procedures en EHBO-procedures analyseert en omvat die worden geïmplementeerd in het geval van een grote noodsituatie of ramp, dwz al die situaties waarin zich een gebeurtenis voordoet die brengt de gezondheid of het leven van een groot aantal mensen in gevaar, zoals bij explosies, treinongelukken, vliegtuigongelukken, aardbevingen

Rampgeneeskunde: waar bestaat het uit?

Krachtens de internationale overeenkomsten betreffende Voor civiele bescherming, noodinterventies en andere gebieden van rampengeneeskunde, kan worden aangenomen dat in westerse landen de termen gelijkwaardig zijn, en ook de protocollen zijn grotendeels over elkaar heen te leggen.

Natuurlijk zijn er territoriale verschillen, maar die zijn vaak minimaal en verdienen geen grote aandacht: redding in maxi-noodgevallen gebeurt op een vrij uniforme manier, ook voor een betere coördinatie in geval van samenwerking.

Rampengeneeskunde: het verschil tussen een grote noodsituatie en een catastrofe zit hem in het al dan niet functioneren van de reddingssystemen:

maxi-noodsituatie: reddingssystemen, zoals ziekenhuizen, sanitaire voorzieningen, ambulances, zijn intact en functioneren. Hulp is gegarandeerd.
catastrofe (of ramp): reddingssystemen zijn beschadigd en/of kunnen niet functioneren omdat ze bijvoorbeeld zijn vernietigd door de ramp zelf. De catastrofe is ernstiger dan de maxi-noodsituatie, omdat de redding NIET gegarandeerd is.

Rampengeneeskunde heeft tot doel de juiste medische respons te bieden wanneer de middelen ontoereikend zijn in vergelijking met de behoeften van het evenement, en is gebaseerd op de integratie van de verschillende componenten van de redding (medisch en logistiek).

Bij rampengeneeskunde moet altijd rekening worden gehouden met twee basisaspecten:

integratie tussen hulpverleningsinstellingen, dwz de voorwaarde voor het bereiken van een operationele synergie gericht op een gemeenschappelijk doel;
concept van slachtoffer in zijn geheel uitgebreid, dwz niet alleen doden en gewonden, maar al degenen die in hun genegenheid en psyche zijn getroffen.

Dynamische schaderegel (vergelijking van Bernini Carri)

Als indicatieve referentie wordt de vergelijking van Bernini Carri, de "Dynamic Damage Rule" genaamd, gebruikt, waarin staat:

"de intensiteit van een fenomeen (schade genaamd) (Q) is recht evenredig met zijn intensiteit (n) en indirect evenredig met de bestaande middelen om het te beheren (f) voor de tijd waarin het zich ontwikkelt (t)"

Q = n/fxt

In deze vergelijking staat (n) voor het aantal mensen dat betrokken is bij de ramp (gewonden, overledenen of overlevenden die hulp nodig hebben) en (f) staat voor het aantal reddingswerkers of de middelen die voor de redding zijn gebruikt.

In deze vergelijking kan vervolgens de “Veerkrachtfactor (R)” van de bevolking (Q = n/fxt / R) worden beschouwd, begrepen als het vermogen van een bepaalde bevolking om positief en actief te reageren op de vermindering van de Schade; dus hoe hoger de Resilience Factor (R) wordt overwogen, hoe meer het effect van de Schade wordt beperkt (dit is vooral belangrijk voor de fasen na een catastrofale gebeurtenis).

Instrumenten in de geneeskunde voor rampen (of rampen).

Rampengeneeskunde vertegenwoordigt eigenlijk het geheel van verschillende soorten disciplines gericht op het bereiken van gemeenschappelijke doelen, namelijk het beperken van gevolgen en verlies van mensenlevens.

De vijandige omgeving waarin de operaties plaatsvinden, vereist een aanpassingsvermogen dat typerend is voor veldgeneeskunde; de identificatie van prioriteiten kenmerkt spoedeisende geneeskunde, het beheer van de gezondheidszorg van een groot aantal slachtoffers moet rekening houden met de massageneeskunde, en het concept van het slachtoffer als geheel is eigen aan de mondiale geneeskunde.

Het is noodzakelijk om uit te gaan van een preventieve planning die van toepassing is op het gebied dat typisch is voor de leerstellige geneeskunde, waarbij een hiërarchie van taken en een essentie van de behandelingen die kenmerkend zijn voor oorlogsgeneeskunde, wordt gehandhaafd.

Het bijzondere aan elke wetenschappelijke discipline is het gebruik van operationele instrumenten.

Er zijn er drie die de rampengeneeskunde kenmerken:

strategie: de kunst van het bedenken van rampenplannen;
logistiek: het geheel van personeel, middelen en materialen gericht op de realisatie van de plannen;
de tactiek: de toepassing van de plannen met het ontvouwen van de reddingsketen.

Strategie

Strategie is de kunst van het bedenken van rampenplannen, en drie hoekstenen vertegenwoordigen de hoeksteen:

topmanagement: noodplannen moeten worden opgesteld door de meest deskundige operators, waarbij realistisch mogelijke situaties worden bedacht;
noodplannen: het opstellen van noodplannen heeft als uitgangspunt de analyse van de risico's die aanwezig zijn in de territoriale context; het moet worden benadrukt dat de realisatie van een reactie gebaseerd moet zijn op de voorspelling van de gebeurtenissen in verhouding tot hun gevolgen;
voorbereiding van de operator: training van de operator is een essentiële vereiste.

Logistiek

Logistiek is het enige dat ervoor zorgt dat het systeem kan overleven en functioneren; het kan letterlijk worden omschreven als de kunst van het verschaffen en mogelijk maken van een eerlijke en rationele inzet van mensen, materialen en middelen in het veld.

Bepaalde evaluatiecriteria moeten vooraf worden vastgelegd:

het type gebeurtenis: zo zal het instorten van een woongebouw in een stedelijke omgeving tot een andere reactie leiden dan een spoorontsporing.
de bedrijfsomgeving: de omgevingsomstandigheden hebben een grote invloed op de respons van het systeem. De actie die plaatsvindt op ontoegankelijke plaatsen, de aanwezigheid van mogelijke extra risico's, de moeilijkheden die gepaard gaan met de toegang tot de slachtoffers, de klimatologische omstandigheden en de mogelijkheid om middelen effectief naar de plaats van het evenement te kanaliseren, vormen bindende aspecten waarmee rekening moet worden gehouden bij de beheer van de interventie.
de duur van de operaties: de autonomie van de reddingswerkers en/of hun rotatie is een belangrijke variabele voor logistieke doeleinden.

Tactiek

De tactiek is het toepassen van reddingsplannen door middel van consequente operationele procedures, gericht op het creëren van de reddingsketen.

Deze volgorde is in ieder geval van toepassing, ongeacht het type ramp, en moet worden beschouwd als het basismodel waarnaar moet worden verwezen.

De specifieke aspecten van de reddingsketen moeten aan bepaalde eisen voldoen:

De centraliteit van een enkele instelling die het alarm ontvangt, de gebeurtenis schaalt en onmiddellijk een gecoördineerde reactie geeft.
Medicalisering vormt de kern van rampengeneeskunde; hoewel de problemen bij gewone noodsituaties worden versterkt, is de meest voorkomende fout de gedachte om ze aan te pakken door de inzet van strijdkrachten in het veld wanordelijk te vergroten. De meest correcte aanpak zal daarentegen zijn om de prioriteit van evacuatie vast te stellen in de richting van de definitieve opvangplaatsen voor de slachtoffers. De medicalisering zal op verschillende niveaus worden uitgevoerd, en met name binnen de Geavanceerde Medische Post (PMA) en het Evacuatie Medisch Centrum (CME), dwz de noodoperatiestructuren van het eerste en tweede niveau tussen de evenementenlocatie ("Bouwplaats", of " Crash”) en ziekenhuizen; daarin worden de slachtoffers vervoerd van de bouwplaats (“Piccola Noria”), daar geëvalueerd (Triage) en gestabiliseerd, om zo in staat te zijn om de daaropvolgende evacuatie naar de ziekenhuizen (“Grande Noria”) het hoofd te bieden.
Evacuatie is het ononderbroken circuit van hulpverleningsvoertuigen van de PMA naar de definitieve zorglocaties. De evacuatie kan plaatsvinden met behulp van middelen die in het dagelijks leven worden gebruikt of met speciale middelen.
Ziekenhuisopname is de laatste schakel in de hulpketen; ziekenhuizen zullen noodplannen moeten opstellen voor een groot aantal slachtoffers (de zogenaamde Massive Injury Affluence Plans, PMAF).

De tijdfasen voorzien in de tactiek zijn:

Alarmfase: de instantie die verantwoordelijk is voor het ontvangen van het gezondheidsalarm is het Operations Center (CO). Het is de taak van de commandant om operationele procedures op te stellen die bekend zijn bij iedereen die naar het veld wordt gestuurd, het evenement te dimensioneren door een gerichte verzameling van informatie, en de respons (ook van andere reddingsinstanties/-groepen) te moduleren en te coördineren op de basis van behoeften.
Sanitaire hulpzone: de hulpzone moet worden ingericht in de buurt van het getroffen gebied, eventueel beschut tegen "evolutionaire risico's". In de vroege stadia van het evenement kunnen stress en verwarring een hoog niveau bereiken. De eerste reddingsploeg die tussenbeide komt, moet voldoende zijn opgeleid, omdat zij de taak hebben de informatie te bevestigen en door te geven die nodig is om adequaat op de gebeurtenis te reageren.

Aspecten en taken van het reddingsgebied:

Improvisatie: de eerste fase waarneembaar op het getroffen gebied; het wordt gekenmerkt door emotionele spanningen en allerlei soorten psychische reacties. De oplossing die kan worden voorgesteld, blijft gezondheidseducatie die via informatie, betrokkenheid en actieve deelname aan oefeningen en gesimuleerde trainingsmomenten zijn eerste doelwit bij de bevolking moet identificeren.
Vooronderzoek: biedt de elementen om een adequaat antwoord op de gebeurtenis te moduleren; het kan ook van bovenaf worden uitgevoerd met het vliegtuig of met het eerste landvoertuig dat ter plaatse arriveert. Het is een reeks belangrijke operaties die moeten worden uitgevoerd door opgeleid personeel, aangezien het doel niet de onmiddellijke hulp aan de slachtoffers is, maar het doorgeven van een beschrijving van de plaats delict aan de coördinatiegroepen voor operationele respons, en met name informatie over het type ongeval, het vermoedelijke aantal slachtoffers en de heersende pathologieën. De verkenning is ook gericht op het evalueren van de omvang van het ongeval, rekening houdend met de topografische grenzen, het voortbestaan van risicogebieden en de aanwezigheid van huidige of latente gevaren ("evolutionaire risico's"), de gevolgen van de ramp voor het milieu met relatieve evaluatie van schade aan constructies, identificatie van landingsgebieden, beoordeling van de locatie waar de PMA moet worden geïnstalleerd en de parkeerplaatsen voor aankomende voertuigen.
Sectorisering: betekent de indeling in functionele werkgebieden om de beschikbare middelen te rationaliseren. Deze fase, die samen met politie en brandweer moet worden uitgevoerd, gaat uit van een technische aanpak die zelden door gezondheidsteams wordt beheerst. Kennis van de beveiligingsperimeters en de juiste verdeling van teams is vereist. Elk gebied moet plaatselijk worden opgedeeld om de hulpmiddelen gelijkelijk te kanaliseren, en er zullen respectievelijke zones zijn die op hun beurt zijn opgedeeld in “werkplaatsen”.
Integratie: het is de voorwaarde gericht op de uitvoering van de institutionele taken van de reddingscomponenten. Dit concept, absoluut eenvoudig op theoretisch niveau, is soms erg moeilijk te implementeren, zelfs in gewone noodsituaties. Bij gebrek aan een gemeenschappelijke taal en gedeelde procedures, kunnen gezondheidsteams, brandweerlieden, lopen wetshandhavingsinstanties en vrijwilligers het risico in moeilijke omstandigheden te werken, elk met hun eigen doel of hun eigen operationele logica.

Herstel en verzamelen van slachtoffers (opsporing en redding):

Redding, dwz het geheel van handelingen om het slachtoffer naar een veilige plek te brengen; kan worden uitgevoerd door technisch personeel.
Redding, in sommige gevallen, het herstel van een slachtoffer moet worden voorafgegaan door de uitvoering van snelle levensreddende manoeuvres. De lange duur van de hersteloperaties, het evolutionaire potentieel van de laesies en de noodzaak van bloedige manoeuvres voor een gecompliceerde bevrijding (bijv. Amputatie van ledematen die zijn geblokkeerd door metalen platen of puin) zijn situaties die vaak medische tussenkomst vereisen op het punt van vinden het slachtoffer.
Eerstelijnsinterventie, dwz in de "Werkplaats", waar enkele essentiële therapeutische acties zullen worden uitgevoerd, met als enig doel de gewonden te laten overleven tot ze toegang krijgen tot de Geavanceerde Medische Post.
Interventie bij de Geavanceerde Medische Post (PMA): alle slachtoffers die van de bouwplaatsen zijn hersteld, zullen naar deze structuur worden overgebracht (“kleine Noria”), en hier worden onderworpen aan een nieuwe Triage. De Geavanceerde Medische Post is een noodgezondheidsvoorziening waar de slachtoffers worden gestabiliseerd en geëvacueerd (“grand Noria”) naar de definitieve zorgplaatsen (ziekenhuizen), volgens prioriteitsvolgordes (codes van klinische ernst) opgesteld door de triage.
Vervoer van slachtoffers (evacuatie): de evacuatie, dwz de overbrenging naar de ziekenhuisfaciliteiten, wordt gecoördineerd door het Operationeel Centrum. Het gebeurt meestal over land (normale ambulances of ambulances die zijn uitgerust voor reanimatie) of per helikopter. In sommige gevallen mag echter het gebruik van bussen die voorheen waren uitgerust voor beschermd vervoer, of speciale voertuigen voor grote rampen, niet worden uitgesloten. Het ononderbroken circuit tussen de Geavanceerde Medische Post en de hospitalisatievoorzieningen, zoals hierboven reeds uitgelegd, krijgt de naam Noria.

Geavanceerde Medische Post (AMP)

De AMP wordt in veel westerse landen gedefinieerd als een functioneel apparaat voor de selectie en medische behandeling van de slachtoffers, gelegen aan de buitenranden van de veiligheidszone of in een centraal gebied ten opzichte van de voorkant van het evenement, dat zowel een constructie kan zijn en een functioneel gebied waar de slachtoffers worden verzameld, middelen worden geconcentreerd voor de eerste behandeling, triage wordt uitgevoerd en de medische evacuatie van de gewonden naar de meest geschikte ziekenhuiscentra wordt georganiseerd.

De geschikte plaats van installatie wordt bepaald door de directeur (of coördinator) van de medische hulpdiensten (DSS) in overleg met de technisch directeur van de hulpdiensten (DTS).

Reeds bestaande metselwerkconstructies verdienen de voorkeur, zoals hangars, magazijnen, sportscholen, scholen; of als alternatief opblaasbare wachtformulieren, toegezonden door de betreffende operatiekamer.

De vooruitgeschoven medische post moet aan enkele eisen voldoen:

plaatsing in een veilige omgeving, weg van evolutionaire risico's
gemakkelijke ligging ten opzichte van communicatieroutes
adequate signalering met gescheiden in- en uitstroom

optimale kenmerken van temperatuur, helderheid en airconditioning.

Binnen het AMP werken dokters en verpleegkundigen, maar ook niet-medische hulpverleners die logistieke taken gaan uitvoeren kunnen een plek vinden.

STRETCHERS, SPINALE BOARDS, LONGBEademingsapparaten, EVACUATIESTOELEN: SPENCER-PRODUCTEN IN DE DUBBELE STAND OP DE EMERGENCY EXPO

Triage in rampengeneeskunde (of catastrofes)

Triage is een klinisch besluitvormingsproces, gericht op het vaststellen van een prioriteitsschaal van patiënten ten opzichte van de anderen; in de niet-ziekenhuiscontext zal het in twee fasen worden toegepast:

rechtstreeks op het scenario (Worksite), met als doel een prioriteit van toegang tot de geavanceerde Medische Post vast te stellen.
naar het AMP, met als doel het bevel tot evacuatie naar ziekenhuizen of alternatieve klinische structuren vast te stellen.

We herinneren de lezer eraan dat de triage in ziekenhuizen als volgt is verdeeld:

code rood of “spoedeisend”: levensbedreigende patiënt die direct toegang heeft tot medische tussenkomst;
gele code of "urgentie": urgente patiënt met toegang tot behandeling binnen 10-15 minuten;
groene code of "uitstelbare urgentie" of "kleine urgentie": patiënt zonder tekenen van direct levensgevaar, met toegang binnen 120 minuten (2 uur);
witte code of “niet-spoedeisend”: patiënt die zijn huisarts kan contacteren.

Andere kleuren die bij triage worden gebruikt, zijn:

zwarte code: geeft het overlijden van de patiënt aan (de patiënt kan niet worden gereanimeerd);
oranje code: geeft aan dat de patiënt besmet is;
blauwe code of "uitstelbare urgentie": het is een patiënt met een gemiddelde ernst tussen de gele code en de groene code, met toegang binnen 60 minuten (1 uur);
blauwe code: geeft aan dat de patiënt vitale functies heeft aangetast in een omgeving buiten het ziekenhuis die doorgaans wordt geactiveerd in afwezigheid van de arts.

DE RADIO VOOR REDDERS IN DE WERELD? BEZOEK DE EMS RADIO-STAND OP DE EMERGENCY EXPO

Commando en coördinatie bij rampengeneeskunde

De wetgeving die in de meeste landen van kracht is, bepaalt dat op de plaats van het evenement het hoofd van het Operations Center of het hoofd van de DEA (Emergency and Acceptance Department), of een arts gedelegeerd door het medisch hoofd van het nummer d, de rol van Director of Medical Aid (DSS), contacten onderhouden met soortgelijke vertegenwoordigers van andere instellingen die verantwoordelijk zijn voor het beheer van noodsituaties.

Hij neemt de verantwoordelijkheid op zich voor elk medisch interventiemiddel in het operatiegebied en onderhoudt een constante verbinding met het Operations Center.

Op het terrein is een Forward Command Post (PCA) voorzien, waarin de Technical Director of Rescue en de DSS opereren. Met verwijzing naar de rol van de Incident Commander in de VS, heeft de Italiaanse Vereniging voor Rampgeneeskunde een nieuwe naam voorgesteld voor de Directeur van Medische Hulp, namelijk de Medical Disaster Manager; hem identificeren als de persoon die, vanuit gezondheidsoogpunt, in staat is om alle opeenvolgende fasen van het evenement te coördineren. Vanuit educatief oogpunt is de educatieve doelstelling van de opleidingen Medical Disaster Manager het creëren van een commandostructuur waarin figuren verbonden door een functionele hiërarchie onafhankelijk opereren, elk in hun eigen competentiesector.

gerelateerde berichten

Samenvatting van de mondiale noodsituaties 2023: een jaar vol uitdagingen en...

Jan 5, 2024

De groeiende rol van vrouwen in de Europese civiele bescherming

Jan 5, 2024

Baanbrekende technologie op het gebied van civiele bescherming: innovaties om...

December 11, 2023

Planning voor massale evacuatiestrategieën

December 6, 2023

Het Aflossingsbeheer wordt toevertrouwd aan een supercoördinator, die tot taak heeft een geavanceerde commandopost in te stellen, de beschikbare middelen te optimaliseren, de communicatie en de bevoorrading van de functionele werkgebieden te waarborgen en niet in de laatste plaats na te gaan of de veiligheidsvoorwaarden bestaan voor de exploitanten.

CARDIOPROTECTIE EN CARDIOPULMONALE REANIMATIE? BEZOEK NU DE EMD112-STAND OP DE EMERGENCY EXPO VOOR MEER INFORMATIE

Beheerteam voor calamiteiten

De filosofie die in het MDM-systeem wordt voorgesteld, is zeker vernieuwend omdat het de figuur van bevel ondermijnt die de lasten die de rol met zich meebrengt op zichzelf centraliseert.

Een dergelijk beheer is gedoemd te mislukken door de enorme werkdruk en verzoeken die binnen korte tijd zullen binnenkomen.

De voorgestelde oplossing is om de coördinatie toe te vertrouwen aan een team van deskundige figuren die worden ingezet in de besluitvormingsgebieden van de reddingsketen.

Elke leider is verbonden met de coördinator door een functionele hiërarchie, dwz behoudt bijna absolute autonomie binnen zijn of haar verantwoordelijkheidsgebied.

Rolidentificatie

Een van de cruciale aspecten van coördinatie is de identificatie van rollen in het veld.

Ook de medische hulpverlening komt dit probleem tegen in het dagelijkse leven van routinematige spoedinterventies, maar het is essentieel om gekleurde hesjes te gebruiken om de taken van de coördinatoren te benadrukken.

HET BELANG VAN RESCUE-TRAINING: BEZOEK DE SQUICCIARINI-REDDINGSBOOTH EN ONTDEK HOE JE VOORBEREID KUNT ZIJN OP NOODGEVALLEN

Noodplannen ziekenhuis

Bij een beperkte medische rampenketen eindigt het transport bij een of meer ziekenhuizen in de omgeving, die volgens de huidige regelgeving plannen moeten maken voor een massale toestroom van gewonden.

De bespreking van problemen in verband met het beheer van noodsituaties in maxi-ziekenhuizen gaat verder dan de inhoud van deze tekst, maar we willen specificeren dat het concept van de commandostructuur ook geldig blijft in de ziekenhuisomgeving; daartoe heeft de Italian Association of Disaster Medicine de figuur van de Hospital Disaster Manager (HDM) ontwikkeld die, terwijl hij zich in een andere operatiecontext verplaatst, de voorgestelde filosofie ongewijzigd handhaaft.

Ziekenhuizen vormen de laatste schakel in de reddingsketen, die begon met het activeren van het alarm op het Operations Center.

Zoals gezegd, hoewel er territoriale verschillen zijn, stellen Europa en veel andere landen in feite deze regeling van interventie door reddingswerkers in grote noodsituaties voor.