Alzheimer: symptomen, oorzaken en behandeling

By Cristiano Antonino On Jan 17, 2023

De ziekte van Alzheimer is de meest voorkomende vorm van dementie, dwz achteruitgang van de geestelijke vermogens: volgens officiële schattingen is het verantwoordelijk voor 50-80% van de gevallen van dementie en treft alleen al in Italië 600 duizend mensen

Het is geen plotselinge ziekte, maar een progressieve ziekte: het veroorzaakt een langzame achteruitgang van het geheugen, het redeneervermogen en het denkvermogen.

Getroffenen verliezen geleidelijk aan hun zelfredzaamheid totdat ze volledig afhankelijk worden van anderen.

Het is geen toeval dat deze ziekte wordt beschouwd als de belangrijkste oorzaak van invaliditeit bij het ouder worden.

De ziekte van Alzheimer, wat het is

De ziekte van Alzheimer bestaat uit een progressief verlies van hersencapaciteiten en -functies: de mentale, cognitieve en functionele.

Hoewel er vormen van de ziekte zijn die vroeg beginnen (zelfs op 45-jarige leeftijd), vertoont de overgrote meerderheid van de mensen de eerste symptomen na de leeftijd van 65 jaar.

De incidentie van de ziekte neemt toe met het vorderen van de leeftijd.

Vrouwen worden iets minder ziek dan mannen in de vroege vormen, terwijl ze er iets meer last van hebben in de latere vormen.

Dat de ziekte na een bepaalde leeftijd vaker voorkomt, betekent niet dat ouderen allemaal voorbestemd zijn om ziek te worden.

Bij het ouder worden is het normaal dat u last heeft van geheugenproblemen en een vertraging van het denken, maar de ziekte van Alzheimer is iets heel anders: een echte ziekte die slechts een deel van de bevolking treft.

De ziekte van Alzheimer veroorzaakt

Tot op heden zijn de oorzaken van de ziekte van Alzheimer niet helemaal bekend.

Deskundigen hebben echter enkele van de mechanismen en processen geïdentificeerd die tot het ontstaan van de ziekte leiden.

Allereerst is waargenomen dat de door dementie aangetaste hersenen 'atrofie' ondergaan: dat wil zeggen, het krimpt in volume (met ongeveer 20%) als gevolg van de vroege dood van een zeer groot aantal neuronen (zenuwcellen) in ' kritieke' hersengebieden, bijvoorbeeld de hippocampus en temporale kwab, die geheugencircuits aansturen; de frontale kwab, vooral de linker, die de taal regelt; en de pariëtale kwab, die verantwoordelijk is voor het gebruik van objecten.

Ten tweede hebben studies aangetoond dat bij aanwezigheid van de ziekte van Alzheimer zich overmatige afzettingen van 'toxisch' materiaal in de hersenen ophopen.

In detail hopen fragmenten van een eiwit - bèta-amyloïde genaamd - zich op in de ruimten tussen zenuwcellen en vormen plaques.

In de cellen daarentegen stapelen gedraaide vezels van een ander eiwit, tau genaamd, zich op. Bovendien vormen neurofibrillen – de bestanddelen van neuronen – klitten die een goede 'dialoog' tussen de ene zenuwcel en de andere verhinderen.

Bovendien worden in het geval van Alzheimer de contacten tussen zenuwcellen (synapsen), die het gedrag van een persoon reguleren en ervoor zorgen dat herinneringen, emoties, sensaties en kennis worden gecreëerd en in de hersenen worden opgeslagen, geleidelijk verminderd.

Dit gebeurt vanwege zowel de zojuist genoemde redenen als de vermindering van neuromediatoren, met name acetylcholine, chemische stoffen die ten grondslag liggen aan zenuwtransmissie.

Tot slot stoffen – zoals glutamaat – die ervoor zorgen dat zenuwcellen overactief worden, waardoor ze in een vroeg stadium afsterven.

Predisponerende factoren

De redenen achter de mechanismen die leiden tot de ontwikkeling van de ziekte van Alzheimer zijn nog niet bekend.

Er lijkt een fundamentele genetische aanleg te zijn, aanwezig vanaf de geboorte, maar de oorzaken die het tot de daadwerkelijke klinische manifestatie maken, zijn niet bekend.

Men heeft ook gezien dat bepaalde factoren een zekere correlatie hebben met de ziekte.

Dit zijn de belangrijkste:

gewelddadig hoofdtrauma (met een toestand van coma of op zijn minst langdurig geheugenverlies) tijdens het leven;
familiegeschiedenis van dementie (bij ouders, grootouders, ooms, enz.), geassocieerd met de aanwezigheid van bepaalde genetische veranderingen;
doorbloedingsstoornissen en hartaandoeningen: het blijkt dat de gezondheid van de hersenen nauw verband houdt met de gezondheid van hart en bloedvaten;
lage scholing (in de zin van slecht 'gebruik' van iemands hersenfuncties).

Symptomen van de ziekte van Alzheimer

Alzheimer is een stiekeme en verraderlijke ziekte die aanvankelijk geen specifieke tekenen van zijn aanwezigheid vertoont.

Patiënten en naasten merken in de beginfase nauwelijks dat er iets aan de hand is. De eerste symptomen zijn bijna altijd licht geheugenverlies en een progressief onvermogen om nieuwe concepten of technieken te leren.

Moeite om zichzelf uit te drukken en anderen te begrijpen is ook vaak aanwezig.

Na verloop van tijd kan de getroffen persoon

een afname ervaren van visueel-ruimtelijke perceptuele vermogens, verwarrende tijd en plaats;
stemming, karakter en persoonlijkheid veranderen;
problemen hebben met oordelen;
niet in staat zijn om wiskundige berekeningen en redeneringen uit te voeren die een bepaalde logica vereisen;
psychiatrisch manifestaties zijn ook vaak aanwezig, zoals angst, depressie, prikkelbaarheid, sociale terugtrekking, apathie.

Er kan ook een omkering van de slaap/waakcyclus zijn en een neiging tot 'dwalen' (dwz het huis verlaten zonder een specifiek doel en de hele dag ronddwalen zonder reden) en zich constant door de omgeving bewegen als een gekooide tijger.

De gevorderde stadia

Hoe meer de ziekte voortschrijdt, hoe meer moeilijkheden toenemen: het uitvoeren van normale activiteiten wordt steeds problematischer, zelfs het uitvoeren van alledaagse gebaren zoals aankleden of handen wassen kan erg moeilijk zijn.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Geheugenverlies wordt steeds duidelijker: de persoon herinnert zich geen namen, herkent dierbaren en de plaatsen waar ze wonen niet. Daarnaast vindt hij of zij het moeilijk om te spreken, te schrijven en zich in de ruimte te verplaatsen.

Naarmate de ziekte voortschrijdt, wordt de patiënt uiteindelijk volledig afhankelijk van anderen: hij heeft moeite met lopen, stijfheid van de ledematen, urine- en fecale incontinentie; hij kan alleen woorden uitspreken die door anderen zijn gesproken of geluiden of gekreun herhalen, soms is hij zelfs stom; hij kan 'infantiel' gedrag vertonen, zoals alles naar zijn mond brengen.

Er zijn een aantal tests nodig om de ziekte van Alzheimer te diagnosticeren

De belangrijkste zijn die welke een neurologische beoordeling mogelijk maken en omvatten 'neuropsychologische tests' voor de hersenfuncties die het meest in een vroeg stadium worden aangetast (bijv. geheugen, taal, schrijven, rekenen, enz.).

Ook een beeldvormend onderzoek van de hersenen zoals een CT-scan of, beter nog, hersen-MRI is onmisbaar.

PET kan ook worden gebruikt om te onderzoeken of de risicogebieden in de hersenen normaal 'werken' (dwz bloed ontvangen en zuurstof en glucose verbruiken) of niet.

De specialist kan ook gebruik maken van meer gedetailleerde en specifieke onderzoeken.

Ziekte van Alzheimer, behandelingen

Helaas is de ziekte van Alzheimer momenteel ongeneeslijk. In feite zijn er nog steeds geen behandelingen die het kunnen tegengaan en de progressie ervan kunnen stoppen.

Er zijn echter medicijnen die erin slagen de verergering van de symptomen te vertragen en de kwaliteit van leven van patiënten en hun families te verbeteren.

Er worden bijvoorbeeld medicijnen gebruikt die werken door het aantal neurotransmitters in de hersenen te verhogen.

In de vroege en middenvormen is cognitieve en fysieke revalidatie ook erg nuttig, wat de progressie van de ziekte kan vertragen en ook het leven van patiënten en hun families kan verbeteren.

Het revalidatieprogramma wordt opgesteld door een team van verschillende specialisten en kan visuele en akoestische oefeningen van toenemende complexiteit omvatten.

Gedrags- en onderwijsinterventies; deelname aan stemmingsbevorderende activiteiten; reality oriëntatie therapie (ROT) gericht op het oriënteren van de patiënt ten opzichte van zijn of haar persoonlijke leven, omgeving en ruimte; advisering; en huisdierentherapie kan ook zeer nuttig zijn.