Corneale keratoconus, cornea-verknopende UVA-behandeling

By Cristiano Antonino On 10 november 2022

Keratoconus is een zeldzame ziekte die het hoornvlies aantast. Chirurgie wordt gebruikt om de ontwikkeling van de ziekte te stoppen of te vertragen. Het gebruik van vitamine B2 oogdruppels is essentieel

Het hoornvlies is de buitenste lens van het oog

Het is de eerste lens die lichtstralen tegenkomen op weg naar het netvlies waar ze de beelden zullen vormen die vervolgens via de oogzenuwen de hersenen bereiken.

Het is noodzakelijk dat de lichtstralen het netvlies in focus bereiken.

Het hoornvlies is verantwoordelijk voor ongeveer 80 procent van de scherpstelling, de rest wordt gecompleteerd door de kristallijne lens, de binnenlens van het oog.

Om perfect gefocuste beelden op het netvlies te krijgen, moet het hoornvlies een regelmatige vorm hebben, bolvormig in het midden en iets platter in de periferie.

Bepaalde ziekten, zoals congenitale opaciteit van het hoornvlies, oogtrauma waarbij het hoornvlies betrokken is en hoornvliesinfecties, leiden tot een progressieve verandering van de vorm van het hoornvlies en het dunner worden ervan.

Ze veroorzaken dus een vermindering van de gezichtsscherpte die des te ernstiger is naarmate het hoornvlies meer vervormd is.

De meest voorkomende van deze ziekten is 'keratoconus'

In de vroege stadia kan de patiënt het defect compenseren met een bril; naarmate de keratoconus verergert, zal een bril niet langer voldoende zijn en zal het nodig zijn om contactlenzen te gebruiken en vervolgens, in een vergevorderd stadium, tot een operatie.

Alle chirurgische ingrepen zijn echter niet zonder nadelen vanwege de onvoorspelbaarheid van littekenreacties van het hoornvlies en, in het geval van hoornvliestransplantatie, het risico van afstoting, die het kan verzwakken of ondoorzichtig maken.

Deze complicatie is echter vrij zeldzaam.

Hoornvliesaandoeningen, wat is keratoconus?

Het is een progressieve aandoening van het hoornvlies met een erfelijk karakter, gekenmerkt door een progressieve vervorming van het hoornvlies, die de neiging heeft om de vorm van een kegel aan te nemen en dunner te worden.

Keratoconus komt het vaakst voor in de puberteit en vordert tijdens de adolescentie tot het tweede en derde decennium van het leven.

Het heeft een variabele evolutie en veroorzaakt in het begin progressief astigmatisme, verslechtering van het gezichtsvermogen.

Wanneer het vroeg verschijnt, in de kindertijd, heeft het de neiging om een sneller en agressiever verloop te hebben.

In meer gevorderde stadia wordt het hoornvlies dunner en strekt het zich naar buiten uit.

Tot op heden is er nooit een goede therapie geweest voor keratoconus

Er zijn pogingen ondernomen om de impact op het gezichtsvermogen te verminderen door het astigmatisme veroorzaakt door de ziekte te corrigeren, eerst met een bril en daarna met contactlenzen.

In de meer gevorderde stadia van de ziekte is de vervorming van het hoornvlies zodanig dat deze niet kan worden gecorrigeerd met een bril of contactlenzen.

Bovendien kan het hoornvlies dunner worden en naar buiten strekken, ondoorzichtig worden, of zo 'breekbaar' dat het geperforeerd kan worden.

In deze gevallen blijft de enige therapie chirurgie, die, afhankelijk van het stadium en de snelheid van evolutie van de ziekte, kan bestaan uit:

In fotoablatie met een excimeerlaser;
Bij de implantatie van plastic ringsegmenten in de dikte van het hoornvlies;
Bij lamellaire hoornvliestransplantatie (dwz van een laag van het hoornvlies);
Bij perforerende transplantatie (dwz transplantatie van volledige dikte).

De afgelopen jaren is er een echte keratoconusbehandeling ontwikkeld op basis van een methode die de structuur van het door keratoconus aangetaste hoornvlies 'versterkt' door de bindingen tussen de hoornvliescollageenvezels te verstevigen.

Studies bij mensen tonen aan dat deze behandeling de ontwikkeling van keratoconus kan vertragen.

Deze methode van keratoconusbehandeling heeft tot doel de evolutie van het lopende proces te stoppen of te vertragen.

Als er starre contactlenzen worden gebruikt, zal het nodig zijn om deze gedurende een door de oogarts te bepalen periode stop te zetten.

De methode van 'hoornvliesversterking door collageeninterlinking', ook wel 'cross-linking' genoemd, omvat het indruppelen van een oogdruppel die vitamine B2 of riboflavine bevat, die de middelste lagen van het hoornvlies moet binnendringen.

Om riboflavine te laten doordringen, is mechanische verwijdering van het hoornvliesepitheel vereist na het inbrengen van een paar druppels plaatselijke verdoving oogdruppels.

Er zijn echter ook methoden die worden uitgevoerd zonder verwijdering van het hoornvliesepitheel.

Bij niet-coöperatieve patiënten en kinderen kan het worden uitgevoerd onder algemene anesthesie.

Na verwijdering van het hoornvliesepitheel en het aanbrengen van riboflavine in oogdruppels, wordt het hoornvlies onderworpen aan een laaggedoseerde bestraling met ultraviolette type A (UVA) straling, die 30 minuten duurt.

Tijdens UVA-bestraling wordt het aanbrengen van riboflavine elke 5 minuten herhaald

Aan het einde van de UVA-blootstelling wordt het oog gemedicineerd met oogdruppels of antibiotische zalven en gedurende ongeveer 3-4 dagen gesloten met verband of een therapeutische contactlens.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Het verband of de contactlens die aan het einde van de behandeling wordt aangebracht, dient om het tijdens de operatie verwijderde cornea-epitheel te herstellen.

Totdat het hoornvliesepitheel volledig is hervormd, kan het zicht wazig zijn en kan pijn of een vreemd lichaamsgevoel optreden, wat onder controle kan worden gebracht door pijnstillers via de mond in te nemen.

Visuele verbetering na behandeling begint waarneembaar te worden na volledige re-epithelialisatie van het hoornvlies en moet worden geverifieerd na een zorgvuldige "visiemeting" (volledig brekingsonderzoek).

Studies hebben aangetoond dat deze behandeling geen bijwerkingen heeft op andere delen van het oog (cornea-endotheel, kristallijne lens, netvlies) en niet leidt tot littekenvorming.

De meest voorkomende bijwerking is tijdelijk oedeem van het hoornvlies, dat normaal gesproken verdwijnt met volledige re-epithelialisatie.

Het proces van re-epithelialisatie van het hoornvlies kan langzamer plaatsvinden dan normaal, afhankelijk van de individuele biologische variabiliteit, die niet kan worden voorspeld.

In dit geval kunnen pijnlijke symptomen, het gevoel van een vreemd lichaam en een bepaalde mate van hoornvliesoedeem langer aanwezig zijn dan de gebruikelijke 3-4 dagen en vereisen regelmatige toediening van lokale antibioticatherapie en orale pijnstillers.

Er zijn echter ernstigere gevallen van aanhoudende corneale opacificatie na behandeling beschreven.

Dankzij de werking van riboflavine leidt bestraling met UVA-stralen tot de interliniëring en versterking van het hoornvliescollageen.

Deze versterking consolideert en maakt het hoornvlies beter bestand tegen de slijtage die kenmerkend is voor keratoconus

In een aantal gevallen is aangetoond dat deze behandeling niet alleen de slijtage vertraagt, maar ook astigmatisme vermindert door het natuurlijke zicht te verbeteren.

Aan het einde van de postoperatieve periode kan het nodig zijn om de optische correctie opnieuw te evalueren met zowel een bril als contactlenzen.

Het dragen van contactlenzen kan alleen worden hervat op voorschrift van de oogarts.