Epileptische aanvallen: hoe ze te herkennen en wat te doen?

Wat is epilepsie en epileptische aanvallen: epileptische aanvallen zijn klinische verschijnselen die zich incidenteel voordoen

Het begin kan op elke leeftijd zijn en in de meeste gevallen is de herhaling in de tijd onvoorspelbaar: aanvallen kunnen zelfs een sporadische of unieke klinische manifestatie zijn.

De ziekte die ze veroorzaakt is variabel en het beheersen ervan kan leiden tot hun verdwijning.

Als we met een epileptische aanval de enkele episode bedoelen, dan verwijst de term epilepsie naar het bewezen risico dat aanvallen in de loop van de tijd terugkeren.

Bij veel patiënten hebben aanvallen een chronisch verloop, onafhankelijk van het verloop van de oorzaak van de aanval, en kan een langdurige behandeling nodig zijn, meestal met medicamenteuze behandeling.

De epileptische aanval moet daarom als een symptoom worden beschouwd, terwijl epilepsie als een chronische ziekte wordt beschouwd.

Naar schatting zijn er ongeveer 60 gevallen per 100,000 inwoners in Italië (Fiest 2017) en het aantal nieuwe gevallen van epilepsie dat elk jaar wordt verwacht, is ongeveer 6,200.

Symptomen van een epileptische aanval

De International League Against Epilepsy (ILAE) gebruikt als definitie van een epileptische aanval: 'Een voorbijgaand begin van tekenen en/of symptomen als gevolg van abnormale, overmatige of synchrone neuronale activiteit in de hersenen' (Fisher 2017).

Met andere woorden, toevallen zijn de klinische manifestatie van een overmatige en pathologische ontlading van hersenneuronen.

Er zijn aanvallen met:

  • krampachtige manifestaties, dwz onwillekeurige bewegingen, verspreid door het lichaam;
  • verschillende neurologische aandoeningen, als de pathologische afscheiding slechts een deel van de hersenen beïnvloedt.

Bij aanvallen zonder wijdverbreide convulsieve manifestaties wordt onderscheid gemaakt tussen episodes met een verminderd bewustzijn en episodes waarin de patiënt een adequate relatie onderhoudt met de omgeving.

Wat te doen bij een eerste epileptische aanval?

In aanwezigheid van een patiënt met een eerste epileptische aanval is het klinische probleem om vast te stellen of dit het eerste bewijs is van een chronische aandoening die wordt gekenmerkt door herhaling van aanvallen of dat het een eenmalige gebeurtenis was die niet zal worden herhaald in zijn of haar toekomstige leven.

In het laatste geval is de indicatie voor chronische profylactische behandeling in wezen nutteloos.

Gewoonlijk duurt de epileptische aanval slechts enkele minuten, maar in sommige gevallen, epileptische toestanden genoemd, duren de aanvallen zeer lang zonder onderbreking: in dit geval kunnen de hersenen beschadigd zijn.

Dit is de reden waarom status epilepticus dringend moet worden behandeld, in tegenstelling tot enkelvoudige aanvallen van normale duur.

De eerste epileptische aanval in het leven van een persoon vereist ziekenhuisopname, wat onontbeerlijk is om de oorzaak te identificeren en een passende behandeling te garanderen.

Hiervoor zijn hematologisch, neuroradiologisch en elektro-encefalografisch onderzoek onmisbaar.

Aan de andere kant, als de aanvallen al aanwezig waren in de klinische geschiedenis van de patiënt, zijn instrumentele onderzoeken over het algemeen gering en kunnen ze zelfs alleen poliklinisch worden uitgevoerd, zonder dat ziekenhuisopname nodig is.

In het geval van een episode die gebeurtenissen herhaalt die zich al in het verleden hebben voorgedaan, dient ziekenhuisopname alleen geïndiceerd te zijn in het geval van traumatische laesies tijdens de aanval of, zoals hierboven aangegeven, in het geval van aanvallen die te lang duren.

Oorzaken van een epileptische aanval

Voor patiënten met nieuwe aanvallen is de etiologische diagnose cruciaal.

Bijna alle pathologieën met focale of diffuse laesies van het centrale zenuwstelsel, zoals beroertes, tumoren en misvormingen, kunnen aanleiding geven tot een epileptische manifestatie, hetzij afzonderlijk, hetzij uitgedrukt als een epileptische toestand.

Het is belangrijk om in gedachten te houden dat systemische stofwisselingsstoornissen, zoals bijvoorbeeld ernstige verlagingen van de bloedsuikerspiegel, ook epileptische verschijnselen kunnen veroorzaken.

Dan zijn er:

  • factoren die aanvallen veroorzaken, zoals in het geval van specifieke stimuli voor sommige patiënten: bijvoorbeeld intermitterende lichtstimuli;
  • factoren die aanvallen bevorderen, zoals slaaptekort of hoge temperatuur. Een van de belangrijkste gunstige factoren is het niet nemen van therapie.

Therapie

Therapie is over het algemeen farmacologisch en is geïndiceerd bij patiënten bij wie een risico op herhaling van aanvallen is aangetoond.

Het is gebaseerd op het gebruik van medicijnen die de aanvallen kunnen beheersen of op zijn minst hun aantal of intensiteit kunnen verminderen.

Deze medicijnen lossen het probleem niet definitief op: de uiteindelijke verdwijning van de crises, die zich in 30-40% van de gevallen voordoet, is in feite een gebeurtenis die verband houdt met de spontane evolutie van de ziekte.

Zoals hierboven beschreven, heeft alleen status epilepticus een indicatie voor medicamenteuze behandeling in een noodsituatie, terwijl voor 'normale' aanvallen de optimale strategie over het algemeen die is van een wijziging van het gebruikelijke behandelschema.

Bij patiënten met aanvallen die niet reageren op therapie (geneesmiddelresistent), kan er een indicatie zijn voor neurochirurgische evaluatie voor een andere behandelstrategie.

Er zijn momenteel ongeveer 14 verschillende medicijnen die epileptische aanvallen kunnen beheersen of verminderen.

Hun regelmatige inname is het basiscriterium voor een juiste beoordeling van de werkzaamheid.

De doses, en niet alleen de soorten medicijnen, kunnen per patiënt verschillen, maar het basiscriterium blijft dat een goed medicijn aanvallen moet beheersen en geen bijwerkingen mag geven.

Modaliteiten voor introductie, voortzetting van de therapie en eventuele stopzetting variëren van patiënt tot patiënt; deze aspecten vereisen vaak specifieke medische expertise.

Wat te doen en wat niet te doen bij een aanval

Er moet aan worden herinnerd dat in het geval van een epileptische aanval zelden specifiek ingrijpen door getuigen vereist is.

Ten eerste:

  • het openen van de mond of het inslikken van vloeistoffen mag niet worden geprobeerd;
  • zich beperken tot het proberen traumatische valpartijen te voorkomen;
  • laat de patiënt op zijn zij liggen totdat hij weer bij bewustzijn is. Dit gebeurt bijna altijd spontaan zonder dat er stimulatie door de aanwezigen nodig is.

Lees ook:

Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android

European Resuscitation Council (ERC), de richtlijnen voor 2021: BLS – Basic Life Support

Pre-hospital epileptische aanvallen bij pediatrische patiënten: richtlijnen met behulp van GRADE-methodologie / PDF

Nieuw epilepsiewaarschuwingsapparaat kan duizenden levens redden

Toevallen en epilepsie begrijpen

Eerste hulp en epilepsie: een aanval herkennen en een patiënt helpen?

Epilepsie bij kinderen: hoe ga je om met je kind?

Bron:

GSD

Andere klanten bestelden ook: