Gedilateerde cardiomyopathie: wat het is, waardoor het wordt veroorzaakt en hoe het wordt behandeld?

Gedilateerde cardiomyopathie is een ziekte die de hartspier aantast en het vermogen van het hart om bloed efficiënt naar de rest van het lichaam te pompen, schaadt

Wat is gedilateerde cardiomyopathie?

Gedilateerde cardiomyopathie is een aandoening die vooral de linker hartkamer aantast, het deel van het hart dat bloed via de aorta naar de rest van het lichaam stuurt.

Het is een vergroting van het ventrikel, die gepaard gaat met een verminderd vermogen om bloed rond te pompen ('systolisch' of 'lage ejectiefractie' hartfalen).

Hoewel het in sommige gevallen asymptomatisch kan zijn, is gedilateerde cardiomyopathie een ziekte die, indien onbehandeld, na verloop van tijd kan leiden tot hartfalen, een syndroom dat wordt gekenmerkt door vochtophoping in de longen (pulmonale congestie), buik, benen en voeten, mitralis- en /of insufficiëntie van de tricuspidalisklep (dwz incontinentie) secundair aan ventriculaire dilatatie, embolieën en aritmieën die ook een plotselinge dood kunnen veroorzaken.

Wat zijn de oorzaken van gedilateerde cardiomyopathie?

CARDIOBESCHERMING EN CARDIOPULMONALE RESUSCITATIE? BEZOEK NU DE EMD112 BOOTH OP EMERGENCY EXPO OM MEER TE LEREN

In veel gevallen is het niet mogelijk om de oorzaken van het vergrote hart op te sporen en gedilateerde cardiomyopathie wordt daarom idiopathisch genoemd.

Er zijn verschillende redenen waarom het hart vergroot kan worden: genetische mutaties, aangeboren afwijkingen, infecties, alcohol- of drugsmisbruik, bepaalde chemotherapieën, blootstelling aan giftige stoffen zoals lood, kwik en kobalt, en hart- en vaatziekten zoals ischemische hartziekte en hoge bloeddruk druk.

Wat zijn de symptomen van gedilateerde cardiomyopathie?

Over het algemeen zijn de symptomen van gedilateerde cardiomyopathie die van hartfalen of zijn ze het gevolg van aritmieën en kunnen huidsbleekheid, zwakte, gemakkelijke vermoeidheid, kortademigheid bij zelfs een bescheiden inspanning of bij het liggen, een aanhoudende droge hoest (vooral tijdens het liggen) omvatten. , zwelling van de buik, benen, voeten en enkels, plotselinge gewichtstoename veroorzaakt door waterretentie, verlies van eetlust, hartkloppingen, duizeligheid of flauwvallen.

Hoe gedilateerde cardiomyopathie voorkomen?

KWALITEIT AED? BEZOEK DE ZOLL-STAND OP EMERGENCY EXPO

Het risico op het ontwikkelen van gedilateerde cardiomyopathie kan worden verminderd door niet te roken, alleen met mate alcohol te consumeren, geen drugs te gebruiken, een gezond, uitgebalanceerd dieet te volgen en regelmatige lichaamsbeweging die past bij iemands toestand.

Diagnose

In aanwezigheid van symptomen van een mogelijke gedilateerde cardiomyopathie, kan de arts de volgende tests voorschrijven:

  • Bloedonderzoek: BNP (brain natriuretic peptide) kan worden gemeten, dat verhoogd is bij hartfalen; veranderingen in lever- en nierfunctie-indexen kunnen aanwezig zijn, die het lijden van deze organen als gevolg van hartfalen tot uitdrukking brengen; hyposodopemie en bloedarmoede zijn aanwezig in de meest ernstige gevallen.
  • Röntgenfoto van de borst (röntgenfoto van de borst): geeft twee belangrijke informatie: de eerste betreft de grootte van het hart en de tweede de aanwezigheid en mate van pulmonale congestie.
  • ECG: registreert de elektrische activiteit van het hart. Het kan meerdere veranderingen vertonen, waaronder tekenen van een eerder myocardinfarct of tekenen van overbelasting (overwerkvermoeidheid) van de linker hartkamer of aritmieën.
  • Echocardiogram: dit is een beeldvormende test die de structuren van het hart en de werking van de bewegende delen visualiseert. Het apparaat zendt een ultrasone straal naar de thorax, via een sonde die op het oppervlak ervan rust, en verwerkt de gereflecteerde ultrageluiden die terugkeren naar dezelfde sonde na op verschillende manieren in wisselwerking te staan ​​met de verschillende componenten van de hartstructuur (myocardium, kleppen, holtes) . Het is het centrale onderzoek: het maakt het mogelijk de grootte en dikte van de hartkamerwanden, de contractiele functie (gemeten door een parameter genaamd 'ejectiefractie') en de klepfunctie te beoordelen, en de longdruk te schatten.
  • Inspanningstest met zuurstofverbruik: de test bestaat uit het opnemen van een elektrocardiogram terwijl de patiënt lichaamsbeweging doet, meestal lopen op een loopband of trappen op een hometrainer; een mondstuk wordt ook toegepast om uitgeademd gas te meten. De test wordt uitgevoerd volgens vooraf gedefinieerde protocollen. Het maakt het mogelijk meerdere stukjes informatie te verkrijgen, waarvan de belangrijkste de weerstand van de persoon tegen inspanning en het verschijnen van tekenen van ischemie onder stress zijn.
  • Coronarografie: dit is het onderzoek dat het mogelijk maakt de kransslagaders in beeld te brengen door er radiopaak contrastmiddel in te injecteren. Het onderzoek wordt uitgevoerd in een speciale radiologiekamer, waarin alle noodzakelijke steriliteitsmaatregelen worden nageleefd. De injectie van contrastmiddel in de kransslagaders omvat de selectieve katheterisatie van een slagader en het opvoeren van een katheter naar de oorsprong van de onderzochte bloedvaten. Het dient om de aanwezigheid van significante coronaire hartziekte uit te sluiten.
  • Hartkatheterisatie: invasieve methode gebaseerd op het inbrengen van een buisje (katheter) in een bloedvat; de katheter wordt vervolgens naar het hart geduwd en zorgt ervoor dat belangrijke informatie kan worden verkregen over de bloedstroom en oxygenatie en druk in de hartkamers en longslagaders en -aders. Af en toe uitgevoerd; het documenteert verhoogde ventriculaire vullingsdrukken en, in ernstigere vormen, verminderde hartminuutvolume (dwz de hoeveelheid bloed die door het hart wordt gepompt) en pulmonale hypertensie.
  • Endomyocardiale biopsie: deze wordt uitgevoerd tijdens hartkatheterisatie met behulp van een instrument dat een biotoom wordt genoemd. Biopsieën worden meestal genomen aan de rechterkant van het interventriculaire septum. Het is geïndiceerd bij patiënten met recente gedilateerde cardiomyopathie en 'fulminant' hartfalen om de aanwezigheid van myocarditis op te sporen en, zo ja, het type cellen te identificeren dat het ontstekingsproces ondersteunt, aangezien dit een belangrijke prognostische waarde heeft.
  • Cardiale magnetische resonantie beeldvorming (MRI) met contrastmiddel: produceert gedetailleerde beelden van de structuur van het hart en de bloedvaten door een signaal op te nemen dat wordt uitgezonden door cellen die worden blootgesteld aan een intens magnetisch veld. Het geeft dezelfde informatie als het echocardiogram, maar maakt een betere evaluatie van de rechterventrikel mogelijk, en bovendien om de 'structuur' van het myocardium te beoordelen, waardoor de aanwezigheid van ontstekingsprocessen en fibrosegebieden (littekens) kan worden geïdentificeerd.
  • CT-hartscan met contrastmiddel: dit is een diagnostisch beeldvormend onderzoek waarbij wordt blootgesteld aan ioniserende straling. Het geeft vergelijkbare informatie als MRI. Met stroom uitrustingDoor intraveneuze toediening van contrastmiddel is het dan mogelijk om het coronaire lumen te reconstrueren en informatie te verkrijgen over een eventuele kritische vernauwing.
  • Genetisch onderzoek: dit gebeurt door analyse van het DNA van witte bloedcellen in een bloedmonster dat is verkregen uit een normale veneuze monstername. In het geval van familiale gedilateerde cardiomyopathieën is het mogelijk om te zoeken naar genetische mutaties die verband houden met de ontwikkeling van gedilateerde cardiomyopathie; als een mutatie wordt geïdentificeerd die verband houdt met de ontwikkeling van gedilateerde cardiomyopathie, is het dan mogelijk om de 'gezonde' familieleden te bestuderen: degenen bij wie het zoeken naar de mutatie negatief blijkt te zijn, kunnen gerustgesteld worden dat ze de ziekte niet zullen krijgen.

Behandelingen

Wanneer de oorzaak van gedilateerde cardiomyopathie bekend is, moet deze, indien mogelijk, worden verwijderd of gecorrigeerd. Ongeacht de oorzaak moet een therapie voor hartfalen worden ingesteld om de symptomen te verbeteren en de overleving te vergroten.

Momenteel omvat therapie voor hartfalen:

  • Medicijnen: ACE-remmers/sartan, bètablokkers, anti-aldosterica, diuretica, digoxine.
  • Implantatie van een biventriculaire pacemaker (PM) en/of een automatische defribrillator (ICD).

In meer ernstige gevallen die ongevoelig zijn voor de bovenstaande behandelingen: de implantatie van linkerventrikelhulpmiddelen (LVAD) en/of harttransplantatie.

Lees ook:

Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android

Hartziekte: wat is cardiomyopathie?

Ontstekingen van het hart: myocarditis, infectieuze endocarditis en pericarditis

Hartgeruis: wat het is en wanneer u zich zorgen moet maken?

Het gebroken hartsyndroom neemt toe: we kennen Takotsubo-cardiomyopathie

Cardiomyopathieën: wat ze zijn en wat zijn de behandelingen?

Alcoholische en aritmogene rechterventrikelcardiomyopathie

Verschil tussen spontane, elektrische en farmacologische cardioversie

Wat is Takotsubo-cardiomyopathie (gebroken-hartsyndroom)?

Bron:

Humanitas

Andere klanten bestelden ook: