Veel mensen zullen een "hartruis" hebben ervaren, en deze uitdrukking gaat vaak gepaard met een geruststellende toon van de arts die het hoorde

Onder hartruis wordt in het algemeen verstaan ​​een abnormaal geluid dat wordt geproduceerd door de doorgang van bloed door de hartkleppen, in de hartholten of in de belangrijkste vasculaire structuren nabij het hart.

Maar wanneer vraagt ​​een hartruis extra aandacht?

Hartruis: onschuldig of organisch?

Hoewel het waar is dat een hartruis niet synoniem is met ziekte, betekent dit niet dat alle hartruis hetzelfde is: in sommige gevallen komt een hartruis niet overeen met een aanstootgevende pathologie (“onschuldige” hartruis), terwijl bij andere situaties kan het wijzen op de aanwezigheid van een hartaandoening die op de juiste manier moet worden behandeld of na verloop van tijd moet worden opgevolgd (“organisch” hartgeruis).

Onschuldig hartgeruis, ook wel goedaardig of functioneel hartgeruis genoemd, wordt veroorzaakt door een hoge bloeddoorvoer door de hartstructuren, triviaal veroorzaakt door een toename van het basaal metabolisme of een toename van het hartminuutvolume.

Dit type geruis wordt niet geassocieerd met hartafwijkingen en kan onder bepaalde omstandigheden optreden:

• bij bloedarmoede, koorts of overmatige stress;
• tijdens de zwangerschap;
• bij overmatige schildklierfunctie (hyperthyreoïdie);
• bij gezonde sporters;
• bij dunne onderwerpen.

Dit type geruis wordt meestal niet geassocieerd met bepaalde cardiologische symptomen, beperkt fysieke activiteit of competitieve sport niet, en er hoeven geen speciale voorzorgsmaatregelen te worden genomen, tenzij de parafysiologische of pathologische aandoening die ermee gepaard gaat een voorbijgaande en/of overmatige tachycardie of zwakte (asthenie), die verdwijnen wanneer de situatie die ze veroorzaakte, ophoudt.

DEFIBRILLATOREN? BEZOEK DE PROGETTI MEDISCHE APPARATUUROPLOSSINGEN STAND OP EMERGENCY EXPO

Het geval van organisch hartgeruis is anders

Organisch of pathologisch hartgeruis wordt veroorzaakt door aangeboren pathologieën (aanwezig bij de geboorte) of verworven pathologieën (verschijnen met de leeftijd), die de structuur van het hart of delen ervan wijzigen, zoals:

• de hartkleppen, met slecht functioneren van de klepbladen als gevolg van verminderde bloedstroom door de "vernauwde" klep (klepstenose) of door zijn gebrekkige sluiting met achterwaartse bloedreflux (klepinsufficiëntie of regurgitatie): de oorzaken kunnen aangeboren klepmisvormingen zijn, laxiteit of verzakking van de aangeboren of verworven klepbladen die leiden tot klepinsufficiëntie, degeneratieve seniele of post-infectieuze veranderingen zoals bij endocarditis of met reumatische koorts, of gerelateerd aan auto-immuunziekten zoals systemische lupus erythematosus (SLE) of reumatoïde artritis, langdurige bestralingsbehandelingen ;
• de hartspier (post-infarct of post-inflammatoire/post-infiltratieve uitkomsten);
• de septa die de rechter en linker holtes van het hart verdeelt (interatriale of interventriculaire defecten, doorgankelijkheid van het foramen ovale) aangeboren;
• aangeboren grote bloedvaten van het hart (doorgankelijkheid van het kanaal van Botallo).

Bepaalde ziekten die aanwezig zijn tijdens de zwangerschap (zoals ongecontroleerde diabetes), virale of bacteriële infecties die vooral tijdens het eerste trimester zijn opgelopen (vooral rubella, cytomegalovirus, cocksackie) of het gebruik van bepaalde geneesmiddelen (antidepressiva zoals carbamazepine of lithium, of anti-epileptica zoals valproïnezuur en andere categorieën drugs), drugs en zelfs overmatig alcoholgebruik tijdens de zwangerschap kunnen ook leiden tot min of meer ernstige foetale hartafwijkingen en/of valvulopathieën.

Een abnormaal gemompel is over het algemeen intenser dan een onschuldig gemompel en heeft kenmerken die het voor de arts gemakkelijker maken om het te herkennen.

Dit organische geruis gaat in de loop van de tijd ook vaker gepaard met een reeks symptomen die min of meer manifest worden, vooral afhankelijk van de ernst van de pathologie die het veroorzaakt of de snelheid waarmee het zich ontwikkelt.

Ze kunnen omvatten:

• kortademigheid (dyspneu)
• zwelling in de onderste ledematen (oedeem declivum) en plotselinge gewichtstoename
• vergrote lever
• zwelling van de aderen in de nek
• chronisch hoesten
• hartkloppingen
• pijn op de borst bij inspanning
• duizeligheid of flauwvallen
• blauwachtige kleur (cyanose) van de huid, vooral op de vingers en lippen
• slechte eetlust, groeistoornissen, overmatige magerheid (bij zuigelingen of jonge kinderen).

Hartgeruis: tests voor diagnose

Een hartruis wordt ontdekt door auscultatie van de activiteit van het hart met behulp van een stethoscoop die tijdens een medisch onderzoek op de borst wordt geplaatst.

De cardioloog beoordeelt de intensiteit van het geruis, de locatie ten opzichte van de hartkleppen (elke klep wordt het best 'geausculteerd' in specifieke posities in de borst), het tijdstip waarop het in de hartcyclus verschijnt en de duur ervan, of de aanwezigheid van alle factoren zoals ademhaling of de positie van de patiënt die de kenmerken ervan kunnen veranderen.

Chronische systemische ziekten (systemische lupus erythematodes, reumatoïde artritis, onbehandelde hypertensie) of een familiegeschiedenis van hartaandoeningen moeten ook worden onderzocht om een ​​oorzaak voor een pathologisch geruis te veronderstellen (zoals bijvoorbeeld bij aorta-bicuspidieën, die typisch in families voorkomen).

Bij abnormaal of aanhoudend geruis, of zelfs bij twijfel of motivatie in verband met sport- of beroepsgeschiktheid (vliegbrevet of duikbrevet), moet de arts een kleuren Doppler-echocardiogram aanvragen om de oorzaak vast te stellen, een diagnose te stellen en stel de daaropvolgende klinisch-instrumentele en therapeutische follow-up vast, mocht een pathologisch geruis worden gevonden.

Afhankelijk van de uitkomst van het kleuren-doppler-echocardiogram kunnen verdere instrumentele tests worden voorgeschreven, zoals:

• een transoesofageale echocardiogram
• een cardiale nucleaire magnetische resonantiescan
• een stresstest
• een cardiale angioTAC
• een hartkatheterisatie
• een thoraxfoto.

ECG-APPARATUUR? BEZOEK DE ZOLL-STAND OP EMERGENCY EXPO

Behandeling van hartruis

Wanneer het geruis 'onschuldig' is, is er geen behoefte aan verder instrumenteel onderzoek of speciale behandeling van het cardiovasculaire systeem, aangezien het hart gezond is, maar als het gepaard gaat met een extracardiale ziekte, zoals hyperthyreoïdie of bloedarmoede, zal het verdwijnen door behandeling de onderliggende pathologie.

Gewoonlijk vereist hartklepaandoening in de vroege stadia en gedurende vele jaren geen medicamenteuze behandeling: zelfs in het geval van een mild organisch geruis, kan de cardioloog alleen regelmatige echocardiografische controles aanbevelen om de situatie te controleren en te beoordelen of en wanneer medicatie moet worden ingesteld. therapie in de loop van de tijd.

Afhankelijk van de hartsituatie en de omvang en het type valvulopathie kan het volgende aangewezen zijn:

• een profylactische antibiotische therapie (bij echte mitralisprolaps, in de nasleep van inter-atriaal defect en doorlatende foramen ovale sluitingen, of indien reeds klepprothesen gedragen) in het geval van chirurgie, biopsieën of complexe tandheelkundige behandelingen om het risico te verkleinen dat infectie de hart en kleppen (bacteriële endocarditis);
• behandeling met geneesmiddelen (vasodilatatoren, diuretica, bètablokkers, antiaritmica of anticoagulantia) wanneer een klepstoring het vermogen van het hart om goed te functioneren in gevaar kan brengen of een specifieke behandeling vereist.
• het gebruik van reparatie of vervanging van een zieke klep, die moet plaatsvinden wanneer de valvulopathie verergert voordat deze onomkeerbaar hartfalen of klinische situaties met ernstig ongemak of gevaar voor de patiënt kan veroorzaken. Er zijn twee benaderingen mogelijk, een minder invasieve percutane en een meer veeleisende traditionele chirurgische.

De minimaal invasieve percutane ingreep wordt uitgevoerd door het inbrengen van katheters in de bloedvaten om de te repareren klep te bereiken (percutane transluminale valvuloplastie met ballonkatheter) of te vervangen (zoals transkatheter-implantatie van de aortaklep, ) in het geval van ernstige klepstenose, of door de bevestiging van speciale hulpmiddelen om de ernst van de klepinsufficiëntie te verminderen (zoals het plaatsen van een ring rond de mitralis- of tricuspidalisklep of de implantatie van Mitraclips onder de mitralisblaadjes).

De eigenlijke chirurgische behandeling kan ofwel de klep repareren door het defecte klepapparaat te corrigeren (flappen, ring, koorden, papillaire spieren) of de zieke klep te vervangen door een biologische of mechanische klepprothese.

De keuze van het type prothese hangt van veel factoren af, zoals de te vervangen klep, de leeftijd van de patiënt, de mate van fysieke activiteit en het functionele vermogen, de levensstijlkeuzes van de persoon (mogelijke zwangerschap, bewustzijn van levenslange antistollingstherapie bij mechanische prothesen kortere levensduur biologische kleppen).

Waar mogelijk verdient het de voorkeur een klep te repareren in plaats van deze te vervangen, omdat klepvervanging gepaard gaat met een beter onderhoud van de hartfunctie, een betere overleving en een lager risico op endocarditis, en er vaak geen antistollingsbehandeling nodig is.

Er moet ook rekening worden gehouden met de behandeling van cardiovasculaire risicofactoren zoals hypertensie, hypercholesterolemie, diabetes of roken, aangezien deze in veel gevallen kunnen bijdragen aan het verergeren van het niveau van onderliggende valvulopathie of hartziekte, en in ieder geval het algehele cardiovasculaire risico van de patiënt kunnen verhogen .

CARDIOBESCHERMING EN CARDIOPULMONALE RESUSCITATIE? BEZOEK NU DE EMD112-STAND OP EMERGENCY EXPO VOOR MEER DETAILS

Hartruis: kun je sporten?

Een onschuldig hartgeruis impliceert geen beperking in lichamelijke activiteit of sport, juist omdat het niet gerelateerd is aan enige structurele hart- of kleppathologie.

Anderzijds is het voorschrijven van lichaamsbeweging bij een organisch hartgeruis als gevolg van hartklepaandoeningen afhankelijk van de betrokken klep, de aanwezigheid en ernst van de stenose of insufficiëntie, de mogelijke aanwezigheid van linkerventrikeldisfunctie en/of gelijktijdige coronaire hartziekte.

Daarom zijn onderzoeken zoals ECG, kleuren-Doppler-echocardiogram en stresstest of cardiopulmonale test of stress-echo nodig om een ​​juiste beoordeling van het functionele vermogen van de patiënt te maken.

Over het algemeen wordt aanbevolen dat mensen met een pathologisch geruis de intensiteit van fysieke activiteit verminderen tot licht of matig.

Intense, plotselinge, isometrische lichamelijke inspanning en competitieve sporten worden over het algemeen niet aanbevolen wanneer valvulopathie matig wordt, zelfs als er geen ernstige symptomen zijn.

Bij patiënten met matig-ernstige of ernstige valvulopathie is het echter raadzaam om, met uitzonderingen, bescheiden aërobe lichamelijke activiteit, wandelen of lichte lichaamsbeweging aan te bevelen, altijd op advies van de arts.

Patiënten met valvulopathie moeten een programma van aangepaste fysieke activiteit ondergaan om een ​​geleidelijke en progressieve verbetering van de functionele capaciteit en kwaliteit van leven te bereiken.

Aerobe oefeningen versterken de hartspier en maken deze efficiënter.

Aërobe activiteit hoeft niet uitputtend te zijn: 30 minuten per dag matige lichaamsbeweging geeft een aantal voordelen, zonder bijzondere risico's voor onze gezondheid.

Lichamelijke activiteit moet daarom altijd worden volgehouden, maar de intensiteit is afhankelijk van het hart.

Lees ook:

Heeft u afleveringen van plotselinge tachycardie? U kunt lijden aan het Wolff-Parkinson-White-syndroom (WPW)

Weten dat trombose ingrijpt op het bloedstolsel

Ontstekingen van het hart: wat zijn de oorzaken van pericarditis?

Pericarditis: wat zijn de oorzaken van pericardiale ontsteking?

Bron:

Humanitas