Hartslagveranderingen: bradycardie

By Cristiano Antonino On 18-2023-XNUMX

Op medisch gebied wordt bradycardie gedefinieerd als een hartslag van minder dan 60 slagen per minuut. Het hartritme wordt als regelmatig beschouwd als het tussen de 60 en 100 slagen per minuut ligt

Daarom wordt het gewoonlijk bradycardie genoemd wanneer de hartslag lager is dan 60 slagen of slagen per minuut (bpm).

Dit type aandoening kan bij de getroffen persoon duizeligheid of subjectieve gevoelens van kortademigheid (dyspneu) veroorzaken.

Bij sporters en ouderen treedt bradycardie fysiologisch op en is over het algemeen geen reden tot bezorgdheid.

Wanneer de vertraging van de hartslag het hart echter niet toestaat voldoende bloed in het lichaam te pompen, wordt dit als een pathologische aandoening beschouwd.

Lees in dit artikel alles wat u moet weten over bradycardie, met welke aandoeningen het het vaakst verband houdt, hoe het wordt gediagnosticeerd en hoe het moet worden behandeld.

DE REDDINGSRADIO VAN DE WERELD? IT'S RADIOEMS: BEZOEK DE STAND OP EMERGENCY EXPO

Wat is bradycardie

Wanneer de hartslag onder het normale niveau daalt, wordt dit bradycardie genoemd.

Bij een volwassen persoon wordt een hartslag tussen 60 en 100 slagen per minuut als normaal beschouwd.

Een snelheid onder deze waarden wordt bradycardie genoemd.

Dit kan worden ingedeeld in:

Milde bradycardie: wanneer de frequentie tussen 50 en 59 slagen per minuut ligt;
Matige bradycardie: wanneer de hartslag tussen 40 en 49 slagen per minuut ligt;
Ernstige bradycardie: wanneer de hartslag onder de 40 slagen per minuut zakt.

Zuigelingen en zeer jonge kinderen jonger dan één jaar kunnen ook last hebben van episodes van bradycardie

In deze gevallen spreken we van foetale of neonatale bradycardie en treedt op wanneer de hartslag lager is dan 100 slagen per minuut, aangezien bij zuigelingen de hartslag fysiologisch hoger is en rond de 110-160 slagen per minuut ligt.

In de regel is dit type aritmie niet gevaarlijk, en bij sommige personen, zoals ouderen en sportbeoefenaars op wedstrijdniveau, kan het fysiologisch voorkomen.

Vooral mensen die intensief lichamelijk actief zijn, ontwikkelen het zogenaamde 'atletenhart', een reeks structurele en functionele veranderingen in het cardiovasculaire systeem.

Deze veranderingen omvatten, naast de eerder genoemde bradycardie, systolisch geruis en harttonen toegevoegd bij auscultatie.

Dit soort afwijkingen zijn echter geen reden tot bezorgdheid en vereisen geen specifieke behandeling.

Bradycardie kan bij sommige personen een pathologische aandoening worden

Bij zulke lage frequenties kan het hart zelfs niet genoeg bloed rondpompen, waardoor de perifere oxygenatie afneemt, wat resulteert in symptomen die soms zelfs de meest alledaagse dagelijkse activiteiten ingewikkeld kunnen maken.

Symptomen en oorzaken

Wanneer de hartslag te langzaam is en het hart niet in staat is de hersenen en andere organen van voldoende zuurstof te voorzien, kan de patiënt de volgende symptomen vertonen:

Dyspneu;
Gevoel van duizeligheid;
Diep gevoel van vermoeidheid;
Verwarde toestanden;
Syncope;
Slaapproblemen;
Geheugenstoornissen;
Pijn op de borst;
Hypotensie.

Het is belangrijk om te onthouden dat verschillende pathologieën deze symptomen kunnen veroorzaken en daarom is het raadzaam om onmiddellijk contact op te nemen met de huisarts om snel te begrijpen wat de onderliggende oorzaak is en om onmiddellijk de meest geschikte behandeling voor de zaak te starten.

Er zijn verschillende aandoeningen die pathologische bradycardie kunnen veroorzaken en meestal zijn dit pathologieën die de normale elektrische activiteit van het hartgeleidingsweefsel kunnen veranderen.

Deze omvatten:

leeftijdsgebonden schade aan het myocardium (het hartspierweefsel);
schade als gevolg van een hartinfarct;
arteriële hypertensie (hoge bloeddruk);
aangeboren hartafwijkingen (hartafwijkingen die al bij de geboorte aanwezig zijn);
myocarditis (een infectie van het hartweefsel);
complicaties na een hartoperatie;
hypothyreoïdie (trage schildklieractiviteit);
elektrolytenonbalans, wat nodig is voor het correct genereren en verspreiden van elektrische impulsen;
obstructieve slaapapneu (herhaalde onderbreking van de ademhaling tijdens de slaapuren);
ontstekingsziekten (reumatische koorts, lupus, enz.);
hemochromatose (overmatige ijzerophoping in organen);
medicatie.

Een andere mogelijke oorzaak, die niet direct verband houdt met de elektrische activiteit van het hart, kan het misbruik van bepaalde medicijnen zijn.

Wat neonatale bradycardie betreft, lijkt de belangrijkste oorzaak echter verband te houden met hypoxie, dwz een gebrek aan zuurstof als gevolg van ademhalingsmoeilijkheden van het kind.

Diagnose van bradycardie

Alleen een arts kan bepalen of een patiënt bradycardie heeft, de mogelijke oorzaken controleren en begrijpen hoe ernstig het probleem is.

Om de diagnose bradycardie te bevestigen of uit te sluiten, kan de specialist afhankelijk van het geval een of meer diagnostische tests voorschrijven.

Hier zijn enkele tests die aan de patiënt kunnen worden voorgeschreven om een juiste diagnose te stellen:

Elektrocardiogram (ECG): een diagnostische test waarbij een specifiek instrument wordt gebruikt om de elektrische activiteit van het hart vast te leggen en grafisch weer te geven;
Inspannings-ECG: monitoring van de hartslag tijdens fysieke activiteit. De patiënt wordt gevraagd om op een loopband te lopen of op een hometrainer te trappen om veranderingen in de hartslag tijdens fysieke activiteit te beoordelen;
Dynamisch ECG volgens Holter: een diagnostische methodiek waarbij de elektrische activiteit van het hart wordt bewaakt gedurende een tijdsinterval van doorgaans tussen de 24 en 72 uur;
Tilt-test: een provocerende instrumentele test die het hartslag- en bloeddrukgedrag evalueert. Onder nauwlettend toezicht wordt de patiënt op een bank geplaatst die aanvankelijk horizontaal wordt geplaatst en vervolgens in een verticale positie wordt gedraaid. Deze test is de gouden standaard voor het onderzoeken van de oorzaak van herhaaldelijk flauwvallen;
Elektrofysiologisch onderzoek (SEF): een invasieve test die de elektrische eigenschappen van het hart en zijn gevoeligheid voor verschillende soorten aritmieën beoordeelt;
Slaapmonitoring: een test die kan worden voorgeschreven als de cardioloog van mening is dat bradycardie verband houdt met episodes van apneu (ademstilstand) die optreden tijdens de slaap.

Het kan ook nodig zijn om specifieke bloedtesten voor te schrijven om de aanwezigheid van pathologieën te beoordelen die niet direct verband houden met hartactiviteit, zoals hypothyreoïdie, de aanwezigheid van infecties of elektrolytenveranderingen die mogelijk verantwoordelijk kunnen zijn voor het ontstaan van bradycardie.

Soms kan de arts voor het vastleggen van sporadische gebeurtenissen de patiënt het gebruik van speciale opnameapparaten voorschrijven die de hartactiviteit zelfs maandenlang kunnen volgen.

De apparaten die meestal worden voorgeschreven voor monitoring zijn de externe Loop-recorder of de implanteerbare Loop-recorder.

Wanneer de patiënt de typische stoornissen ervaart die gepaard gaan met episoden van bradycardie, moet hij of zij op de opnameknop op het apparaat drukken, die het elektrocardiografische signaal zal opslaan in de periode vóór het commando en in de periode erna.

Op deze manier kan de arts het hartritme bestuderen tijdens het ontstaan van de stoornissen.

STRETCHERS, LONGBEademingsapparaten, EVACUATIESTOELEN: SPENCER-PRODUCTEN IN DE DUBBELE CABINE OP EMERGENCY EXPO

Behandeling

Zodra de diagnose is gesteld, zal de therapie die door de arts samen met zijn patiënt wordt vastgesteld, gebaseerd zijn op de beoordeling van het type probleem dat leidt tot de verandering in hartactiviteit, de ernst van de symptomen en de onderliggende oorzaak.

Onthoud dat in gevallen van functionele bradycardie geen interventie nodig is, aangezien dit type aritmie over het algemeen asymptomatisch is.

Wanneer we echter te maken hebben met pathologische bradycardie, wordt het noodzakelijk om de juiste therapie toe te dienen.

gerelateerde berichten

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Hoe diabetes te voorkomen

26-2024-XNUMX

Revolutie in vroege detectie: AI voorspelt borstkanker

25-2024-XNUMX

Leven gered: het belang van eerste hulp

25-2024-XNUMX

Laten we eens kijken wat de mogelijke behandelingen zijn, afhankelijk van het geval.

CARDIOBESCHERMING EN CARDIOPULMONALE RESUSCITATIE? BEZOEK NU DE EMD112 BOOTH OP EMERGENCY EXPO OM MEER TE LEREN

Behandeling van de ziekte die verantwoordelijk is voor bradycardie

Als de bradycardie wordt veroorzaakt door een ziekte die niet direct verband houdt met hartactiviteit, zoals hypothyreoïdie of obstructieve slaapapneu, is het doorgaans voldoende om in te grijpen op de pathologie om ook de bradycardie te verhelpen.

Stopzetten of vervangen van geneesmiddelen die bradycardie veroorzaken

Als bepaalde medicijnen die door de patiënt worden ingenomen episodes van bradycardie veroorzaken, kan de cardioloog, na zorgvuldige analyse, deze vervangen om de toestand van de patiënt te verbeteren.

Het is ook mogelijk dat de specialist besluit de dosering van de betreffende medicijnen te verlagen.

In gevallen waarin dit niet mogelijk is, kan de patiënt worden geadviseerd een pacemaker te laten implanteren.

Implantatie van een permanente pacemaker

Een operatie om een pacemaker te implanteren kan nodig zijn als de toestand van bradycardie wordt veroorzaakt door ernstige veranderingen in de overdracht van de elektrische impulsen van het hart.

Zodra de operatie is uitgevoerd, is het de taak van de pacemaker om de elektrische impulsen te genereren die nodig zijn om de hartslag te reguleren.

Sommige van deze apparaten zijn ook in staat om informatie over de hartactiviteit vast te leggen die nuttig is voor de cardioloog bij het controleren van de goede werking van het apparaat.

HET BELANG VAN OPLEIDING IN REDDING: BEZOEK DE SQUICCIARINI REDDINGSBAK EN ONTDEK HOE JE VOORBEREID BENT OP EEN NOODGEVAL

Farmacologische noodbehandeling

In gevallen waarin de patiënt zich presenteert met ernstige bradycardie die plotseling is opgetreden, zal het nodig zijn om farmacologische behandeling uit te voeren met catecholamines en sympathicomimetica die in noodgevallen in een ziekenhuis of medische kliniek moeten worden toegediend.