Acuut respiratoir distress syndroom (ARDS) is een potentieel verwoestende vorm van acute ontstekingen long blessure met een high sterftecijfer op korte termijn en aanzienlijke gevolgen op lange termijn onder overlevenden.

In deze review zal het belang van ondersteunende zorg worden besproken, met name de huidige evidence-base voor beademingsondersteuning en aanvullende therapieën bij patiënten met acute ademhalingsproblemen syndroom (ARDS).

 

Klinisch overzicht van het acute respiratory distress syndrome: een samenvatting

Ondersteunende zorg, voornamelijk met mechanische ventilatie, blijft de hoeksteen van de therapie - hoewel de doelen van deze ondersteuning in de afgelopen jaren zijn veranderd - van behoud van normale fysiologische parameters om door de ventilator veroorzaakte longbeschadiging te voorkomen en tegelijkertijd voor een goede gasuitwisseling te zorgen.

Sleutelcomponenten van een dergelijke strategie zijn onder meer het vermijden van overmatige longdistributie door het beperken van het ademvolume en de luchtwegdruk, en het gebruik van positieve einduitademingsdruk met of zonder manoeuvres voor long rekrutering bij patiënten met ernstige ARDS.

Aanpassende therapieën besproken omvatten farmacologische technieken (bijvoorbeeld vaatverwijders, diuretica, neuromusculaire blokkade) en niet-farmacologische technieken (bijvoorbeeld buikligging, alternatieve vormen van ventilatie).

ARDS werd voor het eerst beschreven in 1967 en vertegenwoordigt een veel voorkomend klinisch probleem bij IC-patiënten. Het syndroom wordt geassocieerd met een kortetermijnsterfte van ongeveer 45% en met een significante morbiditeit op de lange termijn. Ondanks dat het zowel een groot klinisch probleem is als een onderzoeksfocus voor de intensive care-gemeenschap, blijft ARDS moeilijk te definiëren en een bron van aanzienlijke controverse.

Met behulp van de Amerikaans-Europese consensuscriteria van 1994 werd ARDS gedefinieerd door wijdverspreide longinfiltraten op de röntgenfoto van de borst, hypoxemie en de afwezigheid van verhoogde pulmonale capillaire wiggedruk of ander bewijs van hypertrofie van het linker atrium.

De nieuwe Berlijnse definitie van ARDS categoriseert het acute respiratory distress syndrome als mild, matig of ernstig, en is ontworpen om een ​​aantal problemen aan te pakken die bij de vorige definitie duidelijk waren geworden.

 

LEES OOK

Ons ademhalingssysteem: een virtuele rondleiding in ons lichaam

Tracheostomie tijdens intubatie bij COVID-19-patiënten: een overzicht van de huidige klinische praktijk

FDA keurt Recarbio goed voor de behandeling van in het ziekenhuis opgelopen en met beademing geassocieerde bacteriële longontsteking

 

BRON