Paniekaanvalstoornis: gevoel van naderende dood en angst

By Cristiano Antonino On Juli 21, 2022

Paniekstoornis is een psychiatrische stoornis waarbij reacties van intense angst, verlangen om te ontsnappen, angst en angst voor de eigen veiligheid, typisch ervaren in catastrofale of echt gevaarlijke situaties, worden veroorzaakt door gebeurtenissen en omstandigheden die absoluut ongevaarlijk zijn en als zodanig worden waargenomen door de meerderheid van de mensen, in de vorm van een echte 'paniekaanval'

Paniekaanvallen kunnen zelfs worden geactiveerd terwijl men rustig in een leunstoel zit te lezen of televisie te kijken, of zelfs in slaap, met zowel psychologische als fysieke manifestaties.

Paniekstoornis kan op elk moment in het leven beginnen (maar meestal tussen de 20 en 30 jaar)

Het verschijnt plotseling en in de meest onverwachte omstandigheden, terwijl men een absoluut banale actie uitvoert die nooit eerder problemen heeft veroorzaakt.

Over het algemeen is de kleinste gemene deler van kritieke situaties op plaatsen waar het moeilijk is om te ontsnappen (in de passagiersruimte van een auto tijdens het alleen rijden, in een lift, op een veerboot, in de metro, enz.) men kon niet worden gered in geval van ziekte (bijvoorbeeld in een menigte of alleen op afgelegen plaatsen).

Paniekstoornis kan zich manifesteren met paniekaanvallen alleen of in combinatie met agorafobie

In het laatste geval is het algemene klinische beeld meestal ernstiger en moeilijker te hanteren.

De paniekaanval is niet gevaarlijk voor de gezondheid, zowel tijdens als daarna, maar de ervaren sensaties zijn zo aangrijpend en traumatisch dat degenen die ze ervaren de situatie vermijden waarin ze zich hebben voorgedaan om niet het risico te lopen de ervaring te herhalen.

Indien niet adequaat behandeld, naarmate de aandoening evolueert en de situaties die vermeden moeten worden zich vermenigvuldigen, zal de persoon die aan een paniekstoornis lijdt, over een periode van 2-3 jaar uiteindelijk in zichzelf terugtrekken, totdat hij niet langer in staat is om te werken, een sociale leven, of het uitvoeren van de meest alledaagse dagelijkse activiteiten, zoals alleen naar de supermarkt of de bioscoop gaan.

De oorzaken van de ziekte zijn nog niet volledig opgehelderd

Er is zeker een genetische aanleg, aangezien familieleden van een persoon die lijdt aan een paniekaanvalstoornis tien keer meer kans hebben dan de algemene bevolking om het zelf te ontwikkelen, maar specifieke genen die verantwoordelijk zijn, zijn nog niet geïdentificeerd.

Verschillende onderzoeken hebben aangetoond dat patiënten met een paniekstoornis overgevoelig zijn voor kooldioxide, in die mate dat het inademen van met CO2 verrijkte lucht een aanval kan veroorzaken die lijkt op spontane aanvallen.

Andere factoren die een rol spelen, vooral bij vrouwen, zijn hormonale schommelingen die verband houden met de menstruatiecyclus (die het begin van de aanval kunnen bevorderen) en zwangerschap (die aan de andere kant beschermend is).

Symptomen en diagnose van paniekstoornis

Het herkennen van een paniekaanval is relatief eenvoudig wanneer ten minste vier van de volgende symptomen spontaan, onterecht en plotseling optreden, naast intense angst en ongemak

tachycardie en/of hartkloppingen
gevoel van verstikking en moeite met ademhalen;
misselijkheid, buikpijn of rusteloosheid (pijn in het midden van de borst);
zweten/opvliegers of, omgekeerd, koude rillingen/tremoren;
duizeligheid en verlies van evenwicht;
tintelingen en/of veranderde gevoeligheid in specifieke delen van het lichaam;
verlies van realiteitszin of gevoel van 'onthechting van zichzelf'
gevoel van naderende dood;
het gevoel op het punt te staan gek te worden

Opgemerkt moet worden dat een enkele paniekaanval kan optreden in de context van veel medische (bijv. cardiologische, gastro-intestinale, neurologische, enz.) psychiatrisch aandoeningen, zelfs die welke geen verband houden met angststoornissen (depressie, posttraumatische stressstoornis, middelenmisbruik, enz.).

Om de diagnose paniekstoornis te kunnen stellen, moeten aanvallen recidiverend zijn en gevolgd worden door een periode van ten minste een maand waarin de betrokkene sterk bang is voor herhaling van de ervaring en/of de gevolgen ervan (lichamelijk, psychisch, sociaal, enz.), zijn of haar gedrag aan te passen met de bedoeling het te vermijden. Verder mogen de verschijnselen geen verband houden met de aanwezigheid van een andere lichamelijke of psychiatrische aandoening of met het innemen of staken van drugs of middelen.

Frequentie en tijdsverdeling van paniekaanvallen zijn zeer variabel

Sommige mensen kunnen bijvoorbeeld vrij regelmatig één aanval per week krijgen, terwijl anderen meerdere aanvallen kunnen hebben, geconcentreerd in 2-3 weken, gevolgd door symptoomvrije perioden.

De kenmerken van aanvallen kunnen ook variëren, zowel tussen verschillende mensen als binnen hetzelfde onderwerp. Er kunnen met name 'volledige' aanvallen zijn, gekenmerkt door intense angst en angst en ten minste vier lichamelijke symptomen, of 'gedeeltelijke' aanvallen, gekenmerkt door minder lichamelijke symptomen.

Classificatie van agorafobie

Als intense angst, angst voor de naderende dood en mogelijk lichamelijke symptomen van paniek selectief optreden wanneer men zich buiten het huis of de meest geruststellende leefomgeving bevindt, spreekt men van agorafobie.

Typisch kritieke contexten voor de persoon die lijdt aan pleinvrees zijn het openbaar vervoer en drukke plaatsen (binnen of buiten), evenals alle situaties waarin het moeilijk kan zijn om hulp in te roepen of om gered te worden in geval van ziekte (ondergrondse parkeergarages , tunnels, evenementen, concerten, niet-vermenselijkte natuurgebieden, snelwegen, enz.).

Zoals in het geval van paniekstoornis, zijn de psycho-emotionele en fysieke reacties van terreur die kenmerkend zijn voor agorafobie niet evenredig met de ernst van de situatie waarin men zich bevindt (in de regel volledig of bijna ongevaarlijk) en, na de eerste ervaring, leiden tot het vermijden van de plaatsen en contexten waarin ze werden ervaren.

Als deze neiging niet onmiddellijk wordt bestreden met geschikte therapieën, heeft deze neiging zeer invaliderende resultaten, aangezien de situaties waarin men zich ongemakkelijk kan voelen zich vermenigvuldigen en hun cumulatieve vermijding uiteindelijk de betrokken persoon verhindert om gemeenschappelijke en noodzakelijke activiteiten uit te voeren, zoals autorijden, winkelen, naar school of werk, in de trein of het vliegtuig stappen, in de rij staan bij de bank, naar de bioscoop of het theater gaan, etc.

Symptomen en diagnose van agorafobie

Om de diagnose agorafobie te stellen, is het voldoende dat ongemotiveerde angst en bezorgdheid voor iemands veiligheid zich voordoen in ten minste twee contexten:

openbaar of particulier vervoermiddel
open ruimten (parkings, markten, bruggen, enz.);
drukke plaatsen (evenementen, winkelcentra, enz.);
gesloten plaatsen (bioscopen, theaters, enz.);
lange wachtrijen (van mensen of voertuigen);
situaties waarin men alleen van huis is.

Als dit soort situaties naast psychische spanningen een volslagen paniekaanval uitlokken, wordt een dubbele diagnose gesteld, namelijk 'agorafobie en paniekstoornis'.

Behandeling van paniekstoornis en agorafobie

De te volgen strategie om paniekstoornis tegen te gaan, hangt af van de ernst van het ziektebeeld en wanneer de patiënt zich tot de arts wendt. Paniekstoornis is in feite een stoornis met een periodiek beloop, gekenmerkt door perioden van opflakkeringen, met frequente aanvallen en fasen van welzijn, vrij van symptomen.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

In het eerste geval is meestal een gecombineerde behandeling op basis van medicatie en psychotherapie nodig.

De behandeling van agorafobie is vergelijkbaar, maar in dit geval is het bijzonder belangrijk om vroeg in te grijpen, omdat de aandoening met het verstrijken van de tijd verergert en de toename van situaties die vermeden moeten worden, moeilijker te behandelen wordt.

Psychotherapeutische benadering

Om de effecten van medicamenteuze therapie te optimaliseren en de persoon met paniekstoornis en/of agorafobie een effectief middel te bieden voor zelfbeheersing van de gevoelens die in de verschillende omstandigheden van het dagelijks leven worden ervaren, is het nuttig om medicatie te combineren met gedragstherapie gericht op 'deconditionering van de fobische stimulus', dwz het losmaken van het verband tussen kritieke situaties en de angstige reactie van de patiënt.

Deze benadering is met name gunstig in de consolidatiefase van de behandeling om de neiging van de patiënt om plaatsen en situaties die als 'angstig' worden ervaren, te vermijden, te verminderen.

De gedragsmatige benadering vereist dat de persoon met een paniekstoornis, in plaats van ze te vermijden, zich geleidelijk blootstelt aan gebeurtenissen die als stressvol worden ervaren, deze met hulp van de specialist analyseert en op een positieve manier verwerkt om de ervaring in een context van normaliteit en ga er bij volgende gelegenheden beter mee om.

Ondersteunende interventies

Volg normale levensritmes.
Slaap voldoende uren per nacht.
Eet een gezond dieet.
Beweeg elke dag matig.
Neem alle therapieën die door uw arts zijn voorgeschreven regelmatig, in de aangegeven doseringen.
Vermijd het drinken van alcohol en cafeïnehoudende dranken.
Rook niet en probeer het aantal sigaretten niet te verminderen.
Woon zelfhulpgroepen bij en deel uw ervaringen met andere mensen met een soortgelijk probleem.