Stressfracturen: risicofactoren en symptomen

Stressfracturen: herhaalde sportactiviteiten of bepaalde biomechanische omstandigheden stellen ons skelet bloot aan functionele overbelasting, die de spieren niet altijd kunnen opnemen

Dit leidt tot een bepaald type fractuur, bekend als een 'stressfractuur'

Marathonlopers, dansers en gymnasten, springers en basketballers, evenals kanovaarders behoren tot de sporters die het meeste risico lopen op stressfracturen.

Hetzelfde geldt voor degenen die tijdens lange marsen versterkt schoeisel dragen, zoals soldaten.

Dit risico bestaat ook voor degenen die niet aan sport doen en een zittend leven leiden, maar die, als gevolg van genetische conformatie of de resultaten van een trauma, worden beïnvloed door veranderingen in de structuur van de onderste ledematen, zelfs als deze niet duidelijk zijn, wat kan leiden niettemin tot functionele overbelasting.

Wat kan worden gedaan om ze te voorkomen, te herkennen en vroeg in te grijpen met een passende behandeling?

Stressfracturen

Stressfracturen zijn (althans in de vroege stadia) geen echte en volledige onderbreking van de continuïteit van een botsegment (zoals gebeurt bij een acuut trauma), maar een soort "kloven", als gevolg van herhaalde microfracturen die het bot probeert te herstellen, niet altijd effectief; als de fysiologische limieten worden overschreden, is het alsof het mechanisme in de war raakt.

Als ze niet worden herkend, kunnen ze ook echte breuken veroorzaken, met de mogelijke vorming van de herstellende botcallus, een soort 'mouw' die de beschadigde delen van het bot verbindt en aan elkaar plakt.

Soms, als ze niet in de beginfase worden herkend, ook omdat de pijnlijke symptomen draaglijker zijn dan die veroorzaakt door een echte breuk, worden stressfracturen alleen gediagnosticeerd als een "uitkomst", dat wil zeggen, wanneer de botcallus zelf wordt opgemerkt op de X -ray, waaruit blijkt dat het is gerepareerd.

Traditioneel zijn de meest zwaar getroffen delen de botten van de onderste ledematen en voeten.

Mogelijke risicofactoren voor een stressfractuur zijn onder meer:

  • vele kilometers hardlopen;
  • herhaaldelijk springen op harde oppervlakken, vooral als er morfologische veranderingen zijn in de voet of onderste ledematen;
  • plotseling intensiveren van iemands fysieke activiteitsroutine;
  • dansen op je tenen, zoals typisch is voor dansers (professioneel of niet), dus de locatie van stressfracturen is meestal op het middenvoetniveau of in sommige gevallen ook op het scheenbeen (been).

Stressfracturen: wanneer naar de dokter?

Meestal is de alarmbel een aanhoudende botpijn, die de patiënt kan aanwijzen op een goed gelokaliseerde plaats, bij afwezigheid van een direct groot trauma en heel vaak gerelateerd aan fysieke activiteit.

Als in de eerste fasen van het begin, met rust van fysieke activiteit, de pijn lijkt af te nemen, in de meer gevorderde fasen, blijft de symptomatologie bestaan ​​en is deze zelfs in rust aanwezig.

Sport en preventie van stressfracturen

Het is belangrijk om rekening te houden met alle mogelijke risicofactoren, meestal gerelateerd aan de botstructuur en het type repetitieve activiteit (sport, maar niet alleen), waaraan het skeletsegment wordt blootgesteld.

Om deze reden is het essentieel om verstandig te oefenen en mogelijk de discipline te kiezen die het beste bij iemands fysieke gesteldheid past.

Spierversterking en verhoogde fysieke activiteit moeten ook geleidelijk gebeuren.

Het is net zo belangrijk om geschikt schoeisel te dragen, jezelf uit te rusten met sport uitrusting passen bij iemands capaciteiten, en probeer vormen van fysieke activiteit met een hoge impact af te wisselen met andere die dat minder zijn.

Hoewel in veel gevallen van sportgerelateerde stressfracturen de risicofactor 'osteoporose' in eerste instantie niet wordt overwogen, moet er zeker rekening mee worden gehouden voor bepaalde categorieën patiënten 'risico', waaronder postmenopauzale vrouwen, maar ook personen die lijden aan endocriene-stofwisselingsstoornissen die de goede gezondheidstoestand van het bot kunnen veranderen, waardoor het verzwakt.

Preventie is erg belangrijk, evenals vroege herkenning van dit type blessure, aangezien een vroege behandeling de genezingstijd verkort, het ongemak voor de patiënt vermindert en een snellere terugkeer naar sport mogelijk maakt.

Aangezien stressfracturen in het algemeen niet herkenbaar zijn bij gewone röntgenfoto's in een vroeg stadium (die in ieder geval symptomatisch zijn voor de patiënt), is het bij sterke diagnostische verdenking raadzaam om een ​​MRI-onderzoek voor te schrijven, wat een tweevoudig voordeel biedt: het stelt de patiënt niet bloot aan ioniserende straling en maakt het mogelijk botveranderingen vanaf de vroegste stadia te herkennen, voordat zich ook een structurele verandering van het bot vormt.

Wat te doen bij de diagnose van stressfracturen?

Met uitzondering van sommige soorten fracturen (bijv. femur nek breuk, maar niet alleen), waarvoor chirurgie nodig kan zijn (dwz stabilisatie met metaalsynthesemiddelen), is de behandeling van stressfracturen in de meeste gevallen conservatief.

Allereerst is rust essentieel en, als een deel van de onderste extremiteit is aangetast, uiteraard gewichtdragend, met krukken.

Genezing en volledig herstel duurt meestal gemiddeld 4 tot 6 weken.

De variabiliteit is voornamelijk te wijten aan het feit dat niet alle stressfracturen in hetzelfde stadium worden gediagnosticeerd, soms wanneer ze al genezen.

Het is echter mogelijk om het herstelproces te versnellen door zogenaamde 'biofysische regeneratieve therapieën' toe te passen, waaronder magnetotherapie en schokgolven.

Hoewel verschillend van aard, zijn beide fysieke stimulaties die in staat zijn om gunstige effecten op cellulair niveau teweeg te brengen.

In het bijzonder is de schokgolf een mechanische stimulus die geen schadelijke effecten heeft op levend weefsel, maar de metabolische activiteit van botcellen versnelt, evenals de productie van groeifactoren en de groei van nieuwe kleine bloedvaten.

Shock Waves wordt al enkele decennia gebruikt om pseudo-artrose en vertragingen in de botconsolidatie te behandelen, maar kan in veel gevallen ook de beste behandeling zijn voor stressfracturen, omdat ze niet alleen botherstel stimuleren, maar ook de juiste hermodellering van botweefsel normaliseren , letterlijk 'gestrest' door veranderde biomechanische omstandigheden.

Het is een niet-invasieve therapie, bijna vrij van bijwerkingen, die poliklinisch wordt toegepast en goed wordt verdragen door de patiënt, mits uitgevoerd met de juiste instrumenten en expertise van de kant van de operator.

In dit verband is het essentieel dat de behandeling onder echografie wordt uitgevoerd (of in ieder geval na echografie "centrering"), zodat de behandeling precies op het punt van het door de stressfractuur aangetaste botsegment wordt "gericht".

Preventie, vroege diagnose en tijdige therapeutische behandeling (waarvoor schokgolven en andere biofysische stimuli een geldige therapeutische hulpbron zijn), vertegenwoordigen de winnende strategie om met botstress om te gaan en een snelle terugkeer naar dagelijkse activiteiten en sport te garanderen.

Lees ook:

Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android

Botcysten bij kinderen, het eerste teken kan een 'pathologische' breuk zijn

Fractuur van de pols: hoe het te herkennen en te behandelen?

Fracturen van de groeischijf of epifysaire loslatingen: wat ze zijn en hoe ze te behandelen?

Bron:

Humanitas

Andere klanten bestelden ook: