Eierstokkanker: symptomen, oorzaken en behandeling

By Cristiano Antonino On Oktober 2, 2022

Wat is eierstokkanker? Eierstoktumoren worden veroorzaakt door de ongecontroleerde vermenigvuldiging van zijn cellen. Ze zijn onderverdeeld in goedaardige en kwaadaardige tumoren

Onder goedaardige tumoren zijn de cysten van de eierstokken het vaakst, die vaak functioneel zijn en zonder behandeling verdwijnen.

Kwaadaardige tumoren zijn van drie soorten: epitheliale tumoren, kiemceltumoren en stromale tumoren.

Epitheliale tumoren zijn afkomstig van de epitheelcellen die de eierstokken oppervlakkig bekleden.

Ze komen het meest voor en zijn verantwoordelijk voor meer dan 90% van de kwaadaardige eierstoktumoren.

Kiemceltumoren ontstaan uit de geslachtscellen van de eierstokken; ze zijn goed voor ongeveer 5% van de kwaadaardige tumoren en komen bijna uitsluitend voor bij jongeren.

Stromale tumoren zijn afkomstig uit het stroma van de eierstok, worden vaak gekenmerkt door een lage maligniteit en zijn verantwoordelijk voor ongeveer 4% van de maligniteiten van de eierstokken.

Symptomen van eierstokkanker

Eierstokkanker geeft geen symptomen in de vroege stadia, dus het is moeilijk om het vroeg te identificeren.

De eerste symptomen zijn vrij aspecifiek en worden door vrouwen vaak onderschat.

Dat zijn:

gebrek aan eetlust
gezwollen buik
aerofagie
vaak moeten plassen
vol gevoel, zelfs op een lege maag

Wanneer deze echte alarmbellen gaan rinkelen, is het een goed idee om uw gynaecoloog om een eenvoudige bekkenechografie te vragen, die een belangrijke eerste diagnostische indicatie kan geven.

Eierstokkanker: wat veroorzaakt het?

Eierstokkanker hangt nauw samen met leeftijd: de meeste gevallen worden geïdentificeerd na het ingaan van de menopauze, tussen de leeftijd van 50 en 69 jaar.

Bovendien, hoe langer de vruchtbare periode van de vrouw, hoe groter de kans dat deze kanker optreedt.

Er is gedacht dat elke ovulatie een klein trauma vertegenwoordigt aan het oppervlak van de eierstok waaruit de tumor ontstaat; om deze reden zijn alle gebeurtenissen die het aantal ovulaties verminderen mogelijke oorzaken.

Zwangerschappen, gebruik van hormonale anticonceptiva en borstvoeding worden beschouwd als beschermende factoren die het risico op het optreden van eierstokkanker kunnen verminderen.

De genetische factor speelt ook een belangrijke rol; volgens een schatting van het National Cancer Institute is tussen 7% en 10% van alle gevallen het gevolg van een genetische verandering die van generatie op generatie wordt doorgegeven, bestaande uit een mutatie van de BRCA1- en BRCA2-genen die eierstokkanker en borstkanker kunnen veroorzaken gelijktijdig of op verschillende tijdstippen.

Het risicopercentage voor eierstokkanker is 39-46 procent als een BRCA1-genmutatie aanwezig is en 10-27 procent als een BRCA2-genmutatie aanwezig is.

Drager zijn van een mutatie in deze genen betekent een grotere kans, maar geen zekerheid, om ziek te worden.

In dit geval is het echter belangrijk om een programma van regelmatige en grondige controles te volgen en om meerderjarige familieleden te informeren die zelf drager kunnen zijn van de mutatie.

Bilaterale annexiectomie (de chirurgische verwijdering van de eierstokken) wordt nu aanbevolen bij vrouwen met de BRCA1- en BRCA2-genmutaties die al een zwangerschap hebben gehad of die de vruchtbare leeftijd hebben gepasseerd.

Hoe wijdverbreid is eierstokkanker?

Eierstokkanker staat op de negende plaats van kankers in Italië en treft elk jaar ongeveer 4,490 vrouwen, volgens schattingen van 2012 door de Tumor Registry, en is goed voor 2.9% van alle kankerdiagnoses.

Het is ongebruikelijk in Aziatische, Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse landen, terwijl het in Europa verantwoordelijk is voor 5% van alle vrouwelijke kankers.

Preventie van eierstokkanker

Er zijn verschillende screeningprogramma's voorgesteld waarbij jaarlijks een transvaginale echografie wordt uitgevoerd, al dan niet gekoppeld aan het onderzoek van een tumormarker: CA125; de resultaten zijn echter teleurstellend omdat CA125 momenteel onbetrouwbaar is omdat het te niet-specifiek is.

Betrouwbaarder lijkt een andere recent geïntroduceerde tumormarker te zijn: HE4, die een grotere sensitiviteit en specificiteit heeft.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Niettemin hebben studies aangetoond dat een jaarlijks bezoek aan de gynaecoloog die bimanuele palpatie van de eierstokken en transvaginale echografiecontrole uitvoert, een vroege diagnose kan vergemakkelijken.

Diagnose van eierstokkanker

De diagnose is vaak laat.

Een gynaecologisch onderzoek met transvaginale echografie is essentieel; deze worden gecombineerd met laboratoriumtests om tumormarkers zoals CA125, CA19/9, HE4, CEA, alfa-fetoproteïne te detecteren.

Een CT-scan van het bekken met contrastmiddel en een PET-scan die gebieden met een hoge metabole activiteit identificeert, kunnen nuttig zijn.

Ovariumcarcinoom kan in verschillende stadia worden gediagnosticeerd:

I, beperkt tot de eierstokken;

II, op een of beide eierstokken en zich uitstrekkend tot de bekkenorganen;

III, op een of beide eierstokken, zich uitstrekkend tot de bekkenorganen en/of met uitzaaiingen naar de lymfeklieren in hetzelfde gebied;

IV, met metastasen die ook ver van het gebied van de eierstokken liggen, meestal naar de lever en de longen.

Een goede of slechte prognose hangt af van het stadium van de tumor op het moment van diagnose, die zo vroeg mogelijk moet zijn.

De behandeling is gebaseerd op chirurgie, chemotherapie en het gebruik van monoklonale antilichamen

Chirurgie: chirurgie is van fundamenteel belang bij de behandeling van eierstokkanker. Naast het verwijderen van de tumor, maakt het een nauwkeurige stadiëring van het neoplasma mogelijk. Bij patiënten met gevorderde ziekte is chirurgie, naast het beoordelen van de omvang van de ziekte, gericht op het verwijderen van alle zichtbare tumoren (cytoreductieve chirurgie).

Chemotherapie: chemotherapie blijft, na een operatie, de hoeksteenbehandeling voor ovariumcarcinoom. Paclitaxel en carboplatine worden gebruikt.

Monoklonale antilichamen: de tumor is nauw verbonden met de nieuwe vorming van bloedvaten die het neoplasma voeden en laten groeien. Geneesmiddelen zoals bevacizumab, een monoklonaal antilichaam dat specifiek het VEGF-eiwit (vasculaire endotheliale groeifactor), dat een sleutelrol speelt bij angiogenese, bindt en blokkeert, zijn recentelijk gebruikt.