Ventriculaire fibrillatie is een van de ernstigste hartritmestoornissen: laten we het eens uitzoeken

By Cristiano Antonino On 4 mei 2023

Wanneer ventriculaire fibrillatie optreedt, worden de contractiebewegingen van de ventrikels zo snel en onregelmatig dat de spier zijn functie niet kan uitvoeren, met gevolgen zoals hartcompromis, hartstilstand en overlijden

Met name tijdens een episode van ventrikelfibrilleren houdt de hartspier geen rekening met de verschillende fasen van de fysiologische cyclus, waardoor de systole- en diastoletijden (dwz contractie en relaxatie) verkort worden en de output afneemt.

Als gevolg hiervan verandert de instroom van zuurstofrijk bloed en krijgen de organen er niet genoeg van.

Het hart krijgt zelf minder zuurstof en kan zijn activiteit niet meer goed uitvoeren

Als niet genoeg zuurstof het hart bereikt (anoxie), kan de spier stoppen met werken, wat kan leiden tot een hartstilstand: het hart stopt en het bloed circuleert niet meer.

Ventriculaire fibrillatie blijkt een van de meest voorkomende fatale aritmieën te zijn, omdat het snel tot hartstilstand leidt (schattingen zijn ongeveer één sterfgeval per duizend per jaar).

Mannen lopen een groter risico dan vrouwen, en de meest getroffen leeftijdsgroep is tussen de 50 en 70 jaar: in de meeste gevallen zijn dit mensen die in het verleden al een hartaandoening hebben gehad.

Ventriculaire fibrillatie, de symptomen

Ventriculaire fibrillatie is een pathologie die plotseling optreedt, meestal zonder een prodroom te vertonen.

Hoewel de gepresenteerde lijst niet uitputtend is, is het goed om de symptomen te kennen waarmee het zich manifesteert om het in een vroeg stadium te herkennen en onmiddellijk naar een arts te gaan of eerste hulp.

De gepresenteerde symptomen kunnen ook voorkomen bij andere pathologische aandoeningen, aangezien ze niet specifiek zijn, maar verder onderzoek moet worden uitgevoerd om het risico op mogelijk dodelijke medische aandoeningen af te wenden.

De symptomen mogen niet worden onderschat, want ventrikelfibrilleren is een ernstige en vaak dodelijke aandoening als het niet op tijd wordt ontdekt en behandeld.

De symptomen, die plotseling optreden, vereisen een zeer snelle behandeling.

De verhoogde hartslag als gevolg van ventriculaire fibrillatie wordt meestal geassocieerd met hartkloppingen en pijn of ongemak op de borst.

Het individu klaagt ook over vermoeidheid en vermoeidheid.

In de vroege stadia van fibrillatie kan dyspnoe, dwz moeite met ademhalen, optreden bij de persoon die, omdat hij niet voldoende geoxygeneerd is, meestal bleek of cyanotisch lijkt.

Het is ook mogelijk dat de bloeddruk zo laag wordt dat de patiënt in shock raakt en het bewustzijn verliest.

De hartslag is niet meer waarneembaar bij palpatie van de perifere pulsen en de pupillen zijn verwijd.

Als er niet tijdig actie wordt ondernomen, leidt de aandoening tot onomkeerbare achteruitgang van lichaamsweefsel, met het onvermogen om vitale functies te herstellen.

Al binnen vijf minuten kan hersenbeschadiging en overlijden optreden doordat de hersenen niet meer van bloed worden voorzien.

Binnen korte tijd storten ook de rest van de organen in.

Typische oorzaken van ventriculaire fibrillatie

Ventriculaire fibrillatie is het onderwerp van voortdurende studie om alle mogelijke oorzaken te kunnen identificeren en medisch personeel in staat te stellen preventieve maatregelen te nemen.

Er is opgemerkt dat de primaire oorzaak hartziekte is, die de hartactiviteit en -functie schaadt en het risico op het ontwikkelen van ernstige aritmieën zoals ventriculaire fibrillatie verhoogt.

Oorzaken zijn ook dysplasieën en aangeboren misvormingen die de hartspier en bloedvaten aantasten, evenals de aanwezigheid van bepaalde syndromen die de hartfunctie kunnen beïnvloeden:

Alle aandoeningen die hypoxie veroorzaken: hartaandoeningen en coronaire hartziekte, cardiale ischemie.
Myocarditis en endocarditis.
Valvulaire disfunctie.
Verdrinking is een van de omstandigheden die het vaakst leiden tot ventrikelfibrilleren.
Elektrolyten verstoren omstandigheden die de concentratie van bepaalde lichaamscomponenten zoals waterstofionen (pH), calcium, kalium, chloor en magnesium veranderen. Deze stoffen, in de juiste hoeveelheden aanwezig, zorgen ervoor dat het lichaam goed functioneert, een verandering daarin kan vatbaar maken voor hartritmestoornissen.
Hart- en borsttrauma na ongevallen of invasieve chirurgie.
Inademing en inslikken van gassen of giftige stoffen.
Elektrische ontladingen.
Herhaalde inname van bepaalde medicijnen, vooral medicijnen die het hartritme beïnvloeden.
Inname van verdovende middelen die gewoonlijk worden gebruikt om angst en depressie te behandelen of drugs zoals cocaïne. Ventriculaire fibrillatie is vaak het gevolg van overmatig gebruik van stimulerende middelen.
Systemische ziekten zoals hyperthyreoïdie.
Langdurige te lage bloeddruk, wat kan ontaarden in shock en bewustzijnsverlies.
De aanwezigheid van bepaalde syndromen die het risico op aritmieën kunnen verhogen (lang QT-syndroom, Brugada-syndroom).
Er is ook een vorm van ventriculaire fibrillatie die bekend staat als idiopathisch, die gezonde maar gepredisponeerde personen treft en waarvan de specifieke oorzaken onbekend zijn, waardoor het nog moeilijker wordt om de juiste preventie uit te voeren.

Ventriculaire fibrillatie: het belang van vroege diagnose

Zoals eerder vermeld, is ventrikelfibrillatie een hartritmestoornis die vaker wel dan niet plotseling en zonder de minste waarschuwingssignalen optreedt.

Dit maakt het onmogelijk om de aandoening te diagnosticeren zodra deze zich voordoet, aangezien elke vertraging in de interventie het onderwerp in gevaar brengt.

Om het risico op het ontwikkelen van deze plotselinge aandoening te verkleinen, is het raadzaam om, zodra iemand boven de 50 is (of eerder als er hart- en vaatziekten in de familie voorkomen), jaarlijks een cardiologisch onderzoek uit te voeren en, indien nodig, een reeks onderzoeken om de gezondheid van het cardiovasculaire systeem beoordelen, om zelfs de kleinste hartafwijkingen in een vroeg stadium op te vangen.

Diagnostische tests die meestal als preventieve maatregel worden uitgevoerd, omvatten een elektrocardiogram, echocardiogram, röntgenfoto van de borstkas en coronaire angiografie.

Het elektrocardiogram of ECG is een diagnostische test die de elektrische activiteit van het hart beoordeelt.

Wanneer ventriculaire fibrillatie aanwezig is, zijn de golven snel en onregelmatig.

Tijdens de test worden elektroden boven in de borstkas geplaatst om de atriale activiteit te meten, terwijl andere elektroden lager worden geplaatst om de ventriculaire activiteit te meten.

Het echocardiogram is een techniek die de hartstructuur evalueert en eventuele veranderingen in de verschillende componenten (atria, ventrikels, kleppen) onderzoekt.

Dankzij deze test kunnen afwijkingen en misvormingen daarin worden opgespoord.

Een thoraxfoto kan eventuele veranderingen in het hart en de longen laten zien.

Dit is erg handig omdat sommige longafwijkingen vatbaar kunnen zijn voor ventriculaire fibrillatie.

Coronaire angiografie is een meer invasieve test dan de vorige: een katheter-sonde wordt rechtstreeks in de vaten ingebracht om ze te bestuderen en hun gezondheidstoestand te beoordelen.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Naast het beoordelen van de gezondheid van de bloedvaten, maakt het onderzoek het ook mogelijk om in te grijpen om de doorgankelijkheid te herstellen van de bloedvaten die overmatig verstopt zijn.

Ventriculaire fibrillatie: vroege behandeling

De behandeling van een episode van ventrikelfibrilleren is gebaseerd op cardiopulmonale reanimatiemanoeuvres en defibrillatie, evenals de toediening van bepaalde medicijnen om het hartritme te stabiliseren zodra het fysiologische ritme is hersteld.

Cardiopulmonale reanimatie (CPR) is nodig om bloed in het cardiovasculaire systeem te laten circuleren wanneer de hartpomp is gestopt.

Het bloed bereikt zo de longen, hersenen en alle andere organen, die weer goed kunnen functioneren.

De procedure omvat hartmassage en mond-op-mondbeademing.

Defibrillatie is een procedure waarbij een speciaal apparaat wordt gebruikt, een defibrillator genaamd, waarvan de pads, eenmaal op de borst van de patiënt geplaatst, een elektrische schok kunnen toedienen om het hartritme te herstellen.

Een gewone defibrillator bestaat uit twee paddles die ter hoogte van de linkerflank (op borsthoogte) en onder het rechtersleutelbeen worden geplaatst.

De nieuwe instrumenten (semi-automatische defibrillatoren) detecteren autonoom het hartritme en kunnen bepalen of een elektrische schok kan helpen om het fysiologische ritme te herstellen.

Tijdens cardiopulmonale reanimatiemanoeuvres kan de arts besluiten om bepaalde medicijnen toe te dienen om aritmieën onder controle te houden.

Deze werken in op het hartritme en houden het in het normale ritme zodra het juiste is hersteld.

De meest populaire medicijnen tot nu toe zijn lidocaïne en amiodaron.

Aangezien het risico op herhaling hoog is, wordt bij patiënten die ventriculaire fibrillatie hebben doorgemaakt en het hebben overleefd, geprobeerd de risicofactoren te behandelen door mogelijke triggers te behandelen.

Vervolgens wordt via een operatie een kunstmatige hartdefibrillator geïmplanteerd.

De patiënt blijft gedurende een min of meer lange periode in het ziekenhuis en wordt geobserveerd om het hartritme constant onder controle te houden en zijn of haar effectief en stabiel herstel te verifiëren.