Wat is vulvovaginitis? Symptomen, diagnose en behandeling

Vulvovaginitis is een ontsteking van de vagina en de vulva, dwz het onderste deel van het vrouwelijke geslachtsorgaan. Er zijn verschillende oorzaken die kunnen leiden tot het ontstaan ​​ervan

Deze omvatten infecties, irritatiereacties, hormonale veranderingen en andere situaties die bijdragen aan het veranderen van het vaginale ecosysteem, waardoor het kwetsbaarder wordt.

Symptomen van vulvovaginitis zijn meestal een branderig gevoel, jeuk, erytheem, oedeem en pijn, vaak geassocieerd met vaginale afscheiding.

Vaginale en vulvaire irritatie kan verergeren bij geslachtsgemeenschap en de gewoonte van overmatige intieme hygiëne.

De diagnose vulvovaginitis wordt gesteld door een objectief onderzoek en analyse van vaginale afscheidingen.

De behandeling is gericht op de oorzaak, symptoombestrijding en correctie van hygiënegewoonten.

Oorzaken en risicofactoren van vulvovaginitis

Vulvovaginitis bestaat uit gelijktijdige ontsteking van de vagina (vaginitis) en vulva (vulvitis).

Dit ontstekingsproces heeft verschillende oorzaken, waaronder infectie, irritatie, hormonale veranderingen en trauma.

Normaal gesproken zijn lactobacillen bij vrouwen in de vruchtbare leeftijd de belangrijkste bestanddelen van de vaginale microbiële flora.

Kolonisatie door deze bacteriën is normaal gesproken beschermend, omdat het de vaginale pH op normale waarden houdt (tussen 3.8 en 4.2) en overmatige groei van pathogene bacteriën voorkomt.

Bovendien houden hoge oestrogeenspiegels de dikte van het vaginale slijmvlies in stand, waardoor de lokale afweer wordt versterkt.

Niet-infectieuze oorzaken zijn goed voor ongeveer 30% van de gevallen van vulvovaginitis.

Infectieuze oorzaken van vulvovaginitis

In veel gevallen wordt vulvovaginitis begunstigd door een verhoging van de lokale pH (als gevolg van menstruatiebloed, postcoïtaal sperma, verminderde lactobacillen en bijkomende ziekten) en veranderde microbiële flora (secundair aan slechte persoonlijke hygiëne, gebruik van antibiotica of corticosteroïden en onevenwichtige voeding) .

Deze omstandigheden maken de proliferatie van pathogene micro-organismen vatbaar en maken de vulvaire en vaginale mucosa kwetsbaarder voor infectieuze aanvallen.

De middelen die verantwoordelijk zijn voor vulvovaginitis kunnen myceten zijn (bijv. Candida albicans), bacteriën (bijv. Gardnerella vaginalis, streptokokken en stafylokokken), protozoa (bijv. Trichomonas vaginalis) en, zeldzamer, virussen zoals Herpes simplex.

Bij meisjes in de leeftijd van 2 tot 6 jaar is ontsteking meestal het gevolg van infectie door de microbiële flora van het maagdarmkanaal; een factor die deze aandoening vaak bevordert, is een slechte perineale hygiëne (bijv. onjuiste gewoonte om na evacuatie van achteren naar voren af ​​te vegen; geen handen wassen na het poepen; krabben als reactie op jeuk, enz.).

Bij vrouwen in de vruchtbare leeftijd kan vulvovaginitis het gevolg zijn van infectie met pathogenen die verantwoordelijk zijn voor seksueel overdraagbare aandoeningen (waaronder Neisseria gonorrhoeae, Trichomonas vaginalis en Chlamydia trachomatis).

Andere predisponerende aandoeningen voor vaginale en vulvaire infecties zijn onder meer fistels tussen de darm en het genitaal kanaal, en bestralingstherapie of bekkentumoren, die weefsels beschadigen en zo de normale afweer van de gastheer in gevaar brengen.

Irriterende oorzaken van vulvovaginitis

Vulvovaginitis kan het gevolg zijn van overgevoeligheid of irriterende reacties van de vulvaire en vaginale mucosa.

Overmatig gebruik van intieme reinigingsmiddelen en vaginale douches verhoogt het risico op het lijden aan de aandoening aanzienlijk.

Bij gevoelige personen kan blootstelling aan bepaalde chemicaliën in bubbelbaden en zeep zelfs een allergische reactie veroorzaken.

Tot de categorie van mogelijke sensibilisatoren behoren ook hygiënesprays of parfums, wasverzachters, kleurstoffen en additieven in wasmiddelen.

Af en toe kan irritatie het gevolg zijn van het gebruik van vaginale glijmiddelen of crèmes, latexcondooms, zaaddodende middelen, vaginale anticonceptieringen, diafragma's of spiraaltjes.

Bij incontinente of bedlegerige patiënten kan slechte hygiëne chronische vulvaire ontsteking veroorzaken, veroorzaakt door chemische irritatie van urine of ontlasting.

Vulvovaginitis kan ook worden veroorzaakt door fysieke oorzaken, zoals schaafwonden als gevolg van onvoldoende smering tijdens geslachtsgemeenschap, langdurige mechanische stimulatie of wrijven door te strakke kleding, vooral als deze van synthetisch materiaal is gemaakt.

Langdurig contact met een vreemd lichaam - zoals een condoom, tampon, toiletpapierresten of zandkorrels - kan ook aspecifieke vulvovaginitis met bloedafscheiding veroorzaken.

Andere oorzaken van vulvovaginitis

Zoals vermeld, kunnen onevenwichtigheden in de vulvaire en vaginale omgeving ook het gevolg zijn van immunodepressie en systemische ziekten, zoals diabetes.

Andere risicofactoren voor vulvovaginitis zijn onder meer het langdurig gebruik van bepaalde medicijnen, zoals antibiotica en corticosteroïden.

Hormonale veranderingen kunnen ook het optreden van vulvovaginitis bevorderen.

Na de menopauze veroorzaakt een duidelijke afname van oestrogeen bijvoorbeeld dunner worden van de vagina en een verhoogde vatbaarheid voor ontstekingen (atrofische vaginitis).

Veranderingen in de hormonale balans kunnen ook op andere momenten optreden, zoals na de bevalling of tijdens het geven van borstvoeding.

Vermindering van oestrogeen kan ook worden veroorzaakt door bepaalde behandelingen, zoals chirurgische verwijdering van de eierstokken, bestraling van het bekken en chemotherapie.

In sommige gevallen kan vulvovaginitis van niet-infectieuze aard worden begunstigd door psychologische factoren (bijv. onbevredigend seksleven of depressieve beelden).

Tekenen en symptomen

Vulvovaginitis manifesteert zich over het algemeen als jeuk, pijn en roodheid van de kleine schaamlippen, de grote schaamlippen en de vaginale opening.

Deze symptomen gaan vaak gepaard met afscheiding uit de vulva en pijnlijke pijn tijdens geslachtsgemeenschap (dyspareunie).

Lokale irritatie kan ook leiden tot een branderig gevoel of lichte bloeding.

Daarnaast kunnen dysurie (pijn bij het plassen) en vaginale droogheid optreden.

In sommige gevallen kan de vulva oedemateus lijken en kunnen ontvellingen, blaren, zweren en kloven optreden.

Vaginale en vulvaire afscheiding

Het uiterlijk en de hoeveelheid vulvovaginale afscheiding verschilt afhankelijk van de oorzaak van de ontsteking.

Normale vaginale afscheiding is melkachtig wit of slijmerig van kleur, geurloos en niet-irriterend; soms kan dit leiden tot bevochtiging van het ondergoed.

Bij bacteriële infecties verschijnt meestal een witte of grijzige leucorroe, met een amine, visachtige geur.

Dit laatste kan zeer intens worden bij alkalisering van de afscheiding, na coïtus en menstruatie; jeuk en irritatie komen ook vaak voor.

Candida vulvovaginitis veroorzaakt meestal een witachtige, caseous ogende vaginale afscheiding; deze verliezen gaan gepaard met ernstige jeuk en pijn tijdens de coïtus.

Overvloedige, schuimige, stinkende, groengele afscheiding duidt meestal op een Trichomonas-infectie.

Herpesvirusinfectie verandert de normale vaginale afscheiding niet, maar gaat gepaard met het verschijnen van pijnlijke blaren.

Mogelijke complicaties

Indien niet goed behandeld, kan infectieuze vulvovaginitis chronisch worden.

Bovendien kunnen sommige infecties (waaronder chlamydia en trichomoniasis) zich uitbreiden naar de baarmoeder, eileiders en eierstokken, waardoor het risico op ontsteking van het bekken toeneemt en mogelijk de vruchtbaarheid van een vrouw in gevaar komt.

Vulvovaginitis kan ook postpartum endometritis, chorioamnionitis, voortijdige breuk van de vliezen en vroeggeboorte bevorderen.

Diagnose van vulvovaginitis

De diagnose vulvovaginitis wordt gesteld op basis van symptomen en tekenen tijdens het gynaecologisch onderzoek, waarbij het onderste deel van het vrouwelijke geslachtsorgaan wordt onderzocht.

Bij inspectie kunnen vulvaire roodheid en oedeem worden opgemerkt, vergezeld van ontvellingen en kloven.

Minder vaak kan vulvovaginitis gepaard gaan met het verschijnen van blaren, zweren of blaasjes.

Om de oorzaak van de ontsteking te bepalen, kunnen monsters van het vaginale afscheiding worden genomen met behulp van wattenstaafjes.

Door de pH te meten en microscopisch onderzoek van dit materiaal, kan een eerste aanwijzing worden gegeven over de etiologie die de aandoening veroorzaakt.

Het vinden van atypische vaginale afscheiding, de aanwezigheid van witte bloedcellen in het monster of een gelijktijdige ontsteking van de baarmoederhals moet leiden tot een beoordeling van de mogelijke aanwezigheid van een seksueel overdraagbare aandoening en vereist verder onderzoek.

Als de resultaten van poliklinische onderzoeken niet overtuigend zijn, kan de secretie worden gekweekt.

Het aanhouden van symptomen, vergezeld van de aanwezigheid van bepaalde levensstijlen en gewoonten (bijv. misbruik van intieme reinigingsmiddelen, tampons of inlegkruisjes) moet de aandacht vestigen op het feit dat dit een vorm van vaginale overgevoeligheid voor irriterende stoffen kan zijn.

Differentiële diagnose

Cervicale afscheiding veroorzaakt door een ontsteking van de baarmoederhals kan lijken op vulvovaginitis; buikpijn, pijn bij palpatie van de baarmoederhals of ontsteking van de baarmoederhals duiden op een ontsteking van het bekken.

Een waterige en/of bloederige afscheiding kan het gevolg zijn van vulvaire, vaginale of baarmoederhalskanker.

Deze neoplasmata kunnen worden onderscheiden van vulvovaginitis door objectief onderzoek en de Papanicolau-test (PAP-test)

Jeuk en vaginale afscheiding kunnen ook het gevolg zijn van huidziekten (zoals psoriasis en tinea versicolor), die kunnen worden onthuld door de geschiedenis en huidbevindingen.

Als bij meisjes Trichomonas vulvovaginitis wordt gevonden, moet een differentiële diagnose worden gesteld met seksueel misbruik.

Behandeling Vulvovaginitis: wat is de behandeling?

De behandeling is in de eerste plaats gericht op de oorzaken van vulvovaginitis.

In het geval van vulvovaginitis van bacteriële oorsprong, omvat de behandeling antibiotica, zoals metronidazol, clindamycine en tinidazol, die oraal worden ingenomen of gedurende enkele dagen plaatselijk worden aangebracht.

In het geval van schimmelinfecties zijn daarentegen antischimmelmiddelen geïndiceerd, die lokaal of oraal kunnen worden toegediend.

In het geval van allergische of irriterende verschijnselen moet het gebruik van overmatig alkalische of kleurstofrijke zepen en niet-essentiële plaatselijke preparaten (zoals parfums of intieme deodorants en ontharingscrèmes) op de vulva worden vermeden, en het gebruik van de sensibiliserende stof die de reactie veroorzaakte, moet worden gestaakt.

Als de symptomen matig of intens zijn, kan de arts een farmacologische behandeling voorschrijven op basis van antiseptische en ontstekingsremmende producten, zoals benzidine.

Bij jeuk kan echter het gebruik van lokale corticosteroïden op de vulva, maar niet in de vagina, aangewezen zijn.

Orale antihistaminica verminderen ook het jeukende gevoel en veroorzaken slaperigheid, waardoor de patiënt soms 's nachts beter slaapt.

In het geval van vulvovaginitis moet aandacht worden besteed aan het nemen van goede hygiënische maatregelen.

In het bijzonder is het belangrijk om zichzelf van voor naar achter te reinigen na elke evacuatie en urinering, eraan te denken de handen te wassen en het perineum niet aan te raken.

Daarnaast is het raadzaam om af te zien van geslachtsgemeenschap of een condoom te gebruiken, totdat herstel is opgetreden.

Het gebruik van intieme reinigingsmiddelen mag niet overmatig worden gedaan: deze gewoonte kan de natuurlijke afweer van de vagina en de saprofytische microbiële flora veranderen.

Als chronische ontsteking te wijten is aan bedplassen of incontinentie, kan het nuttig zijn om een ​​betere vulvaire hygiëne te handhaven door de huid en slijmvliezen na het toiletbezoek zorgvuldig af te drogen; regelmatig wisselen van ondergoed en het dragen van losse katoenen kleding vermindert lokaal vocht en de verspreiding van pathogene micro-organismen.

Het dragen van te strakke of niet-ademende kleding kan, naast het bevorderen van vulvovaginitis, de genezingstijd verlengen.

Vulvovaginitis: kan het worden voorkomen?

Naast het strikt volgen van de door de gynaecoloog aangegeven therapie voor vulvovaginitis, is het raadzaam om bepaalde nuttige gedragingen te associëren om daaropvolgende infecties of irritaties te voorkomen.

Het gebruik van condooms kan helpen het risico op bepaalde infectieuze processen die seksueel kunnen worden overgedragen, te beperken.

Een andere goede regel is om ondergoed te kiezen dat goed ademend is en het genitale gebied niet irriteert.

Daarom zou men de voorkeur moeten geven aan het gebruik van puur katoenen ondergoed, bij voorkeur wit; deze natuurlijke stof zorgt voor een goede weefseloxygenatie en beperkt de stagnatie van secreties.

Om vulvovaginitis te voorkomen, is het ook raadzaam om continu gebruik van deodorant intieme doekjes, inlegkruisjes, tampons en zure pH-zepen te vermijden.

Ten slotte kan het bij de profylaxe van herinfecties nuttig zijn om eventuele hormonale onevenwichtigheden te corrigeren, yoghurt of melkenzymen in de dagelijkse voeding op te nemen en de inname van koolhydraten en suikers te beperken.

Lees ook:

Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android

Ophoping van vocht in de peritoneale holte: mogelijke oorzaken en symptomen van ascites

Wat veroorzaakt uw buikpijn en hoe u deze kunt behandelen?

Pelvic Varicocele: wat het is en hoe de symptomen te herkennen?

Kan endometriose onvruchtbaarheid veroorzaken?

Transvaginale echografie: hoe het werkt en waarom het belangrijk is?

Candida Albicans en andere vormen van vaginitis: symptomen, oorzaken en behandeling

Bron:

Mijn persoonlijke trainer

Andere klanten bestelden ook: