Wat veroorzaakt een bipolaire stoornis? Wat zijn de oorzaken en wat zijn de symptomen?

By Cristiano Antonino On Juni 14, 2022

Gezondheid schuif

Wat is een bipolaire stoornis? Wat zijn de oorzaken en wat zijn de symptomen? Comorbiditeit, trigger events en de waarde van een multidisciplinair team bij de behandeling van de bekende stemmingsstoornis, ook wel bipolaire stoornis genoemd

Wat is een bipolaire stoornis?

Bipolaire stoornis wordt gekenmerkt door afwisselende fasen, waarbij de ene fase kan prevaleren boven de andere:

depressie;
manie.

Symptomen van depressie

Depressie, of beter gezegd de depressieve episode, wordt gekenmerkt door ten minste 5 van de volgende symptomen:

constante depressieve stemming gedurende de dag
significante afname van interesse in de meeste activiteiten en gebrek aan motivatie;
gewichtstoename/-verlies met overeenkomstige veranderde eetlust;
slaapverandering (slapeloosheid of hypersomnie);
agitatie, angst, herhaaldelijk huilen;
verminderde concentratie;
overmatige of ongepaste schuldgevoelens;
mogelijke zelfmoordgedachten: naar schatting is de incidentie van zelfmoord bij patiënten met een bipolaire stoornis minstens 15 keer hoger dan bij de algemene bevolking.

De symptomen van manie

Manie daarentegen houdt in:

overmatige euforie;
verminderde behoefte aan slaap;
verhoogde spraakzaamheid;
versnelde mentale activiteit en afleidbaarheid;
verlies van contact met de realiteit;
risicovol gedrag waarvan de proefpersoon zich niet bewust is, zoals onbeheerste uitgaven en winkelen, gokken, promiscue seksuele activiteit, extreme sporten.

Manische episode

Een manische episode wordt gedefinieerd als een episode die langer dan of gelijk aan 1 week duurt, gekenmerkt door:

euforische stemming;
duidelijke toename van energie;
aanwezigheid van 3 of meer van de typische symptomen van manie.

Patiënten in deze fase denken dat ze in hun beste gemoedstoestand zijn; het is echter tijdens de manische fase dat proefpersonen een ernstig gevaar voor zichzelf en anderen kunnen worden.

Manische episodes verschillen in de volgende opzichten van manie:

manische psychose: een meer extreme manifestatie, met symptomen die vaak moeilijk te onderscheiden zijn van schizofrenie, waarbij patiënten grootheidswaanzin of vervolging kunnen hebben, met frequent verlies van coherent denken en gedrag (delirium);
hypomanie: een minder extreme vorm van manie. Voor sommige patiënten is het functioneren niet significant verminderd: energie en psychomotorische activiteit nemen toe, terwijl de behoefte aan slaap afneemt. Voor anderen leidt hypomanie tot verhoogde afleidbaarheid, prikkelbaarheid en een slecht humeur.

Hoe bipolaire stoornis wordt geclassificeerd

Bipolaire stoornis begint over het algemeen tijdens de adolescentie of rond de leeftijd van 20/30 en wordt ingedeeld in:

bipolaire stoornis type I, gekenmerkt door de aanwezigheid van minstens 1 manische episode en depressieve episoden;
bipolaire stoornis type II, gekenmerkt door de aanwezigheid van depressieve episodes en ten minste één hypomane episode;
bipolaire stoornis niet anders gespecificeerd: openlijke bipolaire kenmerken die niet kunnen worden geclassificeerd als een van de bovengenoemde typen.

De oorzaken van een bipolaire stoornis

Hoewel de exacte oorzaak onbekend blijft, kunnen de uitlokkende factoren (triggers) voor een bipolaire stoornis verschillend zijn:

psychosociale
genetisch;
biologisch.

Bekendheid speelt een belangrijke rol, waardoor de kans op het ontwikkelen van de aandoening groter wordt.

Andere risicofactoren zijn:

periode van ernstige stress;
sterfgeval;
traumatische gebeurtenis;
gebruik van middelen zoals alcohol, bepaalde antidepressiva, cocaïne en amfetaminen: de literatuur stelt een belangrijk verband vast tussen bipolaire stoornis en middelengebruik, hoewel de richting van het oorzakelijk verband onzeker is.

Er is ook een frequente correlatie met:

Angst stoornissen;
hyperactiviteit
aandachtstekort
eet stoornissen;
andere persoonlijkheidsstoornissen.

Remissies en recidieven van een bipolaire stoornis

Zoals hierboven vermeld, wordt bipolaire stoornis gekenmerkt door afwisselende fasen.

Het begin wordt gekenmerkt door een acute fase van symptomen, gevolgd door remissies en terugvallen.

De term remissie verwijst naar een afname van de ernst van de symptomen die kenmerkend zijn voor een bepaald morbide beeld: met andere woorden, de afwezigheid van tekenen die erop wijzen dat de ziekte aan de gang is.

Bij sommige patiënten is de remissie volledig, bij andere kunnen restverschijnselen optreden.

Wanneer we daarentegen spreken van terugval, bedoelen we de opflakkering van een ziekelijk proces dat aan het genezen is of schijnbaar genezen is.

In deze fase keren de symptomen op een duidelijke manier terug en kunnen manisch, depressief of hypomanisch zijn, vaak naast elkaar.

Een episode kan enkele weken tot 3-6 maanden duren en over het algemeen duren depressieve fasen langer dan manische.

De frequentie waarmee episodes optreden kan van patiënt tot patiënt verschillen: het is mogelijk dat er weinig tijd verstrijkt tussen de ene episode en de volgende of, omgekeerd, dat er een lange periode verstrijkt zonder dat er duidelijk symptomatische gebeurtenissen optreden.

Diagnose

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Het is in de eerste plaats noodzakelijk om de symptomen van manie of hypomanie te onderzoeken en te identificeren, indien ze aanwezig zijn, door de uitsluiting van bepaalde medische problemen, zoals hyperthyreoïdie, de invloed van drugsmisbruik die een significante invloed kan hebben op deze symptomen .

De diagnose bipolaire stoornis type 1 is van alles de ernstigste, waarbij sprake is van manische symptomen die het functioneren van de proefpersoon aanzienlijk belemmeren en in bepaalde omstandigheden ziekenhuisopname vereisen, wat gevaarlijk is voor de proefpersoon zelf en voor anderen.

Het komt vaak voor dat de patiënt in een depressieve fase niet spontaan meldt eerder een episode van manie of hypomanie te hebben doorgemaakt: de specialist kan daarom naast de steun van de familie van de patiënt gebruik maken van vragenlijsten die nuttig zijn bij het opsporen van pathologische symptomen.

Hoe een bipolaire stoornis wordt behandeld?

De behandeling van een bipolaire stoornis omvat idealiter:

farmacologische behandeling;
psychotherapeutische ondersteuning.

De combinatie van beide is noodzakelijk en essentieel om de patiënt goed te kunnen begeleiden en behandelen.

In de meeste gevallen is een poliklinische behandeling voldoende.

Alleen bij ernstige symptomen is ziekenhuisopname van de patiënt noodzakelijk.

Ten eerste moeten acute episodes worden gestabiliseerd en gecontroleerd (acute fase).

Eenmaal onder controle wordt de behandeling voortgezet totdat een volledige remissie is bereikt (voortzetting) en gehandhaafd (onderhoud en preventie).

Farmacologische behandeling

De juiste farmacologische behandeling wordt vastgesteld door middel van een psychiatrisch consultatie en kan omvatten:

stemmingsstabilisatoren, zoals lithium en sommige anticonvulsiva;
antipsychotica van de tweede generatie, in ernstigere gevallen.

Ze worden alleen of in combinatie gebruikt voor alle fasen van de behandeling, zelfs in verschillende doseringen.

Er moet rekening worden gehouden met bijwerkingen die verband houden met het gebruik van de geneesmiddelen, en deze moeten worden gekozen op basis van werkzaamheid en verdraagbaarheid als de patiënt eerder geneesmiddelen heeft gekregen voor de behandeling van een bipolaire stoornis, en op basis van de anamnese en de ernst van de aandoening. symptomen als de situatie niet bekend is.

Ten slotte kunnen antidepressiva worden gebruikt, hoewel ze niet worden aanbevolen als de enige en exclusieve therapie.

Psychotherapeutische behandeling

Zodra de psychiatrische evaluatie is uitgevoerd en de farmacologische ondersteuning is gekozen, maakt psychotherapie de integratie mogelijk van die delen van het ego die niet voldoende zijn uitgewerkt of bewust zijn gerealiseerd.

Afwisselen tussen individuele en groepstherapie is vruchtbaar; dit laatste zou kunnen worden geleid door de psychotherapeut en de psychiater samen.

Groepstherapie wordt vaak aanbevolen voor patiënten en familieleden, in veel gevallen partners, wiens steun essentieel is om ernstigere episodes te voorkomen.

De behandelde onderwerpen kunnen variëren:

woede en relatiebeheer;
planning;
sociale gevolgen van de aandoening;
de rol van stabiliserende medicijnen, dit laatste niet altijd geaccepteerd door de patiënt, die vindt dat ze te veel controle over hem uitoefenen, waardoor hij minder waakzaam is.

Individuele psychotherapie kan, door de verschillende levenssferen te analyseren, patiënten helpen zichzelf te heroverwegen door de uitwerking van traumatische gebeurtenissen, het vertellen van verhalen en het creëren van nieuwe betekenissen.