$Vertebral fracture$

Wervelfractuur: oorzaken, classificatie, risico's, behandeling, verlamming

By Cristiano Antonino On 8 mei 2022

Wervelfractuur: in de geneeskunde wordt de term 'fractuur' gebruikt om te verwijzen naar het voortdurend breken van een bot, meestal als gevolg van een traumatische gebeurtenis waarvan de kracht de weerstand van het bot overschrijdt en daarom 'breekt'

Typische voorbeelden van een frequente fractuur zijn het dijbeen of de humerus.

Wanneer een breuk een of meer wervels aantast, dat wil zeggen de botten waaruit onze wervelkolom, wordt het een 'wervelfractuur' genoemd.

Alle wervels kunnen worden aangetast door een breuk, dus hebben we – afhankelijk van het aangedane gebied – een breuk in de hals-, borst-, lumbale, sacrale en coccygeale wervels.

Een wervelfractuur is een uiterst variabele gebeurtenis in termen van ernst

Afhankelijk van de oorzaak kunnen de wervels meer of minder ernstig breken en – vooral – de integriteit van de spinale zenuwen en het ruggenmerg ondermijnen: in het laatste geval wordt de wervelfractuur een uiterst angstaanjagende gebeurtenis, omdat deze kan leiden tot permanente motorische en/of sensorische neurologische stoornissen (bijv. verlamming) en, in de meest ernstige gevallen, zelfs de dood van de patiënt.

Een wervelfractuur kan verband houden met myelopathie (beenmergziekte), radiculopathie (spinale zenuwwortelziekte) en/of discopathie (tussenwervelschijfziekte).

Classificatie van wervelfracturen

Wervelfracturen zijn het onderwerp van talrijke classificaties, hoewel momenteel voornamelijk de classificaties Denis en AO worden gebruikt.

Denis classificatie

Denis verdeelde de wervel in drie kolommen: anterieur (wervellichaam), midden (pedikels) en posterior (laminae, articulaire processen en spinous) met hun ligamenten.

Volgens de classificatie van Denis zijn er kleine breuken, die de transversale en processus spinosus, de laminae en de gezamenlijke landengte beïnvloeden, en grote:

luxatiefracturen: deze gaan gepaard met een slip van de ene wervel ten opzichte van de andere, met frequente betrokkenheid van de zenuwstructuren die zich in het wervelkanaal bevinden en, bijgevolg, neurologische gebreken. Deze fracturen zijn instabiel en moeten altijd operatief worden behandeld, met als doel de zenuwstructuren te decomprimeren en het gebroken gedeelte van de kolom te stabiliseren met behulp van metaalsynthesemiddelen, meestal in titaniumlegering (pedikelschroeven, vervangingsmiddelen voor het wervellichaam);
Compressiefracturen: dit zijn fracturen die optreden op basis van drukkrachten die de neiging hebben om kleine scheurtjes in de wervellichamen te veroorzaken, met als gevolg wegzakken en hoogteverlies van de wervellichamen. Als het hoogteverlies veroorzaakt door de vervorming meer dan 50% bedraagt, is het het beste om over te gaan tot chirurgische behandeling met stabilisatiesystemen die vergelijkbaar zijn met die beschreven voor dislocatiefracturen, of met minimaal invasieve apparaten waarmee het wervellichaam kan worden hervormd en versterkt door het gebruik van acrylharsen of synthetische botvervangers (hydroxyapatiet). Als het lengteverlies minder dan 50% is, kunnen ze conservatief worden behandeld met orthopedische beugels of consolidatietechnieken met percutane vertebroplastiek. Als ze compressie van de zenuwstructuren veroorzaken, wat zeer zeldzaam is, wordt chirurgische decompressie van het wervelkanaal toegevoegd aan de bovenstaande technieken;
burst-fracturen: deze bestaan uit een meervoudige fragmentfractuur van het gehele wervellichaam met een axiaal belastingsmechanisme dat leidt tot divergentie van de pedikels en retropulsie van een botfragment in het wervelkanaal. Ze zijn potentieel onstabiel en moeten operatief worden behandeld. Als decompressie nodig is, wordt een laminectomie uitgevoerd om de zenuwstructuren vrij te maken of, indien nodig, wordt het hele wervellichaam vervangen door metalen prothesen die via de anterieure benaderingen via de borst of de buik worden ingebracht. Als vervanging van het wervellichaam niet nodig is, in het algemeen wanneer de vernauwing van het kanaal als gevolg van retropulsie van het lichaamsfragment minder dan 50% van de normale antero-posterieure diameter is, kunnen posterieure benaderingen met behulp van pedikelschroeven worden gebruikt in de traditionele open techniek , of percutane minimaal invasieve technieken als de situatie geen chirurgische decompressie van de zenuwstructuren vereist;
flexie-/distractiefractuur (of Chance-fractuur): deze worden gekenmerkt door een verwonding die zich meestal uitstrekt tot de voorste, middelste en achterste compartimenten van een wervel; in feite is er daarom bij flexie/distractie wervelfracturen een totale betrokkenheid van de wervel. Vertebrale flexie-/distractiefracturen treden op bij frontale auto-ongelukken waarbij de betrokkene een heupgordel droeg. Dit leidt tot een abnormale voorwaartse verplaatsing van het bovenlichaam, terwijl het bekken stil blijft staan op het autostoeltje, omdat het op zijn plaats wordt vergrendeld door de heupgordel. Een wervelbuiging-distractiefractuur treft vrijwel nooit andere delen van de wervelkolom dan de thoracale of lumbale wervelkolom;
processus transversale fractuur: deze worden gekenmerkt door de verwonding van een of meer van de transversale processen die aanwezig zijn in een wervel. Een wervelfractuur van het processus transversum is een stabiele fractuur en daarom niet bijzonder ernstig. Normaal gesproken zijn episodes van wervelfractuur van het transversale proces het gevolg van abnormale rotatie of abnormale laterale buiging van de wervelkolom.

OA-classificatie van wervelfractuur

De OA-classificatie verdeelt thoracolumbale fracturen in type A (compressie), type B (flexie-distractie) en type C (type B + rotatiecomponent).

Deze classificatie kent nog meer categorieën op basis van verschillende parameters, maar in wezen gelden dezelfde overwegingen als besproken in het systeem van Denis.

Oorzaken van wervelfracturen

Wervelfracturen kunnen van twee hoofdtypen zijn:

traumatische wervelfracturen: deze worden veroorzaakt door een trauma, dat zo ernstig is dat het een gezonde wervel breekt (ongeveer 95% van alle gevallen van wervelfracturen);
pathologische wervelfracturen: de fractuur treedt op zonder enig trauma of in de aanwezigheid van een licht trauma dat een gezonde wervel niet zou kunnen breken; in dit geval is de wervel 'ziek' en heeft krachtverlies (ongeveer 5% van de totale gevallen van wervelfracturen).

De belangrijkste oorzaken van wervelfracturen als gevolg van trauma zijn:

verkeersongevallen (bijna de helft van het totaal aantal gevallen);
valt van hoogte;
sportblessures, vooral die waarbij fysiek contact betrokken is, zoals rugby, American football en voetbal, maar ook die met paardrijden;
gewelddaden (slaan, schoten, enz.).

De ziekten die een wervel kunnen aantasten en tot een pathologische breuk kunnen leiden, zijn over het algemeen van het metabolische type:

metabool: zoals osteopenie of osteoporose;
neoplastisch: zoals tumoren of botmetastasen.

Risicofactoren

De volgende personen lopen een groter risico op een wervelfractuur:

mannen (de man/vrouw-verhouding is 4:1);
jongeren tussen 18 en 25 jaar
ouderen > 70 jaar;
vrouwen na de menopauze (een periode waarin het risico op osteoporose toeneemt);
professionele atleten in contactsporten;
degenen die op paarden of motorfietsen rijden;
degenen die lijden aan osteopenie of osteoporose;
degenen die werkzaamheden uitvoeren waar risico op vallen bestaat (bijv. bouwvakkers);
degenen met een primaire werveltumor;
die met terminale kanker met botmetastasen naar de wervels.

Wervelfracturen als gevolg van osteoporose komen vaak terug, vooral als de patiënt de botverzwakkende toestand niet beheert.

Symptomen en tekenen van wervelfractuur

Een wervelfractuur is verantwoordelijk voor rugpijn.

Soms matig, soms intens (afhankelijk van de omvang van de breuk), heeft deze pijn de bijzonderheid van verergering bij beweging.

Als de wervelfractuur gepaard gaat met een beschadiging van het ruggenmerg en/of de spinale zenuwen, wordt het symptoombeeld verrijkt met neurologische aandoeningen, zoals

verlies van controle over de anale en/of blaassfincter;
gevoel van gevoelloosheid langs de ledematen;
tintelingen langs de ledematen;
gevoel van spierzwakte langs de ledematen.

Er moet ook worden opgemerkt dat, in het geval van wervelfracturen dicht bij het hoofd, de energie van de verwonding zich naar de hersenen kan verspreiden en bewustzijnsverlies kan veroorzaken.

Verlamming

Een van de belangrijkste risico's van een wervelfractuur is schade aan de spinale zenuwen en het beenmerg, wat kan leiden tot gedeeltelijke of totale, tijdelijke of permanente verlamming van verschillende delen van het lichaam, afhankelijk van de plaats van het letsel.

Hieronder is een schema van de mogelijke mate van verlamming (in blauw) afhankelijk van de specifieke plaats van het letsel.

Over het algemeen kunnen we stellen dat hoe "hoger" de beschadiging van het ruggenmerg, hoe groter de mogelijke verlamming.

Diagnose

Voor het stellen van de diagnose wervelfractuur zijn in het algemeen de volgende zaken essentieel:

gerelateerde berichten

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Hoe diabetes te voorkomen

26-2024-XNUMX

Revolutie in vroege detectie: AI voorspelt borstkanker

25-2024-XNUMX

Leven gered: het belang van eerste hulp

25-2024-XNUMX

anamnese: deze bestaat uit het verzamelen, door middel van specifieke vragen, van alle gegevens van medisch belang die nuttig zijn om de oorzaak en predisponerende factoren van een bepaalde aandoening te identificeren. Bij wervelfracturen na ernstig trauma aan de wervelkolom is de anamnese moeilijk uit te voeren omdat de patiënt niet in staat is te antwoorden. In dergelijke gevallen kan belangrijke hulp komen van de getuige van het ongeval. Wanneer daarentegen de wervelfractuur het gevolg is van niet-verzwakking van de botten, vormt de evaluatie van de klinische geschiedenis een fundamentele stap in het diagnostische traject;
lichamelijk onderzoek: dit bestaat uit een zorgvuldige inspectie van de pijnlijke plek, gecombineerd met onderzoek van hoofd, borst, buik, bekken en ledematen. Een objectief onderzoek zal waarschijnlijk niet bepalen welk type wervelfractuur aanwezig is;
diagnostische beeldvorming: röntgenfoto, CT-scan en magnetische resonantie beeldvorming van de wervelkolom;
neurologisch onderzoek: hiermee kan de arts vaststellen of de wervelfractuur op enigerlei wijze het ruggenmerg of aangrenzende spinale zenuwen heeft aangetast.

Opgemerkt moet worden dat, wanneer de wervelfractuur het gevolg is van een trauma dat het ruggenmerg kan hebben beschadigd, de arts de plicht heeft om de vitale functies van de patiënt vast te stellen alvorens de omvang van het letsel verder te beoordelen; Deze aanpak wordt uitgevoerd in een noodsituatie en beschermt de patiënt tegen alle manoeuvres die de situatie kunnen verergeren.

therapieën

De behandeling van een wervelfractuur hangt in wezen af van het type fractuur.

Over het algemeen is de behandelingsaanpak conservatief in gevallen van milde en stabiele wervelfracturen en chirurgisch in gevallen van ernstige en onstabiele wervelfracturen.

Aan het einde van de therapie gericht op herstel van een wervelfractuur volgt altijd een cyclus van revalidatiebehandeling (fysiotherapie).

Conservatieve therapie

Conservatieve behandeling van wervelfracturen omvat het gebruik van een orthopedische rugbrace (orthese) om de wervelkolom onbeweeglijk en uitgelijnd te houden tijdens het botgenezingsproces, en vervolgens, zodra het botherstelproces is voltooid, een kuur met revalidatiebehandeling (fysiotherapie).

Conservatieve behandeling wordt meestal gebruikt in het geval van:

wervelcompressiefracturen;
wervelfracturen van het transversale proces.

Opgemerkt moet echter worden dat conservatieve therapie ook kan worden toegepast bij lichte wervelflexie/distractiefracturen (fracturen waarbij het letsel zich beperkt tot het wervellichaam).

Chirurgische therapie

De chirurgische behandeling van wervelfracturen omvat delicate wervelfusieoperaties (waarbij de arts schroeven, haken, enz. gebruikt), vertebroplastiek of kyfoplastie, met als doel de anatomie van de beschadigde wervel of wervels te herstellen en eventuele druk op de ruggenmerg of aangrenzende spinale zenuwen; net als bij conservatieve therapie omvat de chirurgische behandeling van wervelfracturen ook een revalidatieprogramma.

In de regel wordt chirurgische behandeling gebruikt in het geval van:

Vertebrale burst-fracturen;
wervelfracturen door verbuiging/afleiding met totale betrokkenheid van de wervels;
wervelfracturen met dislocatie.

Lezers worden eraan herinnerd dat ruggenmergletsels helaas permanent zijn, wat betekent dat er geen medische of chirurgische therapie is om ze te herstellen.

Fysiotherapie

Na een wervelfractuur wordt fysieke revalidatie (of fysiotherapie) gebruikt om de elasticiteit en spierspanning van de rug te herstellen die bestonden vóór het letsel.

De duur van de fysiotherapie is afhankelijk van het type wervelfractuur.

Complicaties van wervelfractuurtherapie

De behandeling van wervelfracturen dwingt de patiënt om in bed te rusten; de resulterende immobiliteit is een gevaarlijke factor bij het bevorderen van het fenomeen van veneuze trombose langs de ledematen, vooral de onderste.

Naast deze gevaarlijke complicatie zijn er ook mogelijke complicaties die kunnen voortvloeien uit het gebruik van chirurgie en die deze therapeutische optie kenmerken, ongeacht het toepassingsgebied (dergelijke complicaties bestaan uit infecties, bloedingen, enz.).

Prognose

Over het algemeen geldt dat hoe ernstiger een wervelfractuur is, hoe kleiner de kans op volledig herstel; zelfs in het geval van wervelfracturen die gepaard gaan met een dwarslaesie, is het herstel van bepaalde motorische functies (inclusief controle van de nier- en blaassluitspieren) onmogelijk.