Unieruchomienie kręgosłupa to jedna z wielkich umiejętności, które musi opanować ratownik medyczny. Od wielu lat wszystkie ofiary, które doznały urazu były unieruchomione i ze względu na rodzaj wypadku, zgodnie z kryteriami technika, konieczne było unieruchomienie rdzenia kręgowego

Były to lata, w których logiczne i intuicyjne było myślenie, że każda ofiara wypadku o wystarczającej skali, takiego jak upadek z wysokości, wypadek samochodowy lub podobne zdarzenie, powinna zostać unieruchomiona, ponieważ istnieje ryzyko urazu rdzenia kręgowego, których powinniśmy unikać za wszelką cenę.

Obejmowało to unieruchomienie ofiar, które nie doznały żadnych oznak traumy, nawet szyja ból.

Zasadniczo unieruchamiamy każdego, kto brał udział w wypadku, każdego, kto znalazł się w sytuacji, która może spowodować złamanie lub uszkodzenie rdzenia kręgowego.

NAJLEPSZE DESKI DO KRĘGOSŁUPA? ODWIEDŹ STANOWISKO SPENCERA NA EMERGENCY EXPO

Skutki nadmiernego unieruchomienia kręgosłupa:

To spowodowało, że szpitale zapełniły się ofiarami przechodzącymi przez drzwi w ochraniaczach na szyję, unieruchomionym na deska lub materac próżniowy, który spowodował awarię całego systemu.

Wkrótce, izba pogotowia personel medyczny zaczął zdawać sobie sprawę, że nadmierne unieruchamianie uszkadza szpitalny oddział ratunkowy.

Doprowadziło to do opracowania serii protokołów w celu ustalenia, czy pacjenci przechodzący przez drzwi izby przyjęć spełniają kryteria poddania się technikom radiologicznym w celu ustalenia, czy mieli złamania kręgosłupa.

Unieruchomienie kręgosłupa: Opracowano dwa główne protokoły, Nexus Low Risk Criteria (NLC) i Canadian C-Spine Rule (CCR)

Zarówno protokół Nexus, jak i protokół kanadyjski dążyły do ​​wykluczenia pacjentów, którzy nie spełniali kryteriów diagnostycznych badań radiologicznych, ponieważ ich rozpoznanie kliniczne nie było uzasadnione podejrzeniem rdzenia kręgowego lub uszkodzenia rdzenia kręgowego.

Kryteria te szybko przeszły z kryteriów szpitalnych, prawie wyłącznie dla radiologii, do zastosowania w medycynie pozaszpitalnej w celu ustalenia, którzy pacjenci powinni być unieruchomieni na ulicy, a którzy nie.

Istnieją również inne specyficzne kryteria nagłych przypadków pozaszpitalnych, takie jak kryteria PHTLS, wszystkie oparte na licznych kryteriach naukowych opartych na badaniach statystycznych lub eksperymentach na ludziach.

Klasycznym przykładem jest eksperyment, w którym grupę ochotników unieruchomiono na długi czas, od pół godziny do dwóch godzin, a następnie zapytano o możliwe komplikacje wynikające z tego przedłużającego się unieruchomienie.

Odkryto wówczas, że unieruchomienie pacjenta generowało niepokój i ból w karku i plecach, które mogą trwać godzinami, a w niektórych przypadkach mogą powodować zmiany skórne w punktach podparcia deski.

Dlatego pojawiły się liczne wytyczne oparte na dowodach, takie jak wytyczne NICE 2 lub podobne.

W sierpniu 2018 r. American College of Surgeons Committee on Trauma (ACS-COT), American College of Emergency Physicians (ECEP) i Association of Emergency Medical Services Physicians (NAEMSP) osiągnęły wspólne stanowisko w sprawie tego, co od tego czasu nazywa się Spinal Motion Ograniczenie (SMR) 3 .

W następnym roku w Scandinavian Journal of Trauma, Resuscitation and Emergency Medicine ukazał się interesujący artykuł zatytułowany „New Clinical Guidelines on Spinal Motion Restriction. Dorosły pacjent urazowy: konsensus i baza dowodowa 4”, opublikowana 19 sierpnia 2019 r.

Możemy podsumować to w pięciu najważniejszych zaleceniach, czterech zaleceniach opartych na dowodach naukowych i jednym algorytmie:

• Istnieją mocne dowody naukowe przeciwko stosowaniu stabilizacji kręgosłupa u pacjentów z izolowanym urazem penetrującym, co oznacza, że ​​nie należy jej wykonywać.
• Naukowe wsparcie unieruchomienia pacjenta w stajni ABCDE z deską ortopedyczną i sztywnym kręgosłupem naszyjnik jest słaby, co nie jest zalecane do rutynowego wykonywania.
• Poparcie naukowe dotyczące unieruchomienia pacjenta w materacu próżniowym na czas transportu jest słabe, tzn. można to zrobić, ale niewiele jest dowodów na jego korzyść.
• Zalecane jest zastosowanie algorytmu klinicznego.

BIBLIOGRAFIA

1. García García, JJ Immobilizzazione cervicale selettiva basata sull'evidenza. Obszar TES 2014(3):1;6-9.
2. Linea guida NIZZA. Luty 2016. Trauma maggiore: erogazione del servizio. https://www.nice.org.uk/guidance/ng40/chapter/Recommendations
3. Peter E. Fischer, Debra G. Perina, Theodore R. Delbridge, Mary E. Fallat, Jeffrey P. Salomone, Jimm Dodd, Eileen M. Bulger i Mark L. Gestring (2018) Ograniczenie ruchu kręgosłupa u pacjenta po urazie – ​​​​Una dichiarazione di sizione comune, Assistenza preospedaliera di nagły wypadek, 22:6, 659-661, DOI: 10.1080/10903127.2018.1481476. https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/10903127.2018.1481476
4. Maschmann, Elisabeth Jeppesen, Monika Afzali Rubin i Charlotte Barfod. Nowy przewodnik po klinice po stabilizacji kręgosłupa dorosłych pacjentów z urazami: zgoda i uzasadnienie. Scandinavian Journal of Trauma, Resuscitation and Emergency Medicine 2019:(27):77. https://sjtrem.biomedcentral.com/articles/10.1186/s13049-019-0655-x

Czytaj także:

Emergency Live jeszcze bardziej…Live: Pobierz nową darmową aplikację swojej gazety na iOS i Androida

Unieruchomienie kręgosłupa: leczenie czy uraz?

10 kroków do prawidłowego unieruchomienia kręgosłupa pacjenta po urazie

Urazy kręgosłupa, wartość kołka skalnego / kołka skalnego Max Spine Board

Źródło:

Strefa TES