Głęboka stymulacja mózgu (DBS) to zabieg chirurgiczny mający na celu zmniejszenie wyniszczających objawów ruchowych charakterystycznych dla zaburzeń ruchowych, takich jak choroba Parkinsona, dystonia i drżenie samoistne

Zabieg ten stosuje się również w leczeniu padaczki, przewlekłego bólu oraz zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych.

Czym jest głęboka stymulacja mózgu?

Leczenie polega na chirurgicznym wszczepieniu elektrod w obszary mózgu odpowiedzialne za kontrolę ruchu, a dodatkowo urządzenia medycznego, przypominającego rozrusznik serca, w okolicach obojczyka lub w okolicy brzucha.

Ten ostatni wysyła impulsy elektryczne do elektrod znajdujących się w obszarach mózgu, blokując sygnały powodujące unieruchamiające objawy ruchowe.

Pacjenci mogą dzięki temu doświadczyć poprawy swojego obrazu klinicznego.

Ponadto urządzeniem można sterować bezprzewodowo za pomocą zewnętrznego programatora, który umożliwia regulację parametrów stymulacji lub w razie potrzeby wyłączenie urządzenia.

Głęboka stymulacja mózgu to inwazyjny zabieg chirurgiczny

Polega na przewierceniu czaszki w znieczuleniu miejscowym.

Elektrody są następnie wprowadzane głęboko do mózgu w celu zidentyfikowania za pomocą testów klinicznych i neurofizjologicznych (pacjent proszony jest np. o otwarcie i zamknięcie ręki) obszaru, w który ma zostać wprowadzona elektroda ostateczna.

Metoda ta jest stosowana w leczeniu choroby Parkinsona od ponad 20 lat, a zebrane dane pokazują, że ta technika daje dobre, w niektórych przypadkach doskonałe wyniki, pod warunkiem starannej selekcji pacjentów.

Którzy pacjenci mogą poddać się leczeniu?

Procedura jest wskazana u pacjentów z chorobą Parkinsona, u których występują fluktuacje ruchowe i dyskinezy, których nie można już kontrolować za pomocą leczenia farmakologicznego.

Osoby, które mogą poddać się tej terapii, stanowią około 10% populacji z chorobą Parkinsona.

Są to stosunkowo młode i zdrowe osoby (granica wieku 70 lat), z poważnymi skutkami ubocznymi terapii lekowej stosowanej do kontroli choroby.

Muszą nadal mieć pozytywną reakcję na podawanie lewodopy, nawet jeśli jest to krótkotrwałe.

Wymagane są nienaruszone funkcje poznawcze i umysłowe oraz prawidłowe obrazowanie neuroradiologiczne.

Zagryźć

Po 2-3 tygodniach od zabiegu, gdy obraz kliniczny wydaje się wystarczająco stabilny i dokonano wstępnej regulacji stymulatora, pacjent może zostać wypisany do domu.

W kolejnych miesiącach będzie musiał wykonywać badania ambulatoryjne, aby dokonać zmian parametrów stymulacji i dostosować terapię lekową.

Poprawa objawów choroby Parkinsona jest już widoczna w ciągu pierwszych kilku dni po rozpoczęciu stymulacji.

Pozwala to zmniejszyć dawkę leków dopaminergicznych o 50 do 80 procent, przy czym około 15 do 20 procent pacjentów nie potrzebuje terapii.

Głęboka stymulacja mózgu, czy są jakieś zasady przygotowania do leczenia?

Przed zabiegiem pacjent poddawany jest dokładnemu badaniu klinicznemu w skali oceny choroby Parkinsona: pacjent oceniany jest pod kątem stanu psychicznego, czynności życia codziennego, funkcji ruchowych, powikłań związanych z terapią, progresji i stadium choroby .

Ponadto szczególny nacisk kładzie się na ocenę drżenia, sztywności, akinezji i zaburzeń równowagi.

Analiza prowadzona jest zarówno w trakcie terapii lekowej, jak i po jej odstawieniu.

Na podstawie oceny i przewagi jednego z objawów nad innymi wybiera się obszar mózgu, w który ma zostać wszczepiona elektroda.

Dalsze przygotowanie przedimplantacyjne polega na wykonaniu badań przed zabiegiem: badań krwi, RTG klatki piersiowej, EKG, RTG czaszki, tomografii komputerowej czy rezonansu magnetycznego mózgu.

Czytaj także:

Emergency Live jeszcze bardziej…Live: Pobierz nową darmową aplikację swojej gazety na iOS i Androida

Zespół Tourette'a: objawy i jak go leczyć

Demencja, nadciśnienie związane z COVID-19 w chorobie Parkinsona

Choroba Parkinsona: zmiany w strukturach mózgu związane z pogorszeniem zidentyfikowanej choroby

Związek między chorobą Parkinsona a Covid: Włoskie Towarzystwo Neurologiczne zapewnia jasność

Choroba Parkinsona: objawy, diagnoza i leczenie

Źródło:

Humanitas