EKG pacjenta: jak w prosty sposób odczytać elektrokardiogram

By Krystiana Antonina On Czerwiec 8, 2022

Zapis elektrokardiogramu (EKG) charakteryzuje się kilkoma cechami zwanymi falami dodatnimi i ujemnymi, które powtarzają się w każdym cyklu pracy serca i wskazują na specyficzną aktywność serca związaną z propagacją sercowego impulsu elektrycznego

Normalny zapis EKG ma charakterystyczny wygląd, który zmienia się tylko w przypadku wystąpienia problemów: dana patologia ma tendencję do powodowania określonych zmian w jednym lub kilku punktach zapisu, powracających fal o zmienionej wysokości, kształcie lub odwróconych. W tym artykule znajdziesz wskazania do podstawowej interpretacji prawidłowego i zmienionego zapisu elektrokardiograficznego.

Aby interpretacja EKG była wiarygodna, elektrody muszą być prawidłowo ustawione: błąd w ustawieniu może prowadzić do wyników fałszywie dodatnich, tj. zmienionych fal wskazujących na patologie, które w rzeczywistości nie występują.

Dokładne odczytanie zapisu EKG wymaga dużej wiedzy i doświadczenia.

Normalne fale elektrokardiogramu (EKG), kompleksy, interwały, odcinki i odcinki

Są one zdefiniowane jako:

fale dodatnie: fale znajdujące się powyżej linii izoelektrycznej;
fale ujemne: fale znajdujące się powyżej linii izoelektrycznej.

Fala P.

Jest to pierwsza fala generowana w cyklu i odpowiada depolaryzacji przedsionków.

Jest mały, ponieważ skurcz przedsionków nie jest tak silny.

Jego czas trwania waha się od 60 do 120 ms, a jego amplituda (lub wysokość) wynosi 2.5 mm lub mniej.

Kompleks QRS

Odpowiada depolaryzacji komór i składa się z trzech następujących po sobie fal:

Załamek Q: jest ujemny i mały, odpowiada depolaryzacji przegrody międzykomorowej;
Załamek R: jest bardzo wysokim dodatnim szczytem i odpowiada depolaryzacji wierzchołka lewej komory;
Fala S: jest to również mała fala ujemna i odpowiada depolaryzacji obszarów podstawy i tylnej lewej komory. Cały kompleks trwa od 60 do 90 ms. Repolaryzacja przedsionków również występuje w tym przedziale, ale nie jest widoczna, ponieważ jest maskowana przez depolaryzację komór.

Fala T.

Repolaryzacja komór.

Nie zawsze można go zidentyfikować, ponieważ może mieć również bardzo małą wartość.

Fala U

Jest to fala, której nie zawsze można docenić w śladzie, reprezentuje repolaryzację włókien Purkinjego.

Trakt ST (lub segment)

Jest to odległość między załamkiem S a początkiem załamka T, oznacza odstęp między depolaryzacją komór a początkiem repolaryzacji komór (przywrócenie podstawowych warunków elektrycznych).

W porównaniu z izoelektrycznym, nie powinien być ani powyżej, ani poniżej więcej niż 1 mm we wszystkich przewodach z wyjątkiem V1 i V2, w których jednak powinien pozostać poniżej 2 mm.

Odstęp QT

Reprezentuje skurcz elektryczny, czyli czas, w którym następuje depolaryzacja i repolaryzacja komory.

Jego czas trwania zmienia się wraz ze zmianą tętna, zwykle pozostając między 350 a 440 ms.

Interwał PR

Jest to odległość między początkiem załamka P a początkiem zespołu QRS; reprezentuje odstęp wymagany do dotarcia depolaryzacji przedsionków do komór.

Musi trwać od 120 ms do 200 ms (od 3 do 5 kwadratów).

Interpretacja EKG dorosłych

Tętno (HR) i interwał RR

Częstość akcji serca jest definiowana jako liczba uderzeń serca na minutę (bpm) i jest związana z częstością komór.

Tętno na poziomie 70 uderzeń na minutę oznacza, że w ciągu jednej minuty dochodzi do 70 skurczów komór.

Uzyskanie HR ze śladu elektrokardiograficznego jest dość proste.

Zapis EKG jest kompilowany na papierze milimetrowym, który przechodzi przez elektrokardiograf z szybkością 25 mm na sekundę, więc pięć boków kwadratów 5 mm reprezentuje 1 sekundę.

Dlatego łatwo sobie wyobrazić, jak można natychmiast uzyskać tętno, szacując, ile czasu upływa między jednym cyklem a następnym (mierzy się czas między dwoma szczytami R, zwany interwałem RR).

Na przykład, jeśli mamy kompleks co 4 kwadraty po 5 milimetrów, oznacza to, że nasza częstotliwość wynosi około 75 uderzeń na minutę.

To znaczy, ponieważ każdy kwadrat 5 mm odpowiada 0.2 s, a zatem 4 kwadraty 0.8 s, wystarczy podzielić 60 s (1 minuta) przez 0.8 s, aby otrzymać częstotliwość 75 uderzeń na minutę.

Lub prościej, możemy podzielić 300 przez liczbę 5 mm kwadratów między dwoma sąsiednimi pikami R.

Obliczanie nieregularnego tętna

To, co właśnie zostało powiedziane, dotyczy sytuacji, gdy rytm serca jest normalny, ale w przypadku rytmu nieregularnego, tj. jeśli zauważysz, że szczyty załamka R nie występują w regularnych odstępach i są oddzielone zmienną liczbą kwadratów, musi policzyć liczbę szczytów występujących w ciągu sześciu sekund i pomnożyć wynik przez 10.

To obliczenie daje oszacowanie częstości akcji serca; na przykład, jeśli w sześciosekundowym interwale śladowym widać siedem załamków R, można oszacować, że serce bije w tempie 70 uderzeń na minutę (7 x 10 = 70).

Alternatywnie można policzyć liczbę zespołów QRS obecnych na śladzie o długości 10 sekund; pomnóż tę wartość przez 6, aby znaleźć liczbę uderzeń na minutę.

Bradykardia i tachykardia

Normalna częstotliwość u dorosłych w spoczynku wynosi od 60 do 100 uderzeń na minutę.

Wyższe częstotliwości nazywane są tachykardiami, bradykardiami o niższych częstotliwościach; oba mogą być fizjologiczne (częstoskurcz fizjologiczny występuje np. podczas ćwiczeń, podczas gdy bradykardia fizjologiczna jest typowa dla zawodowych sportowców) lub patologiczne.

Elektrokardiogram, analiza rytmu: zwykły i zatokowy?

Pierwsza ocena polega na ustaleniu, czy odstępy między załamkami R są zawsze takie same, czy też nie różnią się od siebie o więcej niż 2 kwadraty.

W tym przypadku możemy powiedzieć, że rytm jest regularny.

Druga ocena dotyczy obecności i morfologii załamka P: jeśli znajduje się on przed zespołem QRS i jest dodatni w DII i ujemny w aVR, to możemy zdefiniować rytm jako zatokowy, czyli impuls elektryczny pochodzi z węzła zatokowo-przedsionkowego (normalna kondycja).

Obecność ujemnego załamka P w DII musi sugerować, po pierwsze, możliwą inwersję elektrod obwodowych, po drugie, inne niż normalne pochodzenie impulsu (ekstrasystolia i/lub częstoskurcz przedsionkowy -TA-).

Czasami załamek P nie znajduje się przed zespołem QRS, ale po nim: w tym przypadku jest związany z przewodzeniem wstecznym impulsu, które występuje w wielu zaburzeniach rytmu, zarówno nadkomorowych (TPSV), jak i komorowych (VT).

Obecność nieregularnego rytmu związanego z brakiem wyraźnego załamka P musi sugerować najczęściej spotykaną arytmię w codziennej praktyce: migotanie przedsionków (AF).

Podobne posty

Życie ocalone: znaczenie pierwszej pomocy

Mar 25, 2024

Ochrona nerek: podstawowe strategie dla zdrowia

Mar 25, 2024

Oszczędzanie wody: globalny imperatyw

Mar 25, 2024

Innowacyjna ścieżka leczenia kardiomiopatii

Mar 22, 2024

Jest to określane jako chaotyczna aktywność elektryczna przedsionków, skutkująca nieefektywnym skurczem ścian, a w konsekwencji wysokim prawdopodobieństwem powstania w nich skrzepów.

Inną często spotykaną arytmią, charakteryzującą się czasem nawet regularnym rytmem i typowymi falami piłokształtnymi (falami F), jest trzepotanie przedsionków (FLA).

Jest to spowodowane przez zwarcie elektryczne (arytmia ponownego wejścia) oddziałujące na przedsionek. Różni się od AF większą regularnością cyklu komorowego.

KARDIOOCHRONA I RESUCYTACJA SERCOWO-PŁUCNA? ODWIEDŹ STOISKO EMD112 NA EMERGENCY EXPO, ABY DOWIEDZIEĆ SIĘ WIĘCEJ

Morfologia QRS

Normalnie powinien być dodatni w DI, amplituda fali R powinna wzrosnąć od V1 do V6, podczas gdy fala S powinna maleć, czas trwania powinien być mniejszy niż 100-120 ms (2.5-3 kwadraty), fala Q powinna mieć czas trwania mniej niż 0.04 s (1 kwadrat), a amplituda powinna być mniejsza niż ¼ następnego załamka R (załamki Q w DIII i aVR nie są brane pod uwagę).

Na podstawie czasu trwania zespołu definiuje się częstoskurcze lub bradykardie z szerokimi lub wąskimi zespołami QRS.

Gdy jest wąski (czas trwania poniżej 100 ms) wskazuje na prawidłowe przewodzenie komorowe.

Jeśli jest dłuższy niż 120 ms, jest określany jako szeroki i wskazuje na spowolnienie przewodzenia, które może dotyczyć określonej części układu przewodzącego (jak w przypadku bloków rozgałęzień) lub pod-Hissowskiego pochodzenia serca rytm (łączny lub komorowy).

Obecność częstoskurczu z szerokimi zespołami QRS o zmiennej amplitudzie i morfologii z jednego kompleksu do drugiego jest typowa dla migotania komór (VF).

Jest to arytmia, która najczęściej powoduje zatrzymanie krążenia w związku z VT; jest to spowodowane zdezorganizowaną aktywnością elektryczną komór, w wyniku której ustaje aktywność mechaniczna.

Jeśli tuż przed szerokim QRS natrafimy na gwałtowne wychylenie charakteryzujące się linią pionową (kolec), mamy do czynienia ze stymulacją rozrusznika.

Morfologia załamka T

Gdy ma taką samą biegunowość jak zespół QRS w odprowadzeniach obwodowych i jest dodatni w odprowadzeniach przedsercowych (lub ujemny od V1 do V3 u młodych kobiet), wskazuje na prawidłową repolaryzację komór. W przeciwnym razie wskazuje na niedokrwienie lub cierpienie mięśnia sercowego, przerost komór, chorobę serca).

WIODĄCA NA ŚWIECIE FIRMA W ZAKRESIE DEFIBRYLATORÓW I RATUNKOWYCH URZĄDZEŃ MEDYCZNYCH”? ODWIEDŹ STOISKO ZOLL NA EMERGENCY EXPO

Odstęp PR, związek między załamkami P a zespołami QRS

Odstęp PR wyraża przewodzenie impulsu przez węzeł przedsionkowo-komorowy, wiązkę His oraz lewą i prawą gałąź.

Musi trwać od 120 ms do 200 ms (od 3 do 5 kwadratów).

Gdy jest krótszy, może być wariantem prawidłowym (występującym np. u kobiet w ciąży) lub wskazywać na obecność dodatkowej drogi przedsionkowo-komorowej (preekscytacja komorowa, WPW).

Jeśli jest długi, wskazuje na spowolnienie przewodzenia do komór (blok przedsionkowo-komorowy lub BAV).

W normalnych warunkach stosunek P:QRS wynosi 1:1, tj. każdy załamek P, po stałym odstępie PR, odpowiada zespołowi QRS i każdy zespół QRS musi być poprzedzony załamkiem P.

Gdy z drugiej strony stwierdzimy, że stosunek P:QRS wynosi 1:2 lub 1:wiele oraz odstęp PR, którego czas trwania stopniowo się wydłuża, mamy do czynienia z blokiem przedsionkowo-komorowym (AVB):

Blok przedsionkowo-komorowy I stopnia: wydłużony PR
Bloki przedsionkowo-komorowe II stopnia typu I: postępujące wydłużanie odstępu PR aż do zaniku przewodzenia w komorze (blokada P, czyli bez zespołu QRS)
Bloki przedsionkowo-komorowe II stopnia typu II: odstęp PR jest prawidłowy, ale przewodzenie wynosi 2:1, 2:1, 3:1 itd.
Blok przedsionkowo-komorowy III stopnia lub blok całkowity: dysocjacja przedsionkowo-komorowa, bez stałego związku między załamkami P a zespołami QRS.

W AVB III stopnia liczba załamków P jest na ogół większa niż liczba (wąskich) QRS.

Jednak w przypadku częstoskurczów komorowych liczba zespołów QRS (szerokich) jest na ogół większa niż liczba załamków P.

ZNACZENIE TRENINGU RATOWNICZEGO: ODWIEDŹ STANOWISKO RATOWNICZE SQUICCIARINI I DOWIEDZ SIĘ, JAK PRZYGOTOWAĆ SIĘ NA NAGŁY WYPADEK

Odstęp QT w elektrokardiogramie

Wyraża całkowity czas depolaryzacji i repolaryzacji komór i zmienia się w zależności od częstości akcji serca; dlatego jest bardziej poprawnie wyrażony jako QTc, tj. skorygowany o częstość akcji serca. Normalna wartość waha się od 350 do 440 ms.

Jest patologiczny zarówno wtedy, gdy jest krótszy (zespół krótkiego odstępu QT), jak i dłuższy (zespół długiego odstępu QT) i w obu przypadkach wiąże się ze zwiększonym prawdopodobieństwem wystąpienia arytmii komorowych.

Trakt ST

Wyraża zakończenie depolaryzacji komór; można go znaleźć skondensowany z załamkiem T od V1 do V3 i w odniesieniu do izoelektryka nie może być ani powyżej, ani poniżej o więcej niż 1 mm we wszystkich przewodach z wyjątkiem V1 i V2, w których jednak musi pozostać poniżej 2 mm.

W przypadku stwierdzenia wyższego niż normalnie superelewacji mówimy o uszkodzeniu mięśnia sercowego, czyli obrazie zgodnym z ostrym zawałem mięśnia sercowego (AMI).

Lokalizacja przewyższenia umożliwia lokalizację zawału i tętnicy wieńcowej dotkniętej niedrożnością:

uniesienie odcinka ST w DII, DIII i aVF (z podpoziomowaniem lustrzanym w DI i aVL) wskazuje na zawał mięśnia sercowego dolnej części serca spowodowany niedrożnością prawej tętnicy wieńcowej;
Uniesienie odcinka ST w DI, V2-V4 (z niedoborem zwierciadlanym w DII, DIII i aVF) wskazuje na zawał mięśnia sercowego przedniego w wyniku niedrożności gałęzi przedniej międzykomorowej.