Indeks Barthel, wskaźnik autonomii

By Krystiana Antonina On Mar 9, 2022

Wskaźnik Barthela, funkcjonalny do pomiaru autonomii pacjenta, jest powszechnie uznanym instrumentem i uważany za jeden z najbardziej wiarygodnych do oceny autonomii w codziennych czynnościach

Wśród skal pomiarowych stosowanych w zawodzie pielęgniarki powszechnie przyjętym odniesieniem do oceny sprawności fizycznej i autonomii pacjentów w codziennych czynnościach jest wskaźnik Barthela.

Jego szerokie zastosowanie umożliwia ujednolicenie języka międzybranżowego między operatorami oraz ułatwienie dzielenia się celami przywracania samowystarczalności pacjenta w zespole roboczym

Wskaźnik Barthel może być stosowany u pacjentów z urazami neurologicznymi, udarami, zaburzeniami równowagi, ataksją, paraplegią itp.

Skala jest podawana pacjentowi przez pielęgniarki zarówno przy przyjęciu, jak i wypisie ze szpitala, a także umożliwia ocenę poziomu funkcjonowania placówki rehabilitacyjnej.

Indeks analizuje dziesięć zmiennych opisujących czynności życia codziennego (np. umiejętność jedzenia, ubierania się, dbania o higienę osobistą, mycia się i innych) oraz mobilność (przechodzenie od krzesło do łóżka, chodzenie po równym podłożu, wchodzenie i schodzenie po schodach).

Każdej pozycji przypisywana jest ocena, która różni się w zależności od samej pozycji i stopnia funkcjonalności pacjenta: pełna, obniżona lub nieobecna.

Wyższy wynik całkowity odpowiada większemu prawdopodobieństwu samodzielnego życia w domu po wypisaniu ze szpitala lub oddziału opieki długoterminowej.

Otrzymany wynik wyraża stopień pomocy, jakiej stan pacjenta wymaga w codziennych czynnościach.

Wartość zero wskazuje całkowicie zależnego pacjenta, podczas gdy wartość 100, która jest maksimum, wskazuje całkowicie niezależnego pacjenta.

Ocena stanowi podstawę do dyskusji zespołu roboczego odpowiedzialnego za opracowanie programu rehabilitacji.

W skład zespołu wchodzą lekarze, pielęgniarki, fizjoterapeuci i logopedzi.

Aby poprawnie wypełnić indeks Barthel, należy wziąć pod uwagę pewne wskazówki:

Konieczne jest zapisanie tego, co pacjent faktycznie robi, a NIE tego, co mógłby zrobić.
Głównym celem jest ustalenie stopnia niezależności od wszelkiej pomocy fizycznej lub słownej.
Konieczność nadzoru NIE uzależnia pacjenta.
Wydajność pacjenta powinna być ustalana przy użyciu najlepszych dostępnych źródeł, takich jak: bezpośrednie pytania do przyjaciół/krewnych/pielęgniarek, ale także, jeśli to możliwe, poprzez bezpośrednią obserwację.
Ważne jest, aby ocenić wydajność w ciągu ostatnich 24-48 godzin.
Wynik pośredni w jednej kategorii oznacza, że pacjent uczestniczy w ponad 50% wysiłku.
Dozwolone jest korzystanie z pomocy funkcjonalnych w celu osiągnięcia autonomii.

Podobne posty