Postępowanie w bólu u pacjenta pediatrycznego: jak podejść do rannych lub obolałych dzieci?

Leczenie bólu u dzieci: ból jest nieprzyjemnym zmysłowym i emocjonalnym doświadczeniem, które wynika z rzeczywistego lub potencjalnego uszkodzenia tkanki

Ocena i leczenie bólu u dziecka z ostrym urazem stanowi wyzwanie w kontekście wielu czynników wpływających na prezentację pacjenta i konkurencyjne priorytety leczenia.

Niemniej jednak nieleczony lub niedostatecznie leczony ból po urazie prowadzi do powikłań, takich jak hipowentylacja, zmniejszone natlenienie, zwiększona reakcja na stres, zwiększona wydajność układu sercowo-naczyniowego oraz napięcie i sztywność mięśni. Ból zaburza również sen, odpoczynek i gojenie.

Ocena bólu u rannych dzieci

Ocena bólu u poszkodowanego dziecka jest trudna. U młodszych pacjentów ból i nieszczęście może być nie do odróżnienia.

Dzieci poważnie ranne i po traumie nie mogą współpracować z oceną bólu, zwłaszcza pod nieobecność rodzica lub opiekuna. Zatrucie, naszyjnik unieruchomienie, uraz głowy i konieczność wentylacji mogą jeszcze bardziej skomplikować ocenę bólu.

Należy szukać samooceny bólu, ale nie zawsze jest to możliwe z powyższych powodów lub po prostu ze względu na etap rozwojowy.

Niezależnie od wybranego podejścia ważne jest, aby:

  • Bądź systematyczny;
  • Wybierz odpowiednie dla rozwoju narzędzie do oceny bólu;
  • Dokumentuj ustalenia, działaj i ponownie oceniaj.

Regularna ocena bólu wiąże się z lepszym leczeniem bólu i zwiększoną satysfakcją pacjentów, rodzin i pracowników służby zdrowia.

Konsekwentne stosowanie i znajomość przez personel wybranego narzędzia oceny w poszczególnych ośrodkach jest kluczem do skutecznego leczenia bólu, a także ponownej oceny po interwencji przeciwbólowej.

Choroba dzieci . Małe dziecko przyczepianie rurki dożylnej do ręki pacjenta w szpitalnym łóżku. Dziecko chore i płaczące na mamę

Narzędzia do oceny bólu u dzieci

  • Istnieje wiele różnych rodzajów narzędzi do oceny bólu, które zostały omówione osobno poniżej.
  • Idealnie, używane narzędzia bólu powinny mieć wspólną wartość numeryczną dla spójności i jasności (np. wszystkie na 10).
  • Aby uzyskać najlepsze wyniki z narzędzi oceny bólu, należy je dziecku wyjaśnić, a nie tylko pokazywać, i należy oczekiwać odpowiedzi, np. „To jest sposób, w jaki możesz mi powiedzieć, ile odczuwasz bólu. Pokazuje od braku bólu do dużego bólu. Czy możesz mi pokazać, jak bardzo cierpisz w tej chwili? przyniesie lepsze wyniki niż pytanie „Jaki jest twój wynik bólu?”

Raport własny lub numeryczna skala ocen

  • Dla dzieci powyżej 7 lat, które są werbalne i liczą
  • Zapytaj dziecko, czy odczuwa ból.
  • Wyjaśnij skalę i poproś dziecko, aby oceniło nasilenie bólu.

Korzystanie z numerycznych skal oceny lub samooceny jest trudniejsze podczas epizodów silnego ostrego bólu. Zamiast tego spróbuj zapytać: „Czy nie odczuwasz bólu, trochę bólu czy dużo bólu?” lub użyj skali twarzy lub bólu behawioralnego.

*Użyty za zgodą Amerykańskiej Agencji ds. Badań i Jakości Opieki Zdrowotnej (AHRQ), następcy Agencji ds. Polityki i Badań Opieki Zdrowotnej (AHCPR).

Praktyczny punkt: Pokazanie dziecku numerycznej skali ocen (0-10, gdzie 0 to brak bólu, a 10 to najgorszy ból) ułatwi to zadanie, niż gdyby dziecko musiało sobie wyobrazić skalę.

Skala bólu twarzy u dzieci

  • Dla dzieci werbalnych w wieku od 4 do 12 lat
  • Zapytaj dziecko, czy odczuwa ból.
  • Wyjaśnij skalę i poproś dziecko, aby oceniło nasilenie bólu.

Wskazówka praktyczna: Starsze dzieci, które mają mniejszą zdolność liczenia, mogą preferować używanie Skali Bólu Twarzy niż Skali numerycznej.

Dzieci poniżej 3 roku życia rzadko mogą używać łusek do twarzy, ale wiele małych dzieci nadal może podać podstawowy raport o „trochę bólu” lub „bardzo boli”.

Skala bólu behawioralnego

  • Dla dzieci, które nie mogą się zgłosić
  • Skala FLACC jest zalecana do oceny bólu u małych dzieci z ostrym bólem

Skala FLACC 

Każda kategoria (twarz, nogi, aktywność, płacz, pocieszenie) jest punktowana oddzielnie w skali 0-2, co daje łączny wynik od 0 do 10.

Uwaga praktyczna: Skala FLACC jest również przydatnym narzędziem dla starszych dzieci, które nie potrafią dokonać samooceny, np. dzieci z zaburzeniami poznawczymi lub niepełnosprawnością intelektualną. Opiekunowie mogą również zapewnić cenny wgląd w ocenę tych pacjentów.

Narzędzia oceny bólu u dzieci (FPS-R, numeryczna skala oceny i FLACC) są dostępne w RCH na małych różowych laminowanych kartach, które pasują do personelu.

Fizjologiczne objawy bólu u dzieci

Fizjologiczne oznaki bólu mogą być widoczne tylko krótko po wystąpieniu lub nasileniu bólu i mogą szybko powrócić do normy.

Niektóre z tych objawów to: tachykardia, nadciśnienie, przyspieszenie oddechu, pocenie się, rozszerzone źrenice, pocenie się i zmiany koloru skóry.

W sytuacji traumy te fizjologiczne objawy mogą być spowodowane wieloma innymi przyczynami niż ból, takimi jak szok, hipowolemia, niepokój, strach lub gniew.

Punkt praktyczny: Objawy fizjologiczne [G1] są najbardziej przydatne w ocenie bólu zabiegowego, gdzie istnieje oczywisty związek w czasie między bodźcem bólowym a obserwowanymi zmianami.

Brak tych znaków NIE oznacza, że ​​dziecko nie odczuwa bólu.

Leczenie bólu u dzieci: wkład rodziców

Zapytaj rodzica lub opiekuna o reakcje i zachowanie dziecka.

Możesz zapytać:

  • Jak zwykle zachowuje się Twoje dziecko?
  • Jaki temperament ma twoje dziecko?
  • Jak Twoje dziecko zwykle reaguje na ból lub stresujące sytuacje?
  • Czy myślisz, że Twoje dziecko cierpi? Jak dużo?

Należy pamiętać, że niektórzy rodzice lub opiekunowie mogli nigdy wcześniej nie widzieć, jak ich dziecko doświadcza silnego bólu, więc mogą nie rozpoznawać objawów.

Wykazano naukowo, że opiekunowie i personel medyczny podkreślają ból w porównaniu z indywidualnym wynikiem dziecka.

Rodzice mogą również nie doceniać bólu swojego dziecka ze względu na inne czynniki: strach przed opioidami, niechęć do zażywania narkotyków, własne uczucia, przeszłe doświadczenia z bólem i radzenie sobie z bólem, chęć bycia odważnym lub ulgę, że się troszczysz dla ich dziecka.

Radzenie sobie z bólem u rannych dzieci

Zarządzanie bólem w miejscu urazu powinno być zintegrowane z systematycznym podejściem przedstawionym w tym podręczniku.

W przypadku urazu o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego, gdy wyniki badania głównego wymagają dostępu dożylnego, opioidy dożylne będą metodą z wyboru.

U tych pacjentów można również zastosować drogę doszpikową.

Należy stosować nieopioidowe leki przeciwbólowe ze względu na ich działanie oszczędzające opioidy.

Paracetamol należy podawać doustnie pacjentom przytomnym i stabilnym; preparat IV można stosować u pacjentów z poważnymi urazami.

NLPZ są przeciwwskazane w ostrych urazach o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, ponieważ ich stosowanie może prowadzić do dysfunkcji płytek krwi i niewydolności nerek, jeśli przepływ krwi przez nerki jest upośledzony.

Jednak ibuprofen można podawać doustnie, jeśli nie ma obaw o krwawienie lub możliwość uszkodzenia nerek.

Zasady leczenia bólu

Ogólne zasady postępowania z bólem u dzieci, zgodnie z wytycznymi WHO (2012) [3], są następujące:

– Stosuj zabiegi przeciwbólowe w dwóch etapach w zależności od stopnia nasilenia bólu u dziecka:

  • w przypadku łagodnego bólu najpierw zastosuj paracetamol i ibuprofen
  • w przypadku bólu o nasileniu od umiarkowanego do silnego należy rozważyć podanie opioidu

– Lecz ból w regularnych odstępach czasu:

  • dzieci powinny otrzymywać regularne środki przeciwbólowe na uporczywy ból, w przeciwieństwie do podawania „w razie potrzeby”
  • „dawki ratunkowe” powinny być dostępne w przypadku bólu okresowego i przebijającego

– Lecz ból odpowiednią drogą:

  • leki przeciwbólowe należy podawać dzieciom najprostszą, najskuteczniejszą i najmniej bolesną drogą
  • gdy dostęp dożylny nie jest wymagany, ale pacjent odczuwa silny ból, np. w przypadku izolowanego urazu kończyny, fentanyl podawany donosowo jest dobrą alternatywą dla dożylnej morfiny
  • Wstrzyknięcia domięśniowe NIE są zalecane w przypadku znieczulenia po urazie (bolesne podawanie i zmienne wchłanianie w zaburzeniach hemodynamicznych)

– Dopasować leczenie bólu do indywidualnego dziecka:

  • opioidowe leki przeciwbólowe należy dostosowywać indywidualnie, ponieważ nie ma przewidywalnej lub maksymalnej prawidłowej dawki
  • stosować inne metody zmniejszania bólu dostosowane do konkretnego urazu (patrz sekcja Przeciwbólowa dla konkretnych sytuacji poniżej)
  • stosować metody niefarmakologiczne, takie jak odwracanie uwagi (patrz Pomoc dzieciom z bólem)

Bezpieczne podawanie opioidów

Opioidy do podawania pozajelitowego są złotym standardem w leczeniu bólu w przypadku urazów o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego.

Morfina jest najczęstszym wyborem pierwszego rzutu, ponieważ jest łatwo dostępna.

Pacjenci mogli otrzymywać opioidy podczas opieki przedszpitalnej, a kolejne dawki mogą być dostosowywane.

Podawanie opioidów w bolusie dożylnym:

  • Zapewnia szybki początek działania w ciągu 5-10 minut
  • To najlepsza droga do szybkiego złagodzenia bólu, szczególnie po urazie.
  • W celu podania podzielić dawkę i podawać stopniowo, miareczkując do efektu.
  • Dostosować dawkę, jeśli środki uspokajające zostały już podane, ponieważ mogą przyspieszyć depresję oddechową
  • Podawaj z ostrożnością w przypadku niskiego ciśnienia krwi, hipowolemii lub wstrząsu, ale NIE wstrzymuj się.

Podawanie opioidów drogą donosową

  • Ma podobny początek działania jak droga dożylna
  • Jest to najlepsza droga, jeśli nie ma kaniuli dożylnej, ale wymaga większej współpracy pacjenta
  • Jest mniej łatwy do miareczkowania niż drogą IV

Monitorowanie po podaniu opioidów:

Obejmuje następujące obserwacje:

  • Poziom sedacji (wczesny objaw depresji ośrodkowego układu nerwowego)
  • Częstość oddechów: częstość, głębokość i wysiłek +/- saturacja O2, pamiętając, że depresja oddechowa jest późnym objawem
  • Tętno
  • Wynik bólu

Wskazówka praktyczna: Jeśli pacjent nadal odczuwa ból po otrzymaniu dawki nasycającej, zakładając, że nie ma upośledzenia dróg oddechowych lub obniżonego poziomu świadomości, można dozować kolejne opioidy dożylne. Kolejne dawki morfiny należy podawać w odstępach nie mniejszych niż 10 minut, stosując 10-20% dawki nasycającej. Powtórne ładowanie może być wskazane, jeśli ból jest silny.

Postępowanie w depresji oddechowej wywołanej opioidami (OIRD) lub zaburzeniach oddychania (OIVI)

Jeśli oddech jest przygnębiony:

  • Przestań podawać opioid
  • Stymuluj pacjenta (delikatnie potrząśnij, zadzwoń po imieniu, poproś o oddech)
  • Podawać tlen
  • W razie potrzeby podać małą dawkę naloksonu (Narcan): 2mcg/kg (maksymalnie 100mcg)

Jeśli pacjent nie może się obudzić lub ma bezdech po opioidach:

  • Podać dawkę resuscytacyjną naloksonu (Narcan): 10mcg/kg i.v. (maks. 400mcg)
  • Można powtórzyć raz po 2 minutach (maksymalnie 800mcg)
  • Uważnie obserwuj pacjenta
  • Może wymagać powtarzania co 20–60 minut ze względu na krótki czas działania naloksonu

Inni agenci

– Ketamina

  • Stosowany jako lek przeciwbólowy drugiego lub trzeciego rzutu w przypadku poważnych urazów ED, zwykle u dzieci w wieku 2 lat i starszych (unikać u dzieci <12 miesięcy)
  • Dawka nasycająca przeciwbólowe = maks. 0.5 mg/kg IV; ciągłe dawkowanie 0.1-0.2 mg/kg i.v. co 10 min (tj. 10% dawki środka znieczulającego)

– Benzodiazepiny

  • Wykorzystywane ze względu na właściwości zwiotczające mięśnie, przeciwlękowe i uspokajające (np. nasilający się stres nie reagujący na miareczkowanie opioidów)
  • Midazolam ma szybki początek i zapewnia amnezję poprzedzającą
  • Dawka midazolamu = 0.05-0.1 mg/kg i.v. (maks. 5 mg); 0.5 mg/kg PO (maks. 20 mg)

ZDROWIE DZIECKA: DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ O MEDICHILD, ODWIEDZAJĄC STOISKO NA EMERGENCY EXPO

Analgezja w określonych sytuacjach

Wprowadzenie/nakłucie dożylne

  • EMLA lub żel z ametokainą przed zabiegiem (patrz tabela powyżej), jeśli pozwala na to czas
  • Urządzenie Coolsense (jeśli jest dostępne) chłodzi skórę i działa już po kilku minutach od aplikacji

Badanie wzroku

  • Ametokaina 0.5% kropli (+/- cykloplegiczny w celu zmniejszenia skurczu tęczówki)

Nosogardzieli

  • Spray z ko-fenylokainą lub spray z lignokainą

Cewniki moczowe na stałe

  • Żel lignokainowy (mężczyzna i kobieta)

Rany

  • Infiltracja lignokainy na miejsce

Porada praktyczna: Zmniejsz ból związany z wstrzyknięciem znieczulenia miejscowego, stosując jak najmniejszą igłę, podgrzewając roztwór i powoli wstrzykując.

Wkładanie odpływu

  • EMLA lub żel z ametokainą przed zabiegiem, jeśli czas pozwoli
  • Infiltracja lignokainy na miejsce
  • Rozważyć sedację proceduralną (patrz sekcja dotycząca procedur poniżej)

Złamania kończyn

  • Unieruchomić szyną lub trakcją
  • Jeśli to możliwe, unieś kończynę lub znajdź najwygodniejszą pozycję
  • IN fentanyl zapewnia szybką ulgę w silnym bólu przed/bez dostępu dożylnego
  • Rozważ wykonanie blokady nerwu udowego w przypadku złamania kości udowej, najlepiej przy użyciu bupiwakainy (np. 1.5 – 2 mg/kg) przez dłuższy czas.

Burns

  • Pierwsza pomoc instrukcja polega na schłodzeniu spalonego obszaru przez 20 minut w chłodnej bieżącej wodzie. Następnie nałóż plastikową (przylepną) folię na ranę oparzeniową, aby wspomóc działanie przeciwbólowe
  • IN fentanyl lub dożylnie morfina są dobrymi opcjami zapewniającymi szybką analgezję
  • Rozważyć sedację zabiegową (patrz sekcja dotycząca procedur poniżej), aby założyć lub zmienić opatrunek

Uwaga praktyczna: W przypadku złamań i oparzeń obwodowych należy wziąć pod uwagę zespół ciasnoty przestrzeni kosmicznej, jeśli ból i zapotrzebowanie na opioidy gwałtownie wzrastają.

Uraz głowy

  • Oceń, czy prezentacja jest spowodowana bólem, czy dezorientacją
  • Rozważyć paracetamol dożylnie jako interwencję pierwszego rzutu, jeśli jest to możliwe, a następnie miareczkować małe dawki dożylnej morfiny, aby uzyskać efekt
  • Zachować szczególną ostrożność przy stosowaniu morfiny w przypadku niedociśnienia, hipowolemii, wstrząsu i pogarszającego się stanu świadomości

Wentylowani pacjenci

  • Pacjenci mogą wymagać sedacji, aby tolerować ETT
  • Rozważ następujące wlewy, zwłaszcza w przypadku paraliżu:

Morfina 10-40mcg/kg/h lub Fentanyl 0.3-1.2mcg/kg/h oraz

Midazolam 1-4 µg/kg/min

Niefarmakologiczne leczenie bólu

Poniższa lista przedstawia, co można zrobić, aby pomóc dzieciom radzić sobie z bólem.[4]

  • Obecność rodzica lub innej specjalnej osoby. Tam dzieci czują się bezpieczniej z rodzicami.
  • Proste, dokładne informacje o tym, co się dzieje. Wyjaśniaj rzeczy powoli, bardzo małymi fragmentami i powtarzaj tak często, jak to konieczne.
  • Dzieciom należy pomóc zadawać pytania i wyrażać uczucia.
  • Dawanie dziecku pewnej kontroli nad leczeniem. Na przykład dziecko, które decyduje, czy siedzieć na kolanach, czy krzesło dla zastrzyku prawdopodobnie odczuje mniejszy ból niż dziecko, które nie ma wyboru.
  • Głębokie i równomierne oddychanie może pomóc zmniejszyć ból i pozwolić dziecku na pewną kontrolę.
  • Odwracanie uwagi dziecka od bólu. Rozmowa, gry wideo, ćwiczenia oddechowe, dmuchanie baniek, telewizja, muzyka, wyskakujące książki, czytanie i bycie czytanym to wszystko to, co rozprasza.
  • Użyj wyobraźni dziecka, aby zmienić się z niespokojnego i przestraszonego na zrelaksowane i spokojne. Pomocne może być skupienie uwagi dziecka na znanej mu przeszłej czynności lub opowiedzenie lub przeczytanie ulubionej historii.
  • Skorzystaj z sugestii dotyczących łagodzenia bólu, takich jak: „Pozwól, aby ból po prostu spłynął w dół i z twojego ciała do łóżka i odejdź… dobrze… to wszystko, pozwól mu odejść”. Używaj języka ojczystego dziecka i jego ulubionych zajęć lub doświadczeń.
  • Bawić się/być niemądrym. Dzieci odpoczywają i zapominają o swoich zmartwieniach podczas zabawy.
  • Relaks jest przydatny dla nastolatków. Nauczanie specjalne może być prowadzone przez psychologa, pielęgniarkę lub innego pracownika służby zdrowia. Relaks może zmniejszyć niepokój, nudności i wymioty i ból.
  • Pocieszający dotyk. Obejmuje to głaskanie, pieluszki, trzymanie, kołysanie, pieszczoty, przytulanie i masowanie. Przytulanie jest naturalnym lekarstwem na ból.
  • Ciepło, zimno i wibracje mogą złagodzić ból. Lód zawinięty w szmatkę łagodzi niektóre choroby i ból proceduralny. Ciepło jest przydatne w przypadku bólu mięśni. Wibracje, czy to przez delikatne stukanie, czy inną mechaniczną metodę, mogą zablokować ból.
  • Pozytywne opinie. Przypomnij dziecku „świetnie sobie radzisz” lub „prawie skończyliśmy”.

Rzeczy, które nie pomagają w bólu i mogą go pogorszyć[4]:

  • Okłamywanie dzieci o bolesnych procedurach.
  • Ośmieszenie lub naśmiewanie się z dziecka, mówiąc na przykład: „Tylko dzieci płaczą”.
  • Używanie igieł jako zagrożenia. Kłamstwa i groźby uczą dzieci nieufności i strachu.
  • Fałszywe zapewnienie. Mówienie, że to nie będzie bolało, kiedy wiesz, że to zrobi.
  • Posiadanie bardzo wysokich wymagań wobec dziecka. Nie ma sensu stawiać tak wysokich oczekiwań, że dzieci czują się przez nie zestresowane.
  • Za dużo mówienia o uczuciach. Powiedzenie „Wiem, że się martwisz/boisz” może zmniejszyć zdolność dziecka do radzenia sobie.
  • Zbyt duże skupienie się na bólu lub potencjalnym bólu. Mówienie „to naprawdę bardzo boli” to zły pomysł. Po pierwsze może nie; po drugie, zachęca dzieci do oczekiwania najgorszego.

SEDACJA ZABIEGOWA

Po ustabilizowaniu się, pacjenci po urazach mogą wymagać sedacji w celu wykonania zabiegów w ostrym stanie.

Procedury odpowiednie do sedacji zabiegowej obejmują dostęp naczyniowy, naprawę rany, opatrunek na oparzenia, wprowadzenie drenażu klatki piersiowej, redukcję złamania i usunięcie ciała obcego.

Podtlenek azotu

  • Może być stosowany jako jedyny środek do zabiegów związanych z bólem i lękiem
  • Ma tę zaletę, że ma szybki początek i zanika efekt wraz z właściwościami amnestycznymi
  • Zwiększone ryzyko powikłań w drogach oddechowych u dzieci w wieku poniżej 2 lat
  • W połączeniu z lekiem przeciwbólowym do wykonywania bardzo bolesnych zabiegów
  • Stosowanie podtlenku azotu w stężeniu 50-70% jest bezpieczne
  • Może prowadzić do ekspansji uwięzionego powietrza: unikać urazów klatki piersiowej (gdy istnieje możliwość wystąpienia odmy opłucnowej) oraz urazów głowy, jeśli istnieje ryzyko wystąpienia powietrza wewnątrzczaszkowego (pneumocefalia).

K

  • Silny środek uspokajający, amnestyczny, przeciwbólowy i znieczulający
  • Nie zmniejsza napędu oddechowego w standardowych dawkach
  • Zwiększone ryzyko powikłań w drogach oddechowych u dzieci poniżej 12 miesiąca życia
  • Wymaga obecności lekarza kompetentnego w zakresie dróg oddechowych
  • Dawka nasycająca 1-1.5 mg/kg i.v. przez 1-2 min, dalsze dawki dodatkowe 0.5 mg/kg i.v., jeśli sedacja jest niewystarczająca lub konieczna jest dłuższa sedacja

INNE UWAGI

Konieczność leczenia bólu w urazach pediatrycznych wykracza poza ostry przebieg.

Podostre do długotrwałych problemów związanych z bólem obejmują niektóre z następujących:

Zmniejszanie ilości opioidów i odzwyczajanie

  • Gdy pacjenci będą w stanie tolerować przyjmowanie doustne, mogą przejść z opioidów podawanych pozajelitowo na doustne
  • Aby przejść na opioid doustny, obliczyć całkowity równoważnik dawki morfiny podanej dożylnie w ciągu ostatnich 24 godzin
  • Jeśli podano dożylnie więcej niż 0.5 mg/kg/dobę ekwiwalentu morfiny dożylnie, 50-80% całkowitej dawki podaje się jako długo działający z opioidem o natychmiastowym uwalnianiu, przepisanym jako środek ratunkowy. Stosunek morfiny ukrytej do doustnej po podaniu dożylnym jest 3 krotny, a konwersji do doustnego oksykodonu jest 2 krotny.
  • Targin jest preparatem o długotrwałym działaniu z mniej powodującymi zaparcia skutkami ubocznymi (CR Oxycodone w połączeniu z CR naloksonem) i jest stosowany zamiast CR Oxycodone = Oxycontin (jeśli jest dostępny).
  • Granulki MS Contin stosuje się preferencyjnie, gdy drogą podawania jest sonda nosowo-żołądkowa lub nosowo-jelitowa.
  • Ofiary poważnych urazów mogły otrzymywać opioidy pozajelitowe przez dłuższy czas i są zagrożone odstawieniem. Pacjenci ci powinni być odstawieni od doustnych opioidów o 10-20% dziennie przez 5-10 dni.

Ból neuropatyczny

  • Ofiary urazów mogą odczuwać ból neuropatyczny wtórny do termicznych lub mechanicznych uszkodzeń nerwów.
  • Leki przeciwneuropatyczne mogą zmniejszać zapotrzebowanie na opioidy w bólu nocyceptywnym i są bardziej skuteczne niż opioidy w leczeniu bólu neuropatycznego, takie jak amitryptylina 0.5-2 mg/kg i gabapentynoidy, np. gabapentyna 5-10 mg/kg na dobę do XNUMX dni.
  • Należy rozważyć zmniejszenie dawki w zaburzeniach czynności nerek.

Świąd neurogenny

  • Świąd neurogenny występuje w 80-100% oparzeń
  • Strategie farmakologiczne stosowane w leczeniu świądu w oparzeniach obejmują: leki przeciwhistaminowe, amitryptylinę, leki miejscowe, takie jak środki miejscowo znieczulające, koloidalne płatki owsiane, aloes i krem ​​nawilżający, ondansetron i gabapentynoidy

Zaburzenia snu, lęk i depresja

Pacjenci po urazie są narażeni na wysokie ryzyko zaburzeń snu z wielu powodów:

  • fizjologiczna reakcja na stres, stres psychiczny i zakłócenia snu wynikające z wymagań opieki
  • Rozważ niefarmakologiczne i farmakologiczne środki regulujące cykl snu i czuwania (np. dobra higiena snu, terapia światłem, benzodiazepina [stosowanie krótkoterminowe] i melatonina 0.1 mg/kg nocte, jeśli są dostępne)
  • Lęk i depresja są powszechne po poważnych urazach i wpływają na odczuwanie bólu
  • Leki przeciwdepresyjne mogą być przepisywane i stosowane ze względu na ich działanie psychotropowe i przeciwneuropatyczne

Referencje

Craig KD i wsp.: Zmiany rozwojowe w ekspresji bólu u niemowląt podczas wstrzyknięć immunizacyjnych. Soc Sci Med 1984, 19(2): 1331-1337;

Katz E, Kellerman J, Siegal S: Niepokój behawioralny u dzieci chorych na raka poddawanych zabiegom medycznym: względy rozwojowe. J Consult Clin Psychol 1980, 48(3): 356.

Wytyczne WHO dotyczące farmakologicznego leczenia uporczywego bólu u dzieci z chorobami medycznymi. Genewa: Światowa Organizacja Zdrowia; 2012. Dostępne pod adresem: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK138354

Pain, Pain Go Away: Pomaganie dzieciom z bólem. McGrath, Finley, Ritchie & Dowden, 2., 2003.

Dalsze czytanie

Witryny

www.rch.org.au/anaes/pain_management/Childrens_Pain_Management_Service_CPMS   – Służba Zarządzania Bólem Dzieci, RCH, Melbourne.

pediatryczny-ból.ca/  – Centrum Badań nad Bólem Dziecięcym

www.iasp-pain.org/ – Międzynarodowe Stowarzyszenie Badań nad Bólem

Książki/artykuły czasopism

McGrath PJ, Stevens BJ, Walker SM i Zempsky WT. Oxford Textbook of Pediatric Pain. Oxford University Press, wydanie pierwsze, 2013. Zawiera rozdział 18 poświęcony leczeniu bólu w urazach i oparzeniach u dzieci wraz z przeglądem literatury i szczegółami dotyczącymi leczenia farmaceutycznego.

Twycross A, Dowden i Stinson J. Zarządzanie bólem u dzieci: przewodnik kliniczny dla pielęgniarek i pracowników służby zdrowia. John Wiley & Sons Ltd., wydanie drugie, 2014 r. Przyjazny dla użytkownika podręcznik z praktycznym podejściem do bólu u dzieci; zawiera rozdziały dotyczące oceny bólu, leczenia bólu ostrego i zabiegowego.

Schug SA, Palmer GM, Scott DA, Halliwell R i Trinca J. Leczenie bólu ostrego: dowody naukowe. Australian and New Zealand College of Anesthetists and Faculty of Pain Medicine, wydanie czwarte, 2015 r. Kompleksowy i aktualny przegląd dowodów naukowych dotyczących leczenia bólu ostrego, cała sekcja (rozdział 9) poświęcona pacjentom pediatrycznym, w tym narzędzia oceny, leki przeciwbólowe, blokujące i niefarmakologiczne interwencje.

Wytyczne WHO dotyczące farmakologicznego leczenia uporczywego bólu u dzieci z chorobami medycznymi. Genewa: Światowa Organizacja Zdrowia; 2012. Dostępne od: www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK138354  Międzynarodowe wytyczne dotyczące leczenia bólu u dzieci, dobry przegląd i łatwy do przeczytania.

Roback MG, Carlson DW, Babl FE, et al. Aktualizacja dotycząca farmakologicznego postępowania w przypadku sedacji proceduralnej u dzieci. Curr Opin Anestezjol 2016;29 Suppl 1:S21-35. Ostatni przegląd różnych proceduralnych środków uspokajających i schematów stosowanych w ostrych stanach.

Czytaj także:

Emergency Live jeszcze bardziej…Live: Pobierz nową darmową aplikację swojej gazety na iOS i Androida

Czy masz epizody nagłej tachykardii? Możesz cierpieć na zespół Wolffa-Parkinsona-White'a (WPW)

Wiedząc, że zakrzepica może interweniować w skrzep krwi

Zapalenie osierdzia u dzieci: osobliwości i różnice w porównaniu z dorosłymi

Zatrzymanie krążenia w szpitalu: mechaniczne urządzenia do kompresji klatki piersiowej mogą poprawić wyniki pacjentów

Ból w klatce piersiowej u dzieci: jak go ocenić, co go powoduje

Stres i stres podczas ciąży: jak chronić zarówno matkę, jak i dziecko

Źródło:

Królewski Szpital Dziecięcy

Może Ci się spodobać