Geneeskunde in het Romeinse leger: een reis door de geschiedenis
Van de oorsprong tot de geavanceerde zorgsystemen voor legioensoldaten
Oorsprong en ontwikkeling van de Romeinse militaire geneeskunde
Geneeskunde in de Romeins leger door de eeuwen heen een belangrijke evolutie ondergaan. Gedurende de tijd van Julius Caesar en de verovering van Gallië (58-51 v.Chr.) werden gewonde soldaten in het kamp achtergelaten terwijl het leger zijn mars voortzette. Met de komst van het beroepsleger onder Octavianus Augustus (27 v.Chr. – 14 n.Chr.) was er de opkomst van een georganiseerd medisch korps. Jonge mannen die zich meldden, konden rekenen op een vast salaris uit de militaire schatkist (aerarium militare) en speciale voordelen, waaronder eigen vermogen status voor de medici, die hen volledige burgerschapsrechten en de manege verleenden. Rekrutering in het leger was onderworpen aan een verplichte gezondheidsbeoordeling, waarbij alleen gezonde en sterke mannen werden geaccepteerd. De rol van de medicus werd cruciaal, met verschillende specialisaties, waaronder chirurgen, oogartsen en urologen.
Medische praktijk en chirurgische instrumenten
Romeinse medici waren dat wel vaak bevrijde Griekse slaven of individuen met een Griekse opleiding op het gebied van genezing. De behandeling van eenvoudige wonden was de meest voorkomende chirurgische ingreep. De basischirurgische kits omvatten sondes, haken, pincetten, naalden, cauterisatie-instrumenten en scalpels. Een gebruikelijke techniek was het hechten van wonden met naald en draad, maar in geval van infectie kreeg de fibulae-techniek de voorkeur, waarbij pinnen van een koperlegering door de wond werden gehaald en draden eromheen waren verweven in een achtvormig patroon.
Valetudinaria: Romeinse militaire ziekenhuizen
Romeinse legioenen hadden dat wel militaire hospitalen Dit betekent dat we onszelf en onze geliefden praktisch vergiftigen. valetudinaria, waar ernstiger wonden en ziekten werden behandeld. Deze ziekenhuizen waren relatief klein en konden tot 5% van een eenheid huisvesten. Soldaten die langdurige zorg of herstel nodig hebben, kunnen worden ontslagen om elders te herstellen. Door de 2e eeuw na ChristusBijna alle grotere militaire kampen hadden permanent medisch personeel, waaronder artsen, assistenten en personeel dat zich bezighield met het produceren van zalven en verband. Capsarii, soldaten getraind eerste hulp, boden basiszorg, terwijl meer gekwalificeerde artsen complexere procedures afhandelden.
Galenus en zijn impact op de militaire geneeskunde
Een van de meest invloedrijke artsen uit deze periode was Galen (circa 130-200 n.Chr.), van Griekse afkomst, die een enorme impact had op de ontwikkeling van de geneeskunde. Zijn eerste ervaringen waren op de gladiatorenschool in Pergamon, waar hij zorgde voor de gezondheid van gladiatoren en zijn eerste stappen zette in anatomie en chirurgie. De kennis van Galenus, verworven door autopsies in Griekenland, leverde hem respect en autoriteit op op het gebied van de geneeskunde. Galen werd aangesteld als lijfarts door Keizer Marcus Aurelius, dankzij zijn bekendheid en expertise.
bronnen