HIV: definitie, oorzaken, symptomen, diagnose en overdracht

By Cristiano Antonino On 9 mei 2023

Hiv is een virus dat met name een type witte bloedcel, de CD4-lymfocyten, die verantwoordelijk zijn voor de immuunrespons van het lichaam, aanvalt en vernietigt

Geleidelijk aan met HIV wordt het immuunsysteem steeds zwakker, tot het punt dat het zichzelf niet langer kan verdedigen tegen de aanval van andere virussen, bacteriën, protozoa, schimmels en tumoren.

HIV-infectie heeft in feite geen eigen specifieke symptomen, maar ontwikkelt zich door de effecten die het veroorzaakt op het immuunsysteem.

De infectie kan jarenlang stil zijn, zonder enige symptomen, en men kan zich alleen realiseren dat men deze heeft opgelopen na het begin van de zogenaamde "opportunistische" ziekte.

Ontstaan van het hiv-virus

Vanuit epidemiologisch oogpunt wordt aangenomen dat de eerste HIV-infectie plaatsvond in Afrika tegen het einde van de jaren 1950, na de overloop - dat wil zeggen sprong van soort - van het virus dat een toestand van progressieve immunodeficiëntie veroorzaakt.

Hiv zou dus de gemuteerde versie zijn van het SIV (Simian Immunodeficiency Virus) dat al vele honderden jaren bij apen leeft.

Tot op heden is er nog steeds geen remedie of vaccin om de infectie uit te roeien.

In meer dan 40 jaar leven met deze pathologie op wereldschaal is er echter enorme wetenschappelijke vooruitgang geboekt.

Tegenwoordig kunnen mensen met hiv zelfs een bijna normaal leven leiden

Dit is mogelijk dankzij het gebruik van effectieve therapieën die worden gegeven door de gecombineerde werking van antiretrovirale geneesmiddelen.

Deze geneesmiddelen zorgen voor herstel van de werking van het immuunsysteem en daarmee voor een vertraging van de progressie van de ziekte.

Het belang van een vroege diagnose

Wetenschappelijk bewijs zegt dat de levensverwachting van degenen die vandaag ontdekken dat ze hiv hebben en onmiddellijk met de behandeling beginnen, vergelijkbaar is met die van degenen die er niet door getroffen zijn.

De uitvoering van de HIV-test, die volgens de wet anoniem en snel wordt uitgevoerd, is daarom een zeer belangrijk hulpmiddel (het enige) voor de vroege diagnose van dit syndroom.

De test – bekend als ELISA – bestaat uit een eenvoudig, pijnloos, snel en anoniem bloedmonster dat gratis kan worden afgenomen in ziekenhuizen en erkende openbare/particuliere diagnostische centra.

De aanwezigheid van hiv-antistoffen in het bloed wordt hiv-seropositiviteit genoemd.

Hoewel de huidige therapieën in staat zijn om goede kwaliteit te bieden aan de persoon die getroffen is door hiv, heeft het sociale stigma (ook gevoed door een gebrek aan informatie over het onderwerp) ongetwijfeld invloed op het psychisch welzijn en het therapeutische pad van de patiënt.

HIV ontwikkelt zich gewoonlijk in twee verschillende stadia

In de eerste weken, enkele weken na infectie, kunnen patiënten griepachtige symptomen, huidverschijnselen en nachtelijk zweten ervaren.

Soms is zelfs deze allereerste fase volledig asymptomatisch en wordt meestal gevolgd door een periode, zelfs zeer lang (8-10 jaar), waarin de infectie latent blijft, zonder enige stoornis te veroorzaken.

In de tweede fase kunnen de zogenaamde "opportunistische" ziekten ontstaan.

Namelijk veroorzaakt door virussen, bacteriën of ziekmakende schimmels die bij personen met een niet ernstig beschadigd immuunsysteem geen enkel syndroom zouden veroorzaken.

Hiertoe behoren ook enkele specifieke neoplasmata die worden vergemakkelijkt door een sterk gecompromitteerde immuunrespons.

Meer specifiek kan men onderscheid maken tussen:

Acute primaire infectie
Ongeveer 1 tot 4 weken nadat ze HIV hebben opgelopen, ervaart meer dan 80% van de mensen enkele symptomen, waaronder:
koorts
huiduitslag of uitslag gewrichtspijn
myalgie (spierpijn)
asthenie (gevoel van vermoeidheid)
keelpijn en/of orale candidiasis
gezwollen lymfeklieren

Meer zelden verschijnen ze ook:

hoofdpijn,
misselijkheid en overgeven,
vergrote lever/milt,
gewichtsverlies,
orale candidiasis
neurologische symptomen vergelijkbaar met meningitis (indicatie van de aanwezigheid van het virus in het centrale zenuwstelsel).

Zeer weinig gevallen in de wereld zijn in verband gebracht met de ontwikkeling van gezichtsverlamming.

Elke afzonderlijk beoordeelde stoornis is niet-specifiek.

Het is eerder de combinatie van de verschillende symptomen die aanleiding moet geven tot klinische verdenking bij proefpersonen met risicovol gedrag.

Zonder de uitvoering van een specifieke hiv-test is het niet mogelijk om een acute infectie te diagnosticeren door alleen rekening te houden met het gevonden symptomatische beeld.

Zoals eerder vermeld, verloopt de acute primaire infectie in sommige gevallen zelfs asymptomatisch.

Deze beginfase duurt 1 tot 4 weken en, indien aanwezig, verdwijnen de symptomen gewoonlijk spontaan.

Tijdens deze fase van de infectie lijdt het immuunsysteem in de darmen de meeste schade.

Dergelijke schade zal "intestinale bacteriële translocatie" veroorzaken.

Dit fenomeen is verantwoordelijk voor de chronische ontstekingstoestand die kenmerkend is voor de ziekte van HIV

Individuen in de acute fase zijn de belangrijkste dragers van HIV-infectie.

Zowel omdat ze zich vaak niet bewust zijn van hun status als omdat in deze fase van de ziekte de virale lading typisch erg hoog is.

Als reactie op een acute infectie probeert het immuunsysteem te reageren op de replicatie van het virus door anti-hiv-antilichamen te produceren, waardoor het zogenaamde seroconversieproces wordt geactiveerd.

Mogelijke genezingen

Tijdens deze eerste fase van infectie, gedurende de eerste 3-4 weken na infectie, kan de hiv-antilichaamscreeningtest (ELISA) nog steeds niet positief zijn.

Hiertoe is het raadzaam gecombineerde testen af te nemen die tegelijkertijd de aanwezigheid van zowel anti-hiv-antilichamen als het virale antigeen, p24 genaamd, detecteren.

Aangezien het enkele weken kan duren voordat HIV-antilichamen aantoonbaar zijn, moet de test minstens 4 weken na het risicovolle contact worden herhaald.

Als dit niet lukt, doe er dan na 3 maanden nog een om eventuele twijfels weg te nemen.

De periode waarin antilichamen nog niet aantoonbaar zijn, wordt het “immunologische venster” genoemd.

In dit geval moeten, zoals vermeld, ook andere tests worden gebruikt om HIV te diagnosticeren, zoals de kwalitatieve of kwantitatieve PRC van HIV op plasma of lymfocyten.

Latency-fase

Na de acute fase beginnen veel mensen zich spontaan beter te voelen.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

In principe mag het hiv-virus gedurende een zeer lange tijdspanne, dus zelfs 8-10 jaar, geen grote verstoringen veroorzaken.

In deze periode is het virus echter actief en blijft het door replicatie in het bloed en in het lichaam schade toebrengen aan het immuunsysteem, waardoor het aanzienlijk wordt aangetast.

Symptomatische HIV-infectie, AIDS (Acquired Immune Deficiency Syndrome)

In deze laatste fase, waarin het immuunsysteem extreem is aangetast, wordt de progressie van de HIV-infectie naar AIDS geregistreerd als de juiste behandeling niet is ingegrepen.

AIDS, het Acquired Immune Deficiency Syndrome, maakt het waarschijnlijk dat ernstige infectieuze of neoplastische pathologieën die "opportunistisch" worden genoemd, zullen optreden.

Opportunistische infecties worden veroorzaakt door micro-organismen die gewoonlijk in de omgeving aanwezig zijn en die niet pathogeen zijn voor personen met een intact immuunsysteem.

Ze kunnen echter ook ernstige ziekten veroorzaken bij patiënten met immunodeficiëntie.

In dit stadium omvatten de symptomen:

gewichtsverlies
chronische diarree
nachtelijk zweten
koortsachtige toestanden
aanhoudende hoest
tremor
mond- en huidproblemen
terugkerende infecties
ernstige pathologieën

Soms wordt ten onrechte gedacht dat hiv en aids hetzelfde zijn

In werkelijkheid kan aids zeker niet als een op zichzelf staande pathologie worden gedefinieerd.

De klinische manifestaties zijn niet-specifiek en worden weergegeven door opportunistische ziekten en bepaalde soorten tumoren (zoals lymfomen), die worden vergemakkelijkt door ernstige schade aan het immuunsysteem door het hiv-virus.

De meest voorkomende opportunistische infecties die AIDS identificeren zijn:

Pneumocistis girovecii longontsteking
cerebrale toxoplasmose
slokdarmcandidiasis
cytomegalovirose
viscerale leishmaniasis

De meest voorkomende tumoren die kenmerkend zijn voor AIDS zijn:

primair cerebraal lymfoom
Burkit-lymfoom
Kaposi's sarcoom
baarmoederhalskanker
kanker van de anus

Als een HIV-geïnfecteerde persoon bepaalde opportunistische ziekten ontwikkelt (als gevolg van ernstige schade aan het immuunsysteem), kan hij of zij worden gedefinieerd als AIDS.

Terwijl in het verleden deze toestand van immunologische schade onomkeerbaar was, kan tegenwoordig zelfs een persoon met aids baat hebben bij antiretrovirale therapieën en een goed herstel van het immuunsysteem bereiken.

Hoe eerder de hiv-diagnose wordt gesteld en de juiste behandeling wordt gestart, hoe groter de positieve effecten op het gebied van gezondheid en levensverwachting.

In het niet al te verre verleden werd hiv in alle opzichten als een dodelijke ziekte beschouwd, tegenwoordig is het vergelijkbaar met een ernstige chronische ziekte die een constante en zorgvuldige opvolging vereist.

HIV-overdracht

HIV kan alleen worden overgedragen via de volgende lichaamsvloeistoffen van mensen met HIV die niet op de hoogte zijn van of geen effectieve antiretrovirale therapie gebruiken:

sperma en vaginale afscheiding (via geslachtsgemeenschap)
bloed en zijn derivaten (uitwisseling van spuiten of delen van hulpmiddelen voor het gebruik van psychoactieve stoffen; transfusie van geïnfecteerd bloed)
moedermelk (verticale transmissie); in werkelijkheid is borstvoeding voor dit type besmetting de zeldzaamste methode, terwijl de overdracht van de infectie tijdens de zwangerschap of bij de bevalling vaker voorkomt.

De mogelijkheid om HIV-infectie over te dragen hangt af van het soort gedrag en vooral van de hoeveelheid virus (viral load) die aanwezig is in het bloed of in de genitale secreties van de persoon met HIV.

Het is het hoogst in de eerste weken na infectie.

Het is niets als iemand met hiv effectieve medicijnen gebruikt.

Deze behandelingen houden de virale lading (dwz de hoeveelheid virus aanwezig in het bloed/secreties) aanhoudend op onmeetbare niveaus gedurende ten minste 6 maanden.

In dit geval spreken we van U=U Niet-detecteerbaar = Niet-overdraagbaar (dwz niet-detecteerbaar = niet-overdraagbaar).

Het degeneratieve proces dat door het HIV-virus op het immuunsysteem wordt veroorzaakt, kan mogelijk doorgaan om de klinische dood van de patiënt te bepalen.

De therapieën

Maar zoals reeds benadrukt, dankzij de enorme wetenschappelijke vooruitgang die sinds het begin van deze epidemie is geboekt, hebben mensen met hiv tegenwoordig een goede levensverwachting.

Dit is te danken aan antiretrovirale therapie, waarbij een combinatie van geneesmiddelen wordt gebruikt die de replicatie van het virus kunnen blokkeren door de vernietiging van het immuunsysteem te vertragen.

Door een lagere impact op het lichaam en minder bijwerkingen te ervaren, profiteren patiënten van een goede kwaliteit van leven dankzij een virus onder controle.

De verwachtingen zijn in feite vergelijkbaar met die van mensen die geen hiv-infectie hebben (mits echter een vroege diagnose is gesteld).

Gelukkig is het nu ook mogelijk om het risico op verticale overdracht (van moeder op kind) te verkleinen als tijdens de zwangerschap antiretrovirale therapie aan de moeder wordt gegeven.

Dezelfde therapie zal worden toegediend aan de pasgeborene in de eerste 4/6 levensweken.

Het is daarom noodzakelijk om voor of vroeg in de zwangerschap getest te worden op HIV.