Nawracająco-ustępujące stwardnienie rozsiane (RRMS) u dzieci, UE zatwierdza teryflunomid
Komisja Europejska (KE) zatwierdziła teryflunomid jako lek u dzieci w wieku 10-17 lat z rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego (RRMS)
Zatwierdzenie przez KE teryflunomidu opiera się na danych z badania III fazy TERIKIDS
Zatwierdzenie potwierdza, że teryflunomid jest pierwszą doustną terapią stwardnienia rozsianego, która została dopuszczona jako leczenie pierwszego rzutu dzieci i młodzieży ze stwardnieniem rozsianym w Unii Europejskiej.
Szacuje się, że stwardnienie rozsiane dotyka 2.8 miliona ludzi na całym świecie i co najmniej 30,000 XNUMX dzieci i młodzieży.
Stwardnienie rozsiane u dzieci jest rzadkim schorzeniem, a jego początek następuje w 98% przypadków po nawracająco-ustępującym przebiegu choroby.
W porównaniu z dorosłymi ze stwardnieniem rozsianym, pacjenci pediatryczni często mają wyższy wskaźnik nawrotów i większe obciążenie zmianami.
Ze względu na wczesny początek choroby nieodwracalna niepełnosprawność i progresja do postaci wtórnej często występują w młodszym wieku niż u dorosłych.
Objawy SM mogą mieć wpływ na wszystkie aspekty życia młodej osoby, od zdrowia fizycznego po zdrowie psychiczne.
Wiele pozostaje do zrobienia, aby zapewnić szerszą dostępność leków do wyboru, których stosowanie jest poparte badaniami opracowanymi specjalnie dla populacji pediatrycznej.
Dlatego też działania mające na celu zaspokojenie tej potrzeby koncentrują się na osobie z chorobą w całej jej złożoności i globalności” – powiedziała Maria Trojano, profesor neurologii na Uniwersytecie w Bari i dyrektor Kliniki Neurologicznej w Policlinico di Bari.
„Pediatryczne stwardnienie rozsiane jest nadal obszarem o znaczącej niezaspokojonej potrzebie medycznej”
„Dostępność leczenia doustnego w jego umiarkowanej postaci stanowi niewątpliwą korzyść dla akceptacji leczenia przez pacjenta, a w konsekwencji kolejną szansę pod względem przestrzegania terapii” – dodał profesor Claudio Gasperini, dyrektor UOC Neurology and Neurophysiopathology AO San Camillo Forlanini Hospital w Rzymie i szef Grupy Badawczej Stwardnienia Rozsianego SIN (Włoskiego Towarzystwa Neurologicznego).
Teriflunomid został zarejestrowany w UE od 2013 r. jako lek u dorosłych pacjentów z rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego (RRMS).
Ta nowa europejska aprobata dla produktów pediatrycznych zapewnia dodatkowy rok ochrony patentowej w Unii Europejskiej.
Badanie III fazy TERIKIDS to wieloośrodkowe, randomizowane, podwójnie zaślepione, kontrolowane placebo badanie w grupach równoległych, w którym wzięło udział 3 pacjentów pediatrycznych z rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego w 166 krajach na całym świecie.
Badanie obejmowało okres przesiewowy (do czterech tygodni), po którym następował okres leczenia metodą podwójnie ślepej próby (do 96 tygodni po randomizacji).
Obecnie trwa otwarta faza rozszerzenia badania fazy 3 TERIKIDS.
Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas do pierwszego potwierdzonego nawrotu klinicznego, z wcześniej określoną analizą wrażliwości, uwzględniającą czas do wysokiej aktywności rezonansu magnetycznego (MRI) jako ekwiwalent nawrotu.
Ponadto pacjenci, którzy ukończyli okres podwójnie ślepej próby lub mieli wysoką aktywność MRI, kwalifikowali się do kontynuacji otwartego przedłużenia.
Pierwotne wyniki skuteczności oraz dane dotyczące bezpieczeństwa i tolerancji z okresu badania podstawowego z podwójnie ślepą próbą (do 96 tygodni po randomizacji) zostały wstępnie przedstawione na Wirtualnym Kongresie EAN 2020.
W badaniu 109 i 57 pacjentów zostało losowo przydzielonych do grupy odpowiednio teryflunomidu i placebo
Pierwszorzędowy punkt końcowy nie był statystycznie istotny z liczbowo niższym ryzykiem nawrotu klinicznego dla teryflunomidu w porównaniu z placebo.
Przejście z podwójnie ślepej próby na otwartą dla wysokiej aktywności MRI było wyższe niż oczekiwano. Zmiany były częstsze i wcześniejsze w grupie placebo w porównaniu z teryflunomidem.
Zmniejszyło to moc badania dla pierwszorzędowego punktu końcowego.
We wstępnie określonej analizie wrażliwości złożonego punktu końcowego czasu do pierwszego nawrotu klinicznego lub wysokiej aktywności MRI spełniającej kryteria badania przejścia do otwartej próby, teryflunomid znacząco skrócił czas do nawrotu klinicznego lub zmiany z powodu wysokiej aktywności MRI w porównaniu z placebo.
Pierwszorzędowe drugorzędowe punkty końcowe wykazały, że teryflunomid istotnie zmniejszył liczbę zmian w obrazach T1 po wzmocnieniu gadolinem (Gd) w obrazie MRI oraz liczbę nowych i powiększonych zmian w obrazach T2 w obrazie MRI.
W badaniu teryflunomid był dobrze tolerowany i miał możliwy do kontrolowania profil bezpieczeństwa w populacji pediatrycznej.
Ogólna częstość występowania zdarzeń niepożądanych (AE) i ciężkich zdarzeń niepożądanych (SAE) była podobna odpowiednio w grupie teryflunomidu i grupie placebo. W badaniu nie było zgonów
Działania niepożądane zgłaszane częściej w grupie teryflunomidu niż w grupie placebo obejmowały zapalenie nosogardzieli, zakażenie górnych dróg oddechowych, łysienie, parestezje, ból brzucha i zwiększoną aktywność fosfokinazy kreatynowej we krwi (= 3-krotność górnej granicy normy).
Przypadki zapalenia trzustki zgłoszono u bardzo małej liczby pacjentów leczonych teryflunomidem w porównaniu z brakiem w grupie placebo w fazie podwójnie ślepej próby.
U dzieci i młodzieży leczonych teryflunomidem w fazie otwartej badania zgłoszono dwa dodatkowe przypadki zapalenia trzustki i jeden przypadek ciężkiego ostrego zapalenia trzustki (z pseudobrodawczakiem).