Zespół cieśni nadgarstka dotyka głównie kobiety w wieku od 40 do 60 lat. Przyczyny tej choroby są wielorakie

Chociaż istnieje indywidualna predyspozycja, wystąpienie zespołu cieśni nadgarstka obserwuje się głównie u osób wykonujących ciężką i/lub powtarzalną pracę fizyczną

Jest również często obserwowany u kobiet w trakcie i tuż po ciąży lub pojawia się w okresie menopauzy.

Prawdziwą przyczyną ZCKN jest zwiększony nacisk na nerw pośrodkowy w kanale nadgarstka, poparty kilkoma czynnikami, z których najważniejsze to zapalenie więzadła poprzecznego nadgarstka lub zwiększona objętość (przerost) nerwu i sąsiednich ścięgien.

Ponieważ cieśnia nadgarstka jest strukturą anatomiczną ze sztywnymi ścianami, powstaje „konflikt między pojemnikiem a zawartością”.

Jakie są objawy zespołu cieśni nadgarstka?

Objawy cieśni nadgarstka występują głównie w początkowej fazie, w nocy, z pojawieniem się dziwnego mrowienia w pierwszych czterech palcach ręki, nigdy nie dotykając palca piątego; uczucie mrowienia następnie ustępuje z czasem formie sztywności i obrzęku palców dłoni (szczególnie rano) z pieczeniem oraz postępującą i coraz bardziej widoczną utratą wrażliwości i chwytu ręki.

Pacjent nie jest już w stanie podnosić drobnych przedmiotów, takich jak monety czy igła do szycia, a także niewygodne jest trzymanie słuchawki telefonu, kierownicy samochodu czy kierownicy roweru.

Często też można odczuć „wstrząsy”.

W zaawansowanych stadiach bólu nerwu pośrodkowego często obserwuje się hipotrofię mięśni kciuka z wytworzeniem prawdziwej „dziury”.

Jakie badanie należy wykonać, aby mieć pewność rozpoznania zespołu cieśni nadgarstka?

Dla całkowitej pewności diagnostycznej należy wykonać badanie elektromiograficzne, które ma na celu podkreślenie spowolnienia prędkości przewodzenia nerwu pośrodkowego.

Jakie leczenie należy zastosować po zdiagnozowaniu zespołu cieśni nadgarstka?

Leczenie postaci początkowych polega na stosowaniu gorsetu nadgarstka na noc, leków przeciwzapalnych i neurotroficznych oraz fizjokinezyterapii.

Niektórzy wykonują również infiltracje kortykosteroidami, których ja osobiście nie wykonuję ze względu na możliwe powikłania.

Kiedy te procedury nie przynoszą już pożądanych korzyści, koniecznie należy zaproponować leczenie chirurgiczne.

Czytaj także:

Fibromialgia: znaczenie diagnozy

Elektromiografia (EMG), co ocenia i kiedy jest wykonywana

Źródło:

GSD