Binnenooraandoeningen: syndroom of ziekte van Ménière

By Cristiano Antonino On September 16, 2022

Het syndroom van Ménière is een ziekte van het labyrint, dwz het binnenoor, voor het eerst beschreven door de Parijse arts Prospero Menière in 1861 en gekenmerkt door drie aandoeningen: gehoorverlies (hypoacusis), zoemen (tinnitus) en duizeligheidscrisis

Kenmerkende symptomen van het syndroom van Menière

De patiënt met het syndroom van Ménière, een zeldzame ziekte die sterk varieert in zijn beloop, presenteert zich met gehoorstoornissen in slechts één oor en ernstige duizelingwekkende crises.

Deze laatste treden plotseling op en gaan vaak gepaard met misselijkheid, braken en een onvermogen om te staan en te lopen, duurt 20 minuten tot 6-7 uur en kan op een onregelmatige en onvoorspelbare manier terugkeren.

De gehoorstoornissen die kenmerkend zijn voor de ziekte - gehoorverlies, tinnitus en gevoel van een gedempt oor (volheid) - fluctueren en verergeren tijdens duizeligheidscrises.

In het vergevorderde stadium verminderen duizeligheidscrises in frequentie en intensiteit en worden vervangen door aanhoudende instabiliteit.

Het gehoor stabiliseert bij matig tot ernstig verlies op alle frequenties.

Bij sommige vrouwen zijn de symptomen gekoppeld aan de hormonale situatie, dus ze kunnen acuut zijn in de premenstruele fase of aan het begin van de menopauze en tijdens de zwangerschap in intensiteit afnemen.

Veel patiënten met het syndroom van Menière lijden aan migrainehoofdpijn en er is een verband tussen de twee aandoeningen die zich kunnen manifesteren in een tussenbeeld dat bekend staat als vestibulaire migraine of migraine vertigo.

In zeldzame gevallen kan het syndroom beide oren aantasten (bilateraal Menière) en in dit geval lijkt het te wijten te zijn aan aandoeningen van het immuunsysteem.

Een factor die een belangrijke invloed kan hebben is stress, maar ook levensstijl en voeding.

Oorzaken van het syndroom van Menière

Het syndroom van Menière is te wijten aan verhoogde druk van de endolymfe, de vloeistof in de vliezige labyrintruimten van het binnenoor.

Het resultaat is een dilatatie van deze ruimtes die bekend staat als endolymfatische hydrops.

De factoren die verantwoordelijk zijn voor deze toename van de endolymfedruk zijn talrijk en deels onbekend, waarschijnlijk variërend van patiënt tot patiënt.

Diagnose van het syndroom van Menière

Aangezien het een “nicheziekte” is, met variabele en onvoorspelbare aandoeningen, is het voor een juiste diagnose essentieel om eerst de klinische geschiedenis van de patiënt te reconstrueren via de anamnese.

Naast het zorgvuldig verzamelen van informatie over de klinische manifestaties, worden audiometrische en vestibulaire onderzoeken uitgevoerd.

Volgens internationale criteria vereist een diagnose van zekerheid van het syndroom van Menière ten minste één audiometrisch onderzoek met een eenzijdig perceptief gehoorverlies met lage en middenfrequenties.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Als wordt gedacht dat de symptomen van het syndroom van Menière mogelijk verband houden met een zeldzamere pathologie zoals neurinoom van de gehoorzenuw, kan de specialist een MRI met contrastmiddel van de ponto-cerebellaire hoek en de binnenste gehoorgang aanvragen.

Behandeling en therapieën voor het syndroom van Menière

Bij de behandeling van het syndroom van Menière worden vestibulosuppressiva gebruikt tijdens acute episodes om duizeligheid, misselijkheid en braken te verminderen.

Om duizelingwekkende crises te voorkomen en te voorkomen, worden een zoutarm dieet maar rijk aan water en het gebruik van diuretica aanbevolen.

In resistente gevallen wordt behandeling met intratympanische injecties (in het middenoor door het trommelvlies) van cortison of gentamicine voorgesteld.

In het bijzonder zorgt intratympanische gentamicine in verlaagde doseringen en herhaald in de tijd indien nodig voor controle van duizelingwekkende crises in 90% van de gevallen, zonder significante bijwerkingen.

In het geval van frequente en invaliderende duizelingwekkende crises die niet onder controle worden gehouden door medicijnen en die de kwaliteit van leven van de patiënt ernstig in gevaar kunnen brengen, kan het nodig zijn om toevlucht te nemen tot 'ablatieve' behandelingen die de functie van het zieke labyrint elimineren of verminderen: labyrintectomie (verwijdering van het labyrint), neurectomie (deel van de vestibulaire zenuw), decompressie van de endolymfatische zak.