A peptic ulcer is a wound (from 'ulcus' = ulcer), a lesion of the inner wall of the digestive canal, of its inner lining

Maagzweer, symptomen en diagnose

By Cristiano Antonino On September 20, 2022

Een maagzweer is een wond (van 'ulcus' = zweer), een laesie van de binnenwand van het spijsverteringskanaal, van de binnenbekleding

Het verschijnt als een continue oplossing van het slijmvlies met min of meer uitgebreid verlies van substantie; verlies dat vanuit het oppervlakkige vlak van het slijmvlies verder gaat dan het slijmvlies van de muscolaris, soms zelfs verder in de wand van het spijsverteringskanaal en de submucosa en muscolaris propria bereikt.

Het wordt ook 'peptisch' genoemd (van 'peptikòs' = spijsvertering) naar analogie van 'pepsine', een enzymsubstantie waarvan de werking een belangrijke rol speelt bij de spijsvertering en, in bepaalde gevallen, bij het bepalen van de ziekte.

Een meer oppervlakkige laesie, die de muscolaris mucosa niet bereikt, wordt erosie genoemd.

Een maagzweer kan verschillende delen van het spijsverteringsstelsel aantasten, zoals de slokdarm, de maag, de twaalfvingerige darm, de anastomoselus bij gastro-resecteeën, het divertikel van Meckel in de dunne darm

Het heeft een multifactoriële etiologie en ontstaat als gevolg van een disbalans tussen 'agressieve' en 'beschermende' factoren van het slijmvlies.

Agressieve factoren zijn pepsine en zoutzuur, die normaal in verschillende hoeveelheden en verhoudingen in maagsap aanwezig zijn, terwijl beschermende factoren hoofdzakelijk worden vertegenwoordigd door de mucosale barrière, een beschermende barrière bestaande uit slijm, bicarbonaten en een goede normale bloedtoevoer naar het weefsel.

Maar een belangrijke rol in het pathogenetische mechanisme van de zweer, zoals we weten, wordt vaak gespeeld door infectie met Helicobacter pylori (HP, voorheen Campylobacter pylori genoemd), een kiem waarvan de ontdekking volledig nieuwe horizonten heeft geopend in de etiopathogenese en therapie van zweren.

De ontdekking van het micro-organisme zorgde voor een revolutie in de therapie, wat leidde tot een scherpe daling van het aantal patiënten met zweren in de afgelopen 30 jaar, vooral patiënten met zweren in de twaalfvingerige darm, en een drastische vermindering van het aantal operaties en gastroresecties (Billroth II) voor zweren.

Hoogstwaarschijnlijk hangt de ziekte ook af van de interactie tussen de genetische virulentiefactoren van de HP-stam (CagA, VacA) en de genetische aanleg van de gastheer (groep 0 lijkt bijvoorbeeld meer vatbaar te zijn als sommige HLA-haplotypes), evenals andere omgevings-, voedings- en/of toxische factoren (bijv. roken, cafeïne, maagdarmstoffen, stress, enz.) die kenmerkend zijn voor het onderwerp zelf.

Maar let wel, maagzweren, maagzweren of zweren in de twaalfvingerige darm kunnen zelfs voorkomen als er geen HP-infectie is:

In feite spreekt men van een HP-positieve of HP-negatieve maagzweer, afhankelijk van de aan- of afwezigheid van Helicobacter Pylori.

Er moet ook op worden gewezen dat de aanwezigheid van Helicobacter Pylori in de maag altijd leidt tot een chronische ziekte, chronische gastritis, die lang kan aanhouden, zelfs asymptomatisch (zelfs voor het leven) en die slechts in een bepaald percentage van de gevallen kan leiden tot een maagzweer (ongeveer 15-20% van de gevallen), maar dat ongeveer 80% van de zweren een HP-infectie heeft. P. en dat maagzweer de belangrijkste risicofactor is voor maagadenocarcinoom.

P.-infectie is in feite de belangrijkste oorzaak van maag- en darmzweren, maag-MALT-lymfoom en maagkanker.

Niet alle HP-infecties leiden echter tot maagzweren, maar slechts bij 10-20% van de geïnfecteerde personen.

Een maagzweer moet daarom correcter worden behandeld binnen het meer algemene kader van gastropathieën

Gastropathieën kunnen acuut of chronisch zijn, van Helicobacter pylori en verwante pathologie of van geneesmiddelen zoals jatrogene of stressgastritis, of van andere factoren en gastrolesieve middelen (alcohol, tabaksrook, cafeïne, CMV-cytomegalovirus, rotavirus, enz.).

De bovengenoemde genetische factoren zouden een significante invloed hebben op de evolutie van chronische gastritis, inactief of actief, tot atrofische en metaplasie, en het begin van een maag- of darmzweer, of de complicaties ervan.

Complicaties kunnen ook de verschillende vormen van goedaardige of kwaadaardige neoplasie omvatten (bijv. lymfoom, adenoom, GIST, maagadenocarcinoom), waarbij de laatste bijna uitsluitend beperkt is tot de maag.

In het bijzonder lijkt een maagzweer het roken van sigaretten en alcohol te herkennen als belangrijke risicofactoren, terwijl bij een zweer in de twaalfvingerige darm HP de overheersende risicofactor is.

Epidemiologie

Tien procent van de bevolking krijgt tijdens zijn leven te maken met maagzweren.

Volgens de laatste gegevens treft momenteel 2.5% van de bevolking een maagzweer, maar het percentage is twee keer zo hoog bij mannen als bij vrouwen; ulcus duodeni treft ongeveer 1.8%, voornamelijk jongere mensen.

Van degenen die besmet zijn met HP, krijgt slechts ongeveer 20% maagzweren.

Maar 80% van de zweren wordt veroorzaakt door HP en 20-30% van de bevolking in het Westen is HP-geïnfecteerd.

In ontwikkelingslanden is echter een groot deel van de bevolking besmet met HP, zeker tot 70%.

Vandaar het belang en de rol van HP bij de oorzaak en verspreiding van maagzweren en bijgevolg het belang van de uitroeiing ervan bij de behandeling van maagzweren, evenals bij de preventie van chronische gastritis en maagkanker.

De andere veel voorkomende oorzaak van zweren is de inname van ontstekingsremmende geneesmiddelen (NSAID's), de vele andere geneesmiddelen en maagdarmvertragende middelen en stress (inclusief chirurgische stress). Vijfentwintig procent van degenen die NSAID's (niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen) gebruiken, vertoont zweren bij endoscopisch onderzoek, maar de meesten blijven klinisch stil.

De patiënten die het meeste risico lopen zijn ouderen en chronisch zieken die gedurende lange perioden gastrolesiva gebruiken (fans, cortisone, anticoagulantia, aspirine, zelfs in lage doses), die daarom tegelijkertijd gastroprotectors moeten krijgen.

Naar schatting treft een kwart van de ouderen die NSAID's gebruiken de meest alarmerende acute complicatie van zweren - spijsverteringsbloeding, met een mortaliteit van 10 procent.

Wat zijn de symptomen van een maagzweer?

Kenmerkende symptomen van een maagzweer zijn een branderig gevoel en/of pijn in de overbuikheid (de overbuikheid is het bovenste en middelste deel van de buik), die bijzonder hevig is in de vroege uren van de nacht en verdwijnt met de inname van voedsel.

De pijn, vooral wanneer deze intens is, kan naar achteren uitstralen naar de borst.

Deze symptomen kunnen gepaard gaan met epigastrisch gewichtsgevoel na het eten (dyspepsie), misselijkheid en/of braken.

Het is niet ongebruikelijk dat de zweer zich atypisch manifesteert met vage buikpijn of zelfs helemaal geen symptomen veroorzaakt.

Zweerpijn wordt verergerd door druk op de overbuikheid.

Deze bevinding is belangrijk omdat het helpt om het te onderscheiden van hartpijn, die gelokaliseerd kan zijn "in de maag", maar die niet wordt beïnvloed door diepe palpatie van de overbuikheid, en die in elk geval altijd adequaat moet worden uitgesloten op het moment van eerste interventie.

De symptomen van een maagzweer zijn verschillend, afhankelijk van of het een maagzweer of een zweer in de twaalfvingerige darm is

Epigastrische pijn komt beide voor, maar soms zijn er geen of slechts kleine symptomen, zoals vage dyspepsie of aerogastria of een gevoel van postprandiale benauwdheid.

In sommige gevallen kan de maagzweer echter asymptomatisch zijn en zich plotseling voordoen met een bloeding of een andere complicatie.

Het oesofageale ulcus zou dan een aparte behandeling verdienen vanwege de bijzonderheid van het ontstaans- en behandelingsmechanisme, aangezien het vaak verband houdt met de aanwezigheid van gastro-oesofageale refluxziekte.

De zweer van de twaalfvingerige darm presenteert zich meestal met pijnlijke pijn en hyperaciditeit, brandend maagzuur, meestal enige tijd na de maaltijd (2-3 uur), misselijkheid, aerogastria, halitose; vaak neemt de pijn af of wordt verlicht door de inname van melk of voedsel; soms komt de epigastrische pijn voor op een lege maag en/of 's nachts.

Bij maagzweren zijn de symptomen diepe, doffe epigastrische pijn, soms uitstralend naar de rug, pijn die vroeg opkomt, onmiddellijk na een maaltijd of zelfs verergert door de maaltijd, gebrek aan eetlust, een vol gevoel, bloedarmoede, misselijkheid en braken; de inname van voedsel brengt geen verlichting.

Het natuurlijke beloop van een maagzweer is dat van een ziekte die, vooral als deze onvoldoende of onvoldoende wordt behandeld, de neiging heeft om na verloop van tijd terug te keren met perioden van seizoensopflakkeringen of om plotseling te compliceren met mogelijke en moeilijke noodsituaties.

Een kwart van de patiënten ervaart ernstige complicaties, acute voorvallen zoals bloedingen (15-20 %) en/of perforatie (2-10 %), zoals stenose als gevolg van een fibrocystische uitkomst of perforatie en inflammatoire en necrotische betrokkenheid van de pancreas.

Bij sommige personen, vooral als HP niet is uitgeroeid of opnieuw is geïnfecteerd, kunnen zich meerdere ulceraties of episodes van recidief van de maagzweer of herhaalde complicaties ontwikkelen, zoals bij het Zollinger-Ellison-syndroom of Gastrinoma.

In dit verband is het de moeite waard om te wijzen op het belang van een nog weinig bekende en gebruikte test zoals de Gastropanel, die de aanwezigheid van een overmaat aan zuurhypersecretie, antrale G-celhypertrofie of hypogastrinemie kan detecteren, evenals het mogelijke bestaan van een risicogebied voor maagzweren en voor neoplasmata zoals chronische gastritis of slijmvliesatrofie, in alle of bepaalde delen van de maag.

Welke tests te doen om een maagzweer te diagnosticeren?

Tot een paar jaar geleden, in het pre-endoscopische tijdperk, was het belangrijkste onderzoek om een maagzweer te diagnosticeren het röntgenonderzoek met barietmeel.

Tegenwoordig is het belangrijkste onderzoek om een ulcus met zekerheid te diagnosticeren glasvezel-endoscopie (oesofaggo-gastro-duodenoscopie of EGD-scopie).

Het is een eenvoudig en niet-risicovol onderzoek waarbij ook een kleine bemonstering van het slijmvlies mogelijk is om de aanwezigheid van Helicobacter Pylori op te sporen of om de aanwezigheid van een tumor uit te sluiten (noodzakelijk bij een maagzweer) of voor de diagnose van chronische gastritis. Maar radiologie wordt niet verdrongen, het blijft nuttig en in sommige gevallen noodzakelijk.

Het endoscopisch onderzoek heeft een gevoeligheid van 95-100% voor het detecteren van ulcuspathologie en maakt ook mogelijke biopsieën of spoedbehandelingen, zoals bij bloedingen, mogelijk.

Endoscopie is ook belangrijk bij het herkennen, classificeren en bewaken van gevallen van chronische gastritis en mucosale atrofie.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Bovendien maakt oesophagogastroduodenoscopie in bijzonder goed uitgeruste centra vandaag de dag ook een nauwkeurigere diagnose mogelijk van mogelijk geassocieerde of vermoede pathologieën, door middel van innovatieve methoden zoals chromo-endoscopie met het gebruik van vitale kleuring.

Bij patiënten ouder dan 45 jaar is endoscopie noodzakelijk om de aanwezigheid van een tumor uit te sluiten.

Bij jongere patiënten, vooral die met typische symptomen, kan ook een test op alleen Helicobacter Pylori worden uitgevoerd: als deze positief is, is de kans op een zweer groter.

De zoektocht naar de bacterie kan worden uitgevoerd met verschillende testen, invasieve testen (snelle ureasetest, histologisch onderzoek en kweektest) en niet-invasieve testen (C-urea Ademtest, ontlastingstest en serologie).

De bekendste is de gelabelde ureumademtest (Urea Breath Test).

Om deze test uit te voeren, moet de patiënt een vloeistof drinken die ureum bevat, gelabeld met een niet-radioactieve koolstofisotoop [C13] en vervolgens op verschillende tijdstippen in een reageerbuis blazen.

De aanwezigheid van infectie wordt vastgesteld door de concentratie van C13 te meten in de lucht die met de adem wordt uitgestoten.

Een andere veelgebruikte test is de anti-Helicobacter Pylori-antilichaamtest, die meestal op bloed wordt uitgevoerd, maar als nadeel heeft dat deze geen onderscheid maakt tussen een aanhoudende infectie en een eerdere.

Daarentegen is het zoeken naar HP-antigeen in feces veel nuttiger en betrouwbaarder en kan het ook op speeksel of feces worden uitgevoerd.

Opgemerkt moet worden dat HP-antigeendetectie in feces een sensitiviteit en specificiteit heeft van meer dan 95%, wat daarom vergelijkbaar is met de ureumademtest en superieur is aan de meer invasieve, perendoscopische, snelle ureasetest, die niet hoger is dan 90-95% .

Alleen de culturele test, die invasief is en zelden wordt gebruikt, is betrouwbaarder en zou 99% kunnen bereiken.

Maar het is gereserveerd voor een paar speciale gevallen.

Vermeldenswaard is nogmaals het Gastropanel, het diagnostisch laboratoriumonderzoek naar de toestand van het maagslijmvlies, dat de dosering van pepsinogeen I en pepsinogeen II en hun verhouding, gastrinemie en anti-HP-antilichamen in het bloed detecteert.

Wat zijn de stadia van een maagzweer?

Een maagzweer is een terugkerende ziekte, met karakteristieke opflakkeringen bij seizoenswisselingen en vooral tijdens stress. Een juiste behandeling kan de neiging tot herhaling van de ziekte verminderen.

Bij gebrek aan adequate behandeling kunnen complicaties optreden die als volgt kunnen worden ingedeeld:

bloeding: de zweer kan bloedvaten aantasten en bloedingen veroorzaken, wat zich manifesteert door de emissie van pek-zwarte ontlasting (melena) of door donker, 'koffiekleurig' braken of hematemesis (hematemesis);
perforatie: treedt op wanneer de zweer de gehele dikte van de maag- of duodenumwand omvat en uitmondt in de peritoneale holte. Dit wordt onmiddellijk gevolgd door acute ontsteking van het buikvlies (peritonitis) die zich manifesteert met hevige buikpijn en darmobstructie;
penetratie: dit gebeurt wanneer het ulceratieproces, nadat het de darmwand is gepasseerd, een naburig orgaan binnendringt (meestal de pancreas);
pylorusstenose: een zweer aan het einde van de maag of in het kanaal dat de maag en de twaalfvingerige darm verbindt (pylorus) kan leiden tot een vernauwing van dit kanaal, waardoor de maag niet kan worden geleegd (maagstagnatie);
kanker van maagzweer.

Maagzweer: wat advies

Als een maagzweer is vastgesteld, is het belangrijk om een paar basisprincipes te kennen.

Het is niet nodig om een bepaald dieet te volgen (het zogenaamde 'blanco dieet' dat ooit vaak werd aanbevolen is nutteloos); het is voldoende om een gezond, uitgebalanceerd dieet te volgen en regelmatige maaltijdritmes en -tijden in acht te nemen.

Verder:

het is absoluut schadelijk om sigaretten te roken, omdat het de kans op genezing van maagzweren vermindert; het beschadigt verder het maagslijmvlies en heeft een nadelige invloed op de cardia en de tonus van de onderste slokdarmsfincter.
Vermijd of beperk het gebruik van alcohol en stimulerende dranken zoals koffie, thee, cola; vermijd koolzuurhoudend water, overvloedige maaltijden en bepaalde voedingsmiddelen zoals vleesbouillon, pepersauzen, tomaten, sauzen gekookt in olie of boter of margarine, citrusvruchten, geraffineerde zoetigheden, te veel chocolade, munt, gekruid voedsel, vleeswaren en worstjes, gefrituurd voedsel , gekookt of gaar vlees, tonijn in blik, gedroogd fruit. Anderzijds drop, mager vlees, bananen, knoflook, kool, zuurvrij, vers of gekookt fruit, voor sommigen ook specerijen en chilipepers, brood op toast of zonder kruimels, yoghurt, verse vis, vleeswaren, kaas en grana padano kaas zijn nuttig. Met mate, wijn, munt, citrusvruchten, paprika, magere melk, peper; pasta, rijst, aardappelen, rijp fruit en seizoensgroenten zijn toegestaan.
De inname van maagdarmmedicijnen (zoals niet-steroïdale anti-inflammatoire geneesmiddelen, cortisone, enz.) moet koste wat kost worden vermeden, omdat ze het ulceratieve proces kunnen verergeren, wat kan leiden tot complicaties (vooral bloedingen); als ze absoluut noodzakelijk zijn, gebruik dan gastroprotectors.
Passende therapie moet nauwgezet worden gevolgd.
Onderga Helicobacter Pylori-testen totdat het is uitgeroeid.
Vermijd stressvolle gelegenheden.
Raadpleeg regelmatig uw arts en profiteer van de expertise van uw gastro-enteroloog.

Therapeutische benaderingen van maagzweren

Medische therapie is gebaseerd op het gebruik van verschillende medicijnen. Ten eerste, antisecretoire geneesmiddelen die de productie van maagzuur blokkeren.

Deze geneesmiddelen zijn de anti-H2-geneesmiddelen (zoals ranitidine), nu bijna volledig verdrongen door de nieuwere, effectievere protonpompremmers PPI's (lansoprazol, omeprazol, pantoprazol, esomeprazol, enz.).

Wanneer de maagzweer wordt veroorzaakt, zoals vaak het geval is, door een Helicobacter Pylori-infectie, worden PPI's gecombineerd met bepaalde antibiotica in combinatie (bijv. amoxicilline + claritromycine + PPI's) of andere stoffen, afhankelijk van de goedgekeurde protocollen, voor een korte en beperkte periode van tijd, om de infectie uit te roeien.

Het komt echter soms voor dat de uitroeiingspoging mislukt en de infectie aanhoudt, als gevolg van resistentie tegen de gebruikte antibiotica, resistentie die het vaakst wordt gevonden tegen claritromycine.

In dergelijke gevallen is het noodzakelijk om over te schakelen op andere combinaties (bij 'triple therapie') van antibiotica: amoxicilline + metronidazol of (of later) levofloxacine + amoxicilline; of gelijktijdige therapie met claritromycine + metronidazol + amoxicilline.

De meest recente voorgestelde samenstelling, in viervoudige therapie, bestaat (ook opgenomen in een enkel commercieel pakket) van bismutsubcitraat kalium + amoxicilline + tetracycline, altijd geassocieerd met protonpompremmers (PPI's).

De aldus geïndiceerde therapie moet gedurende 10-14 dagen worden voortgezet. Daarna wordt alleen PPI-therapie voortgezet.

Uiteraard is het van belang vast te stellen of de uitroeiing heeft plaatsgevonden door middel van het juiste laboratoriumonderzoek

Als de uitroeiing succesvol is geweest, wordt de PPI-therapie meestal voor een beperkte periode voortgezet, afhankelijk van het geval langer of korter, totdat de klinische toestand zich stabiliseert.

Langdurige therapie wordt bijna in de regel, die in het verleden is toegepast, niet meer gebruikt, behalve in bijzondere gevallen, zoals beoordeeld door de arts.

Naast de bovengenoemde geneesmiddelen zijn er vele andere moleculen en farmaceutische producten waarvan het gebruik vaak wordt gevonden in de medische praktijk, hetzij als aanvulling op de bovengenoemde therapieën, hetzij om bepaalde organische of functionele aandoeningen die verband houden met ulceratieve aandoeningen aan te pakken.

Antacida, waarvan er vele varianten zijn (bijv. aluminiumhydroxide en magnesiumhydroxide), kunnen worden gecombineerd als symptomatische middelen om de zuurgraad tijdelijk te bufferen, en mucosale beschermers om zuurschade te voorkomen en de genezing van zweren te bevorderen; magaldraat, natriumalginaat en magnesiumalginaat, kaliumbicarbonaat.

Andere moleculen die nuttig zijn en vaak worden gebruikt bij de behandeling van zweren, in hun mogelijke en verschillende klinische presentaties en symptomatische aspecten, zijn sucralfaat vanwege zijn beschermende en herstellende werking op het slijmvlies, evenals misoprostol als een cytoprotectief middel of colloïdaal bismut of hyaluronzuur en gehydrolyseerde keratine, prokinetica zoals levosulpiride of domperidon om de maaglediging te bevorderen, antimeteorische middelen tegen meteorisme.

Tot slot zijn probiotica volgens de laatste inzichten veelbelovend, met interessante therapeutische vooruitzichten.

Bij aanwezigheid van 'alarmsymptomen' zoals melena of haematemesis is onmiddellijke ziekenhuisopname belangrijk.

Chirurgische therapie, die in het verleden veel werd gebruikt, is nu alleen geïndiceerd voor de behandeling van ernstige complicaties die anders niet kunnen worden verholpen (perforatie, pylorusstenose, bloeding die niet onder controle kan worden gebracht door medische of endoscopische therapie).

Natuurlijk vereisen vroege maagkanker, of initiële kanker, en in ieder geval de kans op een maagzweer, een beslissende, tijdige en geschikte chirurgische oplossing.