Ontwikkelingspsychologie: oppositioneel opstandige stoornis
Oppositional Defiant Disorder: het kind is niet in staat om emoties en gedrag te beheersen. Het kan optreden rond de leeftijd van 6 jaar, hoewel manifestaties ook mogelijk zijn op de leeftijd van minder dan 5 jaar en kunnen aanhouden tot de adolescentie
Oppositional Defiant Disorder (ODD) is een neuropsychiatrische stoornis die wordt gekenmerkt door moeilijkheden bij het beheersen van emoties en gedrag
Het manifesteert zich door middel van woede, prikkelbaarheid en wraakzuchtig of oppositioneel gedrag dat gedurende een periode van ten minste zes maanden aanhoudt.
Het komt meestal voor onder de leeftijd van vijf jaar, maar kan doorgaan en verergeren tot de adolescentie, en een gedragsstoornis worden, een gedragsstoornis.
DE GEZONDHEID VAN KINDEREN: KOM MEER TE WETEN OVER MEDICILD DOOR DE EMERGENCY EXPO-STAND TE BEZOEKEN
Er is niet één oorzaak die de Oppositional Defiant Disorder verklaart
De huidige wetenschappelijke literatuur stelt ons echter in staat om te praten over risico- en beschermende factoren die het ontstaan van symptomen en hun ontwikkeling beïnvloeden.
Met name genetische risicofactoren (bijvoorbeeld bekendheid met de stoornis) en omgeving (bijvoorbeeld het kind wordt geplaatst in een sociale, culturele en familiale omgeving die niet voor het kind zorgt of hem mishandelt, zowel fysiek als psychisch) kunnen een belangrijke rol spelen. rol bij het uitlokken van oppositioneel-opstandige stoornis.
Andere risicofactoren zijn
- Situaties van gezinsinstabiliteit;
- Bijzonder streng of te tolerant onderwijs;
- Familiegeschiedenis van gedragsstoornis;
- Overige psychiatrisch pathologieën bij ouders.
Aan de andere kant worden beschermende factoren beschouwd als een goede kwaliteit van emotionele relaties met de figuren die voor het kind zorgen en een constante opvoeding van het gezin die vertrouwen uitstraalt.
Kinderen en adolescenten met oppositioneel-opstandige stoornis manifesteren zich vaak
- Woede of prikkelbaarheid;
- Gedrag dat in twijfel trekt wat hen wordt verteld en provoceert met een uitdagende houding, vooral tegenover mensen die autoriteit vertegenwoordigen (ouders, leraren);
- Bereidheid om de regels te overtreden;
- Houding van woede tegenover iemand en wraakzuchtig;
- Anderen de schuld geven van hun eigen wangedrag en anderen willen irriteren.
De aanwezigheid van oppositioneel-opstandig gedrag komt vaak voor tijdens de ontwikkeling van het kind, vooral in de adolescentie, en in de relatie met broers en zussen.
Het is echter noodzakelijk om een neuropsychologisch en psychopathologisch onderzoek uit te voeren wanneer deze symptomen minstens 6 maanden ononderbroken aanwezig zijn en verband houden met een algemene beperking van het functioneren van het kind (sociaal, school en gezin).
Belangrijke factoren voor de diagnose van oppositioneel-opstandige stoornis zijn de frequentie en intensiteit waarmee de symptomen optreden en de aanwezigheid ervan in meerdere levenscontexten (bijvoorbeeld thuis, op school, sport) of bij meerdere mensen, die geen broers of zussen of familieleden zijn.
Als deze kenmerken aanwezig zijn, kan de diagnose oppositioneel opstandige stoornis gesteld worden
De meest aanbevolen interventie voor oppositioneel-opstandige stoornis is multimodaal, dwz een behandeling voor zowel het kind als het gezin en de school.
Individuele cognitieve gedragstherapie voor het kind is gebaseerd op het vermogen om de mechanismen te begrijpen die voorafgaan aan agressieve reacties en op de verbetering van gedragingen die nuttig zijn voor het beheersen van woede.
In dit proces is het belangrijk om de gezinskern te betrekken door middel van oudertrainingsinterventies, dwz een echt pad dat ouders in staat stelt strategieën te leren die nuttig zijn om het afwijkende gedrag van het kind te beheersen.
Deze tussenkomst kan ook voorgesteld worden aan leerkrachten in het kader van de lerarenopleiding.
In de meest ernstige gevallen van Oppositional Defiant Disorder, of na het mislukken van individuele psychologische therapie, is het mogelijk om toevlucht te nemen tot het gebruik van psychofarmaca om de agressiviteit en impulsiviteit van het kind te verminderen.
Deze behandeling moet onder toezicht staan van een neuropsychiater en moet gepaard gaan met de hierboven beschreven psychotherapeutische interventie.
De preventie van Oppositional Defiant Disorder en de psychopathologische gevolgen ervan (bv. Conduct Disorder) vindt plaats door het vroegtijdig activeren van interventies die zijn onderzocht en een positief effect hebben gehad.
Met name oudertraining die al in de voorschoolse leeftijd is geactiveerd en gericht is op het beheersen van het "eerste" gedrag dat het kind vertoont, kan leiden tot een vermindering van oppositionele symptomen en het verergeren van de stoornis tegengaan.
Indien niet tijdig behandeld, heeft oppositioneel-opstandige stoornis een negatieve evolutie.
Vaak kan deze stoornis in de adolescentie zelfs een gedragsstoornis of een antisociale persoonlijkheidsstoornis op volwassen leeftijd worden.
Lees ook
Emergency Live nog meer ... Live: download de nieuwe gratis app van uw krant voor IOS en Android
Pediatrische epilepsie: psychologische hulp
Eerste hulp en medische interventie bij epileptische aanvallen: krampachtige noodsituaties
Kindergeneeskunde, wat is PANDAS? Oorzaken, kenmerken, diagnose en behandeling