Ziekte van Graves (Basedow-Graves): oorzaken, symptomen, diagnose en behandeling

By Cristiano Antonino On Juli 8, 2023

De ziekte van Graves, ook bekend als de ziekte van Basedow-Graves, de ziekte van Basedow-Graves of diffuse toxische struma, is een auto-immuunziekte die de schildklier aantast en wordt gekenmerkt door een of meer manifestaties zoals: hyperthyreoïdie, verhoogd schildkliervolume (struma), soms oculaire pathologie (oftalmopathie) en, in zeldzame gevallen, huidpathologie (dermopathie)

Dit is een complexere aandoening dan gewone hyperthyreoïdie en mag er in geen geval mee worden verward.

Lees hieronder alles wat u moet weten over deze ziekte.

Wat is de ziekte van Graves

De ziekte van Graves wordt geclassificeerd als een auto-immuunziekte, dwz een ziekte waarbij het immuunsysteem een of meer fysiologische bestanddelen van het lichaam aanvalt.

In de loop van deze ziekte produceert het afweersysteem van het lichaam op abnormale wijze auto-antilichamen, IST (schildklierstimulerende immunoglobulinen) genaamd, die gericht zijn op de receptor van het schildklierhormoon, bekend als TSH (schildklierstimulerend hormoon), aanwezig op schildkliercellen.

Deze antilichamen zetten de schildklier aan tot een ongecontroleerde overproductie van schildklierhormonen, wat na verloop van tijd een vergroting van de schildklier veroorzaakt en een vorm van hyperthyreoïdie ontwikkelt die in veel gevallen wordt gekenmerkt door oogaandoeningen die zich manifesteren als zwelling, ontsteking en uitsteeksel van de oogbol (exophthalmus).

De ziekte van Graves komt voor bij ongeveer 0.5% van de wereldbevolking en is verantwoordelijk voor meer dan 50% van alle gevallen van hyperthyreoïdie.

Specifiek, in de Verenigde Staten, variëren gevallen van hyperthyreoïdie gerelateerd aan de ziekte van Graves van ongeveer 50% tot 80% van de gevallen (bron: The New England Journal of Medicine).

Hoewel het iedereen kan treffen, komt het naar verluidt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen en wordt het over het algemeen gezien bij 40-60-jarigen, hoewel het ook kinderen en ouderen kan treffen.

Wat is de schildklier?

De schildklier is een vlindervormige endocriene klier die zich aan de voorkant van de basis van de schildklier bevindt nek.

Zijn functie is om bepaalde belangrijke functies van het lichaam te beheersen door de productie van twee schildklierhormonen: thyroxine (T4) en triiodothyronine (T3), die worden uitgescheiden in de bloedbaan en naar elk weefsel in het lichaam worden getransporteerd.

Deze hormonen helpen bij het reguleren van de stofwisseling en andere belangrijke functies zoals ademhaling, hartslag, groei, ontwikkeling van het centrale zenuwstelsel en lichaamstemperatuur.

De goede werking van de schildklier wordt op zijn beurt beheerd door de hypofyse, een endocriene klier die de activiteit van het lichaam regelt door de afscheiding van talloze hormonen.

Deze klier produceert het schildklierstimulerend hormoon TSH, dat de schildklier stimuleert om de hormonen T3 en T4 te produceren.

Bij hyperthyreoïdie heeft de schildklier een 'overmatige' functie doordat hij meer hormonen aanmaakt dan het lichaam nodig heeft.

De verhoogde schildklierfunctie, en de resulterende overmaat aan schildklierhormonen in het bloed, leidt tot een situatie van versneld metabolisme dat zich manifesteert met een breed scala aan symptomen.

Oorzaken van de ziekte

Zoals hierboven uitgelegd, wordt de ziekte van Graves veroorzaakt door een storing van het immuunsysteem dat, naast het produceren van antilichamen om het lichaam te verdedigen tegen virussen, bacteriën en andere vreemde stoffen, om nog onduidelijke redenen de neiging heeft om auto-antilichamen te produceren, dwz antilichamen gericht tegen tegen de eigen structuren van het lichaam.

Hoewel het in veel opzichten onbekend is, wordt aangenomen dat de oorsprong van de ziekte van Graves een wijziging van het immuunsysteem is, veroorzaakt door erfelijke en genetische factoren.

Hoewel iedereen de ziekte kan krijgen, zijn er een aantal factoren die het risico op het ontwikkelen van de ziekte verhogen.

Deze omvatten:

Familieleden die lijden aan de ziekte van Graves (genetische aanleg);
Geslacht, het vrouwelijk geslacht lijkt meer kans te hebben om de ziekte te ontwikkelen;
Leeftijd, over het algemeen ontwikkelt de ziekte zich bij personen van 40-60 jaar;
Aanwezigheid van andere auto-immuunziekten zoals reumatoïde artritis of diabetes type 1;
Emotionele en fysieke stress, die het begin van de ziekte kan veroorzaken bij mensen die er genetisch vatbaar voor zijn;
Zwangerschap of bevalling kan de ziekte veroorzaken bij vrouwen met een genetische aanleg;
Roken, wat het immuunsysteem kan aantasten en het risico op het ontstaan van de ziekte van Graves kan verhogen. Rokers met de ziekte hebben ook meer kans om de oftalmopathie van Graves te ontwikkelen.

Wat zijn de symptomen?

De ziekte van Graves kan zich manifesteren met veel symptomen en tekenen die zich echter langzaam ontwikkelen.

In de vroege stadia kan de ziekte zelfs bijna volledig asymptomatisch zijn en vervolgens geleidelijk verslechteren.

De manifestaties van de ziekte verschillen aanzienlijk van persoon tot persoon.

Over het algemeen zijn de eerste stoornissen die bij de patiënt optreden psychologisch, zoals:

Angsttoestanden;
Moeite met inslapen (slapeloosheid);
Overmatige emotionaliteit;
Prikkelbaarheid;
Depressie;
Tremors;
Mentale moeheid.

Andere symptomen die zich kunnen ontwikkelen als een direct of indirect effect van hyperthyreoïdie zijn:

Hyperactiviteit;
Overmatig haarverlies;
Overmatig zweten en warmte-intolerantie;
Onverklaarbaar gewichtsverlies ondanks verhoogde eetlust;
Diarree of frequente ontlasting;
Tachycardie, aritmie of hartkloppingen;
Bij vrouwen onregelmatige menstruatiecyclus tot amenorroe;
Verminderd libido en vruchtbaarheid;
Vergroting van de schildklier (struma);
Verdikking en roodheid van de huid op de achterkant van de voeten en schenen (Graves' dermopathie);
Breekbaarheid van de nagels met neiging tot scheuren (onycholyse)
Bij kinderen, vertragingen in groei, ontwikkeling en puberteit.

Complicaties als gevolg van de ziekte van Basedow-Graves zijn onder meer exophthalmus of Graves' oftalmopathie, een aandoening waarbij de ogen naar buiten uitpuilen en de oogleden opzwellen.

Naast irritatie en droge ogen kan de aandoening leiden tot visusstoornissen of andere ernstigere complicaties, zoals schade aan het hoornvlies of de oogzenuw, met verlies van het gezichtsvermogen tot gevolg.

Bovendien kan langdurige blootstelling aan overmatige hoeveelheden schildklierhormonen, indien niet goed behandeld, leiden tot de ontwikkeling van osteoporose.

Ten slotte kan de ziekte, als er niets aan wordt gedaan, een plotselinge toename van schildklierhormonen veroorzaken, wat een 'schildklierstorm' veroorzaakt die fataal kan zijn.

Hoe wordt de diagnose gesteld?

De arts waarnaar moet worden verwezen voor de diagnose van de ziekte van Graves is de endocrinoloog, die de patiënt zal onderwerpen aan een grondig klinisch onderzoek op zoek naar de symptomen van de ziekte en de hierboven genoemde risicofactoren.

Vervolgens is het van cruciaal belang om de waarden van TSH (schildklierstimulerend hormoon), T3 en T4 (schildklierhormoon) in het bloed te meten.

Doorgaans hebben patiënten met de ziekte van Graves lagere TSH-waarden dan normaal en hogere niveaus van T3 en T4

De arts zal ook controleren op de aanwezigheid van TSI- en TRAb-antistoffen in het bloed.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Als het resultaat positief is, wordt de diagnose bevestigd zonder verdere tests.

Een negatief resultaat zou er daarentegen op kunnen wijzen dat de oorzaak van hyperthyreoïdie niet de ziekte van Graves is, hoewel het in sommige gevallen kan gebeuren dat het resultaat zelfs bij personen met de ziekte negatief is.

Een echografie van de klier met behulp van echocolordoppler kan nodig zijn om de grootte te meten, de vorm en vasculariteit van de schildklier te observeren.

Dit is een levensvatbaar alternatief voor de opname van radioactief jodium (RAIU), een test waarbij een capsule of drank met een kleine hoeveelheid radioactief jodium aan de patiënt wordt toegediend en vervolgens de hoeveelheid jodium die door de schildklier wordt opgenomen, wordt gemeten met behulp van een instrument dat een scanner wordt genoemd.

Hoewel deze test vooral nuttig is in gevallen waarin schildklierknobbeltjes aanwezig zijn, is het om voor de hand liggende redenen gecontra-indiceerd bij zwangere vrouwen, voor wie echografie meestal wordt gebruikt.

Mogelijke behandelingen voor de ziekte

De belangrijkste doelen van de behandeling zijn het remmen van de overmatige productie van schildklierhormonen en het verminderen en verlichten van de ernst van de symptomen.

Er zijn drie soorten behandelstrategieën mogelijk:

Radioactief jodium therapie;
Toediening van specifieke medicijnen;
Chirurgische behandeling van de schildklier.
Radioactief jodiumtherapie bestaat uit het oraal toedienen van grote doses radioactief jodium (jodium-131) met als doel het grootste deel van de schildklier te beschadigen, waardoor de hormoonspiegels dalen en bijgevolg de symptomen van hyperthyreoïdie verdwijnen.

De therapie is mogelijk ook niet onmiddellijk effectief en kan weken of maanden aanhouden.

Degenen die dit type therapie ondergaan, kunnen zelfs na vele jaren een verminderde schildklierfunctie (hypothyreoïdie) ontwikkelen, die moet worden behandeld met synthetische schildklierhormonen.

Schildklierremmende medicatie is nuttig bij het verminderen van de productie van schildklierhormoon en wordt voorgeschreven voor een periode van niet langer dan 1-2 jaar.

Sommige patiënten hebben de neiging om een normale schildklieractiviteit te hebben, zelfs nadat de medicijnen zijn stopgezet, hoewel in de meeste gevallen verdere behandeling nodig is.

Bètablokkers helpen de symptomen veroorzaakt door hyperthyreoïdie te verminderen en houden tachycardie, angst en rusteloosheid onder controle.

Ze kunnen echter voor een beperkte tijd worden gebruikt, in afwachting van meer geschikte oplossingen.

Bij een chirurgische behandeling wordt het grootste deel van de schildklier verwijderd, waardoor de hormoondeficiëntie moet worden aangevuld met vervangende therapie.