Eetstoornissen bij kinderen: is het de schuld van het gezin?

By Cristiano Antonino On December 2, 2022

In de afgelopen jaren zijn we getuige van een significante verlaging van de leeftijd waarop eetstoornissen beginnen, waarbij jongens en meisjes zelfs vanaf 9 jaar symptomen vertonen die kenmerkend zijn voor de uiting van psychopathologie bij adolescenten en volwassenen

Hoe lager de aanvangsleeftijd, hoe genuanceerder en diverser de manifestaties van eetstoornissen kunnen zijn

Sommige meisjes verhogen hun fysieke activiteit aanzienlijk of er kunnen significante veranderingen in de manier waarop ze eten worden opgemerkt (bijv. ze hakken voedsel in stukken, nemen voedsel weg en ontleden het, schrappen bepaalde voedingsmiddelen helemaal…).

Deze veranderingen worden vaak onderschat door kinderartsen en ouders en bestempeld als 'voorbijgaande gebeurtenissen' die spontaan verdwijnen.

Het is ongetwijfeld waar dat de ontwikkelingsleeftijd gekenmerkt wordt door fysiologische voorbijgaande 'crises', maar het is net zo belangrijk om een vroege inschatting te maken die een eerste structurering van een eetprobleem kan uitsluiten.

Bij de beoordeling, vooral als we het over kinderen hebben, kunnen we niet anders dan rekening houden met de context of het interactieve systeem waarin het is ingebed.

De moeilijke taak van de hulpverlener zal zijn om te proberen te begrijpen of er moeilijkheden zijn en wat de moeilijkheden van dat kind zijn, op dat specifieke moment in het leven en binnen die specifieke gezinscontext.

KINDERGEZONDHEID: LEES MEER OVER MEDICHILD DOOR EEN BEZOEK AAN DE STAND OP EMERGENCY EXPO

Eetstoornissen, gezinskenmerken

In het verleden bestond de neiging om de kenmerken van het gezin te bestuderen, op zoek naar de tekorten en disfunctionele dynamieken die verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van de eetstoornis.

Gull (1874) en Lasegue (1873) beschouwden gezinnen als een obstakel voor behandeling.

Minuchin (1978) had een bepaald functioneren van anorexia-gezinnen geïdentificeerd. Volgens deze auteur zou men kunnen benadrukken

diepe verstrengeling (overmatige betrokkenheid en slechte differentiatie van grenzen);
overbezorgdheid (leden tonen een hoge mate van bezorgdheid en wederzijds belang en gebrek aan autonomie)
conflictvermijding (het gezin heeft een lage tolerantie voor conflicten, die latent of vermeden blijven)
rigiditeit (het gezin is bijzonder resistent tegen verandering, vooral tegen individuele pogingen tot differentiatie).

Mara Selvini Palazzoli (1998) spreekt van een patstelling tussen koppels om de ontevredenheid van het koppel aan te duiden, waardoor de ouders bijzonder overbezorgd zijn jegens hun dochter, die impliciet wordt gevraagd eeuwig klein te blijven.

De dochter zou daarom de taak krijgen om de emotionele leegte en ontevredenheid van het paar op te vullen, omdat ze niet in staat zou zijn om zich los te maken van het gezin.

De pathologie van de eetstoornis zou ontstaan wanneer het meisje zich realiseert dat ze wordt gebruikt als een hulpmiddel in plaats van als een individu te worden beschouwd.

Gezien de geïdentificeerde kenmerken en gezinsdynamiek, moeten we ons een vraag stellen: zijn het functioneren en de kenmerken die naar voren komen zeker al bestaand en de oorzaak van de eetstoornis, of kunnen ze in sommige gevallen het gevolg zijn?

De oorzaken van eetstoornissen bij kinderen

Tot op heden weten we dat de etiologie van eetstoornissen complex is en dat het niet mogelijk is om een enkele oorzakelijke factor te identificeren.

Theorieën die beweerden dat het gezin centraal stond als de oorzaak van anorexia nervosa, leidden bijvoorbeeld tot denigrerende termen zoals de 'anorexogene' moeder, die helaas nog steeds bestaan.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Stereotypen over de gezinsoorzaken van eetstoornissen kunnen leiden tot overmatig beschuldigen van ouders en een verslechtering van relaties.

Recente gegevens geven aan dat betrokkenheid van ouders bij de behandeling de vermindering van psychologische en medische morbiditeit bevordert, vooral bij patiënten met een korte duur van de eetstoornis.

Bovendien lijkt het niet mogelijk om een specifieke structuur of patroon van functioneren van het gezin met een kind met een eetstoornis aan te wijzen.

In de loop van de tijd en op basis van de meest recente studies heeft er een verschuiving plaatsgevonden van een kijk op het gezin die voornamelijk gericht was op de aanwezigheid van pathologie en risicofactoren, naar een die gericht was op de hulpbronnen ervan.

In de ontwikkelingsfase spreken we nu van een gezinsveerkrachtbenadering, een benadering gericht op middelen en het potentieel voor herstel en verandering (Walsh, 2008).

Het gezin is een dynamisch systeem (de verandering van één lid beïnvloedt het hele systeem en vice versa), maar een die de neiging heeft om zijn homeostase, zijn evenwicht te behouden. Evolutionaire veranderingen bij kinderen vereisen een constante aanpassing van het hele gezinssysteem, net als kritieke momenten.

Hier kan het veranderen van het paradigma van het gezin en het focussen op zijn hulpbronnen een belangrijke rol spelen bij het creëren van een nieuw evenwicht dat nuttig is bij het omgaan met het eetprobleem van het kind.