Foreign Accent Syndroom (FAS): de gevolgen van een beroerte of ernstig hoofdtrauma

By Cristiano Antonino On Oktober 2, 2022

Vreemd accentsyndroom is een zeer zeldzame neurologische stoornis die optreedt na een beroerte of ernstig hoofdtrauma, waardoor mensen die net uit een coma zijn ontwaakt, hun taalfuncties moeten rehabiliteren met een ander accent dan het accent waarmee ze vertrouwd zijn.

De studie van de relatie tussen hersenstructuur en taal is een hoeksteen van de neurologie.

Het feit getuige te zijn van het verlies van een dergelijk specifiek en cultureel georganiseerd communicatief vermogen als gevolg van de laesie van een kleine laag cellen in de hersenschors was de historische aanzet tot het zoeken naar de betekenis van het zenuwstelsel in termen van de correlatie tussen locatie en functie.

Zo begon vanaf het baanbrekende onderzoek van Broca en Wernicke rond de eeuwwisseling een lange weg van kennis die de huidige interpretatieve modellen heeft voortgebracht die proberen de complexiteit van hersenactiviteit te beschrijven.

Het is interessant op te merken dat deze route vanaf het begin werd gekenmerkt door twee uiteenlopende trends: aan de ene kant de vondst van een schijnbare lineariteit tussen de locatie van zenuwweefsel en functionele competentie, vandaar de reproduceerbare en onvermijdelijke correlatie tussen de topografische focus van de laesie en type gestoorde functie ('klassieke' functionele anatomie), anderzijds de even punctuele opname van schijnbaar ver verwijderde functies in termen van uitvoerende modaliteit en perceptie in een multivariate architectuurschema (bijv. de meerdere knooppunten van sensomotorische integratie op overlappende en parallelle niveaus informatieverwerking die ontstaat in afzonderlijke functionele vermogens, zoals oogbewegingen of tactiele waarneming).

De schijnbare tegenstelling tussen deze twee tendensen heeft historisch gezien geleid tot theoretische afwijkingen die grenzen aan factionalisme, zoals Lombroso-achtige lokalisatie (de beroemde 'geniale bult') aan de ene kant, en radicaal holisme aan de andere kant, dat uiteindelijk elke geldigheid en bruikbaarheid voor de studie van functionele anatomie.

Het momenteel gedeelde model is dat van een reticulair systeem waarin verbindingen zijn georganiseerd volgens overlappende prioriteiten die een soortafhankelijk phyllo-ontogenetisch schema afbakenen dat voortdurend wordt herwerkt door culturele stimuli. Met andere woorden, het organisatorische complexiteitsmodel omvat en harmoniseert de schijnbare tegenstellingen tussen lineaire verbindingen en alomtegenwoordige hersenfuncties.

Buitenlands accent-syndroom, wat gebeurt er met taal?

Al deze preambule kan misschien een sleutel geven tot de interpretatie van het merkwaardige 'vreemde accent-syndroom': de hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor verbale taaluitdrukking zien verschillende functionele instanties samenkomen, waarvan sommige de informatie bevatten over 'de gedachte' die wil worden omgezet in een bewegingsprogramma door de klankorganen, andere dragen de fysieke toestand (staat van spiercontractie, peesspanning, gewrichtsgeometrie, enz.) waarin deze laatste worden aangetroffen (proprioceptie), anderen verzamelen de 'feedback' van de eigen taal emissie die constant opnieuw wordt gecontroleerd tijdens verbale emissie.

Zoals kan worden geraden, is deze gedragsproductie, net als andere die worden gekenmerkt door de vrijwillige controle van motorische functies, het resultaat van verschillende terugkerende 'circuits' die samenkomen in een structuur die functioneel kan worden geïnterpreteerd als het 'laatste pad', dwz taal.

Maar aangezien deze structuur tegelijkertijd is samengesteld uit de projectie van andere structuren, kan men altijd een laesie aannemen die zo klein is dat hij een afzonderlijk aspect van zijn productie verstoort.

Dus als de informatiecomponent die de herkenning van de eigen stem en spraakarticulatie bevat ontbreekt, kan de linguïstische emissie 'verstoord' zijn met betrekking tot wat het onderwerp normaal gesproken verbaal produceert, zonder de normale 'zelfcorrectie' van zijn fonetische emissie voorkomen.

Waarom praten we over epigenetica als we verwijzen naar het buitenlands accent-syndroom?

De dissociatie tussen de samenstellende elementen van het eindproduct, de spraak, kan deze 'bizarre' verschijnselen produceren.

Maar, in detail, wat zijn de gevallen die worden verstoord in deze dissociatie?

Waaruit bestaat het accent van een taal of dialect? Taalverwerving is volgens ons een proces dat voornamelijk buiten de baarmoeder plaatsvindt.

Het kind beschikt over een aangeboren terrein dat is voorbereid op de vorming van linguïstische competentie (er is zo'n uitgebreide en gedetailleerde wetenschappelijke literatuur over dit onderwerp dat het onmogelijk is om het hier zelfs maar te vermelden), waarop het een reeks competenties bouwt die nauw verband houden met de milieuproblematiek. prikkels die verband houden met zijn culturele omgeving.

Deze set is dus het resultaat van een genetisch bepaald palimpsest (genotype) waarop neuronale paden die specifieke structurele relaties tussen foneem (verbaal geluid) en gedachten dragen, worden afgebakend en versterkt.

Dit laatste proces is het resultaat van een structurele herschikking die zichzelf invoegt op het genotype en die we fenotype noemen.

We worden ertoe gebracht te geloven, althans volgens het dominante wetenschappelijke denken (dat wil zeggen, nog niet geplaagd door de nieuwe grenzen van baanbrekend onderzoek), dat het onderscheid tussen genetisch terrein en culturele invloed onoverkomelijk is.

Dit 'dogma' belet ons echter een fenomeen als het 'buitenlandse accentsyndroom' te begrijpen.

In welk gebied van de hersenschors zou de competentie van het Engelse accent genetisch zijn vastgelegd?

En van de Russische?

En als een patiënt uit Sochi (Rusland), na een beroerte, met een accent uit de provincie Sint-Petersburg begon te spreken, moeten we dan aannemen dat er ergens in zijn hersenschors al klinkervariaties en prosodische muzikaliteiten waren?

Blijkbaar is er iets dat we missen….

De Zwitserse antropoloog en psychiater CG Jung had in het begin van de twintigste eeuw een 'kunstwerk' voor dit soort paradoxen uitgewerkt, zij het indirect en met veel verdergaande argumenten: in wezen zou volgens Jung elk individu (begrepen als een complexe mentale entiteit) komt voort uit een reservoir van 'informatie' dat is gesedimenteerd in de mensheid en dat in onbewuste vorm wordt overgedragen via een bron van 'universeel cultureel erfgoed'.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Wat we rationeel herkennen via bewuste communicatiekanalen zou niets meer zijn dan een korst die in feite een soort wereldwijde kennis verbergt die de hele mensheid door de eeuwen heen heeft gemeenschappelijk.

Het is vermeldenswaard, afgezien van de enorme filosofische sprong die een nauwgezet onderzoek naar de relaties tussen zenuwstructuur en functie op dat moment onbruikbaar maakt (het is geen toeval dat Jung, buiten het medeweten van hem en ik geloof tot zijn bovenaardse spijt, vaak wordt ingeschakeld ter ondersteuning van alle verschillende maffe new-age holistische theorieën die zich onder het mom van 'complexiteit' het recht aanmatigen om patiënten te behandelen zonder eerst anatomie en fysiologie te bestuderen), die de Zwitserse geleerde naar de observatie van klinische gevallen brengt die enigszins vergelijkbaar zijn aan die van schizofrene patiënten die uitzinnig vreemde woorden gebruiken die ze nooit hadden bestudeerd, zelfs 'taal'-dromen waarin passages uit oude gedichten worden geciteerd, en verschillende andere voorbeelden van onverklaarbare 'culturele sprongen'.

Aan de andere kant is dit soort 'wonder' een bestanddeel van de bovennatuurlijke beeldspraak van de menselijke cultuur, van sjamanen die de taal van dieren leren tot (respectvol sprekend) het wonder van Pinksteren waarin Jezus' discipelen plotseling meesters werden van alle talen van de wereld.

Hier, waar het moderne wetenschappelijk onderzoek lijkt te bezwijken voor de allure van de metafysica (in de eigenlijke aristotelische zin), is er toch een bres opengegaan: sinds enige tijd is er, dankzij belangrijk onderzoek op verschillende biologische en fysiologische terreinen, een besef is naar voren gekomen dat de kloof tussen genotype en omgevingsinvloeden niet zo onoverkomelijk is.

Met andere woorden, er is bewijs dat verworven eigenschappen (dit kunnen enkelvoudige variaties van een eiwit zijn, maar ook complexe gedragspatronen) worden doorgegeven aan het genoom, dat vervolgens in staat is om het nieuwe fenotype in volgende generaties te projecteren als een genetisch bepaalde eigenschap .

Dit nieuwe perspectief, waaraan honderden wetenschappers over de hele wereld nu werken, wordt epigenetica genoemd.

Overgedragen aan de studie van neurofysiologie, kan epigenetica het spel zeker heropenen.

We weten nog steeds niet hoe het mogelijk is dat een zieke Napolitaan begint te praten met een Venetiaans accent.

We zullen waarschijnlijk eerst moeten begrijpen welke morfo-structurele kenmerken van de hersenen deze variabiliteit tot uitdrukking brengen; echter, epigenetica zal ons er misschien van weerhouden te denken dat de aanblik van het zieke 'buitenlandse accentsyndroom' ons ertoe zou moeten aanzetten een exorcist te bellen in plaats van een dokter.