Ligamentblessures: wat zijn het en welke problemen veroorzaken ze?

By Cristiano Antonino On 31 mei 2023

Ligamenten zijn sterke structuren die botten met elkaar verbinden en een zeer belangrijke stabiliserende functie vervullen

Hoewel ze sterk zijn, zijn deze structuren niet erg elastisch.

Daarom kunnen ze, als ze worden blootgesteld aan snel uitrekken of overmatige belasting, gewond raken, van een lichte tot volledige breuk.

Hieronder leest u alles wat u moet weten over banden en wat er gebeurt bij een (gedeeltelijke) bandblessure, wat de symptomen zijn en welke behandelingen mogelijk zijn.

Wat zijn banden en wat is hun functie?

Ligamenten zijn sterke vezelachtige structuren die twee botten of twee delen van hetzelfde bot met elkaar verbinden door ze aan elkaar te binden en een belangrijke taak uit te voeren om mobiele gewrichten te stabiliseren en vast te zetten.

Ze mogen in geen geval worden verward met pezen, die in plaats daarvan de taak hebben spieren met botten of andere inbrengstructuren te verbinden.

Ligamenten dienen om die bewegingen te geleiden en te beperken die de positie van de structuren waarmee ze zijn verbonden zouden kunnen veranderen, waardoor wordt voorkomen dat trauma en overmatige stress de gewrichten beschadigen of ervoor zorgen dat de botten hun natuurlijke verbinding verliezen.

De ligamenten in het menselijk lichaam zijn gepositioneerd om alleen actief in te grijpen in gevallen waarin de mate van beweging extreem is, dwz wanneer de integriteit van het gewricht ernstig wordt bedreigd.

Daarom hebben ligamenten naast een belangrijke primaire stabiliserende functie ook een zeer belangrijke proprioceptieve rol.

In feite zijn er op ligamentniveau veel zenuwreceptoren die, in samenwerking met de spieren, pezen en kapsels, het centrale zenuwstelsel (CZS) voortdurend voorzien van informatie over de conditie van het bewegingsapparaat, zodat het actief kan ingrijpen door het reguleren van de spiertonus, het corrigeren van houding, balans, coördinatie en de activiteit van de spiergroepen die afhankelijk van de situatie in actie komen.

Bij elke fysiologische beweging bewegen de geactiveerde spieren dus de botten, die echter alleen bewegingen kunnen uitvoeren binnen de grenzen die zijn toegestaan door het gewricht en de fixatiemiddelen die tot taak hebben de verschillende anatomische structuren niet alleen mechanisch, maar ook in stand te houden. ook dankzij de ondersteuning van het centrale zenuwstelsel.

Waarom zijn ligamenten gevoelig voor letsel?

Net als alle andere structuren van ons bewegingsapparaat, hebben skeletale ligamenten ook hun eigen kenmerken van weerstand tegen trauma en stress en kunnen ze slechts binnen een bepaalde limiet weerstand bieden aan uitgeoefende krachten.

Hun vezelachtige structuur maakt ze buitengewoon sterk, maar zeer onelastisch en daarom niet erg vatbaar voor vervorming onder invloed van hoge belastingen.

Net als pezen bestaan ligamenten voor ongeveer 70% tot 80% uit type I collageenvezels, die bijzonder goed bestand zijn tegen uitrekken.

Het percentage elastische vezels dat zeer rekbaar maar niet erg resistent is, is daarentegen bijzonder klein.

De elasticiteit van de ligamenten kan echter worden verhoogd, zelfs tot 150%, door gerichte rekoefeningen, die een bijzonder lage belasting met zich meebrengen; bij hoge belastingen kunnen deze vezels echter plotseling scheuren.

De buitengewone mate van gewrichtsmobiliteit die kan worden bereikt door uitrekken is echt indrukwekkend, maar een dergelijke mate van elasticiteit moet niettemin als gevaarlijk worden beschouwd op hetzelfde niveau als overmatige stijfheid, omdat het de mate van instabiliteit en gewrichtslaxiteit aanzienlijk vergroot.

Wanneer de krachten die op de ligamenten worden uitgeoefend de maximale treksterkte van hun vezels overschrijden, treden zogenaamde ligamentische verwondingen op.

De ligamentvezels hebben de neiging om eerst uit te rekken en vervolgens te scheuren totdat er een volledige breuk optreedt.

Hoe sneller kracht wordt uitgeoefend op de ligamenten, hoe vatbaarder ze zijn voor letsel.

Bij bijzonder langzaam trauma is de weerstand van de ligamenten zodanig dat een klein deel van het bot waarmee ze verbonden zijn losraakt, wat resulteert in botavulsie.

Gradaties van letsel en meest voorkomende ligamentische letsels

Wanneer een ligamentische verwonding optreedt, is de omvang ervan evenredig met het trauma en kan deze worden ingedeeld in vier verschillende graden van ernst:

Graad 0: wanneer er sprake is van een gewrichtstrauma waarbij echter geen anatomische beschadiging van de ligamenten wordt waargenomen.

Graad 1: wanneer er een klein trauma is dat een zeer kleine verwonding aan de vezels in het ligament veroorzaakt; deze verwondingen zijn echt microscopisch klein en interfereren in de meeste gevallen op geen enkele manier met de normale stabiliteit van het betrokken gewricht.

Graad 2: wanneer er een middelgroot trauma is dat een gedeeltelijke ruptuur van het ligament veroorzaakt; in gevallen waarin de gescheurde vezels minder dan 50% van het totaal uitmaken spreken we van een graad II licht letsel, terwijl als het aantal gebroken vezels meer dan de helft is, er sprake is van een graad II groot letsel. Het is duidelijk dat naarmate het aantal beschadigde collageenvezels toeneemt, de mate van instabiliteit van het gewricht ook zal toenemen.

Graad 3: wanneer er een ernstig trauma is waarbij er een volledige ruptuur van het ligament is die zowel het centrale gebied als de ligamenteuze insertie in het bot kan aantasten.

Gewoonlijk zijn het verstuikingen en ontwrichtingen, trauma's waarbij het gewricht boven zijn normale bewegingslimiet wordt belast of abnormale bewegingen maakt, die ligamentletsels veroorzaken.

In het kniegewricht is bijvoorbeeld de meest geblesseerde band de voorste kruisband, die vaak verstuikt is, vooral bij sporters.

Het meest voorkomende letselmechanisme is de onwillekeurige beweging van externe valgusrotatie terwijl de voet op de grond blijft.

Enkelverstuiking is ook een van de meest voorkomende ligamentische letsels.

Meestal is het ligament dat het meest wordt aangetast door verstuikingsletsel het voorste peroneale-astragische ligament, gelegen in het laterale compartiment.

Het enige dat nodig is, is de voet verkeerd in een positie te plaatsen waarbij de enkel abrupt van de hiel wordt verwijderd, een sterke impact op de grond te hebben na een sprong, of snel van richting te veranderen, zodat de enkel een sterk inversietrauma oploopt en een blessure aan het ligament veroorzaken.

Symptomen van een ligamentische blessure

De symptomen en hun ernst variëren uiteraard afhankelijk van de mate van de ligamentische verwonding.

In het geval van een matig tot ernstig letsel van het vervormingstype, waarbij het aantal gescheurde vezels zeer hoog of zelfs volledig is, is het meest overheersende symptoom pijn, die kan worden geaccentueerd door palpatie of bepaalde bewegingen.

Vervolgens zal het gewricht opzwellen als gevolg van bloedingen in de gewrichtsruimte en kan er ecchymose ontstaan in het gebied dat door het trauma is aangetast.

Als de verwonding volledig is, zal een gevoel van laksheid en instabiliteit waarneembaar zijn.

Als het een ontwrichting was die een ligamentische verwonding veroorzaakte, zal de ledemaat een soort defensieve houding aannemen, waardoor het bijna onmogelijk wordt om welke beweging dan ook uit te voeren, actief of passief.

Hoe wordt een ligamentische blessure gediagnosticeerd?

Soms zijn een zorgvuldige anamnese en een objectief onderzoek, met specifieke testen en onderzoeken van het letselmechanisme, meer dan voldoende om de diagnose van een bandletsel te stellen.

Vaak kiest de specialist er echter ook voor om gebruik te maken van instrumentele diagnostische technieken zoals röntgenfoto's, die nuttig zijn om de aanwezigheid van mogelijke fracturen of veranderingen in normale gewrichtsrelaties uit te sluiten.

In meer ernstige gevallen kan de arts ook een magnetische resonantie beeldvorming (MRI) of een computertomografie (CT) scan voorschrijven om de klinische diagnose te bevestigen.

Wat zijn de behandelingen?

In de meest acute fase van het letsel wordt de patiënt geadviseerd om het beroemde RICE-protocol toe te passen:

Rust: in rust blijven.

IJs: maak ijspakken van 20 tot 30 minuten elk uur gedurende minimaal 4 uur na het trauma.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Compressie: druk het aangedane gebied minimaal 24-48 uur na het letsel samen met een verband.

Elevatie: verhoog het gebied dat door de ontsteking is aangetast, mogelijk boven het niveau van het hart om de veneuze terugkeer te bevorderen en verdere bloedophoping te voorkomen.

In de meeste gevallen worden bandletsels conservatief behandeld.

Dit komt door het feit dat ligamenten behoorlijk gevasculariseerd zijn en daarom een redelijk herstellend vermogen hebben.

Slechts in enkele bijzondere gevallen, en altijd na een zorgvuldige analyse van de levensstijl van de patiënt, wordt tot een chirurgische ingreep overgegaan.

Dit is bijvoorbeeld het geval bij verwondingen aan de voorste kruisband, aangezien deze nooit spontaan geneest, maar de neiging heeft verwondingen op te stapelen totdat deze volledig scheurt.

De hersteltijd van een ligamentische blessure is vrij lang, variërend van een periode van 3-4 weken voor matige verwondingen tot 6 of meer maanden in ernstigere gevallen en volledige breuken.

Om de mobiliteit en stabiliteit terug te krijgen, is rehabilitatie uiterst belangrijk, maar mag het genezingsproces van de patiënt op geen enkele manier belemmeren.