Epicondylitis of tenniselleboog: hoe te behandelen?

By Cristiano Antonino On Jan 12, 2023

Epicondylitis, ook bekend als humerale epicondylalgie, of, vaker, tenniselleboog, is een bepaalde tendinopathie die de extensorpezen van de pols en vingers aantast

De ontsteking ontstaat wanneer de pezen die op de laterale humerale epicondylus bij de elleboog worden ingebracht, degeneratie ondergaan die de elastische vezels aantast die worden vervangen door littekenvezels.

Soms kan deze degeneratie worden veroorzaakt door microtrauma of 'overmatig gebruik', bijvoorbeeld door herhaalde onnatuurlijke houdingen en armbelasting.

Epicondylitis: wie treft het?

Epicondylitis treft 1 tot 3% van de beroepsbevolking in Italië, tussen de 25 en 60 jaar.

Het is in feite een aandoening die voorkomt bij mensen die, wellicht door repetitieve taken, gedwongen zijn om de elleboog en pols gedurende langere tijd in een onnatuurlijke houding te houden.

Het is een aandoening die bijvoorbeeld degenen treft die meerdere uren per dag achter computers werken, maar ook anderen zoals obers of monteurs.

Epicondylitis: pijn niet te onderschatten

Epicondylitis wordt door patiënten vaak niet serieus genomen, vooral als het gepaard gaat met alledaagse gebaren en gewoonten, die patiënten niet als schadelijk beschouwen. In dergelijke gevallen bestaat het risico van een late diagnose, resulterend in chroniciteit van de aandoening.

Een tenniselleboog zorgt ervoor dat de pees zijn elasticiteit verliest en daardoor de pols- en elleboogbewegingen belemmert.

Pijn is de belangrijkste alarmbel, omdat het bij elke beweging uitstraalt naar de arm, zelfs tijdens de eenvoudigste handelingen.

Bovendien kan epicondylitis, vanwege de neiging om chronisch te worden, een negatieve invloed hebben op de kwaliteit van leven van patiënten en normale dagelijkse activiteiten verhinderen.

Tenniselleboog: hoe wordt het behandeld?

Epicondylitis wordt gediagnosticeerd door palpatie van de epicondylus en specifieke tests, die, indien positief, kunnen wijzen op de aanwezigheid van de aandoening.

Over het algemeen wordt, zodra de ernst van het probleem is vastgesteld, een eerste conservatieve benadering geprobeerd, waarbij gebruik wordt gemaakt van:

ontstekingsremmers;
fysieke therapieën zoals lasertherapie en focale schokgolven, om lokale microvascularisatie te verbeteren;
fysiotherapie en stretching-sessies die thuis moeten worden gedaan om de pezen weer elastisch te maken.

Als laatste, maar fundamentele, is rust: om de andere behandelingen succesvol te laten zijn, zullen de elleboog en pols die bewegingen moeten vermijden die de pees overbelasten.

Deze therapieën dienen zowel om de elasticiteit van de pees te vergroten als om de vascularisatie te verbeteren. De combinatie van de twee aspecten beïnvloedt het bewegingsvermogen van de pees en de pijn die de patiënt ervaart.