Botbreuk: wat zijn samengestelde breuken?

By Cristiano Antonino On 3 mei 2023

Een botbreuk is een medische aandoening waarbij de integriteit van een bot wordt verstoord. Het kan worden veroorzaakt door extern trauma, of het kan te wijten zijn aan onderliggende ziekten

Er zijn ook stressfracturen, dwz een verwonding veroorzaakt door herhaalde microtrauma's die leiden tot een functionele overbelasting van bepaalde delen van het lichaam.

Het is mogelijk om verschillende soorten fracturen te onderscheiden op basis van hun kenmerken: met name de samengestelde fractuur is een type laesie waarbij de fragmenten uitgelijnd blijven in hun anatomische positie.

De behandeling van een fractuur en de hersteltijd zijn sterk afhankelijk van het type en het betrokken gebied, de oorsprong van het trauma en de medische geschiedenis van de patiënt.

Het is erg belangrijk om een botbreuk niet te onderschatten en snel in te grijpen om de structurele en functionele integriteit van het getroffen segment te herstellen.

Wat is een botbreuk en waardoor wordt het veroorzaakt?

In de geneeskunde duidt de term breuk op de gedeeltelijke of volledige onderbreking van de continuïteit van een bot in het lichaam; de breuk kan van traumatische of spontane oorsprong zijn, zoals in het geval van bepaalde pathologieën, of microtrauma's veroorzaakt door de herhaling van bepaalde activiteiten.

De botfragmenten die het gevolg zijn van de breuk worden fractuurstompen genoemd, terwijl de spleet die ertussen is ontstaan fractuurrand wordt genoemd

In het geval van een trauma treedt de breuk op wanneer de entiteit van de traumatische gebeurtenis de weerstandsgrenzen van de botstructuur overschrijdt.

De klap kan het bot direct of indirect aantasten: in het eerste geval ontstaat een breuk precies daar waar de kracht wordt uitgeoefend, terwijl bij een indirect trauma de breuk op een bepaalde afstand ontstaat.

Op basis van het letselmechanisme dat aan de oorsprong van de breuk ligt, kunnen vier verschillende soorten botbreuken worden onderscheiden:

Flexiefractuur: treedt op wanneer de patiënt wordt blootgesteld aan een trauma dat een onnatuurlijke kromming van het bot veroorzaakt totdat het breekt, zoals gewrichtsbreuken in het geval van slagen op gewrichten, zoals ellebogen en knieën, waarbij flexieverschijnselen optreden die indirecte trauma aan de botten van de arm of het been.
Torsiefractuur: treedt op wanneer de botten abrupte rotatiebewegingen ondergaan, zoals bijvoorbeeld kan optreden als een voet of hand geblokkeerd is.
Compressiefractuur: typerend voor de wervelkolom en wervellichamen, treedt op wanneer het sponsachtige weefsel tijdens het trauma wordt verpletterd.
Traanfractuur: ook wel avulsiefractuur genoemd, het kan worden veroorzaakt door plotselinge en gewelddadige spiercontracties, die leiden tot botloslating bij de peesaanhechting van de aangedane spier.

Als de botintegriteit wordt ondermijnd door pathologische processen die de sterkte ervan aantasten, zoals in het geval van bottumoren en osteomyelitis of in het geval van patiënten die lijden aan aandoeningen als osteopenie, osteoporose of osteogenesis imperfecta (ook wel de ziekte van Lobstein genoemd), de hoeveelheid kracht nodig is om een breuk te creëren wordt verminderd: in deze gevallen spreken we van pathologische breuken.

Ten slotte zijn er fracturen als gevolg van duur of stress, die kunnen optreden wanneer herhaalde microtrauma's in de loop van de tijd inwerken op een overigens gezond bot.

Soorten botbreuken

Er zijn verschillende manieren om fracturen te classificeren, de belangrijkste zijn:

Compoundfractuur of verplaatste fractuur: op basis van de mogelijke verplaatsing van de botsegmenten onderscheiden we samengestelde fracturen, waarbij de stompen uitgelijnd blijven, en verplaatste fracturen, waarbij er sprake is van een verplaatsing van de botsegmenten uit hun anatomische positie; afhankelijk van de verplaatsing van de stronken kan een verplaatste breuk lateraal, hoekig, longitudinaal of roterend zijn.
Gesloten fractuur of open fractuur: op basis van de integriteit van de huid na een trauma onderscheiden we gesloten fracturen waarbij het bot opgesloten blijft in de huid die het bedekt, en open fracturen, waarbij de botsegmenten de huid uit elkaar scheuren en naar buiten uitsteken ; het laatste type fractuur brengt een hoog risico op bloeding en infectie met zich mee.
Volledige breuk of onvolledige breuk: afhankelijk van het betrokken gebied onderscheiden we volledige breuken waarbij de laesie de gehele dikte van het bot aantast, en onvolledige breuken die niet de gehele diameter van het betrokken bot aantasten.
Stabiele fractuur of instabiele fractuur: we spreken van een stabiele fractuur als er bij blessures geen krachten zijn die ervoor zorgen dat de stompen een verkeerde stand aannemen; wanneer daarentegen een kracht, zoals spierkracht, het contact tussen de twee botsegmenten verhindert, spreken we van een instabiele breuk.
Eenvoudige breuk of multi-fragmentaire fractuur: op basis van het aantal geproduceerde botfragmenten onderscheiden we eenvoudige fracturen, waarbij twee verschillende botsegmenten uit de laesie ontstaan, of multi-fragmentaire fracturen, waarbij het trauma de vorming van talrijke botfragmenten veroorzaakt . We spreken ook van een verbrijzelde fractuur wanneer het aantal aanwezige botfragmenten niet meer te herkennen is.

Daarnaast spreken we van een gecompliceerde fractuur wanneer de laesie ook omliggende structuren zoals bloedvaten en zenuwen beschadigt; een breuk kan ook spier-, pees-, ligament-, vasculaire, nerveuze, viscerale of huidletsels veroorzaken.

Breuken kunnen ook worden geclassificeerd op basis van het verloop en de oriëntatie van de botbreukspleet

In dit geval is het mogelijk om te onderscheiden:

Dwarsbreuken: de breuklijn staat haaks op de lengteas van het bot.
Schuine breuken: ook wel snavelfracturen genoemd, in dit geval kruist de laesie de lengteas van het bot onder een hoek van minder dan 90°.
Longitudinale fracturen: het breukvlak is evenwijdig aan de lengteas van het bot.
Spiraalfracturen: typisch voor torsiefracturen, in deze gevallen wordt de laesie gekenmerkt door een spiraalvormig verloop dat rond het bot kronkelt.

Symptomen en complicaties

De symptomen van patiënten die lijden aan een samengestelde botbreuk kunnen behoorlijk variabel zijn en zijn afhankelijk van het type breuk, de ernst van de schade en de locatie van de laesies.

Enkele van de belangrijkste symptomen zijn:

Hevige pijn door spanning op de (nociceptieve) zenuwuiteinden.
Verminderde beweeglijkheid, min of meer uitgesproken, afhankelijk van het type en de locatie van de breuk.
Functionele impotentie, dwz het geheel of gedeeltelijk onvermogen om het door de laesie aangetaste deel te gebruiken.
Hematoom of zwelling, als gevolg van zwelling van de weefsels en spieren rond de breuk.
Ecchymose, een bloeding in het onderhuidse weefsel als gevolg van de mogelijke ruptuur van bloedvaten.
Traumatische schok.
Bloeden, vooral in het geval van open fracturen.

Patiënten ervaren ook vaak vermoeidheid, lage bloeddruk en hartkloppingen als gevolg van de pijn veroorzaakt door de breuk.

Wanneer een patiënt een fractuur oploopt, is het erg belangrijk om snel in te grijpen met passende maatregelen, om de functionaliteit van het getroffen gebied volledig te herstellen.

Sterker nog, een botbreuk kan, indien niet adequaat behandeld, tot ernstige complicaties leiden

Enkele van de meest voorkomende complicaties kunnen zijn:

Vetembolie, dwz vetdeeltjes kunnen de bloedbaan binnendringen en een belemmering vormen voor de bloedcirculatie, wat leidt tot long- en neurologische complicaties. Vetembolie treedt meestal op tussen 12 en 72 uur na het letsel.
Veneuze trombose of embolie, dwz trombo-embolische verschijnselen treden op die in de bloedbaan kunnen komen en het hart of de longen kunnen bereiken.
Zenuwbeschadiging, sensorische of motorische verlamming kan optreden als een zenuw wordt samengedrukt door oedeem of een botfragment;
Misvorming van het lichaamssegment dat de breuk heeft opgelopen.

Diagnose en behandeling

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

In veel gevallen kan de diagnose van een samengestelde fractuur onmiddellijk worden gesteld, in feite is een zorgvuldige evaluatie van het gewonde deel door palpatie en de analyse van de mobiliteit van de botstompen voldoende.

Het is echter altijd nodig om nader onderzoek uit te voeren, zoals röntgenfoto's, CT-scans en MRI's, om het type en de locatie van de laesie nauwkeurig te bepalen.

De behandeling van een samengestelde botbreuk omvat in de eerste plaats de immobilisatie van het getroffen gebied met behulp van externe beugels zoals afgietsels en spalken, of met behulp van interne synthetische middelen zoals metalen platen, intramedullaire spijkers en schroeven, om verdere schade te voorkomen, pijn te verminderen en bloedingen te voorkomen.

Stadia van genezing

Het genezingsproces van een samengestelde fractuur kan verschillende tijden in beslag nemen, afhankelijk van de leeftijd van de patiënt, het type fractuur, de omvang van de schade en het getroffen gebied.

Als het gebroken bot correct is uitgelijnd en stil is gehouden, wordt na de eerste 1-2 maanden zacht genezend weefsel, granulatieweefsel genaamd, aangemaakt.

Later wordt het vervangen door een ander harder maar tijdelijk weefsel, ossificatie callus genaamd, dat rond de breuk groeit en samenkomt met de stronken.

Ten slotte wordt het vereelte weefsel omgezet in bot dankzij de werking van de osteoblasten en de afzetting van calcium en fosfaten.

Als een fractuur niet verenigt en geneest, wordt dit pseudoartrose genoemd. In dit geval zijn de botfragmenten nog steeds mobiel tussen hen, omdat ze verenigd zijn door een fibreus of kraakbeenachtig weefsel; om deze aandoening op te lossen, is het mogelijk om gebruik te maken van echografie, een bottransplantatie of stamceltherapie.

Na consolidatie van de fractuur kan het nodig zijn om de spierkracht en mobiliteit in het getroffen gebied te herstellen met fysiotherapeutische behandelingen.