Traumatisch botletsel: de ontwrichte breuk

By Cristiano Antonino On 8 mei 2023

Samengestelde fractuur: wat betekent het? Een botbreuk is een verwonding van traumatische of pathologische oorsprong, die elk deel van het skelet kan aantasten

Er zijn verschillende soorten fracturen en het is mogelijk om ze te classificeren op basis van hun etiologie of op basis van de positionering van de stompen na het letsel.

In het bijzonder is een verplaatste fractuur een type verwonding waarbij de botbreuk leidt tot de vorming van twee of meer botsegmenten die migreren vanuit hun fysiologische positie; het is een zeer delicate aandoening die speciale aandacht vereist van de medische staf.

Wanneer een patiënt een verplaatste fractuur heeft, is het uiterst belangrijk om snel in te grijpen om de functionaliteit van het getroffen gebied volledig te herstellen: als een fractuur niet goed wordt behandeld, kan deze zelfs leiden tot een reeks van zelfs ernstige complicaties.

De behandeling van een fractuur omvat over het algemeen het immobiliseren van het geblesseerde gebied met externe beugels of interne insluitingsapparatuur.

Wat de genezingstijd betreft, kan het tussen de 2 en 16 weken duren voordat een samengestelde fractuur volledig is genezen.

Botbreuken: wat ze zijn en waar ze aan te wijten zijn

Een botbreuk is een skeletletsel waarbij een bot geheel of gedeeltelijk wordt gebroken.

Wanneer het bot gewond raakt, kunnen zich twee of meer fragmenten vormen, die fractuurstompen worden genoemd; de ruimte die ertussen ontstaat, wordt het breukrijm genoemd.

In het geval van een ontbonden fractuur worden de fractuurstompen uit hun fysiologische positie verplaatst en moeten daarom opnieuw worden uitgelijnd.

De breuk van een bot kan optreden als gevolg van verschillende verwondingsmechanismen, zoals buiging, torsie, compressie of avulsie.

Bij buigfracturen wordt de breuk veroorzaakt door een onnatuurlijke kromming van het bot, terwijl bij torsiefracturen het bot een abrupte rotatiebeweging ondergaat; compressiefracturen treden op wanneer het sponsachtige weefsel van een bot wordt verpletterd tussen de diafyse en de gewrichtsholte.

Traanfracturen of avulsiefracturen daarentegen worden veroorzaakt door gewelddadige spiercontracties die resulteren in botloslating bij de peesaanhechting van de aangedane spier.

Wat zijn de oorzaken: traumafracturen en pathologische fracturen

Een ontwrichte fractuur kan verschillende oorzaken hebben: traumatische, pathologische of stressfractuur.

In detail:

Traumatische fracturen: een fractuur kan het gevolg zijn van een traumatische gebeurtenis, zoals een ongeval, klap, val, enz. Om tot een fractuur te leiden, moet de traumatische gebeurtenis een zodanige kracht hebben dat deze de weerstandsgrenzen van de botstructuur overschrijdt ( hoogenergetisch trauma): het trauma kan van het directe type zijn, in het geval dat een breuk optreedt precies op het punt waar de kracht wordt uitgeoefend, of het kan van het indirecte type zijn, in het geval dat de breuk optreedt op een bepaalde afstand.
Pathologische fracturen: bepaalde pathologische aandoeningen kunnen de botstructuur verzwakken en de weerstand ervan ondermijnen, zoals in het geval van bottumoren, osteomyelitis, osteopenie of osteoporose of osteogenesis imperfecta (ook bekend als de ziekte van Lobstein); in deze gevallen is de kracht die nodig is om de breuk te veroorzaken aanzienlijk verminderd (laagenergetisch trauma), en in sommige gevallen kan ook spontaan falen van het zieke bot optreden.
Stressfracturen: ook wel duurfracturen genoemd, deze kunnen optreden wanneer een bepaald deel van het lichaam voortdurend wordt belast, wat na verloop van tijd resulteert in het opnieuw optreden van microtrauma en microlaesies op een gezond bot.

Belangrijkste symptomen

Patiënten met een verplaatste fractuur kunnen symptomen van verschillende intensiteit vertonen, afhankelijk van het type trauma, de ernst van de opgelopen schade en het aangetaste lichaamsgebied.

Over het algemeen is het een bijzonder pijnlijke aandoening, omdat het gaat om stimulatie van de zenuwuiteinden die verantwoordelijk zijn voor het ontvangen van pijn, dwz de nociceptieve.

In veel gevallen kunnen patiënten worden blootgesteld aan een traumatische shock die resulteert in asthenie, lipotimie, syncope, lage bloeddruk, tachycardie en dyspnoe, juist vanwege de intense pijn.

De belangrijkste symptomen die gepaard gaan met een gedecompenseerde fractuur zijn:

Pijn en shock;
Verminderde mobiliteit van het geblesseerde gebied;
Onvermogen om het door het trauma getroffen deel te gebruiken, dwz functionele impotentie;
Zwelling en oedeem, als gevolg van de zwelling van de ontstekingsreactie van de omliggende weefsels;
Ecchymose en hematomen, als gevolg van het scheuren van bloedvaten in het onderhuidse weefsel;
Bloeding, vooral in het geval van ontbonden en blootliggende fracturen;

Zoals reeds vermeld, kunnen botbreuken, als er niet snel passende maatregelen worden genomen, vatbaar zijn voor complicaties die de gezondheid van de patiënt kunnen ondermijnen.

Ten eerste kunnen zenuwbeschadigingen optreden: als een zenuw langdurig onder een botfragment wordt samengedrukt of als gevolg van ophoping van vocht in het weefsel rondom de fractuur, kan de patiënt sensorische en motorische verlamming ervaren, waardoor de functie wordt aangetast. van het getroffen gebied.

Bovendien, als het gebroken gebied niet op tijd wordt geïmmobiliseerd, bestaat het risico dat het bot niet goed geneest, wat leidt tot misvorming en blijvende pijn.

In dit verband moet worden benadrukt dat het absoluut af te raden is om manoeuvres uit te voeren om de gewonde ledemaat te fixeren, de patiënt te verplaatsen of het getroffen gebied te masseren, om te voorkomen dat de schade verergert.

Ten slotte vormen fracturen een hoog risico op het veroorzaken van trombo-embolische verschijnselen, die, door in de bloedbaan terecht te komen, de neurologische, long- en hartfuncties van de patiënt kunnen aantasten, zoals in het geval van vetembolie, veneuze trombose en longembolie.

Hiertoe worden preventieve maatregelen genomen door de patiënt een medicamenteuze therapie voor te schrijven op basis van anticoagulantia.

Classificatie van fracturen

Botbreuken kunnen verschillende kenmerken vertonen, op basis waarvan een onderscheid in verschillende soorten breuken kan worden voorgesteld.

Verplaatste breuk of samengestelde breuk

Een eerste onderscheid betreft de mogelijke beweging van de stompen als gevolg van het letsel: zoals reeds vermeld, ondergaan de botsegmenten bij ontbonden fracturen een verplaatsing ten opzichte van hun anatomische zitting en verliezen de stompen daarom hun fysiologische uitlijning; afhankelijk van de beweging die de fragmenten maken, kunnen er laterale, hoekige, longitudinale of rotatiefracturen zijn.

Als de breuk daarentegen geen verandering veroorzaakt in de gebruikelijke positie van de botten, wordt de breuk een samengestelde breuk genoemd en verloopt deze meestal sneller en soepeler.

Blootgestelde breuk of gesloten breuk

Als de breuk een scheur in de huid veroorzaakt, wordt dit een blootliggende breuk genoemd, waarbij de botstompen en onderliggende weefsels naar buiten uitsteken; een blootgestelde fractuur brengt tal van risico's voor de patiënt met zich mee, aangezien het een zeer onstabiele verwonding is die zowel het risico op bloedingen als op infecties verhoogt.

Als daarentegen de botbedekkende huid intact blijft na een trauma, spreken we van een gesloten fractuur; er moet echter rekening mee worden gehouden dat zelfs in het geval van gesloten fracturen interne bloedingen of andere complicaties kunnen optreden.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Eenvoudige breuk of meervoudige breuk

Afhankelijk van het geblesseerde gebied is het mogelijk om onderscheid te maken tussen volledige fracturen, waarbij het hele botsegment is gescheurd, en onvolledige fracturen, die slechts een deel van het bot aantasten.

Bovendien kan het bot, afhankelijk van het type trauma, in verschillende mate beschadigd zijn: als de verwonding een loslating in twee afzonderlijke segmenten veroorzaakt, hebben we een eenvoudige breuk; als het letsel daarentegen afkomstig is van meerdere botfragmenten, hebben we een multi-fragmentair of verbrijzeld letsel, in het geval van meerdere breukranden.

Diagnose en behandeling van een verbrijzelde fractuur

De diagnose van een ontwrichte fractuur is gebaseerd op een reeks specifieke tests, namelijk röntgenfoto's, CT-scan en MRI: deze tests zijn essentieel om het type fractuur, de locatie en de omvang van de laesie nauwkeurig vast te stellen.

Over het algemeen houdt de behandeling van een fractuur in de eerste plaats in dat het traumagebied wordt geïmmobiliseerd.

In het geval van een verplaatste breuk moeten de uiteinden van het bot opnieuw worden uitgelijnd om het genezingsproces te bevorderen.

Deze procedure wordt reductiechirurgie genoemd en kan worden uitgevoerd door externe manipulatie, gesloten reductie of chirurgie.

Zodra de botfragmenten opnieuw zijn uitgelijnd, moeten ze op hun plaats worden gehouden door externe beugels zoals gips en spalken, of door interne beperkingen zoals platen, metalen spijkers en intramedullaire schroeven.

De duur van immobilisatie hangt af van het gebroken bot, de aanwezigheid van mogelijke complicaties, de leeftijd van de patiënt en het soort letsel: gemiddeld wordt de breuk geïmmobiliseerd gedurende minimaal 2-8 weken.

Als een gebroken bot correct is uitgelijnd en onbeweeglijk wordt gehouden, is het genezingsproces meestal eenvoudig en vindt het spontaan plaats door de vorming van tijdelijk eeltweefsel dat geleidelijk wordt omgezet in nieuw bot door de werking van osteoblasten.

Wat te doen als de breuk niet geneest?

In sommige gevallen kan het bot moeite hebben om te genezen of volledig te consolideren, en de fragmenten van de laesie worden verbonden door een zacht weefsel voor genezing: het falen van een fractuur om te genezen wordt pseudoartrose genoemd.

Er zijn verschillende behandelingen die kunnen worden gebruikt om deze aandoening op te lossen, waaronder: echografie, bottransplantatie of stamcelbehandeling.

Na fractuurconsolidatie kan het nodig zijn om de spierkracht en functie van het getroffen gebied te herstellen door middel van fysiotherapie.