Hoge cervicale wervelkolomtrauma's bij kinderen: wat ze zijn, hoe te interveniëren

By Cristiano Antonino On December 22, 2022

Hoge cervicale wervelkolomtrauma's (C0-C1-C2) worden veroorzaakt door vallen of verkeersongevallen, vooral bij kinderen jonger dan 8 jaar. Ze kunnen immobilisatie of een operatie vereisen, zelfs een complexe operatie

Elke traumatische gebeurtenis (val, aanrijding, sportongeval) waarbij de botstructuren, ligamenten, bloedvaten of zenuwstructuren van de nek, en hun normale functie min of meer ernstig verandert, wordt gedefinieerd als cervicaal trauma.

WILT U RADIOEMS KENNEN? BEZOEK DE RADIOEMS RESCUE-KAST OP DE EMERGENCY EXPO

Trauma van de cervicale wervelkolom op pediatrische leeftijd kan worden onderverdeeld in 2 hoofdgroepen:

Trauma's van de hoge of axiale cervicale wervelkolom (C0-C1-C2 wervels);
Trauma's van de lage of subaxiale cervicale wervelkolom (C3 tot C7 wervels).

Trauma's van de hoge cervicale wervelkolom komen vaker voor bij jongere kinderen, meestal jonger dan 8 jaar.

Ze zijn om verschillende redenen vatbaarder:

Lagere houdkracht (laxiteit) van de ligamenten die de halswervels ertussen stabiliseren;
Overwegend kraakbeenachtige (dus minder solide) structuur van de gewrichten en een vorm van de wervels die ze 'aanleg' maakt tot grotere instabiliteit dan die van volwassenen;
Grotere hoofdomvang in vergelijking met het volwassen lichaam;
Hoge cervicale fracturen vertegenwoordigen minder dan 1% van alle pediatrische fracturen. Ze worden voornamelijk veroorzaakt door sportblessures bij jongere kinderen en door fiets- of motorongelukken bij adolescenten.

De belangrijkste en meest voorkomende gevolgen van een hoog trauma aan de cervicale wervelkolom kunnen worden onderscheiden in:

Botbreuken (C0-C1-C2);
Fracturen van de tand van de C2-wervel, ook bekend als de epistrophe (fracturen van de epistrophe-tand);
C1-C2 dislocatie/subluxatie.

Breuken kunnen verschillende delen van de wervels omvatten:

De meest voorkomende zijn fracturen van de epistropheus-tand (C2), die vaak voorkomen bij kinderen jonger dan 7 jaar en vaak worden veroorzaakt door vallen van grote hoogte of verkeersongevallen waarbij kinderen zijn vastgezet in een autostoeltje met de voorkant in de richting van de auto gericht. reizen (trauma door abrupte vertraging);
fracturen van de boog van de atlas (C1);
Verwondingen waarbij ook het achterhoofdsbeen betrokken is, zijn zeldzamer (C0).

C1-C2 subluxatie is een wijziging van de normale rotatieverhoudingen tussen de atlas (C1) en de epistrofe (C2).

Subluxatie kan verschillende niveaus van ernst hebben (1 tot 4), niveaus die verschillende soorten behandelingen vereisen, conservatief of chirurgisch.

Ontwrichting daarentegen is het verlies van de normale anatomische relatie tussen C1 en C2, met mogelijk zeer ernstige neurologische gevolgen als er niet snel wordt ingegrepen.

Dislocatie profiteert meestal van langdurige chirurgische/conservatieve behandeling.

Wat de klinische verschijnselen betreft, is kenmerkend een intense en pijnlijke samentrekking van de nekspieren die een 'torticollis' veroorzaakt, of een houding van het kind met het hoofd naar voren gebogen en de neiging, in minder ernstige gevallen, om zichzelf te beschermen met de handen in de nek. zijwaartse bewegingen van het hoofd.

Neurologische veranderingen met gedeeltelijke beperking van arm- en beenbewegingen of symptomen zoals bewustzijnsverlies zijn ernstigere indicatoren.

HET BELANG VAN OPLEIDING IN REDDING: BEZOEK DE SQUICCIARINI REDDINGSBAK EN ONTDEK HOE JE VOORBEREID KAN WORDEN OP EEN NOODGEVAL

Hoog trauma aan de cervicale wervelkolom, van diagnose op de eerste hulp tot beoordeling van de schade

De diagnose is gebaseerd op een onderzoek van de patiënt dat meestal wordt uitgevoerd in de eerste hulp, met beoordeling van eventuele vasculaire of neurologische schade.

Fundamenteel voor de diagnose is de verwerving van röntgenfoto's die zijn genomen in nauwkeurige projecties volgens de klinische verdenking.

Computertomografie en magnetische resonantie beeldvorming vervolledigen het beeld en maken het mogelijk om door nauwkeurige computermetingen een diagnose te stellen van instabiliteit met subluxatie of ontwrichting, of breuk.

De klinische beoordeling is belangrijk, aangezien de mogelijkheid van een vals-positief (dwz schijnbare subluxatie, maar in werkelijkheid is het laterale positionering van het hoofd op het moment van het verkrijgen van het bovengenoemde röntgenbeeld) vaak voorkomt.

De behandeling kan conservatief of chirurgisch zijn. In beide gevallen kunnen reductiemanoeuvres, met of zonder verdoving, nodig zijn om de juiste herpositionering van C1 en C2 mogelijk te maken om de normale relatie van het gewricht tussen deze twee wervels te herstellen.

Conservatieve behandeling omvat het gebruik van immobilisatie halsbanden gedurende verschillende perioden, afhankelijk van de ernst van het letsel, samen met het gebruik van ontstekingsremmende, pijnstillende en spierverslappende medicijnen.

Halsbanden kunnen zacht zijn (bijv. Schanz halsketting) of rigide (bijv. Philadelphia-kraag) en moet onafgebroken gedurende verschillende tijdsperioden worden gedragen, afhankelijk van de fractuurafbraak of de reduceerbaarheid en het behoud van de correctie van de dislocatie/subluxatie.

Halsbanden maken de genezing van gewonde structuren mogelijk door de bewegingen waarbij ze betrokken zijn te immobiliseren.

STRETCHERS, LONGBEademingsapparaten, EVACUATIESTOELEN: SPENCER-PRODUCTEN IN DE DUBBELE CABINE OP EMERGENCY EXPO

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Chirurgische behandelingen voor trauma met een hoge cervicale wervelkolom kunnen voornamelijk zijn:

Halo transcraniale tractieplaatsing: een metalen ring (halo) wordt onder algemene anesthesie rond het hoofd aangebracht, waarbij de ring met meerdere nagels aan de schedel van het kind wordt bevestigd. De halo is niet pijnlijk en wordt over het algemeen goed verdragen. Aan de ring zijn gewichten bevestigd, die de onstabiele wervels uit elkaar houden en op slot houden (in reductie) door aan het hoofd te trekken ten opzichte van de wervelkolom. Het kan enkele weken duren voordat dit apparaat veilig is verwijderd;
Plaatsing van schroeven (of haken) en stangen om instabiele of gebroken wervels in de juiste positie te fixeren aan aangrenzende 'gezonde' wervels. Deze ingreep wordt 'stabilisatie' genoemd en kan tijdelijk of definitief zijn. Als het definitief is, wordt het beter 'arthrodese' genoemd. Deze interventie is gereserveerd voor gevallen van ernstige instabiliteit, met of zonder afgebroken fracturen, dislocatie die aanhoudt ondanks herhaalde pogingen met de andere beschreven behandelingen, vooral wanneer er ernstige neurologische risico's zijn voor jonge patiënten.

Deze behandelingen vereisen frequente klinische en radiografische follow-up om de voortgang van de instabiliteit en de genezing van de fractuur te beoordelen.

Verwijdering van de kragen of halo-tractie vindt meestal niet eerder dan 4-6 weken plaats, maar kan in ernstige gevallen na 3 maanden optreden.