Fecale bacteriotherapie: fecale transplantatie voor Clostridium difficile, colitis en de ziekte van Crohn

By Cristiano Antonino On 19-2023-XNUMX

Fecale bacteriotherapie, ook bekend als fecale transplantatie of fecale transfusie of infusie van menselijke probiotica (HPI) of fecale microbioomtransplantatie, is een niet-farmacologische medische behandeling, in een experimentele fase, die met enige werkzaamheid wordt gebruikt bij proefpersonen die lijden aan pseudomembraneuze colitis die wordt veroorzaakt door de Clostridium difficile bacterie (onlangs omgedoopt tot 'Clostridium difficile'); of zelfs in gevallen van colitis ulcerosa die ongevoelig zijn voor gangbare therapieën

Het doel van deze innovatieve therapie is om de microbiële ecologie en homeostase van de dikke darm te herstellen door een gezonde (gebalanceerde) menselijke microbiota te herintroduceren, afkomstig uit de ontlasting van een gezonde donor of in bepaalde gevallen uit ontlasting die eerder door dezelfde proefpersoon is 'gedoneerd' ( homotransfusie of autoloog herstel van gastro-intestinale flora – ARGF).

De theoretische grondgedachte voor deze therapeutische techniek is te vinden in het meest geavanceerde onderzoek naar het gebruik van probiotica en studies naar het microbioom, de verzameling micro-organismen: bacteriën, archeobacteriën, schimmels, virussen, aanwezig in een specifieke omgeving (in deze geval de fecale omgeving).

Het is bekend hoe een goede microbiële ecologie de overmatige groei van pathogene organismen kan afweren.

In de dikke darm bevinden zich naar schatting 500 tot ongeveer 1000 verschillende soorten bacteriën met in totaal 1013 bacteriën.

In feite moet het microbioom worden beschouwd als een biologische entiteit op zich, die symbiont is met het gastheerorganisme.

Het bacteriecomplex of microbioom werkt bij het handhaven van de homeostase van het gastheerorganisme; deze microbiële flora is relatief onschadelijk wanneer ze opnieuw in het lichaam wordt geïntroduceerd.

Er is niet veel bekend over de rol van het microbioom, maar van veel plantenetende en niet-plantenetende diersoorten is bekend dat ze coprofagische gewoonten hebben, waarschijnlijk als gevolg van een dubbele spijsverteringscyclus (dubbele spijsvertering).

Fecale transplantatie: het belangrijkste voordeel van fecale bacteriotherapie is het verminderen van het risico op het induceren van antibioticaresistentie bij hoogpathogene bacteriën

Andere voordelen zijn relatief lage kosten, geen behoefte aan medicijnen en goede werkzaamheid (te bevestigen - echter - met grotere studies) voor de behandeling van gevallen waar antibioticaresistentie bestaat.

De methode wordt echter nog steeds beschouwd als een behandeling van 'laatste redmiddel' vanwege de grotere invasiviteit in vergelijking met conventionele behandeling met antibiotica, en de potentiële risico's van infectieoverdracht (bacteriën, virussen, prionen, darmparasieten).

Hoewel de ervaring met fecale bacteriotherapie nog beperkt is, tonen gepubliceerde resultaten over de procedure aan dat meer dan 80 patiënten een gemiddeld slagingspercentage van meer dan 90% hebben laten zien

Fecale bacteriotherapie is een low-tech, eenvoudig uit te voeren procedure die cycli van herhaald antibioticagebruik kan doorbreken, wat op zijn beurt het risico op het recentelijk toenemende optreden van antibioticaresistentie vermindert.

Het heeft ook het potentieel om kosten te besparen in vergelijking met herhaalde antibioticatoedieningen met de nodige ziekenhuisopnames.

Pseudomembraneuze colitis

Het belang als pathogeen van Clostridium difficile (CDI) is stevig verankerd sinds 1978, maar het belang van deze techniek bij de behandeling van pseudomembraneuze colitis komt ook voort uit het feit dat de epidemiologie ervan onlangs is veranderd, wat ernstige diagnostische en therapeutische problemen voor clinici oplevert. .

Infectiecijfers (CDI) zijn verdubbeld van 31/100,000 in 1996 tot 61/100,000 in 2003.

In de afgelopen jaren is de ernst en mortaliteit van C. difficile CDI-infectie toegenomen en dit wordt toegeschreven aan een nieuwe virulente stam van C. difficile, bekend als de North American Pulsed-field gel electrophoresis type 1 (NAP-1) stam of ook PFGE type BI/NAP1 ribotype 027.

Het unieke van de NAP-1-stam ligt in de verhoogde productie van toxine A en B en de productie van binaire toxine en resistentie tegen fluorochinolon.

Hypervirulente NAP1-stammen van C. difficile zijn verantwoordelijk voor de meerderheid van de recente nosocomiale uitbraken, en het wijdverbreide gebruik van fluorochinolon-antibiotica kan de selectieve proliferatie van deze stam hebben vergemakkelijkt.

Het is ook waarschijnlijker dat de NAP1-stam ernstige, fulminante colitis veroorzaakt die wordt gekenmerkt door uitgesproken leukocytose, acuut nierfalen, hemodynamische instabiliteit en toxisch megacolon.

C. difficile is de meest voorkomende bacteriële oorzaak van nosocomiale diarree geworden.

Clostridium difficile-infectie veroorzaakt CDAD (Clostridium difficile Associated Disease) of, zeldzamer, pseudomembraneuze colitis, een ernstige medische aandoening die aanzienlijke morbiditeit en mortaliteit veroorzaakt, vooral bij patiënten die worden behandeld met antibiotica of kankerpatiënten die een stamceltransplantatie ondergaan, of zelfs bij patiënten die radiotherapie ondergaan .

De verhoogde frequentie van infecties door hypervirulente C. difficile-stammen heeft geleid tot complicaties en therapeutische mislukkingen bij conventionele behandeling met metronidazol en vancomycine.

Hoewel er beperkte klinische ervaring is, is voorlopig aangetoond dat fecale bacteriotherapie hoge klinische genezingspercentages oplevert, maar gerandomiseerde klinische onderzoeken voor deze therapeutische benadering ontbreken tot op heden.

Colitis ulcerosa

Bij colitis ulcerosa is tot op heden geen pathogeen gevonden.

Maar de effectiviteit van fecale bacteriotherapie in dit geval suggereert dat de oorzaak van colitis ulcerosa mogelijk te wijten is aan een eerdere infectie met een pathogeen die onbekend is gebleven.

Bij deze patiënten kan de aanvankelijke infectie waarschijnlijk op natuurlijke wijze zijn verdwenen; maar soms kan een onevenwichtigheid in de darmflora van de dikke darm leiden tot een ontstekingsaanval (wat de cyclische en terugkerende aard van deze ziekte zou verklaren).

Deze cyclus lijkt, althans in veel gevallen, te worden onderbroken door de dikke darm van de patiënt opnieuw te koloniseren met een bacterieel complex (probioticum) uit een gezonde darm (heterotransplantaat).

Sommige artsen zijn van mening dat deze behandeling bij gezonde proefpersonen veilig is en dat veel patiënten baat zouden kunnen hebben bij deze innovatieve therapie.

Een studie in mei 2011 bevestigde de goede bereidheid van patiënten en ouders van kinderen met colitis ulcerosa om deze behandeling te accepteren, zodra ze hun aanvankelijke afkeer van de methode hadden overwonnen.

In 2013 bevestigde een ander onderzoek de validiteit van de therapie met een prospectieve pilotstudie bij tien proefpersonen in de leeftijd van 7-21 jaar.

Deze studie toont de verdraagbaarheid en werkzaamheid aan van fecale transplantatietherapie bij colitis ulcerosa; in feite was er bij zeven proefpersonen klinische remissie binnen één week en zes van de negen behielden klinische remissie na één maand.

Fecale transplantatie, andere ziekten bestudeerd voor fecale bacteriotherapie

De techniek wordt momenteel bestudeerd bij proefpersonen met de ziekte van Parkinson, diabetes, obesitas, prikkelbare darmsyndroom, chronische inflammatoire darmziekte, multiple sclerose, idiopathische trombocytopenische purpura, de ziekte van Crohn, insulineresistentie en chronisch vermoeidheidssyndroom.

Klassieke werkwijze

Normaal gesproken wordt de ontlasting van een naaste, gezonde verwant van de patiënt gebruikt na onderzoek en uitsluiting van de aanwezigheid van besmettelijke bacteriën of virussen of parasieten zoals: Salmonella, hepatitisvirus, etc.

Na afname wordt het ontlastingsmonster verwerkt en bereid in een klinisch laboratorium in de vorm van een vloeibare suspensie, die vervolgens in het bovenste deel van het maagdarmkanaal wordt gedruppeld via een neussonde die tot op het niveau van de blindedarm loopt.

De procedure omvat soms een behandeling van 5-10 dagen met klysma's, gemaakt met menselijke microbiota uit de ontlasting van een gezonde donor; de meeste patiënten herstellen na slechts één behandeling.

De beste donor is een naast familielid dat is getest op een breed scala aan bacteriële en parasitaire agentia.

De klysma's worden bereid en toegediend in een ziekenhuisomgeving om alle noodzakelijke zorg te garanderen.

Infusie van het probioticum kan ook worden gedaan via een neussonde, waardoor de bacteriën rechtstreeks in de dunne darm terechtkomen.

De twee methoden kunnen worden gecombineerd om het beste resultaat te bereiken.

Tot een jaar na de ingreep moeten regelmatig controles worden uitgevoerd.

ARGF (autoloog herstel van gastro-intestinale flora)

Een gemodificeerde vorm van fecale bacteriotherapie die momenteel in ontwikkeling is, is autoloog herstel van de gastro-intestinale flora (ARGF).

Deze methode is veiliger, effectiever en gemakkelijker toe te dienen.

Een autoloog (eigen) fecesmonster wordt door de patiënt voorafgaand aan de medische behandeling afgenomen en in de koelkast bewaard.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Als de patiënt vervolgens C. difficile-pathologie ontwikkelt, wordt het monster geëxtraheerd met zoutoplossing en gefilterd. Het filtraat wordt gelyofiliseerd en de resulterende vaste stof wordt ingesloten in maagsapresistente capsules.

De toediening van de capsules herstelt de eigen colonflora van de patiënt, wat nuttig is bij het bestrijden van een eventuele C. difficile-infectie.

Deze procedure vermijdt de risico's van klassieke fecale bacteriotherapie, waarbij een mogelijke infectie door de donor op de patiënt kan worden overgedragen, en vermijdt ook de noodzaak om het fecale monster via een maagsonde in de twaalfvingerige darm toe te dienen.

Werkzaamheid

De effectiviteit van de methode bij het voorkomen van recidieven van pseudomembraneuze colitis wordt geschat op ongeveer 90%.

Een studie uit december 2011 bevestigt deze gegevens en toont een werkzaamheid van de methode van 92% bij het voorkomen van diarree of opnieuw terugkerende diarree bij een groep van 26 patiënten met terugkerende C. difficile-infecties.

Een Finse studie uit 2011 wijst uit dat antibiotische behandeling van recidiverende Clostridium difficile-infecties (CDI) bij 50% van de patiënten tot recidieven leidt.

Het gebruik van fecale transplantatie tijdens een colonoscopie-testprocedure na een darmpreparatie met polyethyleenglycol (lavage) resulteerde in een resolutie van 89% van de gevallen van recidiverende pseudomembraneuze colitis na een jaar follow-up, wat benadrukt dat de behandelde gevallen werden veroorzaakt door een bijzonder virulente stam C. difficile (type 027).

Eveneens in december 2011 toonde een beoordeling van 317 patiënten een werkzaamheid van 92% van de methode aan, en vertoonde ook weinig bijwerkingen.

In 2015 werd een vergelijkend onderzoek met vancomycine gepubliceerd waaruit bleek dat bacteriële fecale therapie superieur is aan dit antibioticum.