Knieblessures: meniscopathie

By Cristiano Antonino On Juni 1, 2023

De generieke term 'meniscopathie' verwijst naar alle verwondingen die de menisci kunnen aantasten, ook wel 'meniscusruptuur' genoemd, en is de meest voorkomende categorie van knieaandoeningen

Hoewel de meeste meniscopathieën voorkomen bij sportpatiënten, is het mogelijk dat het bij iedereen voorkomt.

Het probleem treft mannen en vrouwen in gelijke mate.

Wat is meniscopathie

Zoals vermeld, wordt de generieke term meniscopathie gebruikt om te verwijzen naar een pathologie - acuut of chronisch - die de menisci aantast.

Dit type letsel is het meest voorkomende letsel dat het anatomische gebied van de knie kan aantasten.

Om dit onderwerp beter te begrijpen, is het natuurlijk noodzakelijk om te begrijpen wat de menisci zijn en welke functie ze hebben.

De functies van de meniscus

Ten onrechte spreken we meestal van 'meniscus' in het enkelvoud, maar in werkelijkheid zijn er maar liefst vier menisci in het menselijk lichaam, twee in elke knie.

Dit zijn harde, elastische fibro-kraakbeenachtige 'kussentjes' in de vorm van een 'c' (min of meer open) die zich ter hoogte van het kniegewricht bevinden, met name tussen het scheenbeen en de condylussen van het dijbeen.

Zoals vermeld, heeft elke knie twee menisci, de laterale en de mediale, waarvan de functie is om:

Kussen elke beweging van de knie.
Verdeel de belasting van het gewricht gelijkmatig.
Stabiliseer het gewricht.
Verbeter de verdeling van gewrichtsvloeistof in het gewricht.
Bescherm de knie tegen schade als gevolg van plotselinge rotaties, hypertensie en hyperflexie.

Op de lange termijn kunnen problemen die deze structuren aantasten, als ze worden verwaarloosd, ernstige schade aan de knie veroorzaken en de ontwikkeling van ernstiger en moeilijker te behandelen ziekten, zoals artrose, bevorderen.

Verschillende soorten meniscusletsel

Meniscopathie is, zoals we hebben gezien, een vrij algemene term voor alle verwondingen waarbij de menisci betrokken zijn.

We onderscheiden twee brede categorieën waarin meniscuspathologieën kunnen worden onderverdeeld, afhankelijk van de oorzaak van het probleem:

Meniscopathieën van traumatische oorsprong. Dit probleem komt vooral voor bij sporters en jongeren: de oorzaak van de blessure is een bepaald trauma als gevolg van een bepaalde beweging die de maximale weerstand van het weefsel kan hebben overschreden, wat kan leiden tot scheuren.
Degeneratieve meniscopathie. Dit is een probleem dat zich vooral op oudere leeftijd voordoet. Er is geen specifieke traumatische gebeurtenis, maar het weefsel ondergaat een progressieve degeneratie, die met het verstrijken van de tijd toeneemt, of wordt beschadigd door kleine en ogenschijnlijk onschuldige trauma's die herhaaldelijk worden opgelopen.

Over het algemeen is de mediale meniscus het meest betrokken bij verwondingen - zowel traumatisch als degeneratief.

Oorzaken van meniscopathie

De oorzaken van meniscopathie zijn overmatige slijtage of trauma.

Die laatste zijn over het algemeen

Extrotatie van de knie
Hyperflexie van het gewricht
Hypertensie of zogenaamde 'drop kick'

Zelfs kleine trauma's, zoals die opgelopen door de menisci bij het hurken om een voorwerp van de grond op te pakken, kunnen, als ze in de loop van de tijd worden herhaald, degeneratie van de meniscusweefsels veroorzaken.

De meniscus heeft namelijk de neiging om gemakkelijker te scheuren naarmate de leeftijd vordert, wat het ontstaan van artrose bevordert, met alle problemen die deze pathologie met zich meebrengt.

De symptomen

Het meest in het oog springende symptoom van een zogenaamde 'meniscusruptuur' is pijn in de knie, zowel bij belasting als bij rust.

Maar er zijn nog andere kenmerkende symptomen, zoals:

Zwelling van het gewricht. Een meniscopathie resulteert vaak in synoviale ontsteking, die een effusie in het gewricht veroorzaakt. Naast pijn zal het daardoor onmogelijk zijn om bepaalde bewegingen uit te voeren.
Lawaai en het gevoel dat er iets 'klikt' of verschuift als het kniegewricht beweegt, of kraakt als het gewricht beweegt.
Echte functionele blokkering, die optreedt wanneer het gebroken deel van de meniscus uit zijn zitting en in het gewricht beweegt.
Beenstijfheid en verlies van spierkracht.
Moeite met buigen of strekken van het gewricht.

Bij degeneratieve meniscopathie zijn deze symptomen – met name pijn – mogelijk niet bijzonder acuut of constant aanwezig: ze kunnen alleen verschijnen in tijden van grote inspanning, waardoor de patiënt denkt dat hij of zij geen specifiek probleem heeft.

Dit is anders bij traumatische meniscopathie, waarbij de pijn zich direct manifesteert bij de patiënt die direct na het trauma een scherpe pijn in de knie voelt, die waarschijnlijk gevolgd wordt door bewegingsmoeilijkheden en zwelling.

Diagnose van meniscopathie

Voor een juiste diagnose van meniscopathie moeten bepaalde diagnostische onderzoeken worden uitgevoerd.

Laten we dit voorafgaan door te zeggen dat het niet mogelijk is om een zelfdiagnose te stellen, aangezien de hierboven beschreven symptomen in het kniegewricht ook bij andere ziekten aanwezig kunnen zijn.

Neem daarom bij vermoeden van een mogelijke meniscopathie contact op met een orthopeed.

De specialist kan de aanwezigheid van meniscopathie vermoeden met een poliklinisch onderzoek na een grondige voorgeschiedenis van symptomen en een objectieve test.

De vermoedelijke diagnose moet echter worden bevestigd door middel van instrumentele diagnostische tests zoals CT of MRI.

Hoe ingrijpen?

In het verleden was het mogelijk om chirurgisch in te grijpen – in het geval van meniscopathie – door het verwijderen van de meniscus, een zogenaamde meniscectomie.

Het is echter aangetoond dat de gevolgen van dit soort operaties aanzienlijk zijn, omdat de knie zonder het 'kussen' onomkeerbaar beschadigd raakt, het kraakbeen dat de botoppervlakken bedekt verslijt, fragmenteert en zichzelf vernietigt, wat leidt tot artrose, wat over het algemeen treedt 20-25 jaar na de operatie op.

In gevallen waar al een artroseproces aanwezig is, kan een meniscectomie de degeneratie zodanig versnellen dat de klachten na de operatie verergeren.

Om deze reden is het tegenwoordig de trend om de meniscus zoveel mogelijk te behouden, met selectieve meniscectomie-operaties, dwz operaties waarbij alleen het beschadigde deel van de meniscus of losse elementen die ervan zijn losgekomen, worden verwijderd.

Vanzelfsprekend geldt dat hoe jonger de patiënt is, des te meer er zal worden getracht het biologische erfgoed te behouden.

Met dit in het achterhoofd is een nieuw type operatie geïntroduceerd, namelijk meniscusreconstructie en hechting: deze operaties zijn alleen mogelijk bij een traumatische en recente ruptuur.

Door deze operatie hecht de orthopedist de ontstane verwonding, die zou moeten genezen na een congruente periode van herstel en functioneel herstel.

Hoewel de revalidatie aanzienlijk langer duurt, is het risico op het ontwikkelen van artrose in de loop der jaren aanzienlijk verminderd.

Het kan echter ook bij een jonge patiënt voorkomen dat een operatie met een totale meniscectomie noodzakelijk is: in dit geval wordt ook de mogelijkheid overwogen om de onomkeerbaar beschadigde meniscus te vervangen door een kunstmatige (scaffold) of door een donortransplantatie. .

Hoe dan ook, meniscusoperaties worden allemaal uitgevoerd met arthroscopische technieken die minder invasief zijn, de duur van het ziekenhuisverblijf, de postoperatieve pijn en de tijdelijke invaliditeit verminderen.

Daarom zal, afhankelijk van het type meniscopathie, de juiste manier van opereren worden bepaald, waarbij niet alleen rekening wordt gehouden met de ernst van het letsel, maar ook met de leeftijd van de patiënt en eerdere gezondheidsproblemen.

Bij zeer milde meniscopathieën kan besloten worden niet te opereren, maar te kiezen voor conservatieve therapie.

Conservatieve therapie omvat:

Totale rust, met immobilisatie van de aangedane ledemaat.
Toepassing van ijspakken om pijn en zwelling te verminderen.
Het gebruik van niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen of NSAID's, op recept en onder medisch toezicht, zoals ibuprofen om pijn en ontsteking te verminderen.
Zodra de acute ontstekingsfase voorbij is, is het essentieel om de spieren van het aangedane ledemaat, met name de quadriceps, te versterken om het gewricht meer stabiliteit te geven.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

In de meeste gevallen is deze behandeling echter niet doorslaggevend, maar dient ze om de operatie uit te stellen.

De operatie verloopt vrij snel vanwege de verminderde invasiviteit van de operatie en daarna is het een goed idee om een revalidatiecursus te volgen om de volledige beweeglijkheid van de gewrichten en de spiertonus van het aangedane ledemaat te herstellen: het is essentieel dat alle spieren die passen over het kniegewricht worden versterkt, voor meer stabiliteit en om verdere schade te voorkomen.