Defibrillator, een stukje geschiedenis

By Cristiano Antonino On Juni 28, 2023

Een vroeg prototype van de defibrillator werd in 1974 gebouwd door de Amerikaanse chirurg Claude S. Beck aan de Universiteit van Cleveland; het redde het leven van een 14-jarige jongen die tijdens de operatie ventriculaire fibrillatie kreeg

Het was een zwaar en moeilijk stuk uitrusting te transporteren, aangedreven door wisselstroom en vereiste het gebruik van een transformator om spanning tot 1000 volt te leveren.

Elektroden werden rechtstreeks op de ventrikels aangebracht en vanaf dat moment werd het gebruik ervan onmisbaar in operatiekamers over de hele wereld.

In 1952 schreef dr Douane en een team van doktoren uit Boston merkte dat op defibrillatie kan zelfs effectief zijn zonder de borst te openen; ze brachten de externe elektroden aan op de borst van twee patiënten met een hartstilstand en slaagden erin hen te reanimeren.

De eerste stierf na slechts 20 minuten, terwijl de tweede 11 maanden overleefde na 52 opeenvolgende uren elektrische hartstimulatie te hebben ontvangen.

In 1960 werden de eerste wisselstroomapparaten vervangen door gelijkstroomapparaten.

Dat laatste, dat minder complicaties veroorzaakte, bleek meteen effectiever.

In 1965 vond Frank Pantridge, een professor uit Noord-Ierland, de eerste draagbare defibrillator uit

Het gebruikte een apparaat dat werd aangedreven door een auto-accu en werd geïnstalleerd in een ambulance en voor het eerst gebruikt in 1966.

Tot de jaren zeventig was de apparatuur handmatig en de operator gebruikte een oscilloscoop (een elektronisch meetinstrument waarmee de tijdsdomeintrend van elektrische signalen kan worden weergegeven op een tweedimensionale grafiek en waarmee gelijkspanning en periodemetingen kunnen worden gedaan) moest de toestand van de patiënt bepalen en de schok instellen.

In het volgende decennium werden defibrillatoren uitgevonden met een programma dat in staat is om autonoom te werken en de operator te instrueren door middel van spraaksynthesesystemen.

Vervolgens werden de eerste implanteerbare defibrillatormodellen geïntroduceerd; ze wogen gemiddeld ongeveer 300 gram en waren ongeveer zo groot als een zakradio en werden in een huidzak op de buik gestoken.

In het geval van noodzakelijke fibrillatie kon het een ontlading van maximaal 34 joule geven.

Het is duidelijk dat met de technologische vooruitgang deze apparaten ook zijn verbeterd.

Maar het eerste apparaat dat vergeleken kan worden met onze huidige AED's stamt uit 1899.

Toen ze, dankzij de fysiologen Provost en Batelli van de Universiteit van Genève, door hun onderzoek naar ventrikelfibrillatie de mogelijkheid ontdekten om hartritmestoornissen op te wekken door elektrische impulsen rechtstreeks op het hartoppervlak toe te dienen bij laboratoriumhonden.

Het was een ontdekking van enig belang, maar door het gebruik van zeer hoge spanningen konden de harten van de honden niet langer terugkeren naar de normale activiteit waardoor ze konden overleven.

Aanvankelijk leidde dit tot de demonisering van de defibrillator.

Later onderzoek concentreerde zich in feite op de negatieve kanten en aspecten van fibrillatie in plaats van alle positieve die we vandaag kennen en die echte redders zijn.

Naast handmatige defibrillators zijn er semi-automatische defibrillators waarmee niet-medisch personeel defibrillatie kan uitvoeren.

De kans om een persoon te redden bij een hart- en ademhalingsstilstand zonder gevolgen voor de hersenen daalt elke minuut met 10%.

Het is essentieel om hartmassage uit te voeren met mond-op-mond- of mond-op-neusbeademing of ademen door een ballon met masker om een constante en voldoende bloedtoevoer naar de hersenen te behouden.

Na 4 minuten zonder zuurstof naar de hersenen treedt hersenbeschadiging op, meestal onomkeerbaar; vanaf 6 minuten bestaat naast onomkeerbare hersenbeschadiging het risico op motorische en spraakstoornissen, of op aantasting van de bewustzijnstoestand, bijvoorbeeld bij slachtoffers in een vegetatieve toestand.

Defibrillatie mag nooit worden uitgevoerd als men zich in de buurt van overvloedig water bevindt of als het slachtoffer nat is

Een nat lichaam zorgt ervoor dat elektrische ontladingen verdwijnen, wat een nadelige invloed heeft op het effect dat ze op het hart zouden moeten hebben.

In dergelijke gevallen moet het slachtoffer naar droge plaatsen worden vervoerd, als het hem of haar niet blootstelt aan verder gevaar; indien nodig moet het slachtoffer worden uitgekleed en zo goed mogelijk worden afgedroogd.

De maximaal benodigde energie is ongeveer 360 joule bij volwassenen; gewoonlijk geldt hoe hoger de energie, hoe effectiever de defibrillatie-ontlading.

Bij kinderen jonger dan 8 jaar die minder dan 35 kg wegen, worden energiebeperkende maandverbanden gebruikt om te voorkomen dat de afscheiding het hart beschadigt.

Momenteel zijn defibrillatoren zo eenvoudig te gebruiken dat plaatsing in scholen, stadions, luchthavens en vele andere openbare plaatsen verplicht zal worden gesteld.

Draagbare apparaten zijn verkrijgbaar tegen een prijs die ook particulieren die ze thuis willen houden, in staat stelt ze aan te schaffen.

Moderne AED's wegen niet meer dan een kilo en werken bijna volautomatisch.