Ooglidptosis: een overzicht van het hangende ooglid

By Cristiano Antonino On Augustus 10, 2023

Hoewel de term 'ptosis' over het algemeen de verplaatsing van een fysieke structuur als gevolg van de zwaartekracht aangeeft en verschillende delen van het lichaam kan aantasten, is ooglidptosis de meest voorkomende

Degenen die er last van hebben, spreken van 'hangend ooglid', omdat het oog lijkt te sluiten: de pupil is verduisterd, soms slechts gedeeltelijk, soms helemaal, en de enige manier om het probleem op te lossen (niet alleen esthetisch) is een operatie.

Typerend voor veroudering, kan ooglidptosis ook kinderen treffen.

En het kan talloze oorzaken hebben.

Wat is ooglidptosis?

Ooglidptosis is het geheel of gedeeltelijk hangen van het onderste of bovenste ooglid.

Het kan eenzijdig zijn en dus slechts één oog aantasten, of bilateraal en beide aantasten.

Ptosis is mild als het hangen minder is dan 2 millimeter, matig als het tussen de 2 en 4 millimeter is, en ernstig als het meer dan 4 millimeter is.

Het kan ook aangeboren zijn als het vanaf de geboorte aanwezig is of verworven als het later verschijnt.

Als het bij kinderen wordt veroorzaakt door dystrofie van de spier die verantwoordelijk is voor het optillen van het ooglid, of een neurologisch tekort, is de oorzaak bij volwassenen en ouderen meestal seniele involutie van de pees van de spier die het ooglid optilt.

In de regel verbergt ooglidptosis geen andere pathologieën of is het te wijten aan trauma.

In zeldzame gevallen kan het echter worden veroorzaakt door spier- of neurologische aandoeningen of tumoren.

Oorzaken

Om te voorkomen dat het ooglid 'naar beneden valt', moeten alle structuren die het op zijn plaats houden perfect werken: de bovenste ooglidliftspier, de orbicularis-spier, de neuromusculaire plaat en de Müller-spier (bovenste tarsaalspier).

Wanneer elk van hen zijn werk doet, stopt de bovenste ooglidrand 1-2 millimeter boven het hoornvlies en heeft een afstand van 9-10 millimeter tot het onderste ooglid.

Anders treedt ooglidptosis op.

Het belangrijkste onderscheid wordt gemaakt tussen aangeboren en verworven ptosis, op basis van de oorzaken.

Aangeboren ptosis

Congenitale ptosis is een aandoening die vanaf de geboorte aanwezig is en wordt meestal veroorzaakt door onvolledige ontwikkeling van de liftspier.

Soms kan het worden veroorzaakt door een genetisch of chromosomaal defect of een neurologische disfunctie.

Er zijn verschillende subcategorieën:

Eenvoudige congenitale ptosis komt het meest voor en kan zich in verschillende mate van intensiteit manifesteren. Om de onvolledige ontwikkeling van de liftspier te compenseren, trekt het kind de frontalisspier samen en heeft het de neiging het hoofd opzij te bewegen, waarbij het risico bestaat dat de kromming van de wervelkolom of strabisme opwekken (daarom is snel ingrijpen nodig om de ptosis te corrigeren);
We spreken van congenitale ptosis gerelateerd aan afwijkingen van oculo-palpebrale motiliteit wanneer het probleem te wijten is aan onvoldoende activiteit van de superieure rectusspier, congenitale verlamming van de derde hersenzenuw, Marcus Gunn-syndroom (patiënten trekken onwillekeurig het ooglid terug bij het openen van hun mond) of een misvorming.

Verworven ptosis

Verworven ptosis treedt op tijdens het volwassen leven en is in de meeste gevallen het gevolg van een normaal verouderingsproces.

Neurogene ptosis kan een centrale of perifere oorsprong hebben.

In het eerste geval is het vaak te wijten aan laesies van de frontale of temporale kwab en gaat het gepaard met verlamming van de spieren in de orbitale holte; in het laatste geval wordt het veroorzaakt door een beschadiging van de derde hersenzenuw.

Myogene ptosis kan seniel zijn of, zeldzamer, verband houden met myopathische syndromen.

De eerste worden veroorzaakt door een involutie van de spiervezels van de liftspier en de Müllerspier (bovenste tarsaalspier, betrokken bij ooglidbewegingen), de laatste komen veel minder vaak voor en zijn het gevolg van zeldzame pathologieën (ziekte van Steinert, ziekte van Basedow, enz. ).

Aponeuretische ptosis komt over het algemeen voor bij gepredisponeerde personen als gevolg van een trauma of na een operatie (voor netvliesloslating, cataract), en is te wijten aan het openen of losraken van de aponeurose (de pees van de spier die het ooglid optilt).

Mechanische ptosis wordt veroorzaakt door formaties op het ooglid als gevolg van goedaardige of kwaadaardige tumoren, littekens of oedeem.

Traumatische ptosis wordt, zoals de naam al doet vermoeden, veroorzaakt door een stomp trauma of een opengescheurde wond.

Neurotoxische ptosis is het gevolg van vergiftiging en moet, aangezien het vaak gepaard gaat met andere ernstige symptomen, als een noodgeval worden behandeld.

Een van de ziekten die het vaakst ooglidptosis veroorzaken, zijn

myasthenia gravis, een aandoening die ernstige spierzwakte veroorzaakt;
foetaal alcoholsyndroom, een ernstige foetale aandoening veroorzaakt door alcoholgebruik door de moeder tijdens de zwangerschap;
aangeboren afwijkingen;
infecties of ontstekingen van het ooglid;
mentale retardatie;
spierdystrofieën;
tumoren;
slagen;
diabetes;

Symptomen

Ooglidptosis is zelf een symptoom.

De patiënt realiseert zich dat hij of zij er last van heeft doordat het bovenste ooglid, van één of beide ogen, naar beneden valt om het oog te bedekken.

Het kan een langzaam proces zijn, of het kan plotseling verschijnen en kan nauwelijks merkbaar zijn of de pupil volledig bedekken, waardoor het zicht wordt belemmerd of verhinderd.

Soms kan de persoon andere symptomen ervaren, zoals moeite met het openen en sluiten van het oog, verslapping van de huid boven het ooglid en pijn rond de ogen.

Als een kind aan ptosis lijdt, trekt hij of zij gewoonlijk de wenkbrauwen op of tilt het hoofd naar achteren om beter te kunnen zien, en kan hoofdpijn of een stijve nek.

Het ernstigste gevolg van ooglidptosis is amblyopie (of 'lui oog'), een min of meer ernstige vermindering van het gezichtsvermogen.

De diagnose ooglidptosis wordt gesteld door de oogarts

Het onderzoek bestaat uit een palpatie van het ooglid en de palpebrale baan (de holte die het oog bevat en het beschermt).

Daarna gaat de specialist verder met het meten van de afstand tussen het boven- en onderooglid, en tussen het centrum van de pupilreflex tot licht en de onder- en bovenooglidrand; hij zal ook de functionele capaciteit van de liftspier en de afstand van de bovenste ooglidrand tot de huidplooi beoordelen.

De taak van de oogarts is om de situatie in de ronde te beoordelen, ervoor te zorgen dat de patiënt oogbewegingen correct uitvoert, voldoende tranen produceert en dat het ooglidrijm correct sluit.

Hij/zij zal ook de aanwezigheid van andere pathologieën moeten uitsluiten, zoals schildklierorbitopathie (een ziekte die verband houdt met een slecht functionerende schildklier), dermatocalasis (overtollige huid op het ooglid, die optreedt wanneer het bindweefsel zijn elasticiteit verliest), entropion (de ooglidrand is naar binnen gedraaid en irriteert het hoornvlies) of ectropion (de ooglidrand is naar buiten gedraaid en veroorzaakt irritatie van het bindvlies).

Zodra ooglidptosis is vastgesteld, zal hij de ernst ervan bepalen en verder onderzoek voorschrijven om de oorzaken te onderzoeken.

Hij zal dan controleren op een neurologische aandoening, de mogelijke aanwezigheid van een massa in de oogholte en mogelijk een beeldvormingstest (MRI- of CT-scan) aanvragen.

Behandeling van ptosis hangt af van de ernst en oorzaken

Als de ptosis aangeboren en mild is, zonder amblyopie of problemen zoals strabisme of kromming van het hoofd, is periodieke controle meestal voldoende.

Indien nodig kan de specialist specifieke oogoefeningen voorschrijven om de spieren te versterken, een bril voor ooglidptosis of contactlenzen voor ooglidondersteuning.

Ernstigere gevallen van ooglidptosis vereisen een operatie.

De wijze van interventie wordt bepaald op basis van de ernst van de ptosis en de oorzaak ervan:

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

als de liftspier moet worden versterkt, wordt de pees ingekort of opnieuw ingebracht;
als de liftspier niet kan worden versterkt, wordt autoloog of heteroloog materiaal gebruikt om het ooglid op te hangen aan de frontalisspier;
om de Müller-spier te versterken of om de aponeurose te bevorderen, is de transconjunctivale techniek toepasbaar zonder uitwendige incisies, maar alleen in gevallen van milde ooglidptose.

Met een dubbel effect, zowel esthetisch als functioneel, wordt de operatie gevolgd door het aanbrengen van wat ijs of een licht drukkend verband.

De eerste 24 uur moet de patiënt zijn hoofd omhoog houden. En gedurende ongeveer tien tot twintig dagen kan de huid rood, gezwollen en gekneusd zijn.

Het zicht kan wazig of dubbel zijn en er kan een neiging tot scheuren en een verhoogde gevoeligheid voor licht zijn.

Onder de conjunctiva kunnen kleine bloedingen optreden, maar deze worden na enkele dagen spontaan weer geabsorbeerd.

Mogelijke complicaties van chirurgische correctie van ooglidptosis zijn

infecties die antibiotische therapie vereisen
overmatig intrekken van het ooglid, dat meestal kan worden verholpen met een specifieke massage, maar soms een verdere operatie vereist;
lagophthalmus (de patiënt kan het oog niet goed sluiten en, als kunsttranen het probleem niet oplossen, moet er opnieuw geopereerd worden);
verlies van gevoeligheid van het ooglid, dat gewoonlijk binnen drie maanden spontaan verdwijnt;
droogheid van het oog, waardoor het gebruik van bevochtigende oogdruppels noodzakelijk is;
verhoogde littekens;
wondopening en bloeding;
vorming van hematomen die operatief moeten worden gedraineerd.

In ieder geval is het verstandig om na de operatie een paar dagen autorijden, de eerste weken inspanning, minimaal vijftien dagen contactlenzen dragen en twee maanden zonnebaden te vermijden.

De chirurg beoordeelt wanneer de hechtingen moeten worden verwijderd en schrijft de te volgen therapie voor op basis van zalven en pijnstillende oogdruppels, antibiotica en glijmiddelen.

Chirurgie is echter gereserveerd voor ernstigere gevallen van ooglidptosis, waarbij de patiënt een verminderd gezichtsveld heeft, een verwende hoofd-halshouding heeft aangenomen, vaak hoofdpijn heeft door de gewoonte om te fronsen om beter te kunnen zien, en ziet er moe uit.

In andere gevallen heeft een niet-chirurgische interventiemodaliteit de voorkeur.