Stapsgewijze handleiding voor intubatie

By Cristiano Antonino On 6-2023-XNUMX

Intubatie kan het verschil maken tussen leven en dood. Artsen en verpleegkundigen voeren deze procedure uit bij patiënten die niet zelfstandig kunnen ademen

Patiënten moeten mogelijk worden geïntubeerd als ze tijdens een operatie verdoofd zijn of vanwege een ernstige ziekte die het ademhalingssysteem aantast.

Gezondheidswerkers die deze vaardigheid beheersen, kunnen helpen meer levens te redden en de patiënttevredenheid te verhogen.

Intubatie is een essentiële stap voor operaties en andere levensreddende maatregelen

Deze belangrijke vaardigheid kan zowel opwindend als ontmoedigend zijn voor nieuwe zorgprofessionals.

Het is vooral belangrijk voor ervaren geregistreerde verpleegkundigen (APRN's), zoals anesthesiemedewerkers, om de juiste methode voor intubatie in een zorgomgeving te leren.

Wat is intubatie?

Bij het betreden van de medische wereld leren de meeste aspirant-verpleegkundigen en zorgprofessionals snel het belang van goed luchtwegbeheer en, meer specifiek, de rol van intubatie in dit proces.

Endotracheale intubatie is het proces van het inbrengen van een buis door de mond van de patiënt en in hun luchtweg.

Het wordt uitgevoerd voor patiënten die moeten worden beademd tijdens anesthesie, sedatie of ernstige ziekte.

Nasogastrische intubatie is het inbrengen van een plastic slang (nasogastrische sonde of NG) door de neus, keel en maag.

Nasotracheale intubatie is de passage van een endotracheale tube door het neusgat in de nasopharynx en luchtpijp.

Orogastrische intubatie is het inbrengen van een plastic buis (orogastrische buis) door de mond.

Orotracheale intubatie is een specifiek type tracheale tube die meestal via de mond (orotracheaal) of neus (nasotracheaal) wordt ingebracht.

Glasvezelintubatie is een techniek waarbij een flexibele endoscoop met een tracheale buis over de gehele lengte door de glottis wordt gevoerd.

Intubatie versus tracheostomie

Sommige mensen verwarren de termen 'intubatie' en 'tracheostomie'. Deze twee concepten zijn echter verschillend.

Intubatie is het proces van het inbrengen van een buis door de mond en vervolgens in de luchtweg.

Deze procedure wordt uitgevoerd om de patiënt te helpen ademen wanneer hij is aangesloten op een beademingsapparaat.

Tracheostomie is een medische procedure waarbij zorgverleners een opening in de patiënt maken nek om een buis in de luchtpijp van de patiënt te brengen.

Hierdoor kan er lucht in de longen komen.

Wanneer een luchtpijp wordt geplaatst, kan de patiënt mogelijk ademen zonder de hulp van een beademingsapparaat.

Gewoonlijk wordt een patiënt geïntubeerd met als enig doel zuurstof toe te dienen via een machine (bijvoorbeeld voor een operatie, sedatie of ziekte).

Wat is het doel van intubatie?

Intubatie is een relatief veel voorkomende procedure die wordt uitgevoerd bij patiënten die geen luchtweg kunnen handhaven, bij patiënten die niet zonder hulp kunnen ademen, of bij een combinatie van beide.

Veelvoorkomende redenen voor intubatie

De patiënt ondergaat algemene anesthesie.
De patiënt lijdt aan ademhalingsinsufficiëntie. Er zijn verschillende redenen waarom een patiënt te ziek kan zijn om zelf te ademen:
Mogelijk heeft hij een longblessure opgelopen.
Hij kan een ernstige longontsteking hebben.
Hij kan een ademhalingsprobleem hebben, zoals chronische obstructieve longziekte (COPD).

Hoe lang duurt het om intubatie uit te voeren?

In de meeste gevallen kan intubatie in slechts 30 seconden worden uitgevoerd.

Als er geen complicaties zijn, duurt het hele proces (van voorbereiding tot voltooiing) niet langer dan vijf minuten.

Eenmaal voltooid, zal een toezichthoudende arts de plaatsing van de buis controleren, luisteren naar de ademhaling van de patiënt, CO2-niveaus controleren of een röntgenfoto van de borst maken.

Wie voert intubatie uit?

Intubatie kan worden uitgevoerd door verschillende zorgprofessionals, zoals artsen, anesthesisten, anesthesiemedewerkers en andere nurse practitioners (APRN's).

Redders en paramedici kunnen ook intubatie uitvoeren.

Intubatie procedure

Door de volgende stappen te bekijken, kunt u meer leren over het intubatieproces.

Net als elke andere vaardigheid kost intubatie veel tijd en oefening om correct uit te voeren.

Voorbereiding op intubatie

De voorbereiding kan sterk verschillen van de ene situatie tot de andere.

Als men wordt geconfronteerd met een moeilijke luchtweg, zal waarschijnlijk een 'wakkere intubatie' worden uitgevoerd.

Dit komt omdat een gedetailleerde luchtwegtest tijdrovend is en tijdens een noodsituatie vaak niet haalbaar is.

Door een eenvoudige 1-2-3-regel te gebruiken voor luchtwegtesten, kunt u mogelijke luchtwegproblemen binnen één minuut of minder detecteren.

Waar mogelijk is psychologische voorbereiding echter altijd het beste voor de patiënt.

Doe je best om de procedure in elementaire termen uit te leggen.

Kalmerende middelen kunnen ook worden gebruikt om comfort te bieden zonder de doorgankelijkheid van de luchtwegen in gevaar te brengen.

Volgens de NCBI kunnen andere soorten preparaten 'verdoving van de luchtwegen door plaatselijke toepassing van lokale anesthetica en geschikte zenuwblokkades' omvatten.

Intubatie stappen

Hier volgen enkele algemene richtlijnen die moeten worden gevolgd bij het intuberen van een patiënt in een gecontroleerde omgeving:

Voorafgaand aan intubatie is de patiënt meestal verdoofd of bewusteloos, zodat de mond en luchtwegen kunnen ontspannen. Vaak ligt de patiënt op zijn of haar rug, terwijl de zorgverlener boven aan het bed staat, met zijn gezicht naar de voeten van de patiënt gericht.
De mond van de patiënt wordt voorzichtig geopend. Met behulp van een instrument om de tong plat te maken en de keel te verlichten, wordt de buis in de keel geleid en in de luchtweg geschoven.
Een kleine ballon rond de buis wordt opgeblazen om deze op zijn plaats te houden en te voorkomen dat er lucht ontsnapt. Zodra de ballon is opgeblazen, moet de buis aan de mond worden vastgemaakt of geplakt.
Succesvolle positionering wordt gecontroleerd door met een stethoscoop naar de longen te luisteren en kan verder worden geverifieerd met een thoraxfoto.

Opmerking: pre-oxygenatie en monitoring tijdens wakkere intubatie zijn belangrijk.

De buis is veel gemakkelijker te verwijderen dan te plaatsen. Verwijder eerst de banden of tape die het op zijn plaats houdt.

Laat vervolgens de ballon leeglopen zodat de slang voorzichtig kan worden verwijderd.

Nasale intubatie

In sommige gevallen wordt de beademingsslang in de neus ingebracht in plaats van in de mond.

gerelateerde berichten

Gezondheidsuitgaven in Italië: een groeiende last voor huishoudens

11-2024-XNUMX

Volièrewaarschuwing: tussen virusevolutie en menselijke risico's

4-2024-XNUMX

Een dag in het geel tegen endometriose

28-2024-XNUMX

Hoop en innovatie in de strijd tegen alvleesklierkanker

27-2024-XNUMX

Dit staat bekend als nasale intubatie.

Het wordt uitgevoerd als de mond of keel is beschadigd of als een operatie nodig is.

Tijdens deze procedure komt de nasotracheale (NT) tube de neus binnen, daalt langs de achterkant van de keel af en bereikt de bovenste luchtwegen.

Dit type intubatie komt echter veel minder vaak voor, omdat het gemakkelijker is om via de mondopening te intuberen. Bovendien is het in de meeste gevallen niet nodig.

Pediatrische intubatie

Hoewel de grootte van de uitrusting kleiner is, is het eigenlijke intubatieproces vaak hetzelfde voor volwassenen en oudere kinderen.

Het is echter belangrijk om te onthouden dat een kind een kleinere tube nodig heeft dan een volwassene.

De procedure vereist ook een grotere mate van precisie, omdat de luchtweg ook kleiner is.

Neusintubatie heeft de voorkeur voor zuigelingen en kinderen.

Verder zijn er verschillende stappen die gevolgd moeten worden om een kind voor te bereiden op de ingreep.

Intubatie herstel

Gezondheidswerkers verwijderen de tube wanneer de patiënt geen problemen meer heeft met zelfstandig ademen.

Na de procedure kan de patiënt een lichte keelpijn hebben of moeite hebben met slikken, maar deze bijwerking zou snel moeten verdwijnen.

Apparatuur die nodig is om een patiënt te intuberen

De aanbevolen apparatuur voor endotracheale intubatie is als volgt:

Laryngoscoop: een metalen of plastic apparaat met een handvat en een gebogen blad dat is verbonden met een lamp. Het wordt in het bovenste deel van de keel ingebracht om de epiglottis zichtbaar te maken.
Endotracheale tube: Een dunne, flexibele tube met een opblaasbare ballon (manchet) die in de luchtweg wordt ingebracht.
Stylus: Een dunne, flexibele staaf of draad die in de buis wordt geplaatst om het inbrengen te vergemakkelijken.
Spuit: Dit instrument wordt gebruikt om de ballon in de buis op te blazen.
Zuigkatheter: een buis om secreties op te zuigen en aspiratie te voorkomen.
Kooldioxidedetector: een apparaat dat wordt gebruikt om de positie van de tracheatube te controleren door de uitgeademde kooldioxide te meten.
Orale luchtweg: een apparaat dat zich aanpast aan de vorm van de tong en in de mond wordt geplaatst om de luchtweg vrij te houden.
Neusluchtweg: Apparaat dat de nasofaryngeale luchtweg vrij houdt.
Zakventielmasker: masker dat wordt gebruikt voor pre-oxygenatie, dwz het toedienen van zuurstof aan de patiënt voorafgaand aan intubatie. Dit wordt gedaan om de 'veilige apneutijd' te verlengen.
Neuscanule: buis met twee uiteinden die in de neusgaten worden gestoken en aanvullende zuurstof leveren.
Potentiële risico's of complicaties van intubatie
Hoewel het over het algemeen een procedure met een laag risico is, kunnen ernstige risico's of complicaties van intubatie enkele van de volgende aandoeningen omvatten:
Trauma aan tanden, mond, tong en/of strottenhoofd
Accidentele intubatie in de slokdarm (voedselslang) in plaats van de luchtpijp (luchtslang)
Trauma aan de luchtpijp
Bloeding
Onvermogen om van het beademingsapparaat te worden gespeend, waardoor een tracheostomie nodig is
Aspiratie van overgeven, speeksel of andere vloeistoffen tijdens intubatie
Longontsteking, in geval van aspiratie
Keelpijn
Heesheid
Erosie van zacht weefsel bij langdurige intubatie.

De meest voorkomende reactie op intubatie is echter een lichte keelpijn of (tijdelijke) slikproblemen.

Veel van deze problemen kunnen worden voorkomen door de juiste stappen te volgen. Het is waar dat oefening kunst baart.

Professionele tips om de kunst van het intuberen onder de knie te krijgen

Veel van onze professionele intubatietips hebben betrekking op techniek, instrumentkennis en het beheer van moeilijke intubatiegevallen.

Het eerste doel is om de epiglottis te vinden. Als u het mes heel langzaam in de mond steekt (ongeveer 1 cm per keer), is de voortgang tong, tong, tong, punt van de epiglottis. Deze opzettelijk langzame techniek voor het inbrengen van het mes biedt de beste mogelijkheid om het mes in de vallecula te brengen.
Als je alleen een roze brij ziet, is dat niet de tong en moet je je terugtrekken. Iedereen weet hoe de tong eruit ziet en de epiglottis is duidelijk de epiglottis. Dus het enige papperige dat aanwezig is, is de slokdarm (en technisch gezien de achterste keelholte).
Als u de epiglottis passeert, kijkt u naar de luchtpijp of heeft u de punt van het mes in de slokdarm gestoken. Houd er rekening mee dat als de slokdarm eenmaal is opgetild, deze zich opent als de luchtpijp en eruitziet als een luchtpijp zonder stembanden.
Als u een Miller-mes (dwz een recht mes) gebruikt en de tong in uw zicht beweegt, verplaats het mes dan iets naar rechts van de middellijn van de tong. Op deze manier wordt de tong naar links verplaatst en niet belemmerd.
Open met het Macintosh-mes uw mond wijd en steek het mes aan de rechterkant van uw mond. Draai vervolgens de handgreep van het mes 90 graden zodat de handgreep bijna naar je linkeroor is gericht. Ga naar de diepte van de epiglottis en draai terug naar de normale positie (loodrecht op de tanden en naar de verre hoek van de kamer gericht).
Hoe te bevestigen dat u zich in de luchtpijp bevindt tijdens noodsituaties of lawaaierige omgevingen: capnografie is de oplossing. Zodra je een buisje in de luchtpijp steekt, komt er bij elke uitademing koolstofdioxide uit het buisje. Als je een kwantitatieve capnometer hebt, krijg je meteen een CO2-gehalte van 30 of 40 graden. Als u een kwalitatieve capnometer heeft, gaat deze van paars naar geel op het moment dat u zich in de luchtpijp bevindt, maar wees zeer voorzichtig.
De sleutel tot ventilatie is om de C-clamp-techniek te gebruiken die in de klas wordt gezien, maar zorg ervoor dat je je kin omhoog en naar het masker trekt. Druk het masker niet tegen uw gezicht. Haak de kin met één vinger vast en duw hem omhoog in het masker. Probeer je pink op de hoek van je kaak te leggen en naar boven te trekken.

Als u al deze tips uitvoert en de stembanden nog steeds niet kunt zien, is de patiënt waarschijnlijk een 'hard tube'.

U moet iemand anders vragen hem te intuberen of een andere luchtweg te proberen.