Seksuele aversiestoornis: de afname van seksueel verlangen bij vrouwen en mannen

By Cristiano Antonino On Juni 4, 2023

Verminderd seksueel verlangen bij mannen en vrouwen, of de afwezigheid ervan, zijn symptomen van zogenaamde stoornissen in seksueel verlangen: hypoactieve stoornis in seksueel verlangen en stoornis in seksuele aversie

Het fundamentele kenmerk van de hypoactieve seksuele begeertestoornis is de insufficiëntie of afwezigheid van seksuele fantasieën en het verlangen naar seksuele activiteit

Deze afname van vrouwelijk of mannelijk verlangen kan wereldwijd zijn en alle vormen van seksuele expressie omvatten, of het kan situationeel zijn, wanneer het beperkt is tot een partner of een specifieke seksuele activiteit.

Een laag mannelijk of vrouwelijk verlangen kan echter ook secundair zijn aan andere seksuele disfuncties, psychische stoornissen (vooral zware depressie, waarvan het een reëel symptoom is) of kan worden veroorzaakt door middelen, alcohol of drugs (vooral bepaalde psychofarmaca of anticonceptie). pillen).

Een professionele beoordeling is daarom eerst nodig om te evalueren of de afname van het verlangen bij vrouwen of mannen secundair is aan een van deze factoren of een symptoom is van een echte seksuele luststoornis.

Degenen die lijden aan een verminderd seksueel verlangen (hypoactieve luststoornis) hebben weinig motivatie om stimulatie te zoeken, nemen geen seksueel initiatief (ze zijn niet proceptief) maar zijn meestal ontvankelijk, dwz als ze voldoende worden gestimuleerd, accepteren ze het seksuele aanbod en genieten ze er voldoende van of in het ergste geval ervaren ze niet veel plezier maar ervaren ze er desondanks geen negatieve emoties over.

Hoewel het aantal seksuele ervaringen meestal laag is, kan de druk van de partner of niet-seksuele behoeften (bijvoorbeeld voor fysiek comfort of intimiteit) de frequentie van seksuele ontmoetingen verhogen, ondanks de afname van het verlangen bij zowel mannen als vrouwen.

Deze aversiestoornis daarentegen wordt gekenmerkt door het actief vermijden van genitaal seksueel contact met een seksuele partner.

Het onderwerp heeft niet alleen een laag verlangen, maar rapporteert angst, angst of walging wanneer hij wordt geconfronteerd met een seksuele gelegenheid met een partner.

Afkeer van genitaal contact kan gericht zijn op een bepaald aspect van de seksuele ervaring (bijv. genitale afscheiding, vaginale penetratie); sommige proefpersonen daarentegen ervaren een algemene afkeer van alle seksuele prikkels, inclusief kussen en aanraken.

De intensiteit van de reactie van de proefpersoon die wordt blootgesteld aan de stimulus die aversie veroorzaakt, kan variëren van matige angst, met gebrek aan plezier, tot extreme psychologische nood.

In deze gevallen is het geen afname van seksueel verlangen, maar een volledige afwezigheid van verlangen, aangezien alleen al het idee van seksualiteit aversieve in plaats van positieve gevoelens oproept.

In tegenstelling tot de patiënt met een hypoactief seksueel verlangen (laag verlangen), is de patiënt met deze afkeer noch proceptief noch ontvankelijk en voelt hij afkeer en walging of angst voor alles wat seksueel getint is (al is het maar in de verbeelding).

De directe oorzaken van stoornissen in seksueel verlangen zijn toe te schrijven aan een disfunctioneel leerproces

In het geval van hypoactieve luststoornis koppelt faalangst (of faalangst) seksuele gevoelens en sensaties aan eerdere angsten voor verlies.

Deze angst treedt op aan het begin van de reactie, wanneer de proefpersoon anticipeert op de gedachte aan seks, waartegen hij zich verdedigt door deze te onderdrukken door negatieve antagonistische gedachten te verwerken, wat resulteert in een afname van het verlangen.

Faalangst kan worden veroorzaakt door individuele factoren die slechts een van de twee partners treffen (sterke religieuze overtuigingen, een obsessief-compulsieve persoonlijkheid, genderidentiteitsstoornissen, specifieke seksuele fobieën, angst voor zwangerschap, weduwnaarssyndroom, zorgen over ouder worden, levensstijlfactoren zoals stress en vermoeidheid) of door relationele factoren (gebrek aan aantrekking tot de partner, slechte seksuele vaardigheden van de partner, verschillen in de mate van optimale wederzijdse nabijheid, huwelijksconflicten, onvermogen om gevoelens van liefde te versmelten met seksueel verlangen).

In het geval van een aversiestoornis is angst gekoppeld aan een fobie voor seks.

Het wordt, min of meer terloops, geassocieerd met specifieke aspecten van seksualiteit en/of geslachtsgemeenschap.

Als de angstreactie eenmaal is geconditioneerd voor bepaalde seksuele prikkels, heeft de persoon de neiging deze te vermijden wanneer ze zich voordoen, om niet de angstactivering te ervaren die als subjectief onaangenaam wordt ervaren.

De oorspronkelijke conditionering die aanleiding geeft tot deze associatie kan verschillende oorzaken hebben: negatieve ouderlijke houding ten opzichte van seks, als gevolg van culturele conditionering, seksueel trauma (verkrachting), constante druk ervaren tijdens een langdurige relatie, verwarring over iemands seksuele identiteit.

De behandeling van stoornissen waarbij sprake is van verminderd seksueel verlangen, zowel bij mannen als bij vrouwen, moet, vooral met betrekking tot de hypoactieve verlangenstoornis, een fase van cognitieve therapie omvatten die gericht is op het herstructureren van de disfunctionele overtuigingen over seksualiteit die de stoornis in stand houden.

Door een afweging te maken in kosten en baten en hem bewust te maken van de negatieve emoties die hij associeert met seks, wordt getracht de patiënt te motiveren het probleem op te lossen.

De oorzaken van de afname van het verlangen worden onderzocht, de patiënt wordt ertoe gebracht strategieën te leren om met angst om te gaan en ten slotte wordt geprobeerd de drang op te wekken door geleidelijke blootstelling aan alle omgevingsstimuli die seksuele gevoelens opwekken.

Pas na zo'n cognitieve therapie kunnen patiënten baat hebben bij traditionele seksuele therapieprocedures, zoals sensorische focalisatie, waarbij oefeningen in fysiek seksueel contact worden gedaan.

Voor deze aversiestoornis daarentegen bestaat de voorkeursbehandeling uit een geleidelijke blootstelling die de patiënt in angstige 'seksuele' situaties brengt die steeds intenser worden en daardoor steeds meer angstreacties kunnen opwekken.

In ieder geval is het noodzakelijk om die ontwikkelings- of traumatische factoren die mogelijk hebben bijgedragen aan de associatie tussen seksualiteit en negatieve emoties, te onderzoeken en opnieuw uit te werken.