Workaholisme: hoe ermee om te gaan

By Cristiano Antonino On 11-2023-XNUMX

De term workaholism (werkverslaving) werd in 1971 door Oates geïntroduceerd door het woord 'werk' en het woord 'alcoholisme' te combineren om werkverslaving te beschrijven. Schaufeli, Taris en Bakker (2008) definieerden workaholisme als “de neiging om overdreven dwangmatig te werken”.

Om van werkverslaving te kunnen spreken is de gelijktijdige aanwezigheid nodig van werkgedrag dat neigt naar excessen en een innerlijke drang (dwang) die het individu naar dergelijke excessen drijft.

Wat is werkverslaving?

Workaholisme wordt in de literatuur in verband gebracht met gedragsverslaving (Rohrlich, 1981; Fassel, 1992; Robinson, 1998b, 2001; Albrecht, Kirschner, & Grusser, 2007). Volgens Griffiths (2005; 2011) zijn er zes criteria die kenmerkend zijn voor andere vormen van afhankelijkheid:

Salience: werk vertegenwoordigt de belangrijkste activiteit in iemands leven en domineert zijn of haar denken en gedrag, zelfs buiten de werkplek en tijd.

Stemming transformatie: werk wordt geassocieerd met gemoedstoestanden die kunnen variëren van opwinding tot verdriet tot rust.

Tolerantie: de workaholic voelt zich gedwongen om de hoeveelheid tijd die aan werkzaamheden wordt besteed geleidelijk te verhogen.

onthouding: de workaholic lijdt lichamelijk en psychisch (prikkelbaarheid, stemmingswisselingen) onder situaties waarin hij/zij niet mag werken (vakantieperiodes, ziekte, enz.).

Conflicten: moeilijkheden in interpersoonlijke relaties (collega's, familie, vrienden) duiken geleidelijk op. De persoon met een werkverslaving kan door anderen bekritiseerd worden vanwege zijn of haar moeite om 'los te komen' van het werk.

instorting: na periodes waarin de werknemer zijn afhankelijkheid van werk weet te beheersen, vervalt hij in buitensporig gedrag.

Dispositionele antecedenten van werkverslaving

In een paradigma dat workaholisme als een verslaving ziet, kan workaholismegedrag de psychologische functie hebben om negatieve gevoelens te vermijden (Porter, 1996) of om de intensiteit ervan te reguleren.

Gekenmerkt worden door doelgerichte waarden (ten koste van interpersoonlijke, relationele doelen) kan er ook toe leiden dat iemands inspanningen worden gericht op werksucces, met een hoog ambitieniveau (Schwartz, 1992).

Sociaal-culturele antecedenten van workaholism

Sommige onderzoeken (Matthews & Halbrook, 1990) melden dat mensen uit 'disfunctionele' gezinnen meer geneigd zullen zijn om zeer stressvolle soorten werk uit te zoeken, omdat ze gewend zijn geraakt aan stressoren in huis.

Evenzo kan plaatsvervangend leren (Bandura, 1986) ook leiden tot het imiteren van workaholic-gedrag.

In dit geval kunnen mensen worden beïnvloed door rollen en figuren binnen het gezin (ouders, leeftijdsgenoten, vrienden, significante anderen) of in organisatorische werkcontexten, zoals superieuren, mentoren of collega's in het algemeen (Ng et al., 2007).

Werkverslaving en persoonlijkheidsaspecten

Clark, Livesley, Schroeder, & Irish (1996) vonden een positieve correlatie tussen workaholisme en obsessief-compulsieve persoonlijkheidskenmerken.

Om diagnostisch significant te zijn, moet deze link zich manifesteren op elk gebied van het leven van de patiënt (familie, vrienden, romantische relaties, enz.) en niet uitsluitend in werkactiviteiten.

Symptomatologische gevolgen van workaholisme

Workaholics rapporteren meer kritische waarden, in vergelijking met andere werknemersprofielen, met betrekking tot de sfeer van fysieke en psychologische gezondheid.

Ze kunnen met name sterkere psychosomatische symptomen en een lager fysiek en emotioneel welzijn vertonen (McMillan et al., 2001).

Gevolgen op psychisch welzijn van werkverslaving

De buitensporige energie die workaholics in hun werk steken, lijkt de goedheid van interpersoonlijke relaties aan te tasten, zowel binnen werkorganisaties als in het dagelijks leven.

Sommige auteurs hebben een negatieve relatie geïdentificeerd tussen workaholisme en conflicten tussen collega's (Porter, 2001) en aan de familiekant (Robinson & Post, 1997; Robinson, 1998a; Robinson, Flowers, & Carrol, 2001).

Over het algemeen laat de literatuur over dit onderwerp zien dat werkverslaafden het volgende vertonen: aanzienlijke communicatieproblemen, slechte deelname aan gezinsactiviteiten en over het algemeen minder emotionele betrokkenheid bij relaties.

Psychotherapeutische behandeling van werkverslaving

De psychotherapeutische cursus moet een vooropleiding bevatten psychiatrisch assessment, gericht op het plannen van een eventuele psychofarmacologische behandeling ter ondersteuning van de psychologische interventie.

Psychotherapie dient er in ieder geval op gericht te zijn de patiënt te helpen bij het ontwikkelen of versterken van: empathie, relationele openheid, het vermogen om emoties te identificeren, te herkennen en vervolgens te uiten, mentaliseren en reguleren van affecten door deze op gepaste wijze in te zetten in persoonlijke relaties gericht op meer innerlijke autonomie , en niet alleen schijnbare onafhankelijkheid.

Gezins- of relatietherapie kan nuttig zijn om de communicatie te herstellen, het vertrouwen tussen de proefpersonen te herstellen en intimiteit te bevorderen door emotionele uitwisseling.

Zelfhulpgroepen kunnen een belangrijke rol spelen, omdat ze de persoon een gevoel van verbondenheid laten ervaren, het belang van het ervaren van interpersoonlijke relaties laten inzien, anderen laten ervaren dat anderen geïnteresseerd zijn en authentieke relaties mogelijk maken.

Individuele psychotherapeutische behandeling van de patiënt met een werkverslaving dient de patiënt te ondersteunen bij:

Bewust worden van de redenen die hebben geleid tot de verslaving;
Bevordering van het vermogen om met dagelijkse gebeurtenissen en problemen om te gaan;
Het ontwikkelen van een vermogen tot intimiteit met zichzelf en anderen,
Het verwerven van communicatieve en sociale vaardigheden;
Terugval voorkomen door activerende prikkels en symptomen te signaleren;
Aanleren van terugvalvermijdingsstrategieën;
Het verslavingsproces begrijpen en er bewust van zijn.