Over afhankelijkheid: verslaving aan middelen, een snelgroeiende sociale stoornis

By Cristiano Antonino On 12-2023-XNUMX

Substance Dependence Disorder is een zich snel uitbreidende stoornis die zich door de jaren heen signaleert voor zijn verscheidenheid

De studie van hem begon in de vorige eeuw, waarbij hij zichzelf identificeerde met specifieke verdovende middelen, maar gedurende een decennium heeft hij zijn horizon enorm verbreed en ook nieuwe en interessante concepten geïntroduceerd.

In feite manifesteert afhankelijkheid van middelen zich steeds vaker in de vorm van "polymisbruik", met afhankelijkheid van meerdere middelen (Wish et al., 2006; Khong et al., 2004; Schifano et al., 1998) of wordt geassocieerd met gedragsvormen van verslaving zoals gokken, pathologisch online gamen, voedselverslaving, enz… (Fanella, 2010).

Met de term "drugsverslaving" definieert de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) een "chronische en recidiverende ziekte die het individu ertoe aanzet om op een gedwongen manier stoffen in toenemende of constante doses in te nemen om tijdelijke subjectieve gunstige effecten te hebben, waarvan de persistentie is onlosmakelijk verbonden met de continue inname van het middel”.

In de recente DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders - een van de belangrijkste diagnostische classificaties in de psychiatrie) heeft de categorie "verslavings- en middelengebruikgerelateerde stoornissen" substantiële veranderingen ondergaan in vergelijking met eerdere edities van de DSM: de categorieën van "misbruik" en "afhankelijkheid van middelen" werden gecombineerd tot één enkele stoornis, gemeten op een continuüm van mild tot ernstig, waarvan de criteria voor diagnose (vrijwel identiek aan de vorige criteria), werden samengevoegd tot één enkele lijst van 11 symptomen.

In dezelfde categorie verschijnt de gokstoornis (in het Engels "gambling"), aangeduid als een voorbeeld van een nieuwe categorie verslavingen: de "gedragsverslavingen".

Deze verandering weerspiegelt een nieuwe opvatting dat sommige gedragingen, zoals pathologisch gokken, het beloningssysteem van de hersenen activeren met effecten die vergelijkbaar zijn met die van drugs. verschillende overeenkomsten tussen hen en behandelbaar volgens vergelijkbare benaderingen.

DSM 5 stelt de volgende voorwaarden voor de diagnose van een stoornis in het gebruik van middelen (SUD):

Tolerantie: fenomeen waarvoor het nodig is om het gebruiksgedrag te intensiveren (bijvoorbeeld door de hoeveelheid te gebruiken drugs of de gebruiksfrequentie te verhogen) om dezelfde effecten op het lichaam te bereiken.
Terugtrekking: het wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van emotionele of fysieke symptomen die optreden wanneer het onderwerp het aannamegedrag niet kan uitvoeren.
Onderbreking of vermindering van sociale, werk- of recreatieve activiteiten: het gebruik van drugs en het ontstaan van de stoornis veroorzaken een reeks schade aan het functioneren van de persoon die gebruikt (conflicten met emotioneel belangrijke mensen, werkproblemen, invloeden op het gevoel van eigenwaarde, enz...) die in intensiteit toenemen en de patiënt geleidelijk beschadigen.
Mislukte pogingen om het gebruik te verminderen en onder controle te krijgen: het is gebruikelijk dat de patiënt, voordat hij formeel hulp zoekt bij een psycholoog of diensten, zelf heeft geprobeerd het gebruik te verminderen of het te 'beheersen'. Over het algemeen wordt een fase waargenomen waarin de patiënt er vast van overtuigd is dat hij zijn eigen gedrag op eigen houtje kan beperken door een gebruikswijze te creëren die verenigbaar (maar alleen ideaal) is met de rest van zijn leven, zijn verplichtingen en zijn plichten.
Tijdverspilling: wanneer de stoornis begint of begint, is een criterium om naar te kijken de tijd die de patiënt besteedt aan onderzoek, gebruik of herstel van de effecten van de stof. Hoe meer de verslaving openlijk is, hoe meer tijd er gedurende de dag aan de stof wordt besteed, totdat het de enige aanwezige activiteit wordt, in de ernstigste gevallen.
Verlies van controle over het gebruik: pathologisch gedrag van middelengebruik komt vaak voor ondanks de negatieve gevolgen die het kennelijk in de loop van de tijd heeft veroorzaakt en ondanks het feit dat de persoon zich ervan bewust is (het gebruiksgedrag wordt "dwangmatig").
Voortdurend gebruik ondanks het besef dat drugs een probleem vormen: veel patiënten stoppen niet, zelfs niet bij ernstige gezondheidsrisico's of bij duidelijke familiecrises.
Herhaaldelijk gebruik met onvermogen om taken uit te voeren: veel patiënten verliezen hun vacatures door drugsgebruik, hun studie onderbreken of niet meer in staat zijn hun gezins- of ouderschapstaken te vervullen.
Gebruik in risicovolle situaties: in de loop van de tijd neemt het vermogen om het risico in te schatten dat aan veronderstellingen is verbonden, geleidelijk af, waardoor het dwangmatige veronderstellingen worden waarvan het soms "gedwongen" voelt om te gebruiken ondanks het feit dat u moet autorijden of nauwkeurige taken moet uitvoeren die niet "rationeel" verenigbaar zijn met de staat van verandering die door de stoffen wordt gegeven.
Herhaaldelijk gebruik veroorzaakt desondanks sociale of interpersoonlijke problemen: zoals eerder vermeld, wordt drugsgebruik opvallend, zelfs ten koste van iemands emotionele relaties.

Verlangen: een dringend verlangen naar stoffen

Cognitieve gedragspsychologie heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de therapie van middelenverslavingen, zowel wat betreft het theoretische begrip van het probleem als wat betreft de behandeling (Hayes et al. 2004).

De door Carroll voorgestelde aanpak heeft tot doel onthouding te bevorderen door de patiënt te helpen enkele praktische strategieën te leren om met stressvolle gebeurtenissen om te gaan als alternatief voor het gebruik van middelen (Carroll, 1998; 1999; 2000; Carroll en Onken, 2005).

Deze macrodoelstelling wordt bereikt door de volgende sleutelelementen:

Functionele analyse van drugsgebruik: dwz het begrijpen van hoe het gebruiksgedrag zich voordoet in relatie tot specifieke antecedenten en de typische gevolgen ervan;
Herkennen van de situaties waarin de persoon het meest kwetsbaar is voor aanwerving (en leren van effectieve strategieën om te implementeren);
Praktische strategieën leren om hunkering te beheersen;
Psycho-educatie over "schijnbaar irrelevante" beslissingen (DAI) met betrekking tot het gebruik van middelen (al die keuzes die ogenschijnlijk onschuldig zijn en die in plaats daarvan potentiële risicofactoren vormen voor een terugval);
Implementatie van terugvalpreventietraining (ter voorbereiding op rampenbestrijding)

Onder deze omstandigheden is het duidelijk dat een multidisciplinaire aanpak van het fenomeen drugsverslaving absoluut noodzakelijk is en dat de loutere verspreiding van kalmerende middelen als ineffectief moet worden beschouwd.

Het is ook duidelijk dat de toenemende complexiteit van het fenomeen een factor is waarmee de hulpverlener rekening moet houden, zowel bij de omgang met een patiënt als bij de behandeling ervan.