Bigorexia: de obsessie met de perfecte lichaamsbouw

By Cristiano Antonino On 15-2023-XNUMX

Bigorexia, of vigorexia, is een psychische stoornis die valt onder de 'nieuwe' eetstoornissen, zoals orthorexia (obsessie met voedsel dat als gezond wordt beschouwd), dronkaardexia (vasten om in grote hoeveelheden alcohol te kunnen consumeren zonder aan te komen ), en pregorexia (zo min mogelijk eten tijdens de zwangerschap om gewichtstoename te voorkomen); vigorexia wordt gekenmerkt door een ernstige lichamelijke wanhoop, tegengesteld aan die van anorexia nervosa, waardoor de patiënt zich altijd te mager, nietig en slank voelt, bang om 'klein', zwak en zelfs ontoereikend over te komen

Er is een constante obsessie met spiertonus, die moet worden ontwikkeld door middel van overdreven training en herhaalde oefeningen, en met vetvrije massa, die moet worden behouden door middel van een caloriearm, eiwitrijk dieet.

Gewichtheffen is vaak de favoriete sport: volgens sommige statistische onderzoeken treft bigorexia ongeveer 10% van de personen die aan bodybuilding doen

Het gebruik van voedingssupplementen (bijv. eiwit, creatine) is wijdverbreid, evenals het misbruik van anabole steroïden, die beide zeer schadelijk zijn voor de gezondheid.

De bigorexia denkt voortdurend aan fitheid, aan zijn lichaam en zijn imago, aan voeding; hij gaat dwangmatig naar sportscholen en sportcentra, niet als een gewoonte om plezier te hebben, om zichzelf te ontlasten of om zichzelf te houden, gewoon, gezond en 'in vorm', maar als een echte fixatie die voortdurend aanleiding geeft tot stress, ontevredenheid en malaise.

Hij is doodsbang de spieren te verliezen die hij met zoveel opoffering heeft opgebouwd en elke fysieke 'verslapping' op te merken.

Deze malaise, onlangs ontdekt op het gebied van psychologie, wordt ook wel het 'Adonis-complex' genoemd, genoemd naar het personage in de Griekse mythologie dat het idee van mannelijke schoonheid vertegenwoordigt, opgevat als fysieke perfectie in esthetische vorm; of het kan worden gedefinieerd als 'spierdysmorfie' of liever 'omgekeerde anorexia', volgens de eerste beschrijving in een betrouwbaar wetenschappelijk tijdschrift (1993), toen deze term werd gebruikt om het te contrasteren met anorexia nervosa.

In feite hebben vigorexia's ook last van een vertekend beeld van hun lichaam, maar in tegenstelling tot mensen met anorexia nervosa, die zichzelf altijd als te dik en/of te zwaar beschouwen, zien ze zichzelf als slap, ongetraind of tenger, terwijl ze in werkelijkheid gespierde en hypertrofische lichaamsbouw.

Bigorexia komt vooral voor bij de mannelijke bevolking, maar volgens de meest recente statistische onderzoeken komt het ook steeds vaker voor bij vrouwen; De leeftijdsgroep is ongetwijfeld het meest getroffen tussen 25 en 35 jaar, gevolgd door 18 tot 24 jaar, maar er is ook een groeiend deel van de volwassenen, zelfs boven de 40, die zich niet bewust zijn van het verstrijken van de tijd en gedreven door het idee hun jeugd terug te krijgen door middel van training , laten zich geleidelijk aantrekken door steeds hardere en frequentere trainingen en een steeds strenger dieet, totdat ze het slachtoffer worden van vitaliteit.

Wat de oorzaken van bigorexia betreft, deze zijn volgens deskundigen te vinden in een combinatie van factoren van verschillende aard

Deze omvatten psychologische factoren, sociale factoren en biologische factoren.

Het lijkt erop dat het gevoel van eigenwaarde een belangrijke rol speelt, aangezien dit individuen zijn met een chronische ontevredenheid over hun uiterlijk en zichzelf in het algemeen, die de behoefte voelen om hun lichaamsbouw te versterken, ook om hun innerlijke beeld te versterken.

Ze zijn onzeker en vergelijken zichzelf constant met anderen.

Relevant is ook de rol van de media, die voortdurend de mythe van 'schoonheid' (begrepen in verschillende aspecten, zoals slankheid, toon, jeugdigheid, vasthouden aan bepaalde normen die typerend zijn voor het moderne Westen, enz.) naar voor schuiven als het enige model voor het bereiken van succes, geluk, zelfontplooiing en sociale erkenning.

Artikelen in tijdschriften, advertenties en tv-programma's, video's en afbeeldingen op internet zetten aan tot het nastreven van bepaalde normen, veroordelen de geringste tekortkoming en wekken schuld en schaamte op bij 'anders'.

Het is dan ook merkwaardig om te zien hoe de evolutie van het concept van 'fysieke perfectie' en dat van beschikbare modellen hand in hand zijn gegaan, zelfs in de wereld van kinderspeelgoed.

Het was Harrison Pope zelf, auteur van het eerste onderzoek naar vigorexia, die de bijzondere en voor de hand liggende evolutie observeerde van Big Jim, een personage dat erg in zwang was tijdens de hoogconjunctuur van Barbie. Aanvankelijk (1964) was hij in feite morfologisch vergelijkbaar met een gemiddelde man, fit maar niet overdreven mager, noch hypermusculair; met het verstrijken van de jaren, met de komst van de fitnessbranche, werd de Barbie-pop tot de jaren 2000 dunner en dunner, maar Grote Jim werd steeds gespierder en begon op een klassieke bodybuilder te lijken.

De symptomen van vigorexia zijn gevarieerd en variëren van psychologische aspecten, zoals obsessieve gedachten en angsten, tot abnormaal gedrag

Hier is een lijst met de meest karakteristieke

zich obsessief en vaak ongegrond zorgen maken dat het lichaam niet slank, gespierd en atletisch genoeg is;
het beoefenen van extreme oefenprogramma's, die vele uren van de dag in beslag nemen en voornamelijk bestaan uit het heffen van gewichten;
een buitensporige en maniakale focus hebben op voeding, die specifiek alleen 'gezonde voeding', caloriearme en eiwitrijke voedingsmiddelen zou moeten omvatten;
sporttraining en lichaamsverzorging boven gezins-, sociaal en beroepsleven stellen;
het grootste deel van iemands tijd en een groot deel van zijn economische middelen besteden aan het bezoeken van sportscholen/fitnesscentra/schoonheidscentra en het kopen van tijdschriften die gaan over lichaamsverzorging en sporttraining gericht op spiergroei;
constant in de spiegel kijken (zoals de Narcissus uit de Griekse mythologie, opgevat in de 'klassieke' zin en niet in de huidige psychopathologische zin), op zoek naar een onvolkomenheid in de spieren. Voor hetzelfde principe, vermijd categorisch in de spiegel te kijken tijdens een periode van fysieke inactiviteit als gevolg van overmacht;
train zelfs in aanwezigheid van spierblessures, die het beoefenen van sport zouden ontmoedigen;
malaise, angst en ongemak ervaren als ze zich niet kunnen wijden aan training zoals gepland;
voortdurend hun toevlucht nemen tot voedingssupplementen; – gebruik anabole steroïden om de spiermassa te vergroten.

Bij vigorexia gaat dit alles vaak gepaard met zelfbestraffend gedrag, zoals het zichzelf opleggen van zware, vaak zeer lange trainingssessies, die in plaats van vooruitgang leiden tot een staat van overtraining, met de nodige psychofysische gevolgen.

Te veel sporten, zonder rustdagen en met extreme belasting, kan het tegenovergestelde effect hebben op het spierstelsel, het verzwakken en vatbaarder maken voor blessures.

Drastische en zeer strikte dieetregimes dragen ook bij aan wat kan worden omschreven als een vorm van sociale 'zelfisolatie': dit komt bijvoorbeeld naar voren wanneer men in een groep uitgaat, zelfs zelden, en doodsbang is om 'normaal' voedsel te moeten bestellen. , zoals pizza en bier, om niet op te vallen tussen de anderen.

Dit alles kan leiden tot angsttoestanden en echte stemmingsstoornissen, zoals depressie, en zelfs tot zelfmoordgedachten.

De enige mensen die achtingwaardig, capabel en bekwaam worden geacht, zijn degenen die dezelfde levensstijl delen en die misschien al meer hebben bereikt op fysiek gebied.

Het verlangen om te emuleren wordt zo groot dat men bereid is om elk pad te nemen, ook ongeoorloofde

Als vitaliteit niet adequaat wordt behandeld, kan dit ernstige gevolgen hebben voor de kwaliteit van leven en gezondheid van de patiënt, aangezien het gebruik van anabole steroïden, vooral als het ondoordacht is, verantwoordelijk is voor ernstige bijwerkingen, zoals testiculaire atrofie, gynaecomastie, cardiale hypertrofie, dronkenschap, enz.; terwijl eiwitrijke diëten de nieren zo zwaar belasten dat deze op de lange termijn ernstige schade kunnen oplopen.

Om tot een diagnose van vigorexia te komen, zijn bepaalde (diagnostische) criteria vereist, naar behoren erkend door experts, die betrekking hebben op zowel obsessieve preoccupaties als abnormaal gedrag, die kunnen worden opgespoord door klinische interviews, patiëntobservatie en test-/vragenlijstinstrumenten.

Concreet zijn er 4:

1e criterium: de persoon met vigorexia besteedt meer aandacht aan lichaamsbeweging en aandacht voor voeding dan aan alles wat hem of haar er op de een of andere manier toe zou kunnen brengen een trainingssessie op te geven of hem of haar te laten eten op een manier die niet past bij zijn of haar gewoonten;

2e criterium: het individu vermijdt het tonen van zijn lichaam aan anderen, uit de vaak ongegronde angst om niet slank of atletisch genoeg te zijn. Als hij het helemaal niet kan vermijden, leidt zichzelf tonen in het openbaar ertoe dat hij angst, stress en ongemak ontwikkelt;

3e criterium: de obsessieve preoccupatie met spiertonus en training leidt tot sociaal isolement, verlies van baan, enz.; En

4e criterium: het individu gaat door met lichaamsbeweging, zelfs ondanks blessures, en met het gebruik van anabolen, ondanks het besef van de schadelijke effecten die deze laatste hebben op zijn of haar gezondheid.

Om van bigorexia te kunnen spreken, is het voldoende dat de preoccupatie met het lichaam zich manifesteert bij slechts twee van deze vier diagnostische criteria

Het stellen van de diagnose is echter behoorlijk ingewikkeld, omdat patiënten de neiging hebben hun problemen te verbergen of, erger nog, zich niet realiseren dat ze een vertekend beeld van hun lichaam hebben.

Om deze reden wordt aangenomen dat het een onderschatte aandoening is.

Aan de andere kant, als we een bijzonder gespierd en gespierd persoon voor ons hebben, die 'barstend van gezondheid' lijkt te zijn, zullen we eerder bewondering voelen (zo niet afgunst), we beschouwen hem nauwelijks als een potentiële zieke persoon. , die behandeling nodig hebben, omdat iemand die aan anorexia lijdt, integendeel voor het oog kan verschijnen.

Men is zich niet echt bewust van het probleem en door erover te praten loopt men het risico verkeerd begrepen te worden, alsof de verzonden boodschap een lofzang op het sedentaire leven is.

Omdat het een psychische stoornis is, bestaat de behandeling van eerste keus voor de behandeling van vigorexia uit psychotherapie, bij voorkeur cognitieve gedragstherapie, gecombineerd met SSRI (selectieve serotonineheropnameremmers) medicamenteuze therapie.

Dit gezegd hebbende, moet worden opgemerkt dat de behandeling ervan erg moeilijk kan zijn, omdat de patiënt zich er vaak niet van bewust is en zich allereerst moet realiseren dat hij of zij lijdt aan een pathologie en dat hij of zij een onaangepast leven, een bron van schade op sociaal en werkgebied (en ook gevaarlijk voor zijn of haar gezondheid als hij of zij illegale middelen misbruikt).

De steun van familie en vrienden is altijd essentieel, omdat zij hem kunnen helpen de negatieve gevolgen die hij ondergaat te begrijpen en hem op zijn pad kunnen motiveren.

Het fundamentele doel van psychotherapie is de patiënt te leren hoe hij vervormde gedachten en wangedrag gerelateerd aan zijn nood, om ze te voorkomen en/of te vervangen door andere, effectievere manieren.

Als de patiënt ermee instemt om een behandeling te ondergaan en continuïteit geeft aan sessies cognitieve gedragstherapie, heeft vigorexia meestal een positieve prognose.

Het langdurig gebruik van anabole steroïden kan soms het resultaat in gevaar brengen, zelfs ondanks adequate behandeling.

In feite moet men de ernstige bijwerkingen op de lange termijn, zelfs onomkeerbare gevolgen, van deze stoffen onthouden.